Μια ωδή για το Θείο Τραγί. Από την Ελένη Ψυχούλη

Μια ωδή για το Θείο Τραγί. Από την Ελένη Ψυχούλη Facebook Twitter
1
Μια ωδή για το Θείο Τραγί. Από την Ελένη Ψυχούλη Facebook Twitter

Όσοι πήγαν το συζητούν, σχολιάζουν τα πιάτα-τα οποία βρίσκεις top γκουρμέ-και σου τρέχουν τα σάλια, ένας αν-ορεκτικός τίτλος του Σκαρίμπα (αναρωτιέσαι τί ζητά ένας περιπλανώμενος κουλτουριάρης αλήτης στην ταμπέλα ενός εστιατορίου), punk bistro διαβάζεις στους τίτλους των οδηγών της πόλης, ένα πικρόχολο κράξιμο στο διαδίκτυο από κάποιους επιφανείς σεφ που δεν πήγαν ποτέ στο μαγαζί, δεν θέλεις περισσότερα για να μπεις στην ίντριγκα, να παρκάρεις στα Πετράλωνα, να βιώσεις από κοντά το ανορθόδοξο. Μπαίνεις μέσα και δεν κάνεις το ουάου!! του εντυπωσιασμού.

 

Μια ωδή για το Θείο Τραγί. Από την Ελένη Ψυχούλη Facebook Twitter

 

Κάτι ήσυχο σε ξυλί χρώμα, ξύλινοι πάγκοι-τραπέζια, τσαχπίνικα χριστουγεννιάτικα φωτάκια, κάτι γλόμποι με άποψη –remakes από παλιά. Αυτό που σε αγκαλιάζει αμέσως, σε κάνει δικό του χωρίς πολλά λόγια. Θα μπορούσε να είναι πανάκριβο, ακριβό, μικρομεσαίο ή φτηνό δεν το υποψιάζεσαι, καθότι έχει στυλ το οποίο συνήθως χρεώνεται στο μενού.

 

Αμερικάνικη πανκ του ’80, τότε μου φαινόταν ξενέρωτη και άνευρη, τώρα τη ρουφάω νότα-νότα, νοσταλγικά, σαν παλιά φωτογραφία που σου κολλάει ένα χαμόγελο χαλκομανία στο στόμα, garage, μια ξαφνική καινούρια pop, κάπως σαν να έχεις το ένα σου πόδι στο «Αν» στα Εξάρχεια και το άλλο σε ένα κυριλέ ρεστό της δημιουργικής ανατροπής. Με μια γουλιά κρασί θες να φύγουν οι πάγκοι να χοροπηδήσεις κάθε ρεφρέν σαν κατσίκι, με όλα σου τα γκάζια. Αλλά το ευγενές αγόρι θέλει την παραγγελία σου, οπότε συγκεντρώνεσαι στο μόλις 9 πιάτα του μενού.

 

Μια ωδή για το Θείο Τραγί. Από την Ελένη Ψυχούλη Facebook Twitter

 

Περιγραφή α λα ισπανική μόδα, «Παπαρδέλα», «Κόκορας», «Μοσχάρι», «Ψάρι». Με χαλάει λίγο η μίμηση, στο τέλος το παίρνω πίσω, τα παιδιά εδώ μιλούν με λίγα λόγια, για την ακρίβεια μάλλον σιχαίνονται τις λέξεις, σίγουρα δυσκολεύονται στο συντακτικό. Τα παίρνεις όλα, στη μέση. Από την σικάτη παρέα δίπλα-η Chanel τσάντα που με ακουμπά είναι absolutely αληθινή- έρχονται κάτι λιποθυμιστικά αρώματα τρούφας και κρασάτης σάλτσας με τροφαντές παπαρδέλες.

 

Μια ωδή για το Θείο Τραγί. Από την Ελένη Ψυχούλη Facebook Twitter

 

Ηλικίες γύρω στα 30, κανονικά αγόρια χωρίς συγκεκριμένο στίγμα, και από τα άλλα, τα εναλλακτικά, με τα σκουφιά ή τα μακριά μούσια ή και τα δυό μαζί σε συνδυασμό, όλοι διαφορετικοί και διάφοροι και αδιάφοροι να ανήκουν-κάπου-συγκεκριμένα. Το φαγητό, Θείο-χωρίς το τραγί. Από αυτές τις πολύ υψηλές κουζίνες, που άμα κουνήσουν την ουρά τους θα μπουν στο παιχνίδι των βραβείων, των πρωτοσέλιδων, των μεταγραφών στο Λονδίνο αλλά και των 100 ευρώ το κεφάλι. Νοστιμιά, αισθητική, τεχνική και ψυχή μαζί και η απλότητα ενός ιδανικού ριζότο με σανό (τριφύλι είναι)-καπνιστή πάπρικα και γραβιέρα. Και η έκπληξη, ενός καλαμαριού που το δαγκώνεις και απλώνεται μέσα σου όλο το κυμινάτο άρωμα ενός λιβανέζικου κεμπάπ. Και η ζεστασιά, μιας βελουτέ από γλυκοπατάτα με wasabi, μια ιδέα ταπιόκα και φυστίκι Αιγίνης. Και το ρουστίκ, στις παπαρδέλες με ψαχνό από αρνίσιο κότσι, νοστιμιά από ατζούγια και κρεμολάτα. Και η παράδοση, στον τραχανά με μοσχαρίσια τραγανά γλυκάδια, Μαυροδάφνη και φινόκιο. Και η αποδόμηση, σε έναν κόκορα απλό, με ωμό λαχανάκι Βρυξελλών κάτω από ένα μαγικό pesto ρόκας.

 

Μια ωδή για το Θείο Τραγί. Από την Ελένη Ψυχούλη Facebook Twitter

 

Είναι 12, όλοι κάπου γύρω στα ’30. Της χαρακτηριστικής, εναλλακτικής ράτσας των Πετραλώνων. Και έρχονται κι άλλοι κάθε μέρα, αφού σε ένα μαγαζί τα χέρια ποτέ δεν φτάνουν. Συνέταιροι, ο ένας έφερε τον άλλον, μερικοί στοιχειωδώς γνωρίζονται μεταξύ τους. Η ιδέα ενός συνεταιρισμού, όπως λέμε «Αγροτικός Συνεταιρισμός», μειώνει τα έξοδα για κείνον που δεν έχει, αλλά θέλει να κάνει κάτι δικό του. Μια φορά την εβδομάδα μαζεύονται για να βριστούν, να εκτονώσουν την πολυφωνία. Αφεντικά και υπάλληλοι μαζί. Μιλάω με τον Δημήτρη (Κανταράκη) τον έναν από τους τέσσερις μάγειρες. Όλοι με λαμπρή προϋπηρεσία, Αθήρι, Cellier, Βαρούλκο, 1800, Ορίζοντες, Aleria. Οι άλλοι δεν έχουν ιδέα από φαγητό. «Παίζουν τύμπανα κάποιοι» αορίστως με ενημερώνει ο Δημήτρης. Αν δεις τον Δημήτρη δεν θα φανταστείς ποτέ ότι «αυτό» το αγόρι μαγειρεύει «αυτό» το φαγητό. Από τη φυλή των έξτρα κουλ εξωγήινων, και με ένα βλέμμα που εστιάζει σε ένα προσωπικό όραμα, όνειρο, ταινία, μερικά χιλιάδες έτη φωτός από ό,τι συμβαίνει στη δεινή πραγματικότητα. Σου χαρίζεται μόνο με ένα μικρό, γλυκύτατο χαμογελάκι. Στα μάτια του, η Τρόικα δεν πέρασε ποτέ από δω, κανείς μας δεν χρωστάει, τίποτα δεν κατέρευσε, τίποτα δεν ήταν και όρθιο πριν την κατάρευση. Σαν Χριστός που πατά με σιγουριά πάνω στα κύματα.

 

Μια ωδή για το Θείο Τραγί. Από την Ελένη Ψυχούλη Facebook Twitter

 

Εννιά μόνο πιάτα για μια ανατροπή. Τόσα εκατομμύρια σε επενδύσεις για ακριβά γκραντέ εστιατόρια που επενδύουν σε vaccuum, σφαιροποιήσεις και άζωτα, τόσο μελάνι για αστέρια, βραβεία και σεφ-σταρ, τόσος μύθος για κάτι τόσο καθημερινό. Όλ’αυτά, 20 ευρώ μαζί με το κρασί.

 

 

 

Γεύση
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ, DELI

Γεύση / Ο μεγάλος οδηγός του Αθηναίου καλοφαγά: Τα 51 πιο νόστιμα σημεία της πόλης

Εξειδικευμένα παντοπωλεία, deli με αλλαντικά και τυριά από την Ελλάδα και τον κόσμο, χασάπικα για κρέατα άριστης ποιότητας, κάβες και φούρνοι με ψωμιά παραδοσιακά αλλά και νέας εποχής, σε μια λίστα που μπορεί να είναι ο παράδεισος του foodie.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία στην Αθήνα;

Γεύση / Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία τούρτα της Αθήνας;

Όσο και αν η τέχνη της ζαχαροπλαστικής έχει κάνει άλματα στη χώρα μας, δεν έχουμε πάψει ποτέ να αγαπάμε τα «παλιά γλυκά» που μας θυμίζουν παιδικά χρόνια, οικογενειακές συγκεντρώσεις, γενέθλια και γιορτές.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ωδή στην pure σεβεντίλα: Ένα σπίτι που μοιάζει με μικροοργανισμό.

Γεύση / Ένα σπίτι στο Παλαιό Φάληρο που αποθεώνει τα απίθανα '70s

Το σπίτι του Γιώργου Κελέφη, εκδότη του περιοδικού ΟΖΟΝ, στο Παλαιό Φάληρο ‒σχεδιασμένο από τους σπουδαίους αρχιτέκτονες Δημήτρη και Σουζάνα Αντωνακάκη‒ μοιάζει με χρονοκάψουλα που σε μεταφέρει στη δεκαετία του ’70.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Το κρασί με απλά λόγια / Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης ταξιδεύουν στους αμπελώνες της Κεφαλονιάς, με οδηγό τον οινοποιό Ευρυβιάδη Σκλάβο. Μαθαίνουμε για τις γνωστές, αλλά και τις πιο σπάνιες ποικιλίες του νησιού, καθώς και για τον ρόλο που παίζει το βουνό Αίνος στην αμπελουργία του.
THE LIFO TEAM
Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Γεύση / Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Ο Βαγγέλης από το «Σπιρτόκουτο» –δηλαδή ο Γιάννης Βουλγαράκης– άφησε τα Κύθηρα για την Αθήνα και ανανέωσε, με τις λιτές του γεύσεις, έναν χώρο όπου κάποτε αράζαμε για ποτά και τώρα πηγαίνουμε για φρέσκες παπαρδέλες και σφακιανόπιτα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Γιαννούδι, Μαραθέφτικο, Μαύρο: Οι άγνωστες δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Το κρασί με απλά λόγια / Γιαννούδι, Μαραθεύτικο, Μαύρο: Οι ερυθρές δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Σε τι ξεχωρίζουν οι γηγενείς κόκκινες ποικιλίες της Κύπρου; Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον οινολόγο και οινοποιό Σοφοκλή Βλασίδη και συζητούν μαζί του για τα αυτόριζα αμπέλια του νησιού.
THE LIFO TEAM
Ronin: Ένα καταφύγιο ιαπωνικής κομψότητας και γεύσης στο Κολωνάκι/ Στο Ronin στο Κολωνάκι θα ανακαλύψεις το νόημα της ιαπωνικής απλότητας/ Ronin: Η ιαπωνική απλότητα που συγκινεί σε κάθε πιάτο

Γεύση / Ronin: Ιαπωνέζικη κουζίνα με ακρίβεια, λιγότερο fusion, περισσότερο zen

Το εστιατόριο Ronin φέρνει στο Κολωνάκι τη δύναμη της απλότητας της ιαπωνικής κουλτούρας και την αποθέωση της γευστικής λεπτομέρειας σε έναν απολαυστικό διάλογο μεταξύ παράδοσης και μοντέρνας δημιουργίας.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Γεύση / Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Ο σεφ Δημήτρης Μπαλάκας σιγομαγειρεύει σχεδόν τα πάντα στον ξυλόφουρνο, «ψήθηκε» με τις παραδοσιακές γεύσεις στον φούρνο του παππού και της γιαγιάς του, και μοιράστηκε μαζί μας τρεις αυθεντικές συνταγές από τη Φλώρινα.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Γεύση / Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Ευφάνταστα τσουρέκια και καλιτσούνια της Λαμπρής, που βγαίνουν σε ποικίλα σχήματα και εκδοχές στα νησιά του Αιγαίου, θυμίζουν ζυμαρένια μικρογλυπτά και αναδίδουν την αρχοντική ευωδιά των ημερών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια