Ένας Αθηναίος στο εστιατόριο του Jamie Oliver

Facebook Twitter
0

Όταν η αδερφή μου άρχισε να μου λέει με μυστηριώδες ύφος ότι θα μου χαρίσει κάτι που «είναι μεταλλικό, πρέπει να το παραγγείλει, δεν είναι διακοσμητικό και είναι εξοπλισμός για το σπίτι» δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ τι είναι. Κηροπήγιο; Όχι. Καθρέφτης; Όχι. Μετά σταμάτησε να απαντάει στις ερωτήσεις και τέλος πάντων, έκανα υπομονή μέχρι η παραγγελία να ετοιμαστεί κι επιτέλους να το δω.

Με μεγάλη χαρά άνοιξα το πακέτο και είδα κάτι που δεν μου είχε περάσει με τίποτα από το μυαλό: ατομικές σιδερένιες σούβλες για σουβλάκια και ό,τι ψήνεται στα κάρβουνα, σε τρία μεγέθη, από τα χέρια ενός ηλικιωμένου τεχνίτη που βρίσκεται κάπου πίσω από το Μοναστηράκι. Πλέον όλη η οικογένεια έχει από ένα τέτοιο σετ για ψήσιμο στα κάρβουνα και μπορώ να συμμετέχω στον ενθουσιασμό τους γιατί αυτά τα μεταλλικά στοιχεία θερμαίνονται επίσης στη φωτιά, ψήνοντας το κρέας και εσωτερικά αλλά σε χαμηλότερη θερμοκρασία, με αποτέλεσμα να μένει ζουμερό και τρυφερό μέσα αλλά με ωραία κρούστα από έξω. Επειδή δε είναι βρασμένα στο λάδι δεν σκουριάζουν, αρκεί κανείς να τα πλένει προσεχτικά και να τα αφήνει να στεγνώσουν καλά στον αέρα. Αριστούργημα!

Τι σας νοιάζουν εσάς οι οικογενειακές μου ιστορίες, θα μου πείτε. Λίγη υπομονή ακόμα και θα αποκαλυφθεί το κρυμμένο μεγαλείο. Πώς ανακάλυψε αυτόν τον υπέροχο τεχνίτη; Από το περιοδικό του Jamie Oliver.

Σε κάποιο από τα περασμένα τεύχη του περιοδικού που βγάζει ο Jamie Oliver (το οποίο παρεμπιπτόντως είναι πολύ καλό) είχε ένα άρθρο γι’ αυτό το σιδηρουργείο. Ένας συνεργάτης του περιοδικού το ανακάλυψε κι ενθουσιάστηκε: έδειξε στον Jamie Oliver τις σούβλες, ο οποίος ενθουσιάστηκε επίσης κι έκανε μία μεγάλη παραγγελία (600 κομμάτια και μετά άλλα τόσα) για το εστιατόριό του, το Barbecoa, το οποίο έχει ανοίξει μαζί με τον Adam Perry Lang και είναι παράδεισος για όσους αγαπούν το φαγητό στα κάρβουνα. Έχει θαλασσινά αλλά το βάρος έχει δοθεί στο κρέας με όλες τις πιθανές μεθόδους ψησίματος στη φωτιά από όλο τον κόσμο. Τα συγκεκριμένα εργαλεία τα χρησιμοποιούν σ’ ένα πιάτο που αποτελείται από διάφορα κομμάτια μαριναρισμένου αρνιού, τα οποία σερβίρονται μαζί με πολέντα και από τα λίγα που διάβασα νομίζω ότι είναι και από τα πιο πετυχημένα πιάτα του εστιατορίου.

Όταν η αδερφή μου είπε στον κύριο που έχει το μαγαζί, ο οποίος το δουλεύει μαζί με το γιο του, ότι έμαθε γι ‘αυτόν από το περιοδικό ενός πολύ σημαντικού Άγγλου σεφ, δεν φάνηκε να εντυπωσιάζεται ιδιαίτερα. Το μόνο που είπε ήταν «α, γι’ αυτό ήρθε κάποιος και ζήτησε να μας φωτογραφίσει» και «αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ήρθε κάποιος που ήξερε ακριβώς τι ήθελε».  Του εκτύπωσε τις φωτογραφίες από το περιοδικό και του τις πήγε αλλά φαίνεται ότι εμείς χαρήκαμε περισσότερο γι ‘αυτόν απ’ ό,τι ο ίδιος γι’ αυτό που έχει καταφέρει. Φαντάζομαι ότι αφού δεν έχει μεταφραστεί σε κάτι χειροπιαστό αυτό το γεγονός, δε μπορεί να εντυπωσιαστεί με την δόξα. Το ζήτημα είναι όμως ότι ένα εστιατόριο που βρίσκεται στην καρδιά του Λονδίνου έχει αμέτρητες ευκαιρίες να αγοράσει και να δει δείγματα τοπικής τεχνικής, σε μια χώρα με τεράστια παράδοση στη σιδηρουργία, κι όμως επιλέχτηκε το έργο ενός Αθηναίου. Το δυστύχημα είναι ότι ο γιος είναι ο τελευταίος που ξέρει αυτήν την τέχνη και μαζί μ’αυτόν θα κλείσει και το  μαγαζί. Αυτό πάνω κάτω είναι το δυστύχημα της Ελλάδας: η εγκατάλειψη της χειρωνακτικής εργασίας μικρής κλίμακας και υψηλής ποιότητας για το κυνήγι των εύκολων λύσεων που δεν απαιτούν κόπο κι εκπαίδευση: στα rooms to let και στην κατεψυγμένη τυρόπιτα. Εντάξει, Φλωρεντία δε θα γίνουμε ποτέ. Η Ελλάδα που θα μπορούσαμε να είχαμε που να είναι άραγε;

Οι φωτογραφίες είναι από το άρθρο του περιοδικού. Το πιάτο με αρνί στο Barbecoa είναι το εξής:

Σας παρακαλώ, μη μου πείτε "αυτό το εργαστήριο υπάρχει από το 1945, εσύ το έμαθες από τον Jamie Oliver;" Ναι, έτσι το έμαθα. Προφανώς και υπάρχει μία Αθήνα κρυμμένη όλο ιστορία και παράδοση, το πρόβλημα είναι ότι είναι πολύ καλά κρυμμένη. Αν αγαπάτε τα φαγητά στα κάρβουνα και θέλετε να στηρίξετε αυτή την επιχείρηση του κυρίου Λιοφάγου Εμμανουήλ, πηγαίνετε στην οδό Χριστοκοπίδου 8 στο Μοναστηράκι ή τηλεφωνήστε στο 3212105.

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θύμηση, μια νέα κρεμερία στο Παγκράτι

Γεύση / Θύμηση: Ο Νίκος και ο πατέρας του έφεραν ξανά το γαλακτοπωλείο στο Παγκράτι

Παίρνει στοιχεία από τα παλιά γαλακτοπωλεία αλλά δεν στέκεται εκεί. Προσθέτει γλυκά –λευκά, όπως αυτά που του αρέσουν– και πίτες. Αυτή η κρεμερία είναι μία από τις καλύτερες ιδέες που έχουμε δει στο χώρο της ζαχαροπλαστικής φέτος.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Τα σαλιγκάρια και ένα λάθος αιώνων που οφείλει να διορθωθεί

Nothing Days / Τα σαλιγκάρια και ένα λάθος αιώνων που οφείλει να διορθωθεί

Από την πιο αρχαία καλλιέργεια στην ιστορία μέχρι τις γκουρμέ, ακριβές εκδοχές τους, τα σαλιγκάρια κατέληξαν από βασική τροφή να γίνουν υποτιμημένη και σπάνια, και η αφορμή για τοξικά σχόλια στα social media.
M. HULOT
Οι γεύσεις του καλοκαιριού που φυλάξαμε για το χειμώνα

Γεύση / Φρυγανισμένα, λιόκαφτα, παστά, ξιδάτα: Έτσι μένει η γεύση του καλοκαιριού

Η τέχνη της συντήρησης των τροφών πάει χιλιάδες χρόνια πίσω και έχει ακόμα λόγο ύπαρξης γιατί μεταμορφώνει τα υλικά σε κάτι άλλο. Και αυτό το «άλλο» έχει γαστρονομική και συναισθηματική αξία.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Το πρώτο ελληνικό ουίσκι: Όταν μια παρέα φίλων εμφιάλωσε το όνειρό της

Radio Lifo / Aυτό είναι το πρώτο ελληνικό ουίσκι

Μια ομάδα εννέα φίλων, χωρίς καμία επαγγελματική σχέση με την ποτοποιία, κατάφερε με πείσμα και πολλή αγάπη για το ουίσκι να δημιουργήσει το πρώτο ελληνικό single malt whisky. Δύο από αυτούς, ο Γιάννης Χριστοφορίδης και ο Ντίνος Οικονομόπουλος, μιλούν στη Μερόπη Κοκκίνη γι' αυτό το «ταξίδι» από το κριθάρι και το νερό του Ταΰγετου μέχρι τα βαρέλια vinsanto και τις αμέτρητες δυσκολίες.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
«Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Το κρασί με απλά λόγια / «Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Πώς κύλησε ο φετινός τρύγος σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου; Από τον βορρά ως τον νότο της Ελλάδας, αλλά και σε εμβληματικές περιοχές όπως το Μπορντώ, η Βουργουνδία και η Μεντόζα, οι Έλληνες οινολόγοι καταθέτουν την εμπειρία τους και μιλούν για τις προκλήσεις που φέρνει η κλιματική αλλαγή.
THE LIFO TEAM
Το Χάνι της Ρέρεσης είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδας

Γεύση / Παγόνια, αντίκες και μαγειρευτά σε ένα χάνι που αντέχει στον χρόνο

Το Χάνι της Ρέρεσης, ένα από τα τελευταία της Ελλάδας, παραμένει ανοιχτό για ταξιδιώτες και ντόπιους, με την κυρία Νίτσα να κρατά ζωντανή την παράδοση της φιλοξενίας σε ένα μαγειρείο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
47’ στο Hygge με την Anne Meurling

Γεύση / Hygge: Ένας φούρνος που μυρίζει θαλπωρή στην Ιπποκράτους

Με νοσταλγία για τις συνταγές της πατρίδας της, μια Σουηδέζα φτιάχνει ψωμί, γλυκά, αέρινο βούτυρο και άψογη μηλόπιτα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα βόρειας Ευρώπης - μόλις δυο βήματα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
M. HULOT
«Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Θρυλικά Μπαρ / «Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Ξέρετε πολλές τσαγερί που να έχουν εξελιχθεί σε ολοήμερα στέκια, να έχουν μισθώσει λεωφορεία για να δουν οι θαμώνες τους μια έκθεση σε άλλον νομό ή να βγάζουν μια βάρκα γεμάτη με μελομακάρονα για κέρασμα στον δρόμο; Και όμως, αυτό το μέρος υπάρχει και έχει ξενυχτήσει γενιές στο λιμάνι των Χανίων.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

Γεύση / Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

«Όπου υπάρχουν συκιές, λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα βότσαλα και μετά η Μεσόγειος και μετά το χταπόδι. Και κάπου, σ’ ένα πανηγυρικό τραπέζι, συναντώνται το χταπόδι και τα σύκα. Μαγειρεμένο το χταπόδι, μαγειρεμένα και τα λιόκαφτα, ξερά σύκα».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ