Στην Παλαιά Κοκκινιά τρως επικούς λιβανέζικους κουραμπιέδες όλο τον χρόνο

Στην Παλαιά Κοκκινιά τρως επικούς λιβανέζικους κουραμπιέδες όλο τον χρόνο Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Περπατώντας στην οδό Δομοκού στη Νίκαια, στη συνοικία της Παλαιάς Κοκκινιάς, θα έχεις διάφορες ενδιαφέρουσες συναντήσεις. Είναι ένας δρόμος όπου το νέο συναντά το παλιό, όπου συνυπάρχουν σπίτια προσφυγικά και άλλα μεταγενέστερα, τα οποία, αν και από διαφορετικές δεκαετίες, τα βρίσκουν σχετικά στο ύψος.

Σ' αυτή την ήσυχη γειτονιά, περνώντας από το μαγαζί της γωνίας με τα παπαγαλάκια και τα ωδικά πτηνά θα σου πουν καλημέρα ένα σωρό τιτιβίσματα, αλλά ήδη κάτι άλλο θα σε τραβάει απ' τη μύτη. Γιατί λίγα μέτρα πιο κάτω, στο νούμερο 40 Α1, ψήνονται από τα χαράματα οι δημιουργίες της κ. Ρίτας Αμιραλιάν, που σκορπίζουν σε μεγάλη ακτίνα μυρωδιές από βούτυρο, μπαχαρικά, ξηρούς καρπούς, ανάλογα με το τι φουρνίζεται εκείνη την ώρα.

Στο Rita’s cookies πρέπει να πας από νωρίς. Γιατί, αν και συνοικιακό μαγαζί, είναι πολλοί εκείνοι που ξέρουν τον δρόμο, και όχι άδικα. Aν δεν έχει ουρά, θα είσαι τυχερός. Και αν προλάβεις αυτό που θέλεις πριν εξαντληθεί για τη μέρα, διπλά τυχερός.

Η κ. Ρίτα με υποδέχθηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο, μια κούπα ζεστό καφέ και πολλή μουσική. «Σε ενοχλεί η μουσική; Είναι δυνατά; Ο Νταλάρας είναι ο αγαπημένος μου».

Η κυρία Ρίτα ξεκίνησε με διάφορα κουλουράκια και τσουρέκια, τα οποία από τον πρώτο χρόνο έγιναν ανάρπαστα, και σήμερα, 33 χρόνια μετά, έχουν αλλάξει πολλά αλλά και τίποτα. 

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Λίβανο. Ήρθε με τον άντρα της, ο οποίος έχει καταγωγή από την Αρμενία, και την οικογένειά τους στην Ελλάδα το 1977. Από μικρό παιδί έχει μνήμες να φτιάχνει παραδοσιακά λιβανέζικα κουλούρια, συνταγές-αποσκευές που έφερε μαζί της στον Πειραιά από τη γενέτειρα της.

Την παράδοση τη συνέχισε και εδώ, στην κουζίνα του σπιτιού της, και κάθε φορά που είχε φίλους και επισκέπτες όλοι ενθουσιάζονταν τόσο πολύ με τα τραταρίσματά της, που άρχιζαν τις παραγγελίες. «Ρίτα, δεν μου φτιάχνεις ένα ταψί μελομακάρονα;». Σε δύο χρόνια είχε αποκτήσει το δικό της εργαστήριο. Ξεκίνησε με διάφορα κουλουράκια και τσουρέκια, τα οποία από τον πρώτο χρόνο έγιναν ανάρπαστα, και σήμερα, 33 χρόνια μετά, έχουν αλλάξει πολλά αλλά και τίποτα.

Στην Παλαιά Κοκκινιά τρως επικούς λιβανέζικους κουραμπιέδες όλο τον χρόνο Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Οι πελάτες, σταθεροί, αλλά και δεύτερης ή και τρίτης γενιάς, δεν είναι μόνο Πειραιώτες. Άλλοι έρχονται από τη Βούλα, άλλοι από την Κηφισιά ή το Χαλάνδρι. Και αυτό ξεκίνησε σε μια εποχή που δεν έβρισκες «κρυμμένα διαμαντάκια» στο διαδίκτυο. Το Rita’s cookies διαδόθηκε στόμα με στόμα, επίσκεψη την επίσκεψη, κουτί το κουτί.

«Από τσουρέκια και μελομακάρονα είχαμε ξαφνικά ξεμείνει», θυμάται. «Κουραμπιέδες βγάζαμε μέρα νύχτα. Το μαγαζί έγινε γνωστό κυρίως από τους κουραμπιέδες μας».

Τους λιβανέζικους κουραμπιέδες της κ. Ρίτας, με άχνη ή χωρίς (έχω μια αδυναμία στους χωρίς, αλλά όπως και να έχει είναι οι καλύτεροι που έχω δοκιμάσει), τους βρίσκουμε, όπως και όλους τους άλλους κωδικούς, όλο τον χρόνο, γιατί αυτός ο κουραμπιές απλά πρέπει να καταναλώνεται κατ' εξακολούθηση.

Στην Παλαιά Κοκκινιά τρως επικούς λιβανέζικους κουραμπιέδες όλο τον χρόνο Facebook Twitter
Τους λιβανέζικους κουραμπιέδες της κ. Ρίτας, με άχνη ή χωρίς, τους βρίσκουμε, όπως και όλους τους άλλους κωδικούς, όλο τον χρόνο, γιατί αυτός ο κουραμπιές απλά πρέπει να καταναλώνεται κατ' εξακολούθηση. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Εκτός από βουτυράτους κουραμπιέδες και ζουμερά, τραγανά μελομακάρονα, πρέπει να δοκιμάσεις την παντός καιρού ταχινόπιτα που λιώνει στο στόμα λες και είναι μαλλί της γριάς, αλλά εκατό φορές πιο νόστιμο και ουσιώδες, το αφράτο, ινώδες τσουρέκι με μαστίχα και μαχλέπι, ή τις εκδοχές του με σοκολάτα, με σοκολάτα και χουρμάδες, και εκείνο με σταφίδα και καρύδι. Φυσικά, τη βασιλόπιτα-τσουρέκι που είναι και των ημερών, αλλά και πολλά κουλούρια σε μέγεθος μπουκιάς, που κατακλύζουν το μαγαζί με την ποικιλία και τα αρώματά τους, έτσι όπως είναι επιμελώς τακτοποιημένα στα ψάθινα καλάθια που στολίζουν τους τοίχους.

Τα αυθεντικά λιβανέζικα μπαραζί με φιστίκια Αιγίνης, τα μααμούλ με χουρμά, το κουλούρι με το όνομα Rita’s cookies (συνταγή της ίδιας από όταν ήταν 16 χρονών), αυτά με το χαρουπάλευρο και το πετιμέζι, τα σοκολατένια soft mini cookies, αυτά με τη βρόμη, το πορτοκάλι και τη μαύρη σοκολάτα, αλλά και τα αλμυρά με τυρί και φουντούκι και εκείνο με το θυμάρι και το κρεμμύδι, είναι μόνο κάποιες από τις επιλογές.

Στην Παλαιά Κοκκινιά τρως επικούς, λιβανέζικους κουραμπιέδες όλο τον χρόνο Facebook Twitter
Το Rita’s cookies διαδόθηκε στόμα με στόμα, επίσκεψη την επίσκεψη, κουτί το κουτί. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Στην Παλαιά Κοκκινιά τρως επικούς, λιβανέζικους κουραμπιέδες όλο τον χρόνο Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Τα υλικά της επιτυχίας

Όλα τα προϊόντα είναι ημέρας ή από την προηγούμενη σε περίπτωση που θέλουν σιρόπιασμα. Όχι μόνο για να είναι φρέσκα, αλλά και γιατί δεν προλαβαίνουν να καθίσουν στο ράφι πάνω από ένα 24ωρο.

Το γαλλικό βούτυρο είναι το μόνο βούτυρο που μπαίνει στις παρασκευές της κ. Ρίτας, γιατί δεν περιέχει καθόλου νερό.

Όλοι οι ξηροί καρποί αγοράζονται ολόκληροι. Σπάνε ή θρυμματίζονται στο εργαστήριο, για να είναι σίγουρη η κ. Ρίτα για την ποιότητά τους.

Όλα γίνονται στο χέρι. Γι' αυτό και οι ποσότητες είναι περιορισμένες.

Όλα τα υλικά είναι φρέσκα, όπως τα αυγά και τα πορτοκάλια που στύβονται εκεί, και δεν χρησιμοποιούνται καθόλου συντηρητικά.

Το μότο της κα. Ρίτας είναι: «Αν είναι να αλλάξει κάτι, θα είναι μόνο προς το καλύτερο».

Στην Παλαιά Κοκκινιά τρως επικούς, λιβανέζικους κουραμπιέδες όλο τον χρόνο Facebook Twitter
Όλα γίνονται στο χέρι. Γι' αυτό και οι ποσότητες είναι περιορισμένες. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Όση ώρα συζητούσαμε στο αστραφτερά καθαρό μα γεμάτο μυρωδιές εργαστήριο, κάναμε κάποια αναγκαστικά διαλείμματα, γιατί οι πελάτες που έμπαιναν και φώναζαν την κ. Ρίτα με το μικρό της έπρεπε φυσικά να εξυπηρετηθούν.

Σε αυτά τα διαλείμματα μού ήρθε στο μυαλό η τελευταία σκηνή από την «Πολίτικη Κουζίνα», με τους κόκκους των μπαχαρικών να αιωρούνται στον αέρα σαν πλανήτες. Δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω στη σκέψη των γευστικών παραδόσεων της δικής μου οικογένειας, αλλά και να μην εκτιμήσω για ακόμη μια φορά το πώς ο Πειραιάς έχει καταφέρει να χωρέσει ένα πολυπολιτισμικό μείγμα ανθρώπων με τέτοια γευστική αρμονία. Και γράφοντας αυτό θυμήθηκα ότι μου τελείωσαν οι ταχινόπιτες και πώς θα πιω τον καφέ μου αύριο πρωί ξεροσφύρι;

Δομοκού 40 Α1, Πειραιάς, τηλ. 210 4912323

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini «στου Ηλία» Μαρινάκη 

Γεύση / Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini στου Ηλία Μαρινάκη 

Στην πιάτσα των Ιλισίων, σε ένα μέρος όπου όλα είναι μελετημένα, ένας πολύπειρος και προσγειωμένος μπάρμαν μας καλεί να χαθούμε στον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων», συζητώντας και πίνοντας κλασικά αλλά αναβαθμισμένα κοκτέιλ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ, DELI

Γεύση / Ο μεγάλος οδηγός του Αθηναίου καλοφαγά: Τα 51 πιο νόστιμα σημεία της πόλης

Εξειδικευμένα παντοπωλεία, deli με αλλαντικά και τυριά από την Ελλάδα και τον κόσμο, χασάπικα για κρέατα άριστης ποιότητας, κάβες και φούρνοι με ψωμιά παραδοσιακά αλλά και νέας εποχής, σε μια λίστα που μπορεί να είναι ο παράδεισος του foodie.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία στην Αθήνα;

Γεύση / Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία τούρτα της Αθήνας;

Όσο και αν η τέχνη της ζαχαροπλαστικής έχει κάνει άλματα στη χώρα μας, δεν έχουμε πάψει ποτέ να αγαπάμε τα «παλιά γλυκά» που μας θυμίζουν παιδικά χρόνια, οικογενειακές συγκεντρώσεις, γενέθλια και γιορτές.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ωδή στην pure σεβεντίλα: Ένα σπίτι που μοιάζει με μικροοργανισμό.

Γεύση / Ένα σπίτι στο Παλαιό Φάληρο που αποθεώνει τα απίθανα '70s

Το σπίτι του Γιώργου Κελέφη, εκδότη του περιοδικού ΟΖΟΝ, στο Παλαιό Φάληρο ‒σχεδιασμένο από τους σπουδαίους αρχιτέκτονες Δημήτρη και Σουζάνα Αντωνακάκη‒ μοιάζει με χρονοκάψουλα που σε μεταφέρει στη δεκαετία του ’70.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Το κρασί με απλά λόγια / Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης ταξιδεύουν στους αμπελώνες της Κεφαλονιάς, με οδηγό τον οινοποιό Ευρυβιάδη Σκλάβο. Μαθαίνουμε για τις γνωστές, αλλά και τις πιο σπάνιες ποικιλίες του νησιού, καθώς και για τον ρόλο που παίζει το βουνό Αίνος στην αμπελουργία του.
THE LIFO TEAM
Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Γεύση / Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Ο Βαγγέλης από το «Σπιρτόκουτο» –δηλαδή ο Γιάννης Βουλγαράκης– άφησε τα Κύθηρα για την Αθήνα και ανανέωσε, με τις λιτές του γεύσεις, έναν χώρο όπου κάποτε αράζαμε για ποτά και τώρα πηγαίνουμε για φρέσκες παπαρδέλες και σφακιανόπιτα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Γιαννούδι, Μαραθέφτικο, Μαύρο: Οι άγνωστες δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Το κρασί με απλά λόγια / Γιαννούδι, Μαραθεύτικο, Μαύρο: Οι ερυθρές δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Σε τι ξεχωρίζουν οι γηγενείς κόκκινες ποικιλίες της Κύπρου; Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον οινολόγο και οινοποιό Σοφοκλή Βλασίδη και συζητούν μαζί του για τα αυτόριζα αμπέλια του νησιού.
THE LIFO TEAM
Ronin: Ένα καταφύγιο ιαπωνικής κομψότητας και γεύσης στο Κολωνάκι/ Στο Ronin στο Κολωνάκι θα ανακαλύψεις το νόημα της ιαπωνικής απλότητας/ Ronin: Η ιαπωνική απλότητα που συγκινεί σε κάθε πιάτο

Γεύση / Ronin: Ιαπωνέζικη κουζίνα με ακρίβεια, λιγότερο fusion, περισσότερο zen

Το εστιατόριο Ronin φέρνει στο Κολωνάκι τη δύναμη της απλότητας της ιαπωνικής κουλτούρας και την αποθέωση της γευστικής λεπτομέρειας σε έναν απολαυστικό διάλογο μεταξύ παράδοσης και μοντέρνας δημιουργίας.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ