Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter

Από την κορυφή του Άτλαντα στα σουκ του Μαρακές

0

Από την κορυφή του Άτλαντα μου είχαν πει ότι φαίνεται το όριο της ερήμου. Καθώς όμως φτάνω εκεί ψηλά, οι ανάσες δυσκολεύουν από το υψόμετρο, η ζάλη έχει γίνει πια συνήθεια και η ματιά μου χάνεται σε μια απλωσιά από κορυφές, μισοχιονισμένες πλαγιές και στον αντίλαλο του νου. Τα ξεχνώ όλα και γίνομαι βουνό.

4.167 μέτρα πιο ψηλά από τη θάλασσα και μετά από δύο μέρες ανάβαση η ηρεμία της κορυφής μού ανήκει. Στέκω στην άκρη, παίρνω βαθιά εισπνοή και ξέρω ότι το πιο ψηλό σημείο της Βόρειας Αφρικής έχει κάτι απ’ τα χνάρια μου. Γίνομαι ένα με το τοπίο, συνειδητοποιώ πόσος μικρός είμαι και αρκούμαι στην αλήθεια της στιγμής. Είμαι ψηλά· πιο ψηλά από τα χρώματα των πόλεων, τη βουή στις πλατείες και τους απέραντους αμμόλοφους.

Η επιστροφή είναι γεμάτη κεράσματα από τσάι μέντα στα χωριά των Βερβέρων, γουλιές φρέσκου χυμού πορτοκάλι, χειραψίες ψυχής και μια αναπάντεχη σύνδεση με τους ανθρώπους εκεί: η λέξη «βέρβεροι» ριζώνει βαθιά στην ελληνική «βάρβαροι». Είναι η στιγμή που τα μισόλογα, οι αγωνιώδεις ματιές για επικοινωνία και οι τυπικές χειραψίες γίνονται αγκαλιές ανθρώπων.

Στο Μαρόκο δεν είσαι ποτέ μόνος· το βουνό σε περιμένει, οι πόλεις χαράζουν αποχρώσεις στον νου σου και η έρημος αλλάζει σχήμα σε κάθε πέρασμα.

Πίσω στην κόκκινη ώχρα του Μαρακές όλα μοιάζουν να ξετρυπώνουν από παραμύθι. Περπατώ με τις ώρες στα πολύχρωμα παζάρια, στα παλάτια El Badi Palace και Palais Dar Si Said, στους εξωτικούς κήπους Majorelle και μεθυσμένος από τις τοπικές μυρωδιές τρυπώνω στη Μεδίνα, να γίνω ένα με τον παλμό της πόλης.

Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης

Και εκεί ξεκινά ο λαβύρινθος. Αφήνομαι στα πολύχρωμα σουκ, χαζεύω στα μικρομάγαζα, σε μια θάλασσα από μπιχλιμπίδια, βερβέρικα χαλιά, χειροποίητα πασούμια, δερμάτινα σε αποχρώσεις, μπαχαρικά, αρωματικά και μια διαρκή προτροπή για αγορά. Στην πρώτη ματιά με προσκαλούν ευγενικά στο μαγαζί τους. Πριν καθίσω, έχουν σερβίρει ζεστό τσάι. Για τους Μαροκινούς το παζάρι είναι τρόπος ζωής. Θέλουν την τιμή σου, αλλάζουν τη δική τους, σου χαμογελούν, σ' τα δίνουν όλα στο χέρι και στο τέλος ξέρουν να πουλήσουν το τίποτα για κάτι.

Ώρες μετά με βρίσκω να υπάρχω στον μικρόκοσμο της φημισμένης πλατείας Jemaa el-Fnaa. Η βουή, τα σκουντήματα, τα κρεμασμένα βλέμματα των παιδιών, ο ήχος από τα σφυρίγματα για τα περιστέρια, οι πάγκοι με τους ξηρούς καρπούς, οι χουρμάδες, τα γλυκά, τα ψητά κεφάλια αρνιού, τα πιάτα με τα σαλιγκάρια, οι μυρωδιές από το μεγαλύτερο υπαίθριο εστιατόριο του κόσμου, η μουσική, οι φωνές, όλα κάτι κι όλα ένα. Η ζωή εκεί αλλάζει δέρμα κάθε βράδυ.

Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σπυράκης

Χίλιες και μια νύχτες δεν μου αρκούν, σκέφτομαι και συνεχίζω να περπατώ σε ένα χάος από γητευτές φιδιών, παραμυθάδες, ακροβάτες, πωλητές νερού, χαρτορίχτρες, χορευτές και τον χρόνο για πρώτη φορά να είναι πιο αργός από τους ανθρώπους.

Στο Μαρόκο δεν είσαι ποτέ μόνος· το βουνό σε περιμένει, οι πόλεις χαράζουν αποχρώσεις στον νου σου κι η έρημος αλλάζει σχήμα σε κάθε πέρασμα. Γιατί ακόμα κι ένα βήμα κάπου στον κόσμο ταξίδι είναι.

Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σπυράκης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σπυράκης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Παναγιώτης Καπιζιώνης
Από τον Άτλαντα, στον παλμό του Μαρακές Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σπυράκης
Ταξίδια
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ