Bento: η τέχνη του lunchbox

Facebook Twitter
1

 

Το bentō είναι ένα κουτάκι, με υποδιαιρέσεις, λακαρισμένο, που γεμίζει με φαγητό για να φάει κάποιος μεσημεριανό έξω από το σπίτι του.

Αυτή είναι η σύντομη εκδοχή: στην αναλυτική πρόκειται για μια άλλη έκφανση της γιαπωνέζικης κουλτούρας, η οποία αγαπάει την αρμονία στα πάντα, κάνοντας τέχνη τον τρόπο με τον οποίο γράφουν, διπλώνουν τα χαρτιά, πίνουν τσάι ή τακτοποιούν λουλούδια σε ένα βάζο. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν έργα τέχνης που χρειάζεται χρόνια επιμονής και τελειομανίας για να πραγματοποιηθούν.

Τo bentō εμφανίζονται κατά τον 5ο αιώνα μ.Χ., όταν οι γιαπωνέζοι άρχισαν να παίρνουν φαγητό μαζί τους όταν πήγαιναν στα χωράφια, ή πήγαιναν στο κυνήγι και στο ψάρεμα. Έπαιρναν μαζί τους βασικά, απλά φαγητά, όπως ρύζι σκέτο ή πατάτες.

Η εξέλιξη της ιστορίας τους έκανε αυτά τα αρχικά δισάκια, γνωστά σε όλες τις κουλτούρες, να εξελιχτούν σιγά σιγά και να απευθύνονται και στις ανώτερες τάξεις, μέχρι και στους αυτοκράτορες. Αυτό σήμαινε φυσικά ότι εξελίχθηκε και η τεχνική, τα κουτιά, και οι κανόνες.

Στη δεκαετία του ’80 η τέχνη αυτή ατόνησε, μαζί με τα σχολικά γεύματα και τους φούρνους μικροκυμάτων, αλλά έχει αρχίσει να ανακάμπτει. Βentō έχουν αρχίσει να εμφανίζονται σε σχολεία και σε γραφεία. Τώρα που οι μητέρες δουλεύουν έτοιμα bentō πωλούνται σε σούπερ μάρκετ και εστιατόρια ή έχουν εμφανιστεί επιλογές με δυτικό φαγητό, αλλά περήφανες γιαπωνέζες μητέρες εξακολουθούν να σπαταλούν χρόνο για το  bentō του παιδιού τους, αφιερώνοντας κατά μέσο όρο μια ώρα την ημέρα.

Γιατί δεν αρκεί να σκαρφιστούν ένα ισορροπημένο διατροφικά γεύμα (με βασικό συστατικό το ρύζι, κάποια πρωτεΐνη και λαχανικά) αλλά να τα εμφανίσουν έτσι ώστε το παιδί να πειστεί να φάει και αυτά που δεν του αρέσουν, επειδή είναι όμορφα. Η αλήθεια είναι ότι μερικά είναι τόσο όμορφα που λυπάσαι να τα φας…

Το bentō ήταν πάντα σύμβολο κοινωνικής τάξης, πλούτου και επιρροής και μερικοί γονείς περνούν ώρες ετοιμάζοντάς τα, προσπαθώντας να ανταγωνιστούν τους άλλους γονείς, μεταφέροντας τον ανταγωνισμό και στα παιδιά. Είναι αξιοθαύμαστο και κατακριτέο ταυτόχρονα - σε κάνει να θαυμάζεις αυτή την τόσο ξένη κουλτούρα και να χαίρεσαι που δεν δέχεσαι τόση πίεση – σε κάνει να θες να φας αλλά να μην χαλάσεις το σύνολο – μπορεί να γίνει τέχνη αλλά και βάσανο. Νομίζω ότι οι Έλληνες και οι γιαπωνέζοι είναι οι δύο λαοί που τους χωρίζει τεράστια απόσταση. Το κοινό που έχουμε είναι ότι μας αρέσει το σούσι…

Γεύση
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Aspasia: Πώς η Σταυριανή Ζερβακάκου έστησε ένα εστιατόριο-προορισμό

Γεύση / Aspasia: Ένα εστιατόριο που ανταμείβει κάθε στροφή του δρόμου προς τη Μάνη

Στο απόγειο της φήμης της, η Σταυριανή Ζερβακάκου αποφάσισε να επιστρέψει σε έναν τραχύ τόπο και να στήσει ένα εστιατόριο-προορισμό σε έναν μικρό ορεινό οικισμό, αξιοποιώντας στην κουζίνα της όσα άγρια της δίνει το μέρος.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini «στου Ηλία» Μαρινάκη 

Γεύση / Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini στου Ηλία Μαρινάκη 

Στην πιάτσα των Ιλισίων, σε ένα μέρος όπου όλα είναι μελετημένα, ένας πολύπειρος και προσγειωμένος μπάρμαν μας καλεί να χαθούμε στον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων», συζητώντας και πίνοντας κλασικά αλλά αναβαθμισμένα κοκτέιλ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ, DELI

Γεύση / Ο μεγάλος οδηγός του Αθηναίου καλοφαγά: Τα 51 πιο νόστιμα σημεία της πόλης

Εξειδικευμένα παντοπωλεία, deli με αλλαντικά και τυριά από την Ελλάδα και τον κόσμο, χασάπικα για κρέατα άριστης ποιότητας, κάβες και φούρνοι με ψωμιά παραδοσιακά αλλά και νέας εποχής, σε μια λίστα που μπορεί να είναι ο παράδεισος του foodie.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία στην Αθήνα;

Γεύση / Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία τούρτα της Αθήνας;

Όσο και αν η τέχνη της ζαχαροπλαστικής έχει κάνει άλματα στη χώρα μας, δεν έχουμε πάψει ποτέ να αγαπάμε τα «παλιά γλυκά» που μας θυμίζουν παιδικά χρόνια, οικογενειακές συγκεντρώσεις, γενέθλια και γιορτές.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ωδή στην pure σεβεντίλα: Ένα σπίτι που μοιάζει με μικροοργανισμό.

Γεύση / Ένα σπίτι στο Παλαιό Φάληρο που αποθεώνει τα απίθανα '70s

Το σπίτι του Γιώργου Κελέφη, εκδότη του περιοδικού ΟΖΟΝ, στο Παλαιό Φάληρο ‒σχεδιασμένο από τους σπουδαίους αρχιτέκτονες Δημήτρη και Σουζάνα Αντωνακάκη‒ μοιάζει με χρονοκάψουλα που σε μεταφέρει στη δεκαετία του ’70.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Το κρασί με απλά λόγια / Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης ταξιδεύουν στους αμπελώνες της Κεφαλονιάς, με οδηγό τον οινοποιό Ευρυβιάδη Σκλάβο. Μαθαίνουμε για τις γνωστές, αλλά και τις πιο σπάνιες ποικιλίες του νησιού, καθώς και για τον ρόλο που παίζει το βουνό Αίνος στην αμπελουργία του.
THE LIFO TEAM

σχόλια

1 σχόλια
Απλα, οι μαμαδες εκει ΑΓΑΠΑΝΕ τα παιδάκια τους.. Μην μουπείτε οτι οι δικές μας εργάζονται.. και δεν προλαβαίνουν.. και κει εργάζονται.. ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ αλλά αγαπάνε τα παιδάκια τους..