Το κίνημα των καταλήψεων ξεκίνησε από την Αγγλία, την δεκαετία του 1950 (διορθώστε με αν κάνω λάθος), καθώς υπήρχαν λόγω του πολέμου που είχε προηγηθεί πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια και μεγάλο πρόβλημα με τους άστεγους και γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Λόγω ακριβώς των μεγάλων διαστάσεων που πήρε, στις περισσότερες χώρες δημιουργήθηκε ένα νομικό καθεστώς γύρω από αυτές. Για παράδειγμα στην Γερμανία, ενώ είναι παράνομο να καταλαμβάνεις ένα σπίτι, αν το καταλάβεις, ο ιδιοκτήτης πρέπει να σε πάει δικαστικώς για να φύγεις. Στο δικαστήριο έχεις την ευχέρεια να αποδείξεις ότι το σπίτι ήταν εγκαταλλειλημένο, και αν καταφέρεις να το αποδείξεις τότε το σπίτι σου παραχωρείτε. Επιπλέον, ένα μεγάλος μέρος των υπό καταλήψεων οικιών έχουν άλλες σύγχρονες εγκαταστάσεις, καθώς οι καταληψίες παίρνουν επίδομα και έτσι συντηρούν το σπίτι. Η λογική πίσω από αυτό είναι και η λογική που θα έπρεπε να εξυπηρετούν οι νόμοι. Πως μπορείς να έχεις εγκαταλελειμμένα σπίτια και αστέγους που να μην μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτά; Στην Ελλάδα φυσικά δεν υπάρχει κανένας ανάλογος νόμος και το παράλογο προστατεύεται δια ροπάλου. Η Βίλα Αμαλίας, όπως και η Δέλτα, όπως και η Λέλα Καραγιάννη, όπως και όλες οι άλλες καταλήψεις που πέρασαν ή υπάρχουν ακόμα, λειτουργούσαν ως πολυχώροι (εκδηλώσεων, στέγασης, σίτισης κλπ ανάλογα το ιδεολογικό υπόβαθρο των καταληψιών). Ο κόσμος που δεν τις θεωρεί προσβάσιμες, είναι και ο κόσμος που ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτές για να δει αν είναι προσβάσιμες, οπότε μιλάει περισσότερο εκ του συμπεράσματος (αναρχικές->ουγκ->μακριά).