!["Για μένα οι Joy Division είναι ο μοντέρνος Ρέμπραντ».](/uploads/image/892797/de860cd0-da00-4c56-825f-9467972cfbee-2060x1236.jpeg ""Για μένα οι Joy Division είναι ο μοντέρνος Ρέμπραντ».")
Τον περασμένο Φεβρουάριο, μια ομάδα από σκληροπυρηνικούς φαν των Joy Division δεν κατάφερε να συγκεντρώσει αρκετά χρήματα ώστε να αγοράσει το παλιό σπίτι του Ian Curtis στο Macclesfield και να το μετατρέψει σε μουσείο. Ο μουσικός όμως και επιχειρηματίας Hadar Goldman αποφάσισε να παρενέβη. Το σπίτι είχε ήδη πουληθεί σε έναν ιδιώτη αλλά ο Goldman – που εμπνεύστηκε από την καμπάνια – προσφέρθηκε να πληρώσει 75.000 λίρες πάνω από την κανονική τιμή του σπιτιού που ήταν στις 125.000 λίρες σαν αποζημίωση. Και σίγουρα όπως φαίνεται ήταν αποφασισμένος.
«Δεν ήταν μόνο για να βοηθήσω», λέει ο Goldman που είναι και αυτός φαν του Curtis. «Το έκανα, φαντάζομαι, για να ικανοποιήσω το εγώ μου. Κάποιοι άνθρωποι θα πληρώσουν για να αγοράσουν ένα πίνακα του Ρέμπραντ. Για μένα οι Joy Division είναι ο μοντέρνος Ρέμπραντ».
Αν το σπίτι διατηρούσε την αρχική του διακόσμηση, θα ήταν ευτυχής να την άφηνε όπως ήταν αλλά πιστεύει ότι δεν έχει νόημα να την επαναφέρει. Προτιμάει να τιμήσει τον Ian Curtis και το ένστικτο του για πρωτοπορία, με το να καλέσει νεαρούς αρχιτέκτονες από το πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ για να αναλάβουν το σχεδιασμό του σπιτιού.
Ο Goldman κατανοεί ότι το σπίτι δεν είναι ένα έργο τέχνης αλλά λέει ότι έχει μια «ωμή ενέργεια» που μπορεί να αξιοποιήσει για καλό σήμερα. Θέλει να λειτουργήσει όχι μόνο σαν ένα μουσείο για τους Joy Division αλλά σαν ένα ψηφιακή στέγη για να υποστηρίξει μουσικούς και άλλους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο.
Είναι κάτι που προκάλεσε διαμάχη ανάμεσα στα πρώην μέλη των Joy Division. Ο Peter Hook υποστηρίζει την ιδέα με το επιχείρημα ότι οι μπάντες του Μάντσεστερ δεν παίρνουν αρκετά εύσημα για την επιτυχία τους. Από την άλλη, ο Bernard Sumner ανησυχεί ότι το σπίτι μπορεί να γίνει ένα «μνημείο για την αυτοκτονία», επειδή ο Curtis κρεμάστηκε στην κουζίνα. Ο Goldman ελπίζει ότι θα του αλλάξει την άποψη.
«Τα χρόνια περνούν. Και μένουμε με καταπληκτική τέχνη και μουσική και υπέρ-θετική ενέργεια», λέει (για κάποιος που ισχυρίζεται ότι δεν ασχολείται με new age θεωρίες, μιλάει αρκετά για ενέργειες). «Δεν υπάρχει κάτι τρομαχτικό σε αυτό. Θα ήθελα να το κάνω ένα μέρος με λίγο ήλιο για ενεργειακή προβολή».
Θα ανοίξει την κουζίνα στο ευρύ κοινό; (Κάτι που αρχικά οι φαν του συγκροτήματος είχαν υποσχεθεί ότι δεν θα κάνουν από φόβο ότι θα είναι κάπως μακάβριο θέαμα). «Ναι, ναι, ναι. Σίγουρα. Δημιουργείς ζήτηση όταν απαγορεύεις πράγματα», λέει και προσθέτει ότι έχει επισκεφτεί το σπίτι και «ότι έγινε εκεί στην κουζίνα...δεν είναι εκεί, δεν θα μπορέσεις να το νιώσεις».
Ο Goldman ήταν μόνο 15 χρονών όταν οι Joy Division κυκλοφόρησαν το Unknown Pleasures. Έμαθε να παίζει κλασικό βιολί – «ένα από αυτά τα ταλαντούχα παιδιά. Κέρδισα σε όλους τους διαγωνισμούς που συμμετείχα στην Ευρώπη», αλλά όταν άκουσε την μουσική των Joy Division, τον τράβηξε στην άλλη πλευρά.
Αυτή τη στιγμή, ο Goldman λέει ότι τελείωσε με το χειρότερο μέρος της συμφωνίας που σημαίνει ότι κάνει αιτήσεις για άδειες από τα κοινοτικά συμβούλια και προσπαθεί να ξεκινήσει κάποια μικρά πρότζεκτ όπως να βάλει μια μπλε πλακέτα στο σπίτι που πιστεύει ότι θα είναι έτοιμη και στην θέση της μέσα σε 6 μήνες. Υπάρχουν σχέδια να δημιουργήσει μια επιτροπή από καλλιτεχνικούς διευθυντές και ίσως να αρχίσει ένα πρόγραμμα χορηγιών που θα βοηθάει τοπικούς καλλιτέχνες.
Αν το σπίτι διατηρούσε την αρχική του διακόσμηση, θα ήταν ευτυχής να την άφηνε όπως ήταν αλλά πιστεύει ότι δεν έχει νόημα να την επαναφέρει. Προτιμάει να τιμήσει τον Ian Curtis και το ένστικτο του για πρωτοπορία, με το να καλέσει νεαρούς αρχιτέκτονες από το πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ για να αναλάβουν το σχεδιασμό του σπιτιού: «Ας κάνουμε ένα διάλογο με το μέλλον από το γυρίσουμε πάλι πίσω στο νοσταλγικό παρελθόν.
Αυτές οι ιδέες είναι ένα νεύμα στον πρωτοποριακό τρόπο σκέψης του Ian Curtis και του συγκροτήματος. «Σήμερα, το λέμε το να σκέφτεσαι «έξω από το κουτί», λέει ο Goldman «Νομίζω ότι ο Ian Curtis ήταν οτιδήποτε εκτός από το κουτί! Δεν νομίζω ότι είχε έρθει ποτέ σε επαφή με το "κουτί"».
Δείτε περισσότερα
Κατά την προσωπική μου άποψη είναι ένα από τα 10 πιο υπερεκτιμημένα συγκροτήματα όλων των εποχών όπως π.χ. Doors κ.α.
Ένας απλός κανόνας για κάποιον για να εκτιμήσει ένα συγκρότημα είναι να του αρέσουν ή τέλως πάντων να μπορεί να θυμηθεί 10 τραγούδια του. Είναι ψηλός ο πήχυς και ιδιαίτερα για ένα συγκρότημα 2 άλμπουμ, επομένως κόβονται χωρίς πολύ προσπάθεια.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση το ότι είχαν πολλούς fans στην Ελλάδα, η οποία έχει ένα ιδιαίτερο αν όχι παράδοξο κριτήριο (ενίοτε σωστό) σε αγαπημένες μπάντες. π.χ. Ramones, James.
Η επιδραστικότητα και ο στίχος είναι 2 στοιχεία του ύφους των Joy Division που διακρίνονται, αλλά που δεν αποτελούν βασικά κριτήρια δι εμέ.
Σαφώς πάσχουν στον ήχο, στη φωνή και γενικά στην έλλειψη παραγωγής με αποτέλεσμα ημιτελή σύνθεση.
Στην καλύτερη περίπτωση αποτελούν μια προσπάθεια ροκ, σε μια άχαρη εποχή μεταξύ punk και new wave.
Σαφώς οι New Order ήταν και είναι πολύ καλύτεροι, και δεν είναι ντροπή να το παραδεχτούμε όπως ο Paul Weller (solo) είναι πολύ καλύτερος από τους Style Council οι οποίοι ήταν κατά πολύ καλύτεροι από τους Jam.
You've made your bed, you'd better lie in it
You choose your leaders and place your trust
As their lies wash you down and their promises rust
You'll see kidney machines replaced by rockets and guns
And the public wants what the public gets" Σόρι κιόλας αλλά ποιός Paul Weller solo και ποιοι Style Counsil. Σαν τους Jam δεν έχει.
Το ξέρεις ότι ήταν η μόνη punk μπάντα που προπαγάνδιζε υπέρ Μαργκαρετ Θάτσερ εκείνη την εποχή;
Επίσης δες από πάνω τα (-). Μαζεύτηκαν 7 fans των JD στο lifo και με μαύρισαν. Το ένα (-) είναι δικό μου.
Όταν ξαναδιάβασα το σχόλιο μου λίγο χαλάστηκα.
1ον Το ότι έβγαλαν μόνο 2 άλμπουμ τους κάνει κακούς? Έπρεπε να βγάλουν 7 το λιγότερο για να "περάσουν"? Δηλαδή σοβαρά ΤΙ λες? Το "ποιότητα κι όχι ποσότητα" σου λέει κάτι? Επίσης, το να θυμηθεί κάποιος 10 τραγούδια των Joy Division εάν είναι φαν (και εννοώ απλώς να του αρέσουν) είναι τουλάχιστον πανεύκολο.
2ον "Η επιδραστικότητα και ο στίχος είναι 2 στοιχεία του ύφους των Joy Division που διακρίνονται, αλλά που δεν αποτελούν βασικά κριτήρια δι εμέ." Όλη αυτή η πρόταση υπολείπεται νοήματος. Εάν δεν παίζουν σοβαρό ρόλο οι στίχοι και η επιδραστικότητα για να κριθεί το γεγονός εάν μια μπάντα είναι καλή ή όχι, τότε απορώ τι παίζει. Τα riff-ακια μόνο?
3ον Οκ δέχομαι το ότι μπορεί να μη σ'αρέσουν, αλλά το να λες ότι πάσχουν από φωνή και ήχο είναι άτοπο. Ο Ian Curtis δεν είχε καμιά φωνάρα προφανέστατα. Η αίγλη που τον περιβάλλει σχετίζεται με το απόκοσμο που έβγαζε η φωνή του, το μυστηριακό και θλιμμένο, πράγμα το οποίο δε θα μπορούσε να κολλήσει περισσότερο με τη μουσική της μπάντας.
4ον Οι Joy Division αποτέλεσαν τη μητέρα σχεδόν κάθε μετέπειτα post punk μπάντας. Εάν δε σ'αρέσει γενικότερα η post punk, πάλι μπορείς να μας το αναφέρεις απλώς. Τέλος, το να συγκρίνεις New Order με Joy Division είναι κομματάκι άσχετο. Οι Joy Division ήταν ξεκάθαρα post punk, ενώ οι New Order χαρακτηρίζονταν κυρίως ως μια synth pop/new wave/ alternative dance μπάντα. Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με παρεμφερή ναι μεν, αλλά διαφορετικά μουσικά είδη.
Μπορείς απλά να πεις ότι σιχαίνεσαι τον ήχο τους. Δεκτό. Όλα τα άλλα βρίσκω παντελώς αβάσιμα.
Οι New Order είναι η φυσική συνέχεια των Joy Division. Για την ακρίβεια είναι τα 4/5 των Joy Division πλην το αποθανόντος. Αυτό που μου αρέσει στους New Order είναι η αλλαγή πλεύσης μετά από αυτό το απόκοσμο που λες εσύ, μαυρίλα το λέω εγώ.
Μόλις έφυγε ο Curtis έστρωσε η μουσική τους (κατ΄εμέ πάντα).
Όσον αφορά την επιδραστικότητα δεν νομίζω ότι η JD ηγήθηκαν κανενός κινήματος ή ρεύματος.
Αντιθέτως οι New Order με Depeche Mode, Human League, Bronski Beat, Tears For Fears πατώντας πάνω σε Kraftwerk δημιούργησαν την ηλεκτρονική μουσική που κυριάρχησε στην Αγγλία για πάνω από μία δεκαετία και αποτελεί τη βάση ολόκληρης της σημερινής pop και dance σκηνής.
Γενικά η ζωή είναι τόσο μίζερη που το μόνο που μας λείπει είναι η μίζερη μουσική.
Δεν λέω, και η κατάθλιψη είναι ένα συναίσθημα πολύ δυνατό, αλλά δε νομίζω ότι το πήγε τόσο πολύ ο Ian Curtis. Σε σύγκριση πάντα με Peter Hammil, Lou Reed, ακόμη και David Bowie.
Δεν θα έλεγα ότι τους σιχαίνομαι, αυτό το κρατώ μόνο για το ελληνικό ροκ ;)P.
Για να μην σε στενοχωρήσω πάντως, για εμένα πάντα, έχουν μια θέση στους 500 καλύτερες μουσικές μπάντες.
Με άλλα λόγια είναι καλοί αλλά υπάρχουν και πολλοί καλύτεροι, ακόμη και σ'αυτό το είδος μουσικής.
Και ναι για τις λίστες των charts η διάρκεια στο χρόνο, η προσαρμογή, η εξέλιξη και οι συνεχείς επιτυχίες, είναι ένα στοιχείο που καθορίζει την αξία μιας μπάντας.
Εξάλλου δεν είναι όλοι Beatles, Police, μέσα σε 6-7 χρόνια να βγάλουν πάνω από 40 επιτυχίες.