Αξίζει μια βόλτα μέχρι τη Χαλκίδα για να φας σε μια ψησταριά-σουβλατζίδικο;

Αξίζει μια βόλτα μέχρι τη Χαλκίδα για να φας σε μια ψησταριά-σουβλατζίδικο; Facebook Twitter
Όλες οι κομψές Χαλκιδαίες παραγγέλνουν από δω το μεσημεριανό τους, μια πεντανόστιμη, σούπερ τεράστια σαλάτα με ρόκα, κινόα και ντομάτα με ένα τρυφερό, ζουμερό, άπαχο σουβλάκι κοτόπουλο. Φωτο: Κώστας Αγριγιάννης
0

Μια ανάσα δρόμος από την Αθήνα, η Χαλκίδα και τα πέριξ είναι η συντομότερη διαδρομή για ένα ζωντανό όστρακο, ένα κυριακάτικο τσίπουρο με σαγανάκι πετροσωλήνες.

Πρώτη φαν, έχω μετρήσει χιλιάδες χιλιόμετρα σε σούρτα-φέρτα για μια θαλασσινή πανδαισία όπως μόνον οι Χαλκιδαίοι, οι Βολιώτες και οι Καλύμνιοι την αντιλαμβάνονται. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης, όμως, τα περιθώρια έχουν στενέψει, πολλά καλά στέκια έκλεισαν, πολλοί αλλαξοδρόμησαν, αντικαθιστώντας το κατεψυγμένο με το φρέσκο-λαχταριστό, άλλοι ακρίβυναν, ελάχιστα απέμειναν τα καλά.

Ταυτόχρονα, η πόλη πήρε μια καταχνιά και μια γκριζάδα, ένα πένθος που δεν ταιριάζει στα γαλάζια νερά και στην παιχνιδιάρικη, δαντελωτή ακτογραμμή της. Στην τελευταία βόλτα τη βρήκα κάπως να συνέρχεται, να ξεζαλίζεται, να ξαναβρίσκει τη χαρά των παλαβών νερών της. Και επιτέλους ξανασυνάντησα την κοσμικότητά της, αυτό το χαρούμενο μαζικό, όταν συναντούσες μια ολόκληρη πόλη να γλεντά στα-τέως-μοδάτα μαγαζιά της.

Το Πικάντικο είναι το βασίλειο του πρόσχαρου Πάρι Σαλεμή που είχε ένα διαφορετικό, σύγχρονο όραμα και αφού σπούδασε Θεολογία και ολίγη μαγειρική, αποφάσισε να μετακομίσει απέναντι, μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά, το οικογενειακό, παραδοσιακό σουβλατζίδικο.

Αυτήν τη φορά η έκπληξη προέκυψε από τη στεριά και όχι από τη θάλασσα. Από μια βουνίσια γειτονιά, στα ίχνη της αρχαίας Κανήθου και όχι πλάι στο κύμα. Καθημερινή βράδυ, όλος ο καλός κόσμος σε λαϊκό προσκύνημα για ένα «πικάντικο» τραπεζάκι.

Επειδή στη συνέχεια θα σε κατακυριεύσουν οι ενοχές μιας λουκούλλειας κρεοφαγίας και δεν πρόκειται να σε γλιτώσει ούτε ένα καφάσι σόδες, έχω το αντίδοτο μιας μαγικής ανάβασης στο παραδίπλα εντελώς φρούριο του Καράμπαμπα. Aυτό το μαγικό, ενετοτουρκικό φρούριο με το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και την απέραντη γαλανή θέα, περίπατος της σιωπής μακριά από τον κόσμο, ο Καρυωτάκης και ο Καβάφης μαζί στον άχρονο χρόνο όπου μπερδεύονται όλες μαζί οι Ιστορίες.

Αξίζει μια βόλτα μέχρι τη Χαλκίδα για να φας σε μια ψησταριά-σουβλατζίδικο; Facebook Twitter
Άλλη επιτυχία, το μπιφτέκι, σκέτο ή γεμιστό με τυρί. Και το κεμπάπ. Ανάλαφρα, χωρίς βαριά μπαχαρικά, νοστιμιά φινετσάτη, όσο χρειάζεται ψημένη. Φωτο: Κώστας Αγριγιάννης

Πίσω στο Πικάντικο, που είναι σουβλατζίδικο, ψησταριά αλλά και τίποτε από αυτά τα δύο. Κυρίως είναι το βασίλειο του πρόσχαρου Πάρι Σαλεμή που είχε ένα διαφορετικό, σύγχρονο όραμα και αφού σπούδασε Θεολογία και ολίγη μαγειρική, αποφάσισε να μετακομίσει απέναντι, μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά, το οικογενειακό, παραδοσιακό σουβλατζίδικο.

Ευρύχωρο, πρόσχαρο, με ωραία ξύλινα τραπέζια, χωράει όλους τους οπαδούς του Πάρι που φαίνεται να τον αγαπούν και να τον γνωρίζουν όλοι στην πόλη. Απλή αισθητική, που όμως κάνει «έξοδο» και όχι μια πρόχειρη στάση για ένα σουβλάκι «στα γρήγορα».

Όλες οι κομψές Χαλκιδαίες παραγγέλνουν από δω το μεσημεριανό τους, μια πεντανόστιμη, σούπερ τεράστια σαλάτα με ρόκα, κινόα και ντομάτα με ένα τρυφερό, ζουμερό, άπαχο σουβλάκι κοτόπουλο. Υπέροχη και η, εξίσου για γίγαντες, σαλάτα με ντοματίνια όλων των λογιών, πιπεριές, ελιές, κρεμμυδάκι, κάππαρη και μους φέτας με μπουκίτσες φρυγανισμένης πίτας. Και οι δυο σαλάτες απόλυτα ισορροπημένες στις σος, που δεν γλυκίζουν ούτε ξινίζουν, απλώς φτιάχνουν το τέλειο ενιαίο σύνολο.

 
Το τυροπιτάρι, σπιτική ζύμη γεμιστή με φέτα και τριμμένο κεφαλοτύρι στην κορυφή, το πιάτο που δεν λείπει από κανένα τραπέζι. Το σουβλάκι από μοσχαρίσιο φιλέτο κάτι σαν αφρός, μετάξι, μία μόνο και απλώς κρεατένια νοστιμιά, ζουμερά ψημένη. Αν θες, τη συνδυάζεις με πίτα ολικής.

Αξίζει μια βόλτα μέχρι τη Χαλκίδα για να φας σε μια ψησταριά-σουβλατζίδικο; Facebook Twitter
Το τυροπιτάρι, σπιτική ζύμη γεμιστή με φέτα και τριμμένο κεφαλοτύρι στην κορυφή, το πιάτο που δεν λείπει από κανένα τραπέζι. Φωτο: Κώστας Αγριγιάννης

Αυτό που έκανε, όμως, το σουξέ του Πικάντικου είναι τα ιδιαίτερα κοντοσούβλια. Το κοτοπουλίσιο μην το προσπεράσετε. Γεμάτο χυμούς, βελούδινο, νόστιμο κοτόπουλο, με νοστιμότατη πετσούλα − δεν έχω ξαναφάει τέτοιο. Κυκλοφορεί και σε χοιρινό.

Άλλη επιτυχία, το μπιφτέκι, σκέτο ή γεμιστό με τυρί. Και το κεμπάπ. Ανάλαφρα, χωρίς βαριά μπαχαρικά, νοστιμιά φινετσάτη, όσο χρειάζεται ψημένη. Μοσχαρίσια ή χοιρινή μπριζόλα, club με χοιρινό και κοτόπουλο, όλα σερβίρονται σε πίτα με ντομάτα και πατάτες. Αυτό που κυρίως νιώθεις είναι το χειροποίητο, την καλή ποιότητα.

Αξίζει, ωστόσο, να έρθεις μεσημέρι. Τότε που στη σούβλα γυρίζουν γουρουνάκια, σπληνάντερο, αρνίσια κεφαλάκια, κοτόπουλο και κοκορέτσι, τα οποία δεν προλαβαίνουν να βραδιάσουν, ανάρπαστα πριν καν κατέβουν από τη σούβλα.

Μια νέα άποψη για μια σουβλακερί, με όλη τη νοστιμιά της παράδοσης και μια φινέτσα που θυμίζει «καλό» εστιατόριο.

Για το τέλος ο Πάρις είχε φτιάξει μια ονειρεμένη πορτοκαλόπιτα −και το λέω εγώ που δεν είμαι φαν του γλυκού αυτού− σαν να έσκαγε στο στόμα σου μια ολόκληρη, δροσερή, χειμωνιάτικη πορτοκαλιά.

Το Πικάντικο, Αριστοτέλους 52, πλ. Κανήθου, 22210 76990, whatsup 6970388326

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Aspasia: Πώς η Σταυριανή Ζερβακάκου έστησε ένα εστιατόριο-προορισμό

Γεύση / Aspasia: Ένα εστιατόριο που ανταμείβει κάθε στροφή του δρόμου προς τη Μάνη

Στο απόγειο της φήμης της, η Σταυριανή Ζερβακάκου αποφάσισε να επιστρέψει σε έναν τραχύ τόπο και να στήσει ένα εστιατόριο-προορισμό σε έναν μικρό ορεινό οικισμό, αξιοποιώντας στην κουζίνα της όσα άγρια της δίνει το μέρος.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini «στου Ηλία» Μαρινάκη 

Γεύση / Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini στου Ηλία Μαρινάκη 

Στην πιάτσα των Ιλισίων, σε ένα μέρος όπου όλα είναι μελετημένα, ένας πολύπειρος και προσγειωμένος μπάρμαν μας καλεί να χαθούμε στον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων», συζητώντας και πίνοντας κλασικά αλλά αναβαθμισμένα κοκτέιλ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ, DELI

Γεύση / Ο μεγάλος οδηγός του Αθηναίου καλοφαγά: Τα 51 πιο νόστιμα σημεία της πόλης

Εξειδικευμένα παντοπωλεία, deli με αλλαντικά και τυριά από την Ελλάδα και τον κόσμο, χασάπικα για κρέατα άριστης ποιότητας, κάβες και φούρνοι με ψωμιά παραδοσιακά αλλά και νέας εποχής, σε μια λίστα που μπορεί να είναι ο παράδεισος του foodie.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ