Κολλημένη. Συγνώμη πάλι. Λέω ευτυχώς που υπάρχει και μια Ελλάδα που δεν την προέβαλαν τα περιοδικά αλλά απαιτούσε κοινό νου να την δει κάποιος της σειράς. Τι ωραίος συνδυασμός να είσαι έφηβος/η της εποχής και να κάνεις τη γυμναστική σου και με τίποτα να μη φτάνεις τα μονταρισμένα των εικόνων. Έπειτα μας έμεινε η αντοχή που τη σακατέψαμε με τα βρωμοτσίγαρα και έγινε το περπάτημά μας λεβεντορεμπέτικον να μας ζηλεύουν! Ας είναι ...καθόλου εμένα δε μου φταίει το φτυσμένο το life style... γίνεται να μην επιμένετε; Ο γράφων δεν νομίζω, δεν πιστεύω ότι ανήκει εκεί. Σε άλλη κατηγορία τον εντάσσω - και συγνώμη πάλι. Αλλά άλλο ήθελα να πω... εμένα μου φταίει που ο αέρας πρέπει να κουβαλάει τόση φασαρία από σεντόνια και βρακιά κι όλα τα άπλυτα. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε όλοι! Για τον ξεπεσμό να νομίζουμε σημαντικό την κατρακύλα κι όχι άλλα πράγματα που χρησιμοποιούνται όταν θέλει κάποιος να είναι δημιουργικός, όπως η συγκέντρωση και η ενδοσκόπηση. Πατάς ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή! Χάθηκε ο κόσμος να ανοίξουμε ένα βιβλίο, κάτι;; Ή να περπατήσουμε και να βάλουμε αθλητικά ακόμα για μια άσκηση βρε αδελφέ μου που δεν θα συνοδευτεί από φωτογράφηση! Να αποφύγουμε κανένα εγκεφαλικό με αυξημένες τις αντοχές μας επιτέλους! Κι όχι να προκαλούμε εγκεφαλικά και να χουμε να το καυχιόμαστε! Πάει η άλλη με το ξώπλατο ως το κώλο και χορεύει - δε θυμάμαι - ένα καρσιλαμά φίνο! Και δεν ξέρουμε από που να ξεμπάσουμε τον αέρα στην πύλη του Απόλλωνα. Ωραία πράγματα! Δε πάμε καλά... κρίμας τα παιδιά..... Άμα έχω να περηφανεύομαι για κάτι από εκείνα τα χρόνια που πάντοτε είχα λίγα είναι πως γνώρισα μιαν Ελλάδα των Βιοτεχνών που έσκυβε πραγματικά τα ακούραστα χέρια της στα έργα της πάνω κι όσο μπορούσε αντέγραφε τις λεπτές και καθαρές γραμμές της Ελληνικής Τέχνης. Υπήρχαν τότε πελάτες, να τους πούμε. Άμα έχω να παίρνω κουράγιο από την ομορφιά ξετρέχει η μνήμη μου σε μονοπάτια που περπάτησα με τα τζιτζίκια στα αυτιά κι όλο σε κάτι προσκυνήματα έβγαζαν. Ωραίες οι μαλακίες - δε λέω... αλλά μεταξύ μας όχι να αντηχούνε σε όλα τα σπίτια. Δεν μας φταίει κανείς. Εντάξει... δε μισούμε αλλά ούτε και χαλιά θα στρώσουμε τα νεύρα μας... Το παρωχημένο: το ωραίο, το μεγάλο, το αληθινό υπάρχει κρυμμένο σε όλα τα πρόσωπα. Άπαξ και πολυπροβάλλεται χάνει και την αξία του και παύει να ναι κιόλας ωραίο και μεγάλο και αληθινό. Δε νομίζω ότι γράφω βλακείες. Επί του θέματος, πολύ γοητευμένη από το έργο και το πρόσωπο του κ. Χωμενίδη. Με τίποτα δε θα τα βαζα με κάποιον που έμεινε εδώ να ζεί και να γράφει. Ακόμη και που πάει να υπερασπίσει τους εκ' περιστάσεως φίλους του - έτσι πιστεύω, αλλιώς θα ήταν και δικός μου - είναι μια κίνηση λογική. Γεια!