Aκούστε, γιοί και κόρες μας... Του Χρήστου Χωμενίδη

Aκούστε, γιοί και κόρες μας... Του Χρήστου Χωμενίδη Facebook Twitter
18

Aκούστε, γιοί και κόρες μας... Του Χρήστου Χωμενίδη Facebook Twitter
Αποτινάσσοντας η γενιά μας τις τραυματικές προκαταλήψεις των παλαιοτέρων, μπόρεσε να χωρέσει στο εικονοστάσι της και τον Τσε Γκεβάρα και την Μέριλυν Μονρόε. Είχαμε απελευθερωθεί από την υποχρέωση να ανήκουμε κάπου. Να είμαστε στρατιώτες της οποιασδήποτε ιδεολογίας ή αγκυλωμένης αισθητικής... Φωτ.: Σπύρος Στάβερης/ LIFO

 

 

Ο ιδιοφυής γελοιογράφος Κώστας Μητρόπουλος είχε κάποτε σκιτσάρει την «πάλη των τάξεων» όχι ως σύγκρουση μεταξύ προλεταρίων και καπιταλιστών αλλά σαν κλωτσοπατινάδα μέσα σε ένα σχολείο. Η πρώτη τάξη του Δημοτικού εισβάλλει στην τελευταία τάξη του Λυκείου και τα κάνει γυαλιά-καρφιά.


Το βιτριολικό σχόλιο του Κώστα Μητρόπουλου για την ακατάσχετη πολιτικολογία της Μεταπολίτευσης, όταν όλοι μίλαγαν με τσιτάτα του Λένιν ή έστω του Μαρκούζε, έμελλε να επαληθευθεί τριάντα χρόνια αργότερα. Αφότου χρεοκόπησε το ελληνικό κράτος και συμπαρέσυρε την κοινωνία, από όταν μπήκαμε στα μνημόνια και χάσαμε τη γη κάτω απ'τα πόδια μας, ζούμε μεταξύ των άλλων και μια τέτοια «πάλη των τάξεων»: Η τάξη του 2010 καταριέται την τάξη του 1985. Οι σημερινοί εικοσάρηδες, εικοσιπεντάρηδες, τριαντάρηδες ρίχνουν στο πυρ το εξώτερον εκείνους που έχουν μόλις περάσει τα πενήντα ή βαδίζουν ολοταχώς προς τα εκεί.


«Εσείς απεργαστήκατε εδώ και δεκαετίες τα όσα σήμερα υποφέρουμε. Εσείς, με την τερατώδη ανεμελιά σας, με τις τρελές σπατάλες σας, με τον απύθμενο εγωισμό σας. Εσείς, που ροκανίσατε τα πακέτα Ντελόρ, που ανεβάσατε το εθνικό χρέος και έλλειμμα στα ύψη, που αποθεώνατε τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Μητσοτάκη, που αποσαθρώσατε την παραγωγική δομή της χώρας. Εσείς, που στο όνομα της χλιδής ή έστω της βολής σας, πίθηκοι του λάιφ-στάιλ, τυφλοί ακόλουθοι του κάθε Πέτρου Κωστόπουλου, υποθηκεύσατε το μέλλον των παιδιών σας. Εσείς, η ελεεινότερη γενιά που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα!»


Οσάκις το κατηγορητήριο εκφέρεται από φιλελεύθερα στόματα, βρίθει από νούμερα, στατιστικές, επιστημονικές αποδείξεις πως ο κακός κατήφορος ξεκίνησε κάπου εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του '80.


Όταν τα βέλη είναι αριστερής προέλευσης, το ανάθεμα θυμίζει άτεγκτο ιεροκήρυκα, ο οποίος αστραποβολώντας απ'το βήμα, μάς χαρακτηρίζει συλλήβδην λαμόγια, αυτουργούς και πελάτες της διαφθοράς, βολεμένους, καθεστωτικούς, μίσθαρνους υπηρέτες της διαπλοκής.

 

 

Όποιος δεν πάσχει από, εκούσια συνήθως, αμνησία θυμάται  τους καθοδηγητές των «αγανακτισμένων», της πάνω και της κάτω πλατείας, να έχουν διατελέσει κολαούζοι, σφωγγοκωλάριοι επιχειρηματιών, εκδοτών, πολιτικών...

Κάποιος αντιμνημονιακός λόγιος έφτασε να κατηγορήσει τους πεζογράφους της γενιάς μας ότι δημοσιεύαμε διηγήματα σε συστημικές –λέει- εφημερίδες με χορηγίες των αμαρτωλών τραπεζών. Σάμπως να οφείλαμε εμείς να διερευνήσουμε την διαφάνεια των ισολογισμών εκείνων οι οποίοι χρηματοδοτούσαν με πενήντα ή με εκατό χιλιάδες δραχμές κατά κεφαλήν την έκδοση μιας συλλογής με καλοκαιρινά διηγήματα!


Η ελληνική κοινωνία είναι μικρή. Όλοι σχεδόν γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Κι όποιος δεν πάσχει από, εκούσια συνήθως, αμνησία θυμάται τους σημερινούς Ροβεσπιέρους να ξερογλείφονται κατά τις ημέρες της αφθονίας για ένα φιλοδώρημα βρώμικου - ανεξακρίβωτης έστω προέλευσης- χρήματος. Θυμάται τους καθοδηγητές των «αγανακτισμένων», της πάνω και της κάτω πλατείας, να έχουν διατελέσει κολαούζοι, σφωγγοκωλάριοι επιχειρηματιών, εκδοτών, πολιτικών... ΄Οποτε τού παραμπαίνουν στο ρουθούνι, μπορεί, με έναν υπαινιγμό για τα παλιά, να τους αποστομώνει. Η ρετσινιά όμως, για τη γενιά μας γενικά, παραμένει. Και διαποτίζει –το χειρότερο- τις νεότερες γενιές.


Ακούστε λοιπόν, κόρες και γιοί μας, ανηψιές και ανηψιοί μας: Εμείς, οι γεννημένοι από τα μέσα των 60'ς έως τα μέσα των '70ς, ούτε βγήκαμε σάπιοι απ' το αβγό ούτε εκπορνευθήκαμε ηθικώς πριν καν ενηλικιωθούμε. Εμείς ήμασταν τα παιδιά των παιδιών της Κατοχής. Οι γονείς μας, οι οποίοι είχαν συνήθως πεινάσει και είχαν αντιμετωπίσει ως πιτσιρίκια τη φρίκη του Εμφυλίου, εννοούσαν να μας προσφέρουν ό,τι οι ίδιοι είχαν στερηθεί. Λαχταρούσαν –και το έλεγαν με ένα λυγμό στη φωνή- να μην περάσουμε ό,τι πέρασαν εκείνοι. Με την Μεταπολίτευση, κυρίως δε με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1979, οι συνθήκες έμοιαζαν να ευνοούν μια τέτοια ευγενή φιλοδοξία.

 

Aκούστε, γιοί και κόρες μας... Του Χρήστου Χωμενίδη Facebook Twitter
Η αλήθεια είναι ότι η γενιά μας ποτέ δεν καταδέχθηκε να ασχοληθεί ενεργά με τα κοινά. Από την πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, σνομπάραμε τις κομματικές νεολαίες, γελούσαμε με τους αφισοκολλητές, λοιδωρούσαμε όσους περιόριζαν τα όνειρά τους σε ένα δημοσιοϋπαλληλίκι. Αφήσαμε έτσι την πολιτική να στελεχωθεί –πλην εξαιρέσεων- από τους χειρότερους... Φωτ.: Σπύρος Στάβερης/ LIFO


Η Ελλάδα, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ομογενοποιήθηκε κάπως οικονομικά, απελευθερώθηκε πολιτικά και κοινωνικά. Δεν σού δίπλωνε πλέον ο περιπτεράς τον «Ριζοσπάστη» μέσα στο «Φαντάζιο» για τον φόβο του χαφιέ της γειτονιάς. Ούτε μπούκαραν οι ιδιωτικοί ντετέκτιβ στα ξενοδοχεία για να διαπομπεύσουν «αμαρτωλούς» τυλιγμένους με σεντόνια - η μοιχεία είχε επιτέλους αποποινικοποιηθεί. Τα δυτικά προάστια της Αθήνας, η σκοτεινή πλευρά της σελήνης, που για να φτάσεις απ'το κέντρο της πόλης άλλαζες τρεις συγκοινωνίες, που τα βρωμόνερα κυλούσαν πλάι στα παραπήγματα, επιτέλους εξανθρωπίζονταν. Η καθημερινότητα στην ελληνική επαρχία απαλλασσόταν σταδιακά απ'την απόλυτη μιζέρια της, από τον καρυωτακικό της χαρακτήρα. Αυτά τα παραπάνω τα οφείλουμε στον Ανδρέα Παπανδρέου, στον ίδιο τουλάχιστον βαθμό που εκείνος μάς χρωστάει την αφετηρία του δημοσιονομικού εκτροχιασμού. Όποιος συνεπώς σήμερα στέλνει ελαφρά τη καρδία τον Ανδρέα στην Κόλαση, είτε δεν διαθέτει ίχνος ιστορικής συνείδησης είτε ήταν πάππου προς πάππον προνομιούχος.


Ακούστε, κόρες και γιοί, ανηψιές και ανηψιοί μας: Κατά την παιδική και πρώτη εφηβική μας ηλικία, το να αποκτήσει μια οικογένεια αυτοκίνητο αποτελούσε όνειρο σχεδόν ζωής. Για να διασχίσει κανείς τα ελληνικά σύνορα, έπρεπε να είναι πολύ εύπορος ή μετανάστης ή βαριά άρρωστος, που έβγαζε ό,τι είχε και δεν είχε στο σφυρί προκειμένου να εγχειρισθεί στο Λονδίνο. Σε επαφή με τα διεθνή ρεύματα –μουσικά, εικαστικά, λογοτεχνικά- ερχόσουν αγοράζοντας πανάκριβα ξένα βιβλία και περιοδικά από τον Κάουφμαν και από το πρακτορείο Σαμούχου. Δίσκοι κλασσικής μουσικής, τζαζ ή προχωρημένου ροκ πουλιούνταν σε δυό-τρία σημεία σε όλη την Αθήνα.


Εμείς είμαστε η πρώτη γενιά που γύρισε με το τρένο την Ευρώπη. Η πρώτη φουρνιά του Εράσμους – ένα εξάμηνο σε ξένο πανεπιστήμιο, ανοίγανε τα μάτια σου ήθελες-δεν ήθελες. Εμείς ονειρευτήκαμε να γίνουμε καλλιτέχνες, συγγραφείς, ακόμα και ντισκ-τζόκεϋ και ο περίγυρός μας δεν μας πέρασε για βλαμμένους.


Εμείς, λιώνοντας τα τεύχη των περιοδικών που οι όψιμοι τιμητές μας τα αποκαλούν αδιακρίτως λάιφ-στάιλ (του «Κλικ» και του «01», της «Βαβέλ» και του «ΠαραΠέντε», ακόμα και του πρώιμου ελληνικού «PlayBoy»), μάθαμε τον Άντυ Γουόρχωλ και τον Αλτάν, τον Σερζ Γκαινσμπούργκ και τον Άλεν Γκίνσμπεργκ. Κι επίσης μάθαμε ότι ο έρωτας σε οποιαδήποτε έκφανση του είναι ιερός και ότι η ζωή είναι μικρή για να καταντάει θλιβερή, να πνίγεται μέσα σε τύψεις και προκαταλήψεις. Όσο απίστευτο κι αν σας ακούγεται, τα λάιφ-στάιλ περιοδικά ήταν που -στο γύρισμα της δεκαετίας του '80- νομιμοποίησαν στα μάτια της μεσαίας τάξης την ομοφυλοφιλία, έκαναν ανδρικό ζητούμενο τον γυναικείο οργασμό, χλεύασαν συστηματικά κάθε λογής υποκρισία και ηθικολογία. Αλοίμονο αν περιμέναμε απ'τα «προοδευτικά» κόμματα και από τα περιθωριακά φεμινιστικά έντυπα...


Εμείς, τα παιδιά της «Αλλαγής», λατρέψαμε την «Γλυκιά Συμμορία» του Νικολαϊδη, τα κείμενα του Χρήστου Βακαλόπουλου μα και τα βίντεο-κλιπ του Πρινς και της Μαντόνα. Στο άνθος της πρώτης νιότης μας, ζήσαμε τον ανεπανάληπτο θρίαμβο της Εθνικής στο μπάσκετ, «με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τα άλλα παιδιά», και γέμισε η χώρα μπασκέτες κι εφήβους που βάραγαν τρίποντα.


Την εποχή των παχιών αγελάδων, δεν ξεφύτρωναν αποκλειστικά σκυλάδικα και «προσεχώς Ρωσίδες». Κυκλοφορούσαν και καμιά δεκαριά χιλιάδες βιβλία το χρόνο στη γλώσσα μας, γυρίζονταν και καμιά πενηνταριά ελληνικές ταινίες (εκ των οποίων μερικές είχαν αληθινό ενδιαφέρον), ήταν το Φεστιβάλ Αθηνών ένα μικρό πανόραμα της διεθνούς πρωτοπορίας, έστηνε ο Ανδρέας Βουτσινάς τις πιο προχωρημένες και λαϊκές ταυτόχρονα μουσικές παραστάσεις.


Αποτινάσσοντας η γενιά μας τις τραυματικές προκαταλήψεις των παλαιοτέρων, μπόρεσε να χωρέσει στο εικονοστάσι της και τον Τσε Γκεβάρα και την Μέριλυν Μονρόε. Έκανε σημεία αναφοράς της και τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Στράτο Διονυσίου. Ψάχναμε μανιωδώς ηχογραφήσεις του Μάρκου Βαμβακάρη και του Γιοβάν Τσαούς ενώ χορεύαμε στα πάρτυ Ρακιντζή και Καρβέλα. Είχαμε απελευθερωθεί από την υποχρέωση να ανήκουμε κάπου. Να είμαστε στρατιώτες της οποιασδήποτε ιδεολογίας ή αγκυλωμένης αισθητικής.

 

Εκείνοι που σήμερα μάς βρίζουν είναι οι ίδιοι που κάποτε μάς κολάκευαν. Και τώρα κολακεύουν εσάς, κόρες και γιοί μας, ανηψιές και ανηψιοί μας, στρέφοντάς σας εναντίον μας.

 

«Στην άμμο χτίζατε!» θα πείτε, κόρες κι ανηψιοί μας. «Ενώ εσείς παίρνατε τοις μετρητοίς τον Εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη, εκείνος άφηνε τον Τσοχατζόπουλο να ροκανίζει τα εξοπλιστικά προγράμματα. Ενώ εσείς τριπάρατε με την Ελλάδα των ανοιχτών οριζόντων, στις λαοσυνάξεις για την Μακεδονία και για το θρήσκευμα στις ταυτότητες επωαζόταν το αβγό του φιδιού. Η ανεκτικότητά σας απέναντι σε ό,τι σας φαινόταν διαφορετικό, περιθωριακό, καλτ, επέτρεψε στο "Big Brother" και στα "Παρατράγουδα" της Ανίτας Πάνια να διαπαιδαγωγήσουν τους επόμενους. Η χώρα που ονειρευόσασταν υπήρχε μόνο στο μυαλό σας. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν πάντοτε ένας τύπος που άναβε το πούρο του με τα λεφτά μιάς μίζας. Σταθήκατε, στην καλύτερη για εσάς ετυμηγορία, τα κορόιδα της τράπουλας. Και στη χειρότερη, συνεργοί στη συνολική χρεοκοπία.»


Η αλήθεια είναι ότι η γενιά μας ποτέ δεν καταδέχθηκε να ασχοληθεί ενεργά με τα κοινά. Από την πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, σνομπάραμε τις κομματικές νεολαίες, γελούσαμε με τους αφισοκολλητές, λοιδωρούσαμε όσους περιόριζαν τα όνειρά τους σε ένα δημοσιοϋπαλληλίκι. Αφήσαμε έτσι την πολιτική να στελεχωθεί –πλην εξαιρέσεων- από τους χειρότερους. Τους πλέον μέτριους και κατά συνέπειαν ευεπίφορους στη διαφθορά. Πιστέψαμε έπειτα στα καθησυχαστικά ψέμματα τους, δίχως να μπούμε στον κόπο να τα ελέγξουμε. Όταν τους βλέπαμε να τα σπάνε στις μεγάλες πίστες ή να σηκώνουν βίλες στην Μύκονο, γελάγαμε απλώς με την κακογουστιά τους. Ουδέποτε είχαμε υποψιαστεί πως ο λογαριασμός θα ερχόταν, στο γύρισμα του χρόνου, σε εμάς. Και στα παιδιά μας.
Υπήρξαμε εν πλήρη συγχύσει αθώοι.


Για κοίτα όμως ένα παράξενο πράγμα: Εκείνοι που σήμερα μάς βρίζουν είναι οι ίδιοι που κάποτε μάς κολάκευαν. Και τώρα κολακεύουν εσάς, κόρες και γιοί μας, ανηψιές και ανηψιοί μας, στρέφοντάς σας εναντίον μας.
Μην πέσετε στην ίδια παγίδα. Μην εμπιστευθείτε το τιμόνι και το ταμείο στους ξύλινους ανθρώπους των μηχανισμών, του στόμφου και των συνθημάτων.


Μην ανεχθείτε τα κομματόσκυλα ούτε για να σας πλύνουν τα πιάτα. Διότι απλώς θα σας τα κλέψουν. Και έπειτα θα σας κατηγορούν ότι εσείς τα σπάσατε.

 

 

 

18

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

12 σχόλια
Με τη διαφορά βέβαια ότι όλα αυτά τα ωραία και μη αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της "Ελλάδας που ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της".Όπως και η υπερπαραγωγή βιβλίων, εξαιρετικής μετριότητας βέβαια ως γενικό κλίμα σε σχέση με τα ρεύματα των πρώτων δεκαετιών της Μεταπολίτευσης. Είτε πήρες σπίτι με πισίνα είτε καταξοδεύτηκες σε τόμους φιλοσοφίας και CD με μουσική των Άνδεων, το αφήγημα της "σπατάλης" ίδιο είναι. Και ο δεύτερος το πληρώνει χειρότερα από τον πρώτο.Δεν γίνεται όταν ζητούνται ευθύνες από "εμάς" να είμαστε εν πλήρει συγχύσει αθώοι ενώ όταν ζητούνται από τους "άλλους" να λέμε ότι όφειλαν να φροντίσουν, να ξέρουν, να ενημερωθούν, να μην ουρούν εκεί, να μην κάνουν αυτό, να μην αμελήσουν το άλλο.Καθ' ότι σε όλες τις κρίσιμες διενέξεις πήρατε πλευρά και καλά κάματε. Όμως η πλευρά αυτή ήταν με τα "φιλελεύθερα", που λέτε, στόματα. Αυτά που δεν δέχονται τους αθώους με τις συγχύσεις τους.Κάνω λάθος; Μπα, δεν νομίζω. Scripta manent.(Τώρα, το ότι η Βαβέλ και το Παρά Πέντε ξαφνικά λογίζονται για lifestyle περιοδικά καλύτερα να μείνει ασχολίαστο... Και με το συμπάθιο, αλλά τον Γκαινζμπούρ και τον Γκίνσμπεργκ δεν περιμέναμε κάποιοι τον Κωστόπουλο να μας τους μάθει, για δε τον Αλτάν, ε, ας υπάρξει κάποιο όριο.)
Κολλημένη. Συγνώμη πάλι. Λέω ευτυχώς που υπάρχει και μια Ελλάδα που δεν την προέβαλαν τα περιοδικά αλλά απαιτούσε κοινό νου να την δει κάποιος της σειράς. Τι ωραίος συνδυασμός να είσαι έφηβος/η της εποχής και να κάνεις τη γυμναστική σου και με τίποτα να μη φτάνεις τα μονταρισμένα των εικόνων. Έπειτα μας έμεινε η αντοχή που τη σακατέψαμε με τα βρωμοτσίγαρα και έγινε το περπάτημά μας λεβεντορεμπέτικον να μας ζηλεύουν! Ας είναι ...καθόλου εμένα δε μου φταίει το φτυσμένο το life style... γίνεται να μην επιμένετε; Ο γράφων δεν νομίζω, δεν πιστεύω ότι ανήκει εκεί. Σε άλλη κατηγορία τον εντάσσω - και συγνώμη πάλι. Αλλά άλλο ήθελα να πω... εμένα μου φταίει που ο αέρας πρέπει να κουβαλάει τόση φασαρία από σεντόνια και βρακιά κι όλα τα άπλυτα. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε όλοι! Για τον ξεπεσμό να νομίζουμε σημαντικό την κατρακύλα κι όχι άλλα πράγματα που χρησιμοποιούνται όταν θέλει κάποιος να είναι δημιουργικός, όπως η συγκέντρωση και η ενδοσκόπηση. Πατάς ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή! Χάθηκε ο κόσμος να ανοίξουμε ένα βιβλίο, κάτι;; Ή να περπατήσουμε και να βάλουμε αθλητικά ακόμα για μια άσκηση βρε αδελφέ μου που δεν θα συνοδευτεί από φωτογράφηση! Να αποφύγουμε κανένα εγκεφαλικό με αυξημένες τις αντοχές μας επιτέλους! Κι όχι να προκαλούμε εγκεφαλικά και να χουμε να το καυχιόμαστε! Πάει η άλλη με το ξώπλατο ως το κώλο και χορεύει - δε θυμάμαι - ένα καρσιλαμά φίνο! Και δεν ξέρουμε από που να ξεμπάσουμε τον αέρα στην πύλη του Απόλλωνα. Ωραία πράγματα! Δε πάμε καλά... κρίμας τα παιδιά..... Άμα έχω να περηφανεύομαι για κάτι από εκείνα τα χρόνια που πάντοτε είχα λίγα είναι πως γνώρισα μιαν Ελλάδα των Βιοτεχνών που έσκυβε πραγματικά τα ακούραστα χέρια της στα έργα της πάνω κι όσο μπορούσε αντέγραφε τις λεπτές και καθαρές γραμμές της Ελληνικής Τέχνης. Υπήρχαν τότε πελάτες, να τους πούμε. Άμα έχω να παίρνω κουράγιο από την ομορφιά ξετρέχει η μνήμη μου σε μονοπάτια που περπάτησα με τα τζιτζίκια στα αυτιά κι όλο σε κάτι προσκυνήματα έβγαζαν. Ωραίες οι μαλακίες - δε λέω... αλλά μεταξύ μας όχι να αντηχούνε σε όλα τα σπίτια. Δεν μας φταίει κανείς. Εντάξει... δε μισούμε αλλά ούτε και χαλιά θα στρώσουμε τα νεύρα μας... Το παρωχημένο: το ωραίο, το μεγάλο, το αληθινό υπάρχει κρυμμένο σε όλα τα πρόσωπα. Άπαξ και πολυπροβάλλεται χάνει και την αξία του και παύει να ναι κιόλας ωραίο και μεγάλο και αληθινό. Δε νομίζω ότι γράφω βλακείες. Επί του θέματος, πολύ γοητευμένη από το έργο και το πρόσωπο του κ. Χωμενίδη. Με τίποτα δε θα τα βαζα με κάποιον που έμεινε εδώ να ζεί και να γράφει. Ακόμη και που πάει να υπερασπίσει τους εκ' περιστάσεως φίλους του - έτσι πιστεύω, αλλιώς θα ήταν και δικός μου - είναι μια κίνηση λογική. Γεια!
Τι θα πει, δεν υποψιαστήκαμε ότι θα ερχόταν ο λογαριασμός; Εσείς οι τόσο ψαγμένοι, πως σας διέφυγε αυτή η "λεπτομέρια";Δεν ήταν αναυθυνότητα αυτό; Εγκηματική αμευθυνότητα, δεδομένου του ότι αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει σε πλήθος αυτοκτονιών;Και μάλιστα ο λογαριασμός δεν έρχεται σε εσάς που τον δημιουργήσατε, αλλά σε αυτούς που έπονται κατά κύριο λόγο.Με δυο λόγια, όσο εσείς "ψαχνόσασταν" και αφήνατε την κατάσταση στο έλεός του οποιουδήποτε.Κοινωνική ευθύνη μηδέν. Κι όχι μόνο δεν την αναλαμβάνατε, αλλά χλεβάζατε κι όσους την είχαν και ασχολιόντουσταν με τα κοινά, με αποτέλεσμα να μείνουν να ασχολούνται μόνο τα εντελώς παχύδερμα.Πραγματικά ψαγμένος δεν είναι αυτός που αποποιείται τις ευθύνες του, αλλά αυτός που τις αναλαμβάνει αυτές που του αναλογούν κι ακλομα περισσότερες, προκειμένου να αλλάξει ουσιαστικά προς το καλλυτερο αυτός ο κόσμος. Τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους μετά.Σας ακούσαμε λοιπόν οι γιοί σας και οι κόρες σας και δεν σας δικαιολογούμε. Ακριβώς το αντίθετο επιβεβαιώνεται την βαριά ευθύνη που έχετε. Και επίσης ενισχύει την απογοήτευσή μας προς την γενιά σας. Σωπάστε λοιπόν.. Δεν μπορεί να υπάρξει δικιολόγηση. Σηκώστε τα μανίκια και αναλάβετε τις ευθύνες σας. Βοηθήστε να αλλάξει ουσιαστικά η κατάσταση και τότε ίσως υπάρξει συγχώρεση.Αλλά όχι άλλα λόγια.
Από έμφυτη αυτοάμυνα, εμείς, οι απόφοιτοι το 80+, επενδύσαμε σε σας, γιοί κόρες κτλ, τεράστια ποσά, μεγαλύτερα απ΄ότι σε "ρωσίδες", πόρσε και μύκονους, στολίζοντάς σας με μεταπτυχιακά,γλώσσες, μουσικές σπουδές, αθλητισμό και άλλα αφορολόγητα είδη. Είστε οι λογαριασμοί μας στην "ελβετία". Κανείς μας δεν καμάρωσε περισσότερο ένα αμάξι, ένα ταξίδι, ένα κάτι ακριβό, από ένα τίτλο σπουδών σας, οπουδήποτε. Χαρείτε τα, πρώτα-πρώτα, και εκμεταλευτείτε τα, για ευτυχία.
Συγγνώμη αλλά γιατί ως υπεράσπιση προβάλλεται πράγματα αυτονόητα;Υπάρχει γονιός σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου που να μην χαίρεται υπέρμετρα με την επιτυχία του παιδίου του; Εάν δεν το κάνει χρήζει ιατρικής παρακολούθησης..."Επενδύσατε" σε εμάς αλλά ταυτόχρονα με τον συνδικαλισμό σας, περιχαρακώσατε τα όποια δικαιώματά σας, που από οικονομικής απόψεως ήταν μη διατηρήσιμα και δημιουργήσατε μία αγορά εργασίας 2 τάξεων: τη δική σας με υπέρμετρα δικαιώματα και τη δική μας με υπέρμετρες υποχρεώσεις...Οπότε εσείς είστε η κύρια αιτία που όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να τα εκμεταλλευτούμε στην Ελλάδα, αλλά ούτε καν να βιοποριστούμε από αυτά...Δε θα επεκταθώ στον ψυχολογικό εξαναγκασμό να έχουμε τουλάχιστον 2 δραστηριότητες ημερησίως και να κάνουμε χίλια δύο πράγματα, γιατί "τα κάνει το παιδί του συγγενή/γείτονα"...Τα τεράστια ποσά είναι αναλογικά με αυτά που κερδίζατε: εάν ήταν υπερβολικά και δυσβάταχτα οι περισσότεροι δε θα τα δαπανούσατε, γιατί απλά δε θα μπορούσατε...Και μπορεί οι περισσότεροι να μην έχετε λογαριασμούς στην Ελβετία, αλλά έχετε χτίσει τουλάχιστον ένα εξοχικό, ενώ εμείς παλεύουμε είτε να αποπληρώσουμε στεγαστικά ή να πληρώνουμε δυσβάσταχτους φόρους ακινήτων...
Δεν ειδα να δημοσιευετε τοσχόλιο που επεξηγει το απολύτως απλό οτι τα δπ δεν αποκτησαν δρομους αντί χαλασματων, οπως τα αναφερει ο συγγραφέας στα ... 80ς αλλά ηδη στα 60ς και 70ς.Στα 80s παρατηρηθηκε το αστειο φαινομενο εκει που αποκτησαμε πολη με αποχετευση και καποιες υποδομες το αφαν γκατε να ξαναπαρει το δρομο για τις εξοχες και να χρειαζεται σημερα να ξαναφτιαχνουμε αποχετευσεις δρομους κλπ για τα ... σπατα π.χ. ή για τα ημιαστικα πλεον μεσογεια γενικα.
Με την εισαγγελικότητα που φαίνεται ότι διακρίνει τη γενιά μου (γεννήθηκα το 1985) θα μου επιτρέψετε να συμβάλω μερικές παρατηρήσεις.Κατ’ αρχάς η απαγγελία μιας ιστορικής κατηγορίας δεν είναι απαραίτητα αντιπαραγωγική ή εκδικητική. Ξέρουμε ότι ο ιδρυτής της ιστορικής επιστήμης θεώρησε σκοπό του έργου του, πλην άλλων, και την αποφυγή επανάληψης των ίδιων λαθών. Ακόμη όμως και αν εμμείνουμε στην ψυχαναλυτική-πατροκτονική ερμηνεία, βλέποντας στα πρόσωπα των νεοτέρων τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή («αύριο θα σε κάψω»), νομίζω ότι το να ξεπεράσεις ή να εξοντώσεις συναισθηματικά τον πατέρα σου είναι πάντοτε ένα βήμα προς τα εμπρός.Πέρα απ΄ αυτό, στην περίπτωση της Γενιάς του Πολυτεχνείου και της αμέσως επόμενης (αν θέλετε, των σημερινών σαρανταφεύγα και άνω), δεν έχουμε να κάνουμε με κοινά ιστορικά λάθη, ούτε με μια απλή και αθώα σύγχυση ή μια υποτίμηση των κινδύνων. Μην ξεχνάτε ότι η μεταπολίτευση ήταν η μακρότερη περίοδος στη νεοελληνική ιστορία κατά την οποία η χώρα δεν γνώρισε ούτε πόλεμο ούτε πραξικόπημα ή άλλη πολιτική εκτροπή. Επιπλέον, όσο και αν οι ρήσεις περί «σκλαβοπάζαρων της Ευρώπης» βρίσκουν σήμερα όψιμα ερείσματα, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, τουλάχιστον κατά τα πρώτα χρόνια, μόνο όφελος για τα δημοσιονομικά μπορεί να θεωρηθεί ότι σήμανε. Μου ακούγεται σαν παραμύθι, αλλά τα λεγόμενα «πακέτα Ντελόρ» δόθηκαν με εκπεφρασμένη βούληση να επιτευχθεί μια σχετική οικονομική σύγκλιση δυνατών και αδυνάτων, ένα μικρό σχέδιο Μάρσαλ. Σε κάθε περίπτωση, σε ό, τι αφορά την οικονομία, υπήρχε μια νεαρή Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια εποχή που το κύμα από το τέλος του Υπαρκτού Σοσιαλισμού δεν είχε ακόμη διαβρώσει τον δυτικό κόσμο. Η Ευρώπη είχε ευκαιρίες και εμείς ήμασταν οργανικό μέρος της, με γνώμη, ψήφο, φωνή. Θεωρητικά μπορούσαμε να επηρεάσουμε τις εξελίξεις, να δώσουμε στίγμα. Η κατάσταση ήταν σοβαρή.Δε νομίζω ότι σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων (εσείς ειδικά ξέρετε πότε συμβαίνει αυτό). Δεν θέλω να ερεθίσω το θυμικό κανενός με αποσπασματικές εικόνες μιας εποχής, αλλά αυτές είναι απαραίτητες προκειμένου να κάνω οικονομία στις λέξεις.Θυμάμαι ότι, αντί για συνδικαλισμό, είχαμε κάτι φτηνά πανηγύρια, στο κέντρο της Αθήνας, με τη ντουντούκα-σύμβολο ενός ιδιάζοντος φασισμού της φωνασκίας, να υποκαθιστά την ιερή προσέγγιση των κοινωνικών εταίρων, που στις κανονικές χώρες θεωρούν υποχρέωσή τους να κάθονται τακτικά στο ίδιο τραπέζι ώστε να διατηρηθεί σε ανεκτά επίπεδα η ζωή των εργαζομένων. Τελικά, σαν τον ψεύτη βοσκό, ο αφελής λαός, σήμερα και να φωνάξει, δεν ακούγεται.Θυμάμαι ότι η γενιά σας, αντί για οράματα και ιδανικά, θεωρούσε ύψιστη μαγκιά την αργομισθία στο Δημόσιο. Σχετικά πρόσφατα, εξηντάρης ταξιτζής κόμπαζε ότι ο αδελφός του έπαιρνε επί δεκαετίες παχυλούς μισθούς από ΔΕΚΟ «χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα». Δεν ήταν τερατολόγος, τον πιστεύω.Θυμάμαι ότι, χάρη στη γενιά σας, αντί για συχνότητες τηλεόρασης είχαμε (και έχουμε) κάτι οχετούς πνευματικών λυμάτων, βλαβερών και δύσοσμων. Το πόσο σημαντικά είναι τα μέσα ενημέρωσης σε μια σύγχρονη κοινωνία και δημοκρατία θα σας το πει ο Ουμπέρτο Έκο. Πάντως, η δημόσια Αρχή που θα επόπτευε την ιδιωτική τηλεόραση, περιορίστηκε στο να κόβει πρόστιμα σε όσους έθιγαν κομματικούς ημέτερους, αδιαφορώντας για τον καθημερινό βιασμό της γλώσσας, για την καταλυτική άνοδο της ασημαντότητας, τη μαζική εξηλιθίωση, την αποθέωση του κιτρινισμού, του αυριανισμού, της ηλεκτρονικής κομματοκρατίας, της θανατηφόρα πληκτικής αερολογίας. Μέσα από την τηλεόραση πείστηκα βαθιά ότι η γενιά σας δεν είπε ποτέ ούτε μία κουβέντα με αλάτι, όχι γιατί δεν της δόθηκε το βήμα, αλλά γιατί δεν της το επέτρεψε η νάρκη και η ραστώνη.Θυμάμαι, αντί για πανεπιστήμια, να οργανώνονται κάτι (αγρο)τουριστικές μονάδες που εγκλώβιζαν φοιτητές με ανήκουστα επιστημονικά και τεχνικά αντικείμενα, με μόνο σκοπό να κερδίζει η τοπική κοινωνία της Καλαμάτας (ναι, είναι παράδειγμα) από την τσέπη του μεροκαματιάρη του Περάματος. Για την (μη) χάραξη πολιτικής ανάπτυξης και διαμόρφωσης μιας αγοράς εργασίας, μου είναι πολύ οδυνηρό να μιλήσω.Θυμάμαι-ίσως το χειρότερο- αντί για πολιτικό διάλογο, διαμόρφωση ιδεολογιών και νομοθετική παραγωγή, ένα συνονθύλευμα τέως αφισοκολλητών, πολιτικών τζακιών και τυχάρπαστων που πολύ εύκολα θεώρησαν τη δημόσια ζωή μια παιδική χαρά με διασκεδαστικές πομφόλυγες, αυτοερωτικό ξύλινο λόγο (βλ. Βαγγέλης), με καριέρες ολόκληρες πάνω στο χρόνιο αναμάσημα του τίποτα, και φυσικά υπό την αιγίδα μιας απέραντης απολαυστικής κόλασης οργιαστικής διαφθοράς. Και είμαστε ένας λαός που τόσο έχει ανάγκη τη διαμόρφωση μιας ταυτότητας, μια ψυχοθεραπευτική επεξεργασία του πολυσχιδούς παρελθόντος, μια καθαρή τοποθέτηση πάνω στον κόσμο.Ο κατάλογος δεν τελειώνει, ελπίζω να μπήκατε στο νόημα. Όπως έγραψε κάποτε και ο Χρ. Γιανναράς, τα τελευταία σαράντα χρόνια στην Ελλάδα καταφέραμε να μη λύσουμε ούτε ένα πρόβλημα (πάρτε έναν-έναν τους τομείς, ανά υπουργείο).Όπως καταλαβαίνετε, αν ξεχάσουμε ότι και εμείς, στην περίπτωση που είχαμε γεννηθεί είκοσι ή σαράντα χρόνια νωρίτερα, θα είχαμε οδηγηθεί από τη συγκυρία στα ίδια λάθη και θελήσουμε να συντάξουμε λεπτομερές κατηγορητήριο, αυτό δεν θα αφορά ότι διαβάσατε περιοδικά με ρολόγια, μανικετόκουμπα και γυμνές γκόμενες. Θα είναι μια κριτική επί της ουσίας.
καλα τα λες, το αδιανοητο ομως ειναι οτι η πολιτικη σκηνη ειναι κατηλλημενη απο τον ιδιο συρφετο, που συμπεριφερεται με τον ιδιο τροπο λες και τιποτα δεν τους ακουμπησε
Προς κ. Χωμενίδη,Κατανοώ την ανάγκη σας και των ατόμων της γενιάς σας να απολογηθείται για την παρούσα συγκυρία... Τι διάολε, η χώρα έγινε στα πέρατα του κόσμου γνωστή για την κρίση και τη χρεοκοπία της, σε σημείο που σε άλλες χώρες να προσπαθούν να περάσουν μέτρα λιτότητας έχοντας την Ελλάδα ως "μπαμπούλα"...Ας πάρουμε τα πράγματα λοιπόν από την αρχη. Είμαι από τα άτομα που ειλικρινά δε με νοιάζει εάν κάποιος διαβάζει περιοδικά life style ή ζει με ανάλογα πρότυπα. Είναι καθαρό δικαίωμά του. Επίσης δεν είναι αιτία της σημερινής κρίσης: η χώρα συνολικά χρεοκόπησε, εάν κάποιος δανειζότανε υπέρμετρα για να ξοδεύει παραπάνω από αυτά έβγαζε ως εισόδημα δε σημαίνει ότι η χώρα που ζει θα χρεοκοπήσει. Ούτε καν οι τράπεζες που τον δανείζουν θα χρεοκοπήσουν από τη στιγμή που τα δάνειά που έδιναν είχαν τόσο υψηλά επιτόκια που κάλυπταν την πιθανότητα να μην αποπληρωθούν τα δάνεια.Επίσης το εάν έγιναν γεγονότα που συνέβαλαν στην απελευθέρωση, όποιας κοινωνικής μορφής, δεν σημαίνει ότι οδηγούν σε κρίση. Μία παρένθεση εδώ που αποσιωπήσατε, πραγματικά δύσκολες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (όπως ο πολιτικός γάμος και η έκδοση διαζυγίων ακόμα και εάν δε θέλει ένα από τα 2 μέλη) έγιναν έπειτα από πιέσεις της τότε ΕΟΚ. Και συγγνώμη, πολλές από αυτές τις αλλαγές που περιγράφεται συνέβησαν την ίδια περίοδο και σε άλλες χώρες της Μεσογείου-μέλη της ΕΟΚ, κοινώς ήταν η χρονική περίοδος και η τάση στις υπόλοιπες χώρες του εν λόγω οργανισμού που κάποια πράγματα άλλαξαν και όχι αποκλειστικά οι προσπάθειες της γενιάς σας...Όσον αφορά την απόκτηση αυτοκινήτου: όλοι έχουμε όνειρα να αποκτήσουμε ή να καταφέρουμε κάτι, αλλά φευ, αυτό δε δικαιολογεί να μην έχει κάποια συνείδηση των συνεπειών των πραξεών του και η πρωτεύουσα να είναι case study για το πως να μην αντιμετωπίζονται περιβαλλοντικά ζητήματα σε μεγάλες αστικές περιοχές (Μονά-Ζυγά στην Αθήνα)...Όσο αφορά το Erasmus: με τα λύπης μου διαπιστώνω ότι παρόλο που κάποιοι από τη γενιά σας είχαν την εν λόγω εμπειρία, που τη θεωρώ πολύτιμη ένεκα συμμετοχής μου στο εν λόγω πρόγραμμα, δεν παλέψατε ώστε να υιοθετήσετε κάποιες από τις πρακτικές των εν λόγων χωρών στην εκπαίδευση και στη διακυβέρνηση. Αντιθέτως παλέψατε με νύχια και με δόντια να μπείτε στους εν λόγω θεσμούς για να επαναπαυτείτε από την τότε παρούσα κατάσταση. Ήσασταν δε σφοδροί πολέμιοι σε οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης για πράγματα που θεωρούνταν αυτονόητα στα κράτη που επισκεφτήκατε ως φοιτητές, για παράδειγμα ένα επίπεδο αξιολόγησης, ένα επίπεδο στοιχειώδους ευγένειας στις συναλλαγές με πελάτες, ουσιαστική ανεξιθρησκεία, υιοθέτηση τεχνολογίας...Δεν ονειρευτήκατε να γίνεται μόνο καλλιτέχνες και συγγραφείς, αλλά και κρατικοδίατοι επιχειρηματίες, δημόσιοι υπάλληλοι. Και άλλοι πριν από τη γενιά σας ονειρευτήκανε να γίνουν αυτά που αναφέρατε και μάλιστα κάποιοι τα καταφέρανε. Το εάν θεωρείς κάποιον που θέλει να γίνει συγγραφέας βλαμμένο/βλαμμένη, με ξεπερνά στο να επιχειρηματολογήσω για το αντίθετο!!Όσο αφορά για την περίοδο του Ανδρέα και ιδιαίτερα την ελληνική επαρχία. Είναι κωμικοτραγικό να αποδίδεται η αναγέννηση της τελευταίας στον συγκεκριμένο τη στιγμή που οποιοδήποτε έργο γινότανε είχε τη συγχρηματοδότηση της ΕΟΚ-ΕΕ και οι επιδοτήσεις ήταν η κύρια αιτία ανόδου του βιοτικού τους επιπέδου! Μόνο που ο Ανδρέας , ο οποίος πολιτεύτηκε στην αρχή έξω από την ΕΟΚ για να μην καταστραφεί ο αγροτικός τομέας, ξέχασε να πει στους αγρότες ότι μέρος των επιδοτήσεων ήταν για την αγορά νέων μηχανημάτων και όχι αγορά σπιτιών στις πόλεις, όπως επίσης ότι αυτά τα λεφτά ήταν βοήθεια για να ανέβει το βιωτικό επίπεδο και όχι αιώνια υποχρέωση των ευρωπαίων γιατί ήμασταν μέλη της εν λόγω Ένωσης...Μπορεί να μην ξεφύτρωσαν μόνο "προσεχώς Ρωσσίδες", αλλά για μία ακόμα φορά φευ, το να αναφέρεστε στην κινηματογραφική πορεία της Ελλάδας του '80 σαν κάτι αξιοσημείωτο είναι πραγματικά ιεροσυλία στην χρυσή περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου του Φίνου. Πόσες ταινίες είναι προβάλονται σε επανάληψη της μίας περιόδου και πόσες της άλλης! Για να μην αναφέρω ότι πολλές από της περιόδου του '80 είναι βιντεοταινίες, χαμηλότερου επιπέδου από την αντίστοιχη του Φίνου!!Ειλικρίνα συγχαρητήρια εάν πάψατε να ανήκετε κάπου, αλλά αυτό αναγκαστικά δε σας κάνει καλύτερους. Υπάρχουν άτομα που ανήκουν σε συγκεκριμένες ιδεολογίες και έχουμε προσφέρει και άτομα που δεν ανήκουν σε κάποια και είναι ουσιαστικά καιροσκόποι κοιτώντας μόνο την προσωπική τους ανάδειξη.Μπορεί να μην είσασταν τα κορόιδα, ούτε συνεργοί, αλλά σίγουρα ήσασταν αυτοί που βλέπατε τη διαφθορά και δεν κάνατε καμία ουσιαστική ενέργεια για να την αλλάξετε ψηφίζοντας τα άτομα που ξέρατε ότι ήταν διεφθαρμένα να κυβερνούν/είναι βουλευτές, να διαμαρτύρεστε/απεργείτε μόνο όταν απειλούνταν τα εργασιακά/συνταξιοδοτικά σας δικαιώματα και ποτέ όταν ψηφίζονταν νόμοι που ευνοούσαν ακόμα περισσότερο την ανευθυνότητα και την ατιμωρησία, όπου ενώ το εξωτερικό "βούιζε" ότι η χώρα στην οποία ζούσατε έχει διαφθορά στα επίπεδα αφρικανικών χωρών εσείς είτε θεωρούσατε τις εν λόγω διαπιστώσεις συνομωσίες, είτε μυθεύματα, είτε υποστηρίζατε ότι από τη στιγμή που υπάρχει σε όλες τις χώρες διαφθορά δικαιολογείται η Ελλάδα να φιγουράρει σε περίοπτες θέσεις ως προς αυτήν!Στο δε θέμα του Πανεπιστημίου: οι περισσότεροι της σνομπάρατε, όχι όσοι όμως θέλατε να έχετε τα θέματα της εξεταστικής, να παίρνεται καλούς βαθμούς χωρίς να διαβάζετε γιατί ο καθηγητής είναι του ίδιου κόμματος. Αλλά το χειρότερο από όλα, και αυτό που είναι ασυγχώρητο για τη γενιά σας, είναι ότι μετατρέψατε το άσυλο σε ξέφραγο αμπέλι και ουσιαστικά σε ζώνη παράνομων δραστηριοτήτων σε εποχές που υπήρχε παντού ελευθερία έκφρασης και στην ουσία δεν έχει καμία αξία με τη μορφή που το υπερασπιστήκατε. Επίσης δε σας είδα να παλεύεται ώστε οι καθηγητές σας να αξιολογούνται και να υπάρχει ένα όριο φοίτησης στα εν λόγω εκπαιδευτικά ιδρύματα, δίνοντας στην Ελλάδα ακόμα μία πρωτεία αρνητικής ιδιαιτερότητας σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΟΚ-ΕΕ...Δυστυχώς από τη στιγμή που κάποιος είναι ενήλικος έχει και την ευθύνη να βλέπει λίγο πιο μακριά από το προσεχές και να προσπαθεί να πάρει μέτρα που να το βελτιώσει, ακόμα και εάν θα έχουν αρνητική επίπτωση στη ζωή που διάγει αυτή τη στιγμή. Αντίθετα η δική σας γενιά θεώρησε τα προνόμια δικαίωμά της, όπως να μπορεί κάποιος/κάποια να συνταξιοδοτείται στα 45, και να απασχολείται σε "μαύρη" απασχόληση στερώντας ουσιαστικά κάθε ελπίδα στα "παιδιά" του να απασχοληθούν σε μία εργασία ανάλογη των προσόντων τους με τις ανάλογες απολαβές. Συγγνώμη δεν είναι αθωότητα, αλλά δείγμα άκρατου εγωϊσμού, και βραχυπρόθεσμης προσέγγισης.Ειλικρίνα δεν ξέρω εάν τελικά δεν πέσουμε στην "παγίδα", ειλικρινά το εύχομαι και το ελπίζω όπως και εσείς. Αλλά τουλάχιστον εμείς έχουμε τη δικαιολογία ότι δεν βλέπουμε καμία ελπίδα και το μέλλον φαντάζει από δύκολο μέχρι ιδιαίτερα σκληρό με προοπτικές ανάκαμψης "βαθιά χαμένες στον ορίζοντα". Εσείς όμως που βλέπατε ότι πραγματικά θα ερχόντουσαν καλύτερες μέρες ούτως ή άλλως, είχατε την ευκαιρία να αλλάξετε πολλά "κακώς κείμενα" με ρυθμό που εσείς θα επιλέγατε και χωρίς να έχετε σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στην καθημερινότητά σας. Αντ αυτού επιλέξατε ουσιαστικά να κάνετε τα ελάχιστα και αυτό έπειτα από έξωθεν πιέσεις και με το "καρότο" των οικονομικών ενισχύσεων/επιδοτησεων.
Η Ελλάδα από τη δεκαετία του '80 και μετά είναι η Ελλάδα όπως την ξέρουμε. Κακή, στραβή, ανάποδη αλλά παλεύεται. Την Ελλάδα πριν τη δεκαετία του '80 δεν θα θέλαμε καν να τη γνωρίσουμε. Η γενιά μας δεν θα άντεχε ούτε μία μέρα. Να τα λέμε κι αυτά. Είμαι κάτω από 30.
Δεν κατάλαβα ακριβώς την έννοια της "υπεράσπισης" της γενιάς σας που λέτε. Μου μοιάζει σαν να προσπαθείτε να δικαιολογηθείτε ενώ αναγνωρίζετε τα λάθη σας αλλά αρνήστε την ευθύνη τους (π.χ. φταίνε οι γονείς μας που μεγάλωσαν στην Κατοχή). Για μένα η ουσία είναι μία:>>Ουδέποτε είχαμε υποψιαστεί πως ο λογαριασμός θα ερχόταν, στο γύρισμα του χρόνου, σε εμάς. Και στα παιδιά μας. Όλα όσα γίνονταν ήταν πλήρως εν γνώσει της γενιάς σας (και όχι μόνο), δεν δικαιολογείται εδώ άγνοια ή αφέλεια. Και η γενιά αυτή τα ανέχτηκε γιατί δεν πίστευε ότι ο λογαριασμός θα ερχόταν σε αυτή. Το οποίο για να είμαστε ειλικρινείς και να μη το παίζουμε μετά Χριστόν προφήτες είναι και λογικό, κανείς δεν το πίστευε. Αλλά το ότι θα το πλήρωναν τα παιδιά σας ήταν προφανές εδώ και πολλά χρόνια, πριν την κρίση, η κρίση απλώς μετέφερε το λογαριασμό λίγο νωρίτερα. Και ο λόγος που κάνατε ότι δεν το βλέπατε ήταν ότι δε σας συνέφερε. Βόλευε καλύτερα να πιστεύεις ότι αν μαζέψω εγώ αρκετά (ένα σπίτι ακόμα για το παιδί, ένα εξοχικό) το δικό μου παιδί θα είναι ΟΚ, των άλλων ... ας πρόσεχαν. Αυτή είναι η πιο βαριά κατηγορία που σας προσάπτουν. Και αυτό είναι το λάθος που πρέπει να αποφύγουμε οι "επόμενοι", να βλέπουμε τα πράγματα κοντόφθαλμα με βάση τις δικές μας τσέπες. Να πιστέψουμε ότι το μεγάλο πλήγμα της κρίσης είναι η τωρινές μειώσεις μισθών και όχι το πλήθος αποκλεισμένων από την αγορά εργασίας που εκτρέφεται και έχει έρθει για να μείνει.
"Η αλήθεια είναι ότι η γενιά μας ποτέ δεν καταδέχθηκε να ασχοληθεί ενεργά με τα κοινά". Προφανώς εδώ εννοείτε ότι κανείς από το 'ψαγμένο' κομμάτι της γενιάς σας, στο οποίο άλλωστε αναφέρεται και όλο το κείμενο. Γιατί κάποιοι άλλοι συνομίλικοί σας -'οι χειρότεροι', όπως τους αποκαλείτε - μια χαρά ασχολήθηκαν..
Eνα κειμενο με το οποιο συμφωνω απολυτα..και μου θυμισε τον Κο Χωμενιδη απ'το "σοφο παιδι".Ετσι ακριβως εχουν τα πραγματα για ενα μεγαλο ποσοστο 50 plus ηλικιων.Δεν μεγαλωσαμε στα πουπουλα,το αποκλειστικα δικο μας δωματιο ηταν ονειρο αλλα η διψα για μαθηση,το να απαλλαγουμε απ'τα φαντασματα του εμφυλιου και τις μικροαστικες αντιληψεις των γονιων μας καθημερινος αγωνας.Καουφμαν για τα ξενογλωσσα,λεσχη του δισκου,Αλκυονιδα,Θεατρο Τεχνης,Επιδαυρος και υπνος σε sleepingbag παραλια Τολο.Και δουλεια ..πολυ δουλεια μεχρι και σημερα.Τα λιγα που αποκτησαμε ειναι αποτελεσμα μισθωτης εργασιας και τιποτα παραπανω.Οντως υπηρξαμε πολιτικα αφελεις αλλα σε καμμια περιπτωση συνενοχοι.Το παρτυ παιζοταν πισω απο τις πλατες μας και κανενας μας δεν φανταζοταν οτι η χωρα βουλιαζε καθημερινα.Απλα εμεις αποφευγαμε οσα θεωρουσαμε νεοπλουτιστικη συμπεριφορα.Προσωπικα δεν νοιωθω οτι χρειαζεται να απολογηθω.Εξαλλου τις κυβερνησεις που μας εφεραν ως εδω δεν τις ψηφισα ποτε.Αλλα δημοκρατια ειναι το να υποτασσεσαι στη πλειοψηφια ακομα και οταν δεν συμφωνεις.Να πληρωνεις τους φορους σου ακομα κι αν το κρατος σε κλεβει η δεν σου παρεχει οσα...Να απαιτεις αποδειξεις ακομα κι αν καθε φορα πρεπει να τσακωνεσαι με τον καθε σερβιτορο,υδραυλικο η γιατρο.Σε καθε εποχη οι νεοι εχουν να παλεψουν με τις συνθηκες της δικης τους εποχης.Αυτο καναν οι γονεις μας αυτο καναμε εμεις αυτο καλουνται να κανουν και οι σημερινοι νεοι.Δυσκολιες υπηρχαν παντα αλλα το οραμα τις προσπερναει.
Επετρεψε μου να αμφιβαλλω για την πολλη δουλεια (οχι την προσωπικη σου αλλα γενικά για αυτή τη γενια), πολλες δημοσιες σχεσεις με νοοτροπία |"αφεντικου'| υπαρχει ενα ΕΞΟΧΟ αρθρο σε ανυποπτο χρονο στο protagon που περιγραφει το φαινομενο με τρομερο τροπο, δυστυχως δεν μπορω να το βρώ...
Ενδιαφέρον κείμενο.Επίσης να πω, πως επί Αντρέα Παπανδρέου,η αυριανή ήταν περίπου επίσημη εφημερίδα της κυβέρνησης,ο Μένιος,ο Ακης και το "θείον βρέφος" έλυναν, έδεναν και έκαναν περιουσίες.Ομως το κυριότερο για μένα είναι ένα,επί ανδρεϊκής πασοκοκαρτίας,απαξιώθηκε πλήρως η μόρφωση,γιατί δεν ήταν στοιχείο του λαού.Πας μορφωμένος βάρβαρος,ήταν περιπου το μότο στις κλαδικές,οπου όσο πιό αμόρφωτος και τραμπούκος ήσουν τόσο το καλύτερο.Επί ανδρείκής πασοκοκρατίας ανήχθει σε κυρίαρχη συμπεριφορά του μέσου Ελληνα το, ότι φάμε ,ότι πιούμε, και ότι αρπάξουμε και φυσκά η πλήρης απαξίωση κάθε ηθικής αρχής.Φυσικά εκείινο που ενδιαφέρει πλέον, είναι αποτιμώντας το παρελθόν στη σωστή του διάσταση να κοιτάξουμε μπροστά και τι μέλλει γενέσθαι από δω και στο εξής.
Κανεις λάθος ως τότε η μόρφωση ήταν στοιχείο του λαού : "The number of persons who seek to qualify for the learned professions is excessive; they form a superfluous element in the community, an educated proletariat, attaching themselves to the various political parties in the hope of obtaining state employment and spending an idle existence in the cafés and the streets when their party is out of power. " Encyclopedia Britannica, Εκδοση 1911. Και όχι δεν ειναι hoax: http://www.gutenberg.org/files/38143/38143-h/38143-h.htm#ar58
Τι μου θυμίσατε!!! "Το θείο βρέφος" άραγε πού να είναι σήμερα;;; έχει κανείς νέα του;;; (Πόσα 'έβγαλε' άραγε το άτιμο!!!) Και πόσο δίκιο έχετε: το έβλεπα μπροστά στα μάτια μου, να γίνομαι σιγά-σιγά η "μύγα στο γάλα" που μορφωνόμουν, που ήθελα πάντα το κάτι παραπάνω, όχι για να πουλήσω μούρη, αλλά γιατί ένοιωθα ότι υπήρχαν κι άλλα γύρω μας!!! "Μόρφωση" = Ελίτ, νομίζω, για εκείνα τα χρόνια... Πίκρα βασιλεύει μέσα στην ψυχή μου, γιατί δεν μπορώ να κοιτάξω μπροστά... Βλέπω, πια, μόνο σκοτάδι...
Αναμόχλευση του κοινωνικού βυθού, έκανε ο αντρεας.. Απελευθερωνοντας ταυτόχρονα τις χειρότερες πτυχές του χαρακτήρα μας.. "Άρπαξε να φας και κλεψε να χεις", το μοτο του πράσινοφρουρού.. Ο καημός του Αντρέα δεν ηταν να αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη αλλά να αντικαταστήσει απλώς μια δεξιόκρατούμενη δημόσια διοίκηση με μια πράσινοκρατούμενη.. Και να μας κανει τον χουβαρντα με δανεικά..