Καλή ταινία,, ίσως και πολύ καλή, αλλά με τίποτα αριστούργημα. Σενάριο; Ένα ψηφιδωτό συμβάντων, δεν υπάρχει καμία κεντρική πλοκή. Αυτό από μόνο του σε κάνει να μην ταυτίζεσαι και να πεις "και λοιπόν"; Χαρακτήρες: ρηχοί και "ξεκάρφωτοι", απίστευτο δεδομένης της μεγάλης διάρκειας της ταινίας. Πχ, γιατί τα παιδιά αγαπάνε τη μία υπηρέτρια και όχι την άλλη, που είναι σαν κομπάρσος; Τι σχέση είχαν τα αντρόγυνο και την παράτησε έτσι απλά; Όλοι οι χαρακτήρες είναι τόσο ελλιπώς περιγεγραμμένοι που καταντούν ψεύτικοι. Και αυτή η πρωταγωνίστρια, η Μανίτα, γιατί είναι μονίμως άνευρη, σα λοβοτομημένη; Ποιό είναι το χαρακτηριστικό της που την κάνει αξιαγάπητη στα παιδιά; Άσε που τα παιδιά δείχνουν περισσότερη στοργή προς αυτή παρά προς τη μάνα τους. Έλεος!Έχουμε και κλισέ, τον ψευτοφεμινισμό: καλές γυναίκες-η καρδιά της οικογένειας και της χώρας, κακοί άντρες-καταστρέφουν τα πάντα. Ή την κατάργηση των τάξεων, τουλάχιστον εντός της πρωταγωνιστικής οικογένειας.Έχει και θετικά η ταινία: εντυπωσιακή η απεικόνιση του Μεξικού της εποχής. Εξαιρετική η φωτογραφία. Αριστουργηματική κινηματογράφηση σε πολλές σκηνές (πχ η σκηνή του τοκετού και αυτή του παρολίγον πνιγμού).Σύνοψη: καλή ταινία. Μέχρι εκεί. Τρομερά υπερτιμημένη. Ψιλοβαρέθηκα...