Η φράση που τρέμει ο κάθε ταξιδιώτης και λέγεται πάντα όταν είναι πλέον πολύ αργά ///

Η φράση που τρέμει ο κάθε ταξιδιώτης και λέγεται πάντα όταν είναι πλέον πολύ αργά /// Facebook Twitter
17

 

«Ωχ! ΝΑ τι ξεχάσαμε». 

 

 

Ήμασταν στο ταξί, κοντά στο σταθμό λεωφορείων έτοιμοι να ξεκινήσουμε για τα Σκόπια, λίγο πριν την ώρα αναχώρησης. Η φράση «Να τι ξεχάσαμε» που μου είπε ο Γιώργος -με έμφαση στο «Να»- είναι η φράση που δεν θέλεις να ακούσεις με τίποτα εκείνη τη στιγμή. 

 

Κι όμως, στα περισσότερα ταξίδια μας, αναπόφευκτα η φράση θα ειπωθεί, κατά σατανική ακρίβεια πάντοτε όταν θα είναι πολύ αργά για να κάνουμε οτιδήποτε. Τώρα όμως δεν ανησύχησα. Πάντα το «να τι ξεχάσαμε» αναφερόταν σε κάτι δευτερεύον όπως είναι οι παντόφλες, το βιβλίο μας, ή στην χειρότερη μετρητά - πράγματα που μπορούσαν να λυθούν εύκολα. 

 

«Τι ξεχάσαμε πάλι;» ρώτησα μισοαδιάφορα. 

 

«Τα διαβατήριά μας!»

 

 

Πρώτη φορά στα Σκόπια, μόνο 3.5 ώρες απ’ το σπίτι μου. Όσο κι αν προσπάθησα να πάρω στα σοβαρά το τωρινό μας ταξίδι, δεν μπόρεσα. Το ΚΤΕΛ, η κοντινή απόσταση, οι μόλις δυο μέρες διαμονής: ένιωθα σα να πήγαινα στη Φλώρινα ή την Έδεσσα. Δεν ένιωθα ότι ταξιδεύω στο εξωτερικό. Αν δεν έχει αεροπλάνο δεν είναι εξωτερικό.  Εξ ου και η έλλειψη διαβατηρίων.

 

«Και τώρα;» Η ώρα δεν έφτανε για να γυρίσουμε σπίτι. Το επόμενο λεωφορείο ήταν την επόμενη μέρα στις 7:30 το πρωί. Πήρα τηλέφωνο στο πρακτορείο και τους είπα ότι ξεχάσαμε τα διαβατήρια. «Έχετε μήπως ταυτότητες; Με λατινικούς χαρακτήρες;» ρώτησαν. Είχαμε. «Ελάτε». Πήγαμε. 

 

Η δική μου ταυτότητα ήταν τσαλακωμένη και μισοσκισμένη, και ήταν και του 2006 -πριν βγουν οι κανονικές ευρωπαϊκού τύπου ταυτότητες, όμως πέρασε με σχετική άνεση το πρώτο τεστ, και αφού πλήρωσα 30 ευρώ βρέθηκα, μέσα στην αγωνία, να ταξιδεύω με το πούλμαν, ελπίζοντας ότι δεν θα με κατεβάσουν στη μέση της διαδρομής. 

 

Η φράση που τρέμει ο κάθε ταξιδιώτης και λέγεται πάντα όταν είναι πλέον πολύ αργά /// Facebook Twitter
Θα φτάσουμε άραγε ποτέ στα Σκόπια;

 

Στα σύνορα ο σλαβόφωνος οδηγός μάζεψε τα διαβατήρια όλων και τις ταυτότητες τις δικές μας και εξαφανίστηκε. «Εκεί είναι η Ειδομένη» έδειξε με το δάχτυλο ο Γιώργος και άρχισα να σκέφτομαι τους συνοριοφύλακες να ανεβαίνουν στο λεωφορείο, να μας παίρνουν σηκωτούς και να μας αφήνουν μαζί με τους υπόλοπους πρόσφυγες. Η αγωνία μου τελείωσε, μας επέστρεψαν τα έγγραφα και ξεκινήσαμε. Άφησα έναν αναστεναγμό ανακούφισης. 

 

Μέχρι που, στα είκοσι μέτρα, ο οδηγός ξανασταμάτησε. Πριν είχαμε περάσει τον έλεγχο των Ελλήνων - τώρα ήταν η σειρά των Σκοπιανών! Ένας μεσήλικας αστυνομικός μπήκε μέσα και πήρε πάλι διαβατήρια και ταυτότητες. Έφυγε, για αρκετή ώρα, που εμένα μου φάνηκε ακόμα πιο αρκετή. (Σημειολογική διαφορά: Στον ελληνικό έλεγχο ο οδηγός έπρεπε να μαζέψει τα έγγραφα και να τους τα πάει στο γραφειάκι, στον σκοπιανό έκαναν αυτοί τον κόπο αντί να αγγαρέψουν τον οδηγό.)

 

Πώς βρέθηκα εδώ πέρα; Γιατί περνάω αυτή την αγωνία επισκεπτόμενος για πρώτη φορά την Χώρα Που Δεν Τολμάς Να Πεις Το Όνομά Της; Πριν από 20τόσα χρόνια διαδήλωνα εναντίον της, με το σχολείο, στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και θεωρούσα τους κατοίκους της απατεώνες -ντοπαρισμένος απ’ τους δασκάλους και τους Μητροπολίτες που διοργάνωναν τις διαδηλώσεις στις οποίες, αναδρομικά, ντρέπομαι που παρεβρέθηκα. 

 

Αν έβλεπε κάποιος την αγωνία μου καθώς φοβόμουν ότι ο αστυνομικός θα έρθει να με κατεβάσει, θα νόμιζε πως πήγαινα για βρωμοδουλειά, με τσέπες γεμάτες κόκα και χιλιάδες ευρώ που έβγαζα παρανόμως απ’ τη χώρα. Ο δε αναγνώστης, με τις υπερδραματικές περιγραφές μου ίσως φανταστεί ότι πηγαίνω για κάποιο εξαντλητικό πρωτογενές ρεπορτάζ, σαν πολεμικός ανταποκριτής στο πεδίο της μάχης. 

 

Καθώς μου επέστρεφαν όμως την ταυτότητα («Τους ξεγέλασα! Τα κατάφερα!») και το λεωφορείο γλιστρούσε στην άλλη όχθη μπαίνοντας στην Χώρα Που Όλοι Εκτός Από Εμάς Λένε Μακεδονία (ΧΠΟΕΑΕΛΜ) ήμουν πλέον σίγουρος ότι θα κατάφερνα να δω για ακόμη μία φορά -έκτη ή έβδομη- τον Morrissey σε συναυλία. Αυτός λοιπόν ήταν ο σκοπός του ταξιδιού. 

 

Πριν χρόνια αποφεύγαμε τα Σκόπια γιατί ήταν γνωστό πως στα σύνορα όταν έβλεπαν Έλληνες τους έκαναν καψώνια, τους γύριζαν πίσω, τους άφηναν να περιμένουν για ώρες. 

 

Σήμερα με πέρασαν παρότι δεν είχα καν διαβατήριο! Πόσο άλλαξαν τα πράγματα…

 

 

Το πρώτο πράγμα που είδα αμέσως μετά τα σύνορα, ήταν το θαμπό, άχρωμο kitsch του Καζίνο Hotel Φλαμίνγκο στη Γευγελή, διαφήμιση του οποίου ακούω κάθε μέρα στο ραδιόφωνο. Όλες οι ταμπέλες εκεί γύρω ήταν στα ελληνικά, ακόμα και ένα κτίριο έγραφε φαρδιά πλατιά με νέον ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ πάνω του, μαζί με μια προσφορά. Έχω ακούσει πολλούς που περνούν τα σύνορα μόνο και μόνο για να βάλουν βενζίνη, να κάνουν μια επέμβαση, ή να αγοράσουν ρούχα. Ή να παίξουν τα ρέστα τους στο καζίνο και μετά να ξαναγυρίσουν στην πατρίδα για να βρίσουν τους πολιτικούς επειδή πεινάνε. 

 

Από τα 100 αυτοκίνητα που περνούσαν εκείνη την ώρα τα σύνορα, τα 99 έκοψαν ταχύτητα και τσούλησαν απαλά στο φιλόξενο πάρκινγκ του Καζίνο. 

 

Το ένα μόνο, το πούλμαν μας, συνέχισε ακάθεκτο την πορεία του. Πολύ θα ήθελα να νιώσω ανώτερος απ’ τους υπόλοιπους που πήγαν για τζόγο ή φτηνά τσιγάρα (ενώ εγώ πήγα για την Τέχνη), αλλά η αλήθεια είναι πως όταν είδαμε πόσο φτηνά είναι τα πράγματα στα Σκόπια βάλαμε σε δεύτερη μοίρα τη συναυλία, και κλείσαμε με ψίχουλα για δύο βράδια αντί για ένα σε ένα υπερλούξ ξενοδοχείο - spa πέντε αστέρων. 

 

Ο Morrissey πλέον είναι μόνο η αφορμή. Ο σκοπός του ταξιδιού είναι η καλοπέραση, η ανακάλυψη της απαγορευμένης χώρας και οι κραιπάλες. Αλλά για όλα αυτά -αν γίνουν τελικά- θα γράψω στα ποστ που θα ακολουθήσουν, καθώς ο χρόνος περνά. 

 

Προς το παρόν κοιτάζω την φύση -ίδια με της Ελλάδας- έξω απ’ το παράθυρο. Η Cosmote μου πιάνει ακόμα, έχω 3G και το ραδιόφωνο του πούλμαν παίζει μια ελληνική ποπ επιτυχία.

 

Τι άλλα νέα; 

 

 

 

 

17

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οδοιπορικό στην Τουρκία: Βαδίζοντας στα χνάρια του Αινεία

Ταξίδια / Τσανάκαλε, Αρχαία Τροία, Καταρράκτες Sütüven. Ένα οδοιπορικό στην Τουρκία

Από τον εντυπωσιακό ναό του Απόλλωνα Σμινθέα στο Γκιουλπινάρ μέχρι τον χολιγουντιανό Δούρειο Ίππο στο Τσανάκαλε, η Τουρκία ξεδιπλώνει έναν απολαυστικό χάρτη γεμάτο μύθο και… καλοκαιρινές εκπλήξεις.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Γειτονιές της Ελλάδας / Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Η Βαγγελιώ Ρετάλη μιλά για το Zagoriwood, ένα φεστιβάλ που για λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι μετατρέπει τα ήσυχα Κάτω Πεδινά σε επίκεντρο κινηματογραφικής συνάντησης και δημιουργίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ταξίδια / Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Τούρκος. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, έγιναν φίλοι και αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που να αποτυπώνει όλα όσα τους συνδέουν − και όχι όσα τους χωρίζουν. Το «Meraki Café» στην Κωνσταντινούπολη. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Η Ευγενία Μαστοράκη άφησε την Αθήνα για την Οκτωνιά, ένα μικρό, γραφικό χωριό στην Εύβοια, όπου ζει με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά. Της λείπουν πολλά πράγματα, αλλά εκεί ανασαίνει καλύτερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η επαρχία έχει ανάγκη όλους εκείνους που κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα ή καλοκαίρι επιστρέφουν στους τόπους τους και λένε: «Τι ωραία θα ήταν να γυρνούσα μόνιμα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η κατάσταση στο Μεσολόγγι σήμερα είναι δύσκολη αλλά και ελπιδοφόρα»

Ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος επέστρεψε στο Μεσολόγγι και δημιούργησε την ομάδα Messolonghi by Locals με στόχο να επαναφέρει στο προσκήνιο την αξία τού να μένεις, να ζεις και να δημιουργείς στον τόπο σου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η παλιά Ελλάδα που νομίζαμε πως χάθηκε ζει ακόμα σε τόπους σαν τη Νίσυρο»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Νίσυρο οι άνθρωποι δουλεύουν - αλλά υπάρχει χρόνος και για την ψυχή»

Τη στιγμή που η Καλαμάτα άρχισε να του θυμίζει την Αθήνα, ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος μετακόμισε σε έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να περιμένει τις διακοπές, μια και έχει το καλοκαίρι έξω από την πόρτα του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Ταξίδια / Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Σ’ αυτόν τον τόπο, ανάμεσα σε πανύψηλες χιονοσκέπαστες κορφές και απύθμενες χαράδρες, ο χρόνος και ο χώρος διαστέλλονται, ενώ στους απέραντους αγριότοπους όπου κατοικεί ο Θεός επιζεί ακόμα η γαλήνη ενός χαμένου παραδείσου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ
Η Ελένη Νέρουππου άφησε την Αθήνα και βλέπει πια τους κόπους μιας χρονιάς στο Βασιλικό Ευβοίας να ανταμείβονται σε ένα μπουκάλι κρασί

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη φύση, καθετί που παράγεις νιώθεις ότι είναι παιδί σου»

Η Ελένη Νέρουππου άφησε το Παγκράτι για να καλλιεργεί αμπέλια στο Βασιλικό Ευβοίας, για να ζήσει σε έναν τόπο όπου «οι ρυθμοί είναι πιο αργοί και σου επιτρέπουν να απολαύσεις ό,τι κάνεις».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Ταξίδια / Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Οι σκηνοθέτες Χρόνης Πεχλιβανίδης και Μαρία Γιαννούλη, κάνοντας έρευνα για το νέο τους ντοκιμαντέρ στην Αιθιοπία, ήρθαν σε επαφή με τα απομεινάρια της άλλοτε ένδοξης ελληνικής παροικίας. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Από τα Σεπόλια έως την Τρίπολη και το καταφύγιο του Μαινάλου, ο Άρης Γιαννούκος αφηγείται την 20χρονη πορεία του μακριά από την πρωτεύουσα και πώς βρήκε στο βουνό πνευματική ηρεμία, λιγότερο άγχος και καθαρό μυαλό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ