Το χοροθέατρο Kinetic Theatre of Moscow του βραβευμένου σκηνοθέτη και χορογράφου Sasha Pepelyaev παρουσίασε μια avant garde, πολυμεσική χοροθεατρική παράσταση. Όσοι περίμεναν μια παράσταση βασισμένη στη μακρά χορευτική παράδοση της Ρωσίας μπορεί να απογοητεύτηκαν, και μερικοί έφυγαν κιόλας όταν είδα το θέαμα τις προάλλες στο Sani Festival.
Το φετινό αφιέρωμα του Φεστιβάλ στην κουλτούρα της Ρωσίας ήταν μια πανέξυπνη ιδέα. Χιλιάδες Ρώσοι επισκέπτες κατακλύζουν τη Χαλκιδική γενικότερα και το Sani Resort ειδικότερα, οπότε τι καλύτερο απ' το να τους τιμήσεις με (αλλά και να τους προσελκύσεις σε) πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Η παράσταση με τον τίτλο SQUAFTS (Square for Temporary Storage 48x9) με τους χορευτές Tatiana Gordeeva, Daria Buzovkina, Ilia Shaburov, Evgeny Pankratov μπορεί να ξένισε μερικούς Ρώσους θεατές που πήγαν με τα παιδιά τους -όντας περισσότερο προχωρημένη απ' ό,τι περίμεναν- αλλά με τα εφέ της εντυπωσίασε ακόμα και το αγοράκι που καθόταν παραδίπλα μας.
Σε κάποιο σημείο το πρόσωπο της αφηγήτριας εμφανίζεται προφίλ σε ένα κομματάκι στα δεξιά της οθόνης, και τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα της οπτικοποιούνταν με μικρές άσπρες τελείες που γέμιζαν ολόκληρη την οθόνη. (Σαν να είχες πάρει παραισθησιογόνα - και σε αυτή την αίσθηση του αλλόκοτου συντελούσε το γεγονός πως τα λόγια της, στα Ρωσικά όπως και οι περισσότερες από τις αφηγήσεις της, μου ήταν εντελώς ακατανόητα.)
Η παιδικότητα και ο αυθορμητισμος κυριαρχούσαν στην παράσταση. Σαν μαθητές -και μάλιστα σκανταλιαρηδες- οι ήρωες κάθονταν συχνά σε καρέκλες θρανίων απ' αυτές που συναντάμε στα ελληνικά σχολεία κι η αφηγήτρια συχνά έμοιαζε να παίζει το ρόλο της δασκάλας. Χορευτικά αστεία και ανάλαφρα έδιναν τη θέση τους σε έναν ωκεανό κινήσεων "ενήλικων" με μαχαίρια και ανεξήγητα πάθη, με μουσική άλλοτε ηλεκτρονική, συχνά ρετρό αμερικανική, κάποιες φορές σπαρακτικά ισπανική.
Τα εφέ ήταν εντυπωσιακά καθ´όλη τη διάρκεια -σε κάποια στιγμή όλοι οι χορευτές είχαν πολλαπλασιαστεί επι χίλια γεμίζοντας την τεράστια οθόνη με μαγευτικές κινήσεις- όμως το SQUAFTS δεν βασιζόταν τόσο στα εφέ όσο στη δημιουργικότητα του Pepelyaev. Κι όταν η οθόνη ήταν σβηστή, οι κινήσεις από μόνες τους γέμιζαν το χώρο: παιχνίδια με το σώμα, με ένα λευκό τραπέζι, με ένα λούτρινο αρκουδάκι που επανέφερε συχνά το μοτίβο της παιδικότητας.
(Mετά το πρώτο λεπτό εικόνες απ' την παράσταση)
Από τις πιο ωραίες στιγμές κατά τη γνώμη μου, ήταν κατά τη διάρκεια ενός my disco κομματιού όταν το εφέ της διατήρησης εικόνας χρησιμοποιήθηκε με τη μεγαλύτερη μαεστρία. Το σόλο που έκανε ο κάθε ένας χορευτής (έβγαιναν και χόρευαν με τη σειρά κι όταν τελείωναν έδιναν τη θέση τους στον επόμενο) παρέμενε στην οθόνη, κινούμενο. Και πλάι του προσθέτονταν το σόλο του επόμενου - μέχρι που όλες οι κινήσεις επανέρχονταν αέναα, ώρα μετά την εξαφάνιση των χορευτών, ακόμα κι όταν η μουσική είχε σταματήσει, σαν υπενθύμιση όσων είχαν συμβεί.
Η επανάληψη και η επιστροφή (με αποκορύφωμα την καταπληκτική σκηνή του εικονικού δωματίου) κυριάρχησαν σε ενα θέαμα με διασκεδαστικό περιτύλιγμα, γεμάτο παιχνιδιάρικους χορούς στην απολαυστική (ψηφιακή) παραλία και -σεμνές, χωρίς προσπάθεια- επιδείξεις δεξιοτεχνίας και από τους τέσσερις περφορμερ.
