Είναι λογικό κάποια περίοδο της ζωής σου τώρα να νιώθεις ότι αυτό το αρνητικό γεγονός σε ορίζει κατά κάποιον τρόπο. Επειδή η ανθρώπινη φύση μας τείνει πάντα ν' αναζητά τα αίτια και ν' αμφιβάλλει σχεδόν για τα πάντα, θα πιάνεις τον εαυτό σου συχνά να κάνει λάθος συνδέσεις τύπου "ήμουν έτσι/έκανα αυτό και εκείνο, και γι' αυτό με απάτησε και άρα θα με απατήσουν και στο μέλλον." Μπορεί να μην το κάνεις συνειδητά, ούτε καν σαν εσωτερικό μονόλογο, όμως ανεπαίσθητα, η στάση σου προς τον εαυτό σου και προς νέες εμπειρίες να ενέχει αυτή τη σαμποταριστική σκέψη. Ξέρεις τι, καλά κάνεις και το διαχειρίζεσαι και προχωράς, όμως να θυμάσαι ότι πάντα χρειάζεται χρόνος. Αγκάλιασε την περίοδο ανάρρωσής σου. Όπως μετά από μια γρίπη ή μετά από ένα κάταγμα, ακόμα κι οι καλύτερες προσπάθειες ανάρρωσης, με όσο δυνατό οργανισμό κι αν έχεις, ούτως ή άλλως χρειάζεσαι χρόνο στο κρεβάτι για να θεραπευτείς. Όσο καλά και να το διαχειριστείς, το τραύμα σε μια μέρα δεν κλείνει και ο πόνος μένει για κάποιον καιρό. Γι' αυτό, λοιπόν, άφησε τα συναισθήματά σου να κάνουν τον κύκλο τους. Και τέλος, να ξέρεις ότι όσο πιο ακραία βιώνεις τα συναισθήματά σου βραχυπρόθεσμα, τόσο πιο πολύ θα ισορροπήσουν μακροπρόθεσμα. Τι θέλω να πω εδώ; Εννοώ ότι όσο πιο πολύ θα παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι μισείς τον άλλον γι' αυτό που σου έκανε και ότι είσαι θυμωμένη μαζί του, παρόλο που πριν τον αγαπούσες πολύ, μακροπρόθεσμα αυτό θα σου κάνει καλό, γιατί θα έχεις περάσει απ' την αγάπη στο μίσος κι έπειτα στην πλήρη αδιαφορία. Όσοι άνθρωποι ξέρω που προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν το θύτη τους και να υποκρίνονται ότι δεν τους πείραξε τόσο και ότι εντάξει μωρέ, καλή ψυχή ήταν ο άλλος, κατέληγαν στο τέλος να κατηγορούν τους εαυτούς τους και να αυτοσαμποτάρονται. Οι γυναίκες είμαστε μεν οι "τρελές" με το συναισθηματισμό μας, μα τουλάχιστον ξεπερνάμε έναν χωρισμό πιο εύκολα σε σχέση με πολλούς άνδρες που συχνά κρατούν τα συναισθήματά τους κρυμμένα κι απ' τον ίδιο τους τον εαυτό και καταλήγουν με αυτοκαταστροφικές τάσεις.