Ένας Αθηναίος στο εστιατόριο του Jamie Oliver

Facebook Twitter
0

Όταν η αδερφή μου άρχισε να μου λέει με μυστηριώδες ύφος ότι θα μου χαρίσει κάτι που «είναι μεταλλικό, πρέπει να το παραγγείλει, δεν είναι διακοσμητικό και είναι εξοπλισμός για το σπίτι» δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ τι είναι. Κηροπήγιο; Όχι. Καθρέφτης; Όχι. Μετά σταμάτησε να απαντάει στις ερωτήσεις και τέλος πάντων, έκανα υπομονή μέχρι η παραγγελία να ετοιμαστεί κι επιτέλους να το δω.

Με μεγάλη χαρά άνοιξα το πακέτο και είδα κάτι που δεν μου είχε περάσει με τίποτα από το μυαλό: ατομικές σιδερένιες σούβλες για σουβλάκια και ό,τι ψήνεται στα κάρβουνα, σε τρία μεγέθη, από τα χέρια ενός ηλικιωμένου τεχνίτη που βρίσκεται κάπου πίσω από το Μοναστηράκι. Πλέον όλη η οικογένεια έχει από ένα τέτοιο σετ για ψήσιμο στα κάρβουνα και μπορώ να συμμετέχω στον ενθουσιασμό τους γιατί αυτά τα μεταλλικά στοιχεία θερμαίνονται επίσης στη φωτιά, ψήνοντας το κρέας και εσωτερικά αλλά σε χαμηλότερη θερμοκρασία, με αποτέλεσμα να μένει ζουμερό και τρυφερό μέσα αλλά με ωραία κρούστα από έξω. Επειδή δε είναι βρασμένα στο λάδι δεν σκουριάζουν, αρκεί κανείς να τα πλένει προσεχτικά και να τα αφήνει να στεγνώσουν καλά στον αέρα. Αριστούργημα!

Τι σας νοιάζουν εσάς οι οικογενειακές μου ιστορίες, θα μου πείτε. Λίγη υπομονή ακόμα και θα αποκαλυφθεί το κρυμμένο μεγαλείο. Πώς ανακάλυψε αυτόν τον υπέροχο τεχνίτη; Από το περιοδικό του Jamie Oliver.

Σε κάποιο από τα περασμένα τεύχη του περιοδικού που βγάζει ο Jamie Oliver (το οποίο παρεμπιπτόντως είναι πολύ καλό) είχε ένα άρθρο γι’ αυτό το σιδηρουργείο. Ένας συνεργάτης του περιοδικού το ανακάλυψε κι ενθουσιάστηκε: έδειξε στον Jamie Oliver τις σούβλες, ο οποίος ενθουσιάστηκε επίσης κι έκανε μία μεγάλη παραγγελία (600 κομμάτια και μετά άλλα τόσα) για το εστιατόριό του, το Barbecoa, το οποίο έχει ανοίξει μαζί με τον Adam Perry Lang και είναι παράδεισος για όσους αγαπούν το φαγητό στα κάρβουνα. Έχει θαλασσινά αλλά το βάρος έχει δοθεί στο κρέας με όλες τις πιθανές μεθόδους ψησίματος στη φωτιά από όλο τον κόσμο. Τα συγκεκριμένα εργαλεία τα χρησιμοποιούν σ’ ένα πιάτο που αποτελείται από διάφορα κομμάτια μαριναρισμένου αρνιού, τα οποία σερβίρονται μαζί με πολέντα και από τα λίγα που διάβασα νομίζω ότι είναι και από τα πιο πετυχημένα πιάτα του εστιατορίου.

Όταν η αδερφή μου είπε στον κύριο που έχει το μαγαζί, ο οποίος το δουλεύει μαζί με το γιο του, ότι έμαθε γι ‘αυτόν από το περιοδικό ενός πολύ σημαντικού Άγγλου σεφ, δεν φάνηκε να εντυπωσιάζεται ιδιαίτερα. Το μόνο που είπε ήταν «α, γι’ αυτό ήρθε κάποιος και ζήτησε να μας φωτογραφίσει» και «αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ήρθε κάποιος που ήξερε ακριβώς τι ήθελε».  Του εκτύπωσε τις φωτογραφίες από το περιοδικό και του τις πήγε αλλά φαίνεται ότι εμείς χαρήκαμε περισσότερο γι ‘αυτόν απ’ ό,τι ο ίδιος γι’ αυτό που έχει καταφέρει. Φαντάζομαι ότι αφού δεν έχει μεταφραστεί σε κάτι χειροπιαστό αυτό το γεγονός, δε μπορεί να εντυπωσιαστεί με την δόξα. Το ζήτημα είναι όμως ότι ένα εστιατόριο που βρίσκεται στην καρδιά του Λονδίνου έχει αμέτρητες ευκαιρίες να αγοράσει και να δει δείγματα τοπικής τεχνικής, σε μια χώρα με τεράστια παράδοση στη σιδηρουργία, κι όμως επιλέχτηκε το έργο ενός Αθηναίου. Το δυστύχημα είναι ότι ο γιος είναι ο τελευταίος που ξέρει αυτήν την τέχνη και μαζί μ’αυτόν θα κλείσει και το  μαγαζί. Αυτό πάνω κάτω είναι το δυστύχημα της Ελλάδας: η εγκατάλειψη της χειρωνακτικής εργασίας μικρής κλίμακας και υψηλής ποιότητας για το κυνήγι των εύκολων λύσεων που δεν απαιτούν κόπο κι εκπαίδευση: στα rooms to let και στην κατεψυγμένη τυρόπιτα. Εντάξει, Φλωρεντία δε θα γίνουμε ποτέ. Η Ελλάδα που θα μπορούσαμε να είχαμε που να είναι άραγε;

Οι φωτογραφίες είναι από το άρθρο του περιοδικού. Το πιάτο με αρνί στο Barbecoa είναι το εξής:

Σας παρακαλώ, μη μου πείτε "αυτό το εργαστήριο υπάρχει από το 1945, εσύ το έμαθες από τον Jamie Oliver;" Ναι, έτσι το έμαθα. Προφανώς και υπάρχει μία Αθήνα κρυμμένη όλο ιστορία και παράδοση, το πρόβλημα είναι ότι είναι πολύ καλά κρυμμένη. Αν αγαπάτε τα φαγητά στα κάρβουνα και θέλετε να στηρίξετε αυτή την επιχείρηση του κυρίου Λιοφάγου Εμμανουήλ, πηγαίνετε στην οδό Χριστοκοπίδου 8 στο Μοναστηράκι ή τηλεφωνήστε στο 3212105.

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Aspasia: Πώς η Σταυριανή Ζερβακάκου έστησε ένα εστιατόριο-προορισμό

Γεύση / Aspasia: Ένα εστιατόριο που ανταμείβει κάθε στροφή του δρόμου προς τη Μάνη

Στο απόγειο της φήμης της, η Σταυριανή Ζερβακάκου αποφάσισε να επιστρέψει σε έναν τραχύ τόπο και να στήσει ένα εστιατόριο-προορισμό σε έναν μικρό ορεινό οικισμό, αξιοποιώντας στην κουζίνα της όσα άγρια της δίνει το μέρος.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ