Ο μαυραγορίτης

Μετά από μήνες, σήμερα το πρωί στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας, άκουσα απ το ραδιόφωνο την φωνή του οργισμένου εκφωνητή. Η  οργή του πατούσε σε μουσικό χαλί  Thom Yorke(«Νίκο, μην αλλάξετε χαλιά»), και στις λίγες στιγμές νηφαλιότητας , σαν ασθενής που βγαίνει από κάποιο κώμα και μετά ξαναπέφτει, έκανε αναφορές στo βιβλίο της Naomi Klein!

Το πράγμα πήγαινε κάπως έτσι:

ΑΛΗΤΕΣ- A job that slowly Kills you

ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΕΔΩ ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΕΡΑΤΕ

Ill take a quiet life, A handshake of carbon monoxide

Τα λέει όλα η Naomi Klein, στο δόγμα του Σοκ, για τις εκβιαστικές τεχνικές του ΔΝΤ-

No Alarms and no Surprises

Ήταν σαν πεντάλεπτη ηχητική performance. Οι τοίχοι των γραφείων, γέμισαν με τομάρια ζώων και αίμα άρχισε να τρέχει πάνω απ το φωτοτυπικό.

Μα το ίδιο είχε κάνει και ο Λεβέντης με τους φραπέδες, γιατί το ένα ήταν  cult και το άλλο είναι  έκφραση λαϊκού αισθήματος; Αναρωτήθηκα παραλίγο φωναχτά, πριν με σταματήσει η φωνή του Thom: Silent, Silent. Άφησα πίσω μου τον μεροκαματιάρη performer  και γύρισα στη δουλειά.

Οι νέες περικοπές  είχαν σηκώσει κύματα τρόμου. «Τι θα κάνουμε τους επόμενους μήνες;»έλεγε μια μελαχρινή γυναίκα, με μαύρο κατοχικό σάλι (σ.σ έχει επιστρέψει η μόδα;).

Ο κύριος με το «πρόσωπο που του αξίζει», μπήκε στο πηγαδάκι. «Αν θέλετε μπορώ να σας δανείσω εγώ με 30% τόκο» είπε και όλοι έβαλαν τα γέλια. Παρέμεινα σοβαρός. Εκτός απ την δουλίτσα του, νοικιάζει και τα σπιτάκια του και τα νοίκια του τελευταία πήραν την κάτω βόλτα. Έχει και ένα εξοχικό και τη φάτσα μαυραγορίτη. Έχει και ένα θείο που «δεν λέει να πεθάνει να μου αφήσει αυτό το σπιτάκι». Άσε που με το χιούμορ λες τα πιο σοβαρά πράγματα του κόσμου.

Μερικές ώρες αργότερα μέσα στο λεωφορείο καθόμουν δίπλα σε  μια μαυροντυμένη γυναίκα που έπαιζε το  κομποσχοίνι της. Υπέθετα ότι οι κόμποι του θεού μας έχουν κάτσει στο λαιμό, και κανείς δεν παίζει μαζί τους. Όμως για δες!

Έβαλα τα ακουστικά και ο Caribou έφερε τα ηλιόλουστα λιβάδια και τη συγχώρεση. Συγχωρώ τον εκφωνητή: Κάποια μέρα θα ξεφουσκώσει και αυτός. Μπορεί να ορμήσει ο πεινασμένος λαός στο στούντιο και να τον αρχίσει στις μπάτσες. Ποιος ξέρει;

Ας αφήσω ήσυχη και την μαυροντυμένη με τους κόμπους. Όταν δει την ευθεία γραμμή θα καταλάβει ότι όλα είναι μια πλάνη. Την αφήνω στην πλάνη της.Αυτός όμως ο μαυραγορίτης, δεν λέει να φύγει απ το μυαλό μου. Σε κάθε κατοχή έχουν την τιμητική τους.