Η MISS TUPPERVILLE μαγειρεύει από πολύ μικρή. Ως «γνήσιο γκουρμεδόπαιδο» ανακατεύτηκε από πολύ νωρίς στην οικογενειακή κουζίνα, επειδή οι μαγειρικές των γονιών της δεν κάλυπταν επαρκώς τις γευστικές της απαιτήσεις. «Αρχικά εκμεταλλεύτηκα το ότι δούλευαν και οι δύο», λέει, «και ανέλαβα να δίνω την τελευταία πινελιά στο φαγητό. Δηλαδή, να κλείνω το μάτι της κουζίνας. Απλά πράγματα. Αργότερα, έφτιαξα μία σάλτσα ντομάτας ή το αυγολέμονο ή την επίστρωση με σοκολάτα σε ένα κέικ. Θυμάμαι, κάπου στα 10, είχα λυσσάξει να μου πάρουν δώρο ένα βιβλίο της UNICEF με συνταγές από όλο τον κόσμο. Η εικονογράφησή του παραμένει για μένα μαγευτική».
Η Miss Tupperville σπούδασε γραφιστική και παράλληλα άρχισε να δοκιμάζει μανιωδώς συνταγές και να πειραματίζεται. «Τώρα που το σκέφτομαι, περισσότερο ξενύχτι είχα ρίξει για να φτιάξω τον "απόλυτο μουσακά" παρά για τις εργασίες της σχολής» λέει. «Λίγο πριν τελειώσω με τις σπουδές μου, ξεκίνησα να εργάζομαι ως web designer για μια εταιρεία. Μετά σε άλλη, μετά σε έντυπο, μετά σε διαφημιστική και αρτ-νταϊ(ρεκτορι)λίκι. Αφού επιβίωσα από τη βαρεμάρα, σκέφτηκα: "Όλα είναι δυνατά". Σχεδόν πάντα έπαιρνα φίσκα ταπεράκι στη δουλειά μου. Οι εκάστοτε συνάδελφοί μου υπήρξαν ομολογουμένως παραδειγματικά πειραματόζωα. Κάπου το 2003 μου τη "βάρεσε" στο γραφείο, οπότε πήγα και ζήτησα δουλειά σε ένα εστιατόριο. Δεν είχα καμία επαγγελματική εμπειρία και ζορίστηκα άγρια. Έφευγα νιώθοντας ότι δεν έχω πόδια. Όμως ήταν η πρώτη φορά που έπιανα τον εαυτό μου να μην γκρινιάζει για τη δουλειά.
Έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας το one-person show: οργάνωση, δημιουργία μενού, ψώνια, μαγείρεμα, λάντζα – πάντα μου υπενθυμίζω ότι αυτό ισχύει για την ώρα κι έτσι συνεχίζω το τρέξιμο.
Ακολούθησε μια πολύχρονη on-off σχέση με τη γραφιστική και στα διαλείμματα αυτής μικρές και συναρπαστικές σχέσεις με κάποιες κουζίνες. Δέκα ολόκληρα χρόνια μού πήρε να καταλάβω ότι δεν ενθουσιαζόμουν με αυτήν τη σχέση. Μία μέρα το πήρα απόφαση και αποχαιρέτησα τη γραφιστική. Διατηρούμε καλή και τυπική σχέση ακόμα και σήμερα. Πριν από ενάμιση χρόνο σταμάτησα από το εστιατόριο που εργαζόμουν και είχα άφθονο χρόνο να μαγειρεύω στο σπίτι. Έφτιαχνα αλμυρές τάρτες και πίτες για ένα-δυο καφέ στο κέντρο. Συνέχισα να μαγειρεύω καθημερινά και, επειδή δεν ήξερα τι να το κάνω τόσο φαγητό, το μοίραζα με τάπερ σε φίλους. Τα απαθανάτιζα κιόλας με μία φωτογραφική μηχανή της κακιάς ώρας –ακόμα την ίδια έχω– και δημιούργησα ένα μπλογκ για να ανεβάζω τις φωτό. Επειδή τα οικονομικά μου ήταν τρισάθλια εκείνο το διάστημα, τσοντάρανε όλοι για τα υλικά.
Μετά άρχισαν οι παραγγελίες. "Φτιάξε αυτό που είχαμε φάει σε σένα" ή "θέλω το άλλο που είχα δοκιμάσει" και με αυτά κι με εκείνα ένας γλόμπος άστραψε πάνω από το κεφάλι μου. Μπλινγκ! Η ιδέα της "κοινότητας του τάπερ" είχε συλληφθεί. Και είναι απλή: στέλνω με μέιλ ένα εβδομαδιαίο μενού, στο οποίο φροντίζω να πιάσω όσο περισσότερα γευστικά γούστα είναι δυνατόν. Αντίστοιχα, δέχομαι παραγγελίες. Μαγειρεύω από πολύ κλασικές μέχρι πιο ψαγμένες συνταγές από βιβλία, περιοδικά και ίντερνετ. Αρχικά πρέπει να κάνουν σ' εμένα αίσθηση και να καίγομαι να τις δοκιμάσω. Θα αυτοσχεδιάσω και πολύ με δικές μου συνταγές. Τα καλά υλικά που χρησιμοποιώ στις μαγειρικές μου είναι που συνθέτουν αυτό που λέμε «σπιτικό φαγητό». Χρειάζεται κανείς 2 τάπερ (παίρνεις το γεμάτο, δίνεις ένα άδειο, αν θες, για την επόμενη φορά) και μια σχετικά έγκαιρη κράτηση της μερίδας σου. Μου έχει κάνει πολλή εντύπωση ότι συνταγές με όσπρια καθώς και οι σούπες τον χειμώνα βρίσκονται πρώτες στη λίστα των προτιμήσεων.
Στην αρχή έκανα διανομή με το ποδήλατο. Μία φορά που είχα σούπα στο μενού, η μερίδα έφτασε μισή, την άλλη μισή την απόλαυσε κάποιος δρόμος της Αθήνας. Στην πορεία η κουζίνα μου απαιτούσε να είμαι περισσότερες ώρες εκεί, οπότε άφησα τα deli-κασκαντεριλίκια σε κάποιον πιο ικανό από εμένα.
Έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας το one-person show: οργάνωση, δημιουργία μενού, ψώνια, μαγείρεμα, λάντζα – πάντα μου υπενθυμίζω ότι αυτό ισχύει για την ώρα κι έτσι συνεχίζω το τρέξιμο. Από την άλλη, το να είσαι στον χώρο σου την ώρα που δουλεύεις και ν' ακούς τις μουσικές σου είναι μεγαλείο! Το σπουδαιότερο για μένα είναι να εναλλάσσω συχνά το μενού και όχι απλώς να εκτελώ την ίδια και την ίδια συνταγή. Παράλληλα, «ξενοδουλεύω» σε μία κουζίνα για να βγάζω τα έξοδά μου και να συντηρώ την ιδέα του Tuperville.
Το πιο όμορφο σχόλιο που μου έχουν κάνει για φαγητό μου είναι πως το έτρωγαν σιγά-σιγά για να μην τελειώσει ή ότι τους έφτιαξα τη διάθεση. Δεν θυμάμαι κάτι πολύ κακό, αν και δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα όταν κάτι δεν έχει αρέσει και ρωτάω πώς και γιατί. Μετά παίρνω το σχόλιο σπίτι για να το «σκανάρω». Σε αυτό το επάγγελμα θεωρώ ότι πάντα θα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, για να ψάχνεις διαρκώς νέες τάσεις, τεχνικές, συνθέσεις υλικών. Αν και, βασικά, πιστεύω ότι η διαίσθηση και η δημιουργικότητα είναι που κάνουν κάποιον καλό μάγειρα.
Μαθήματα επιβίωσης πήρα από μικρή ηλικία και η οικονομική κρίση δεν μου έκανε τεράστια διαφορά σε σχέση με ό,τι είχα μάθει μέχρι από πριν την εμφάνισή της. Το θέμα, άλλωστε, δεν είναι απλώς να επιβιώνει κανείς. Η ευημερία είναι που οφείλει κανείς στον εαυτό του, το να έρχεται κάθε μέρα πιο κοντά στις κλίσεις σου και τις ανάγκες σου για έκφραση και δημιουργία. Αν κάποια μέρα έχω καταφέρει να «τρέφομαι» αποκλειστικά από αυτό που αγαπώ να κάνω, τότε αυτό θα το βαφτίσω επιτυχία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βιοτικό επίπεδο ενός Δανού ή Νορβηγού δεν θα μου είναι πάντα λιμπιστικό, όπως ένα εξωτικό φαγητό.
+ Μια πανεύκολη συνταγή
Yλικά
250 γρ. φακές ψιλές, καθαρισμένες
2 σκελίδες σκόρδο
1 πορτοκάλι
80 γρ. απάκι
μισή χούφτα ψιλοκομμένος φρέσκος δυόσμος
1 κ.γ. κύμινο σε σκόνη
Για τη βινεγκρέτ
120 γρ. λάδι (1 φλιτζ. περίπου)
6 κ.σ. μπαλσάμικο
1 κ.γ. μέλι
1 κ.γ. μουστάρδα
αλάτι
πιπέρι
Εκτέλεση
Βράζεις σε νερό τη φακή με το σκόρδο για περίπου 20' ή μέχρι να είναι σπυρωτή, να μην παραβράσει πάντως.
Σουρώνεις και αφήνεις να κρυώσουν και να στραγγίξουν καλά.
Κόβεις σε λεπτές φέτες το απάκι και το σοτάρεις για λίγα λεπτά σε αντικολλητικό τηγάνι. Μπορείς εναλλακτικά να βάλεις ή σύγκλινο ή λουκάνικο ή και τίποτα, αν είσαι vegeterian.
Σε ένα μεγάλο μπολ βάζεις τις φακές και όλα τα υπόλοιπα υλικά. Το πορτοκάλι σε μικρά κομμάτια ή λεπτές φέτες. Μπορείς αν θες να προσθέσεις λίγο χυμό πορτοκάλι και το βρασμένο σκόρδο που θα λιώσεις τελείως με ένα πιρούνι. Το κύμινο μην το παραλείψεις, πάει απίστευτα πολύ!
Περιλούζεις (τέλεια λέξη) με τη βινεγκρέτ.
=====
σχόλια