Σήμερα είναι η προτελευταία μέρα στη μαγευτική και πολύ ζόρικη Τανζανία. Δεν είναι μόνο το περιβάλλον που σε βάζει σε σκέψεις, αν κι αυτό είναι μοναδικό από μόνο του. Όλες αυτές τις μέρες που βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους από όλο τον κόσμο, καταλαβαίνω σε κάθε απλή συζήτηση πόσο μακριά βρισκόμαστε όσον αφορά στο τι θεωρεί ο καθένας μας δεδομένο. Μιλούσα με μία κοπέλα από το Νεπάλ, την Anjana, η οποία έλεγε πόσο θα ήθελε να γίνει αγρότισσα. Δε μπορούσα να καταλάβω αρχικά γιατί δεν γίνεται (άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν έχει λεφτά, ότι δεν το εγκρίνει η οικογένειά της, πράγματα που καταλαβαίνω) αλλά σιγά σιγά κατάλαβα ότι οι στο Νεπάλ οι γυναίκες δεν μπορούν να κληρονομήσουν γη, από το νόμο. Μόνο σε περίπτωση που μία γυναίκα είναι άνω των 35 και ανύπαντρη μπορεί να το διεκδικήσει, αλλά αν φτάσεις σ'αυτή την ηλικία χωρίς άντρα, είσαι εκτός κοινωνίας (έχεις αξία όσο κάποιος σε άσυλο), οπότε δε σε συμφέρει. Αν μία γυναίκα κληρονομήσει λεφτά, (κάτι που γίνεται, αλλά δεν ανακοινώνεται) μπορεί να αγοράσει γη, αλλά δεν επιτρέπεται να την καλλιεργεί μόνη της, σύμφωνα με την παράδοση. Ειδικά όταν μία γυναίκα βρίσκεται στον κύκλο της απαγορεύεται να πιάνει φυτά, δηλαδή μία εβδομάδα το μήνα. Μπορεί να προσλάβει άντρα για να καλλιεργεί τη γη, αλλά μόνο αν είναι παντρεμένη. Οπότε βλέπετε το Catch 22- όλα είναι τακτοποιημένα για να μην μπορεί μια γυναίκα να ζήσει ανεξάρτητη.
Η Anjana από το Νεπάλ
Όλα αυτά κατάφερα να τα ακούσω με έκφραση έκπληξης, αλλά χωρίς επιφωνήματα, γιατί δεν ήθελα να την προσβάλλω κι όλας, ενώ φυσικά καταλαβαίνει την αδικία και το παράλογο, μάλιστα συμμετέχει σε οργάνωση που προσπαθεί να καταπολεμήσει όλα αυτά. Το πράγμα έγινε ακόμα πιο εξοργιστικό -κι εκεί δεν κρατήθηκα- όταν έμαθα ότι οι γονείς της, επειδή δεν έχουν γιους, θα αφήσουν όλη τους την περιουσία σε φιλανθρωπίες και όχι στις κόρες τους. Συγκεκριμένα τους έχουν πει ότι “σας σπουδάσαμε, δε χρειάζεστε και λεφτά” και δεν είναι σίγουρη αν το εννοούν, πάντως για την ώρα, αυτή είναι η επίσημη θέση της οικογένειας. Αυτό που προσπαθούν να εξασφαλίσουν οι γονείς είναι ότι θα γίνουν ιδιοκτησία κάποιου άντρα, ο οποίος θα έχει δικιά του γη, όπως πρέπει να είναι τα πράγματα.
Μπορεί να βρισκόμαστε σε άλλους κόσμους, αλλά το κοινό που έχουμε είναι η γνώση ότι αυτές οι πρακτικές είναι εξοργιστικές και ευτυχώς αυτό είνα προφανές και για γυναίκες που έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον όπου όλα αυτά είναι παραπάνω από αυτονόητα.
Η ιστορία δεν έχει άμεση σχέση με το φαγητό -αν και τα χωράφια είναι απολύτως συνδεδεμένα και νομίζω ότι αυτό αρκεί, ειδικά σε χώρες όπως το Νεπάλ όπου η γη είναι συνδεδεμένη με την υπόσταση κάθε ανθρώπου -δηλαδή, άντρα.
'Ομως, πριν σας αφήσω με τροφή για σκέψη, θα αλλάξω απότομα θέμα για κάτι σχεδόν χαρούμενο: στη φωτογραφία του ποστ βλέπετε το αγοράκι της οικογένειας που επισκεφτήκαμε στο Mlangotini, το οποίο ήταν ντροπαλό και γλυκύτατο, με σπασμένο χεράκι σε ένα γύψο που ήθελε επειγόντως αντικατάσταση, κάθε φορά που τον έβλεπα βούλιαζε η καρδιά μου. Όμως ήταν ένα παιδάκι που ήταν σε θέση να αλωνίζει όλη μέρα στη γειτονιά, μέσα σε υπέροχη φύση και τεράστια οικογένεια που το έκανε να νιώθει ασφαλής.
Και τώρα, το σοκ. Αυτό που τρώει το χαριτωμένο αγοράκι είναι παγωτό. Σε όσους το έδωσα να δοκιμάσουν ήταν σίγουροι ότι ήταν παγωτό μάνγκο. Το χρώμα και η γεύση πράγματι πλήσίαζε. Όμως ήταν....
....παγωτό μπαομπάμπ. Όποιος έχει διαβάσει τον Μικρό Πρίγκηπα θα ενθουσιαστεί διπλά.
.jpg)
Οι ιστορίες της Αnjana και των υπολοίπων βρίσκονται εδώ.
σχόλια