Η Βουδαπέστη, μαζί με τη Βιέννη και το Σάλτσμπουργκ, ήταν η πρώτη πόλη που επιλέξαμε, προ αμνημονεύτων, να επισκεφθούμε με το δικό μας αυτοκίνητο. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να πάμε λίγα χιλιόμετρα δίπλα, στα χωριά της καμπής του Δούναβη. Πρόκειται για μια σειρά από χωριά πανέμορφα και ιστορικά, χτισμένα στις όχθες του ποταμού που διασχίζει τέσσερις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Βατς
Το Βατς είναι ένα, μάλλον άγνωστο στους Έλληνες, εντυπωσιακό μπαρόκ χωριό. Τόσο μπαρόκ που διοργανώνει την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου ένα φεστιβάλ για τους λάτρεις του μπαρόκ, κατά τη διάρκεια του οποίου κατακλύζεται από επισκέπτες. Βρίσκεται μόλις τριάντα χιλιόμετρα από τη Βουδαπέστη και με αυτό σαν ορμητήριο, εξερευνήσαμε την καμπή του Δούναβη. Η κεντρική του πλατεία είναι εντυπωσιακή, οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι είναι η ομορφότερη μπαρόκ πλατεία της Ευρώπης. Στο κέντρο της υπάρχει ένα εστιατόριο, που στεγάζεται σε ένα κελάρι επτακοσίων ετών. Αυτό που μας τράβηξε την προσοχή στο χωριό είναι ότι υπήρχαν εκκλησίες όλων των δογμάτων του Χριστιανισμού, συμπεριλαμβανομένου και ελληνορθόδοξου ναού, αλλά και συναγωγή. Κατηφορίζοντας στον κεντρικό πεζόδρομο που διασχίζει την πλατεία, θα συναντήσετε μια μπαρόκ -φυσικά- αψίδα θριάμβου, που κατασκευάστηκε το 1764, όταν η Μαρία Τερέζα επισκέφτηκε την περιοχή. Δίπλα της θα δείτε μια διαβόητη -στα νιάτα της- φυλακή. Κάπου εδώ ήρθε η ώρα για ένα γλυκό, μια και κοντά στην αψίδα θα εντοπίσετε ένα κουκλίστικο ζαχαροπλαστείο. Τα γλυκά του είναι πολύ καλά, φημίζεται όμως και για το βραβευμένο παγωτό του, το οποίο σου φέρνει σε ένα μίνι χωνάκι, που κερνάει με τον καφέ. Δε θα αρκεστείτε, βέβαια, σε αυτό. Συνεχίζοντας τη βόλτα σας, θα φτάσετε στον Δούναβη. Το Βατς έχει έναν εξαιρετικό παραποτάμιο πεζόδρομο, στον οποίο αξίζει να περπατήσετε, κατά προτίμηση την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Εδώ πρέπει να ομολογήσω κάτι. Το καλοκαίρι, μετά το σούρουπο, Δούναβης σημαίνει φτερωτά μυρμήγκια. Πολλά, χαζά μυρμήγκια, που συγκεντρώνονται γύρω από τις λάμπες, πέφτουν στο πιάτο σου και κολυμπούν στο ποτό σου. Πριν διαλέξετε πού θα περάσετε το βράδυ σας, λάβετε υπόψη και αυτόν τον παράγοντα. Από το Βατς μπορείτε να ξεκινήσετε για μία βαρκάδα προς το Βίσεγκραντ, που φημίζεται για το κάστρο του, ή προς τη Βουδαπέστη. Στη Βουδαπέστη μπορείτε να πάτε και με το τρένο, μέσα σε είκοσι λεπτά. Εμείς το κάναμε, στην επιστροφή, όμως, το ύφος του ελεγκτή μας έδωσε να καταλάβουμε, πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Σε άψογη νοηματική και κάνοντας με το δάχτυλό του έναν κύκλο στον αέρα, μας είπε ότι το τρένο θα πήγαινε Βουδαπέστη-Βααατς, κάνοντας μιάμιση ώρα...
Σέντετρε
Το Σέντετρε, Άγιος Ανδρέας ελληνιστί, είναι γνωστό ως το Χωριό των Καλλιτεχνών κι αυτό επειδή θα συναντήσει κανείς εκεί μια εντυπωσιακή πληθώρα από μουσεία, γκαλερί και εργαστήρια καλλιτεχνών, που το έχουν επιλέξει ως τόπο κατοικίας. Το χωριό, με το όνομα Ουλτσίτσια Κάστρα, από τον 2ο αι. μ.Χ. αποτελούσε μέρος των ανατολικών συνόρων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τον 13ο αιώνα καταστράφηκε από τους Μογγόλους και τον 15ο και 16ο αιώνα από τους Οθωμανούς. Αργότερα, ο Βασιλιάς Αντρέ ο 1ος προσκάλεσε ...Έλληνες να το κατοικήσουν και στη συνέχεια ακολούθησαν Σέρβοι, Σλοβάκοι, Γερμανοί και Ρουμάνοι πρόσφυγες, που κατέφυγαν εκεί κυνηγημένοι από τους Οθωμανούς. Τον 17ο αιώνα το χωριό ξαναχτίστηκε σε μπαρόκ ρυθμό. Σήμερα θα δει κανείς κτίρια του 18ου και 19ου αιώνα ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, που την οφείλουν στις εθνικότητες που το κατοίκησαν αλλά και τους ζωγράφους, γλύπτες και άλλους καλλιτέχνες που έζησαν και ζουν εκεί. Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία Φο Τερ βλέπουμε τον σταυρό του 1763 που δεσπόζει στο κέντρο της, για να θυμίζει ότι το χωριό γλύτωσε από μια επιδημία πανώλης. Το χωριό ήταν σημαντικό εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο, χάρη στο κρασί και τα χειροτεχνήματα που παρήγαγε, ήταν όμως και κέντρο της ορθόδοξης εκκλησίας με εννέα ναούς, ανάμεσά τους και η ελληνορθόδοξη Μπλαγκοβεστένγκα, με ένα τέμπλο που αξίζει να δείτε. Τη δική τους εκκλησία, βέβαια, έφτιαξαν τον 18ο αιώνα και οι Έλληνες έμποροι. Πρόκειται για τον Άγιο Νικόλαο που βρίσκεται δίπλα στον ελληνικό τομέα –όπως καταλάβατε το χωριό είναι χωρισμένο σε τομείς. Στην οδό Gorog, που ξεκινά από την πλατεία Φο Τερ, θα δείτε τα σπίτια των Ελλήνων και θα καταλήξετε στον Δούναβη, για μια ρομαντική βόλτα. Γενικότερα αξίζει να περιπλανηθείτε στο χωριό, θα δείτε τη μορφή του να αλλάζει από τομέα σε τομέα, θα συναντήσετε ωραία café και εστιατόρια και μια πληθώρα από μαγαζάκια που πουλάνε σουβενίρ, με ...καλλιτεχνική πατίνα. Αν ψάξετε, θα βρείτε και Έλληνες, όπως και greek souvlaki, σε περίπτωση που σας έχει λείψει.
Έστεργκομ
Το Έστεργκομ ιδρύθηκε το 973 μ.Χ. και ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, μέχρι το 1249 μ.Χ., που τη σκυτάλη πήρε η Βουδαπέστη. Το ...παρατσούκλι του είναι Ρώμη της Ουγγαρίας, γιατί είναι η έδρα του Αρχιεπισκόπου της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Για το όνομά του υπάρχουν δύο σενάρια: το πρώτο υποστηρίζει πως προέρχεται από το λατινικό όνομα του Δούναβη, Ίστερ και το Γκαμ αναφέρεται στον γειτονικό ποταμό Γκάραμ και το δεύτερο ότι βγαίνει από την παλιά σλαβική λέξη στρεγκόμ, που σημαίνει φύλακας, μια και ελέγχει την κοιλάδα του Δούναβη. Όπως και να έχει, το Έστεργκομ είναι φύλακας, καθώς βρίσκεται στα σύνορα με τη Σλοβακία και η Γέφυρα Μαρία Βαλέρια το ενώνει με το γειτονικό χωριό, Στούροβο. Η γέφυρα ολοκληρώθηκε το 1869 και καταστράφηκε το 1944, από τους Γερμανούς. Το 2001 ανακατασκευάστηκε με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεσπόζει πάνω από το ποτάμι. Από τη μία χώρα στην άλλη περνάς χωρίς διαδικασίες, οπότε θεωρήσαμε καλή ιδέα να κάνουμε έναν μικρό γύρο και να φτάσουμε στο Έστεργκομ μέσω Σλοβακίας, αφού έτσι μπορεί κανείς να δει σε όλο του το μεγαλείο το σύμβολο του χωριού, την Βασιλική. Η Βασιλική χτίστηκε με πρότυπο τον Άγιο Πέτρο και είναι αφιερωμένη στον πασίγνωστο Άγιο Ανταλπέρτ, επικεφαλής της Ουγγρικής Εκκλησίας και Αρχιεπισκόπου του Έστεργκομ. Είναι χτισμένη στο λόφο του κάστρου και πρόκειται για τη μεγαλύτερη εκκλησία της χώρας, με τον τρούλο της να έχει 71.5 μέτρα ύψος. Διαθέτει και θησαυροφυλάκιο, για όσους γοητεύονται από τα αριστουργήματα της μεσαιωνικής χρυσοχοϊας. Στις παρυφές του λόφου θα δείτε τα σπιτάκια των εργατών που έχτισαν το ναό, τα δικά τους Αναφιώτικα. Στη νότια πλαγιά θα συναντήσετε το μπαρόκ παρεκκλήσι του Αγίου Στεφάνου που διαθέτει και λείψανα αγίων, όπως κάθε εκκλησία που σέβεται τον εαυτό της. Κάτω από τη Βασιλική, ανάμεσα στον Δούναβη και το λόφο, βρίσκεται η συνοικία Βιτζιβάρος, που σημαίνει Πόλη του Νερού. Θα την εντοπίσετε από την εκκλησία με τους δύο πύργους. Εκεί, αφού μας είχε χτυπήσει ο ήλιος στο κεφάλι και είχαμε ψιλοχαθεί, σταματήσαμε να ρωτήσουμε μια κυρία, η οποία μας απάντησε στα ελληνικά, που τα έμαθε γιατί αγαπάει την Ελλάδα! Εκείνη μας έστειλε στο κέντρο της πόλης, την πλατεία Σέτσενι, γύρω από την οποία υψώνονται μπαρόκ, ροκοκό και νεοκλασικά αρχοντικά, του 18ου και 19ου αιώνα. Στην πλατεία βρίσκεται, επίσης, το Δημαρχείο και στο κέντρο της υπάρχει το άγαλμα της Αγίας Τριάδας, φτιαγμένο το 1900 από τον Γκεόργκι Κις. Μετά από έναν κουβά παγωμένη, φρεσκοστυμμένη λεμονάδα με σόδα, που μου φάνηκε θεσπέσια, συνεχίσαμε τις βόλτες μας γύρω από την πλατεία. Κοντά στο Δημαρχείο, θα βρείτε την οδό Bottyan Janos, με μερικά από τα ωραιότερα μπαρόκ σπίτια κι αν συνεχίσετε την εξερεύνηση, θα εντοπίσετε τη λαϊκή αγορά που διαθέτει από φρούτα και λαχανικά, μέχρι αντίκες. Μία συμβουλή έχω να δώσω για το Έστεργκομ: Αν είναι καλοκαίρι, μην πάτε μεσημέρι, κάνει πολύ ζέστη. Αλλιώς, πιείτε λεμονάδες, πολλές λεμονάδες!
Έγκερ
Το Έγκερ δεν είναι χτισμένο στις όχθες του Δούναβη, βρίσκεται λίγο πιο μακριά και βρέχεται από τον ομώνυμο ποταμό. Είχαμε όμως ένα ισχυρό κίνητρο να το επισκεφθούμε, το Αίμα του Ταύρου! Οι πίνοντες είμαι σίγουρη ότι γνωρίζουν για τι μιλάω –για το φημισμένο ουγγρικό κρασί. Το Έγκερ και η Κοιλάδα των Όμορφων Γυναικών, που απλώνεται δίπλα του, είναι η πηγή του. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Στο Έγκερ υπήρξε η πρώτη μεσαιωνική επισκοπή, στην ιστορία όμως έμεινε για μια μάχη. Το 1552 μ.Χ. ο Istvan Dobo, οχυρωμένος στο περίφημο κάστρο της πόλης με 4.000 άντρες, κατάφερε να ανακόψει την προέλαση των Οθωμανών, που διέθεταν 80.000 στρατό. Δεν το λες και λίγο! Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια της μάχης, ο Dobo, βλέποντας τους άντρες του εξαντλημένους, έδωσε εντολή να ανοίξουν τα κελάρια και να πιουν από το μαύρο κρασί του Eger. Το κρασί έβαψε τις γενειάδες τους και όταν οι Τούρκοι τους είδαν, άρχισαν να διαδίδουν ότι είναι ανίκητοι, επειδή πίνουν αίμα ταύρου. Aπό τότε το κρασί του Eγκερ απέκτησε όνομα και μάλιστα ποιητικό. Η μάχη αυτή κυριαρχεί σε όλο το χωριό και το γεμίζει περηφάνεια. Στην πλατεία Dobo θα δείτε ένα μπρούτζινο σύμπλεγμα που την αναπαριστά και παίρνοντας τη γοτθική οδό Κοσού θα φτάσετε στο μεσαιωνικό κάστρο, το οποίο είναι σε άψογη κατάσταση και δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Μέσα στο κάστρο βρίσκεται και ο τάφος του Istvan Dobo, πλαισιωμένος από υπερμεγέθη αγάλματα κατοίκων του χωριού, φτιαγμένα προς τιμήν όσων αντιστάθηκαν στον πανίσχυρο εισβολέα. Ενδιαφέρον έχει και το οπλοστάσιο, που διαθέτει αυθεντικά μεσαιωνικά όπλα. Στον προαύλιο χώρο θα βρείτε καντίνες για ένα αυτοσχέδιο πικ νικ, με θέα το χωριό. Εντυπωσιακή είναι η Βασιλική του Έγκερ, η δεύτερη μεγαλύτερη εκκλησία της Ουγγαρίας και το μοναδικό κλασικιστικό κτίριό του, όπως αξίζει να δείτε και την μπαρόκ εκκλησία Μινορίτα, μία από τις ωραιότερες της Κεντρικής Ευρώπης. Στο χωριό υπάρχει κι ένας μιναρές, μια και οι Οθωμανοί, μερικές δεκαετίες μετά, επανήλθαν με επιτυχία. Εδώ όμως ήρθαμε για το κρασί! Λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό, ανάμεσα στους αμπελώνες, θα εντοπίσετε τα κελάρια των οινοπαραγωγών της περιοχής. Είναι όλα συγκεντρωμένα και επισκέψιμα, γίνεται χαμός. Μπορείτε να δοκιμάσετε και να αγοράσετε κρασί -από τα πιο ακριβά και βραβευμένα, μέχρι χύμα σε πλαστικά μπουκάλια. Στα πιο καλοφτιαγμένα από τα κελάρια μπορείτε να συνοδεύσετε το κρασί σας και με φαγητό, μέσα σε μια εντυπωσιακή, ελαφρώς υγρή, ατμόσφαιρα. Αν δεν πέσετε σε πολυκοσμία, η εμπειρία είναι υπέροχη, προσοχή όμως μην παρασυρθείτε, εκτός κι αν σκοπεύετε να διανυκτερεύσετε επί τόπου. Πιείτε ένα κρασί και για μένα, πολύ μου άρεσε!
σχόλια