ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΟΝΩΝ
Είναι πλήρως κατανοητή η προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφυσήσει μια κάποια αισιοδοξία, μιλώντας για άνοιγμα των σχολείων και επιχειρήσεων. Ωστόσο, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί η κατάσταση. Ολόκληρη η χώρα έχει «κοκκινήσει» στον χάρτη του ECDC, οι διασωληνωμένοι έχουν αυξηθεί σχεδόν κατά 30% και οι καθημερινές εισαγωγές στα νοσοκομεία μετριούνται σε εκατοντάδες.
Το αποτέλεσμα ήταν η αυτοαναίρεση της κυβέρνησης, μέσα σε δυο-τρεις μέρες, που αναγκάστηκε να μιλήσει για παράταση του lockdown. Ατυχής χειρισμός που υπονομεύει την αξιοπιστία της και τροφοδοτεί στους πολίτες μια αίσθηση ματαιότητας των όντως υπεράνθρωπων προσπαθειών που καταβάλλονται για τον έλεγχο της πανδημίας.
Είναι πλέον κοινοτοπία να πει κανείς ότι όλοι είμαστε κουρασμένοι και τα νεύρα μας είναι τσιτωμένα. Αναπόφευκτα, το ίδιο ισχύει για όσους αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου, από το νοσηλευτικό προσωπικό μέχρι τα κυβερνητικά στελέχη και τους εμπειρογνώμονες.
Ενώ συμβαίνουν αυτά, η καθηγήτρια Πνευμονολογίας - Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ και επικεφαλής της ΜΕΘ στον «Ευαγγελισμό», Αναστασία Κοτανίδου, προχώρησε σε μια ενδιαφέρουσα δήλωση στην πρόσφατη διαδικτυακή συζήτηση του «Κύκλου Ιδεών». «Ενώ στην αρχή είχαμε πάρει τον σωστό δρόμο, κάπου στη μέση χάσαμε αυτό τον σωστό δρόμο και τώρα δεν μπορούμε να ξαναβρούμε τον βηματισμό μας», είπε, «... όλοι έχουμε κουραστεί... και ενδεχομένως αυτό να μας οδηγεί τις περισσότερες φορές σε κάποιες λάθος αποφάσεις και δυστυχώς στη λάθος μεταφορά αυτών των αποφάσεων».
Η δήλωση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ατυχής, και από μιαν άποψη είναι. Ωστόσο, στερείται νοήματος να παριστάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα στην επιτροπή, όταν αρκετοί γνωρίζουν και πολλές φήμες κυκλοφορούν ότι υπάρχουν προβλήματα. Υπ’ αυτή την έννοια, η παρέμβαση τής, κατά κοινή ομολογία σοβαρής και αξιόπιστης, κας Κοτανίδου δίνει μια ώθηση για να αναζητηθεί λύση στο πρόβλημα.
Στην ίδια συζήτηση, ο κος Γρηγόρης Φαρμάκης υπέδειξε μια από τις κινήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν: οι αποφάσεις της επιτροπής θα πρέπει να τεκμηριώνονται και τα δεδομένα θα πρέπει να είναι ανοικτά. Στο σημείο που βρισκόμαστε, αν η επιτροπή θέλει να αποκαταστήσει το κύρος της είναι σχεδόν μονόδρομος η συνοπτική δημοσιοποίηση των συζητήσεων της. Ούτως ή άλλως, τίποτα δεν έχει να χάσει, ενώ μπορεί να βγει δυναμωμένη.
• • •
ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ;
Τέταρτη εκλογική αναμέτρηση σε δύο χρόνια στο Ισραήλ, και οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν ότι θα προκύψει καθαρή λύση στις εκλογές της 23ης Μαρτίου.
Τέσσερα κόμματα κινούνται κοντά στο κατώφλι του 3,25%, κινδυνεύοντας να μείνουν εκτός Βουλής, κάτι που θα ανατρέψει τις ισορροπίες, σύμφωνα με τη Haaretz.
Μολονότι το κόμμα του Νετανιάχου, Λικούντ, παραμένει το ισχυρότερο κόμμα, αν οι εκλογές γίνονταν σήμερα, θα είχε 28 έδρες, 8 έδρες λιγότερες από αυτές που έχει στη σημερινή Βουλή.
Παρά την εντυπωσιακή επιτυχία του εμβολιασμού, φαίνεται ότι υπάρχει τάση απόρριψης του Νετανιάχου, του πιο μακρόβιου πρωθυπουργού στην ιστορία της χώρας.
• • •
Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ
Στις 3 Μαρτίου που έγραψα για την ηλεκτρονική δημοπρασία του έργου του Beeple, «Everydays – The First 5000 Days», το ποσό είχε φθάσει τα 3.250.000 δολάρια.
Χθες η δημοπρασία έκλεισε στο ποσό των 69.346.250 εκατομμυρίων δολαρίων. Σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ των 6,6 εκατομμυρίων για ψηφιακό έργο, το ποσό αυτό υπερβαίνει κατά πολύ την τιμή πώλησης παραδοσιακών έργων πολύ γνωστών ζωγράφων.
Μετά το πέρας της δημοπρασίας ο Beeple, το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Mike Winkelmann, δήλωσε: «Πιστεύω ότι βρισκόμαστε μπροστά στο ξεκίνημα του επόμενου κεφαλαίου στην ιστορία της τέχνης, την ψηφιακή τέχνη».
• • •
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑΣ
Πριν από 90 χρόνια, στις αρχές του 1928, ο Κέυνς συνέταξε ένα κείμενο το οποίο διάβασε σε ενώσεις σπουδαστών, και δύο χρόνια αργότερα το επεξεργάστηκε για να δημοσιευτεί. Είχε στο μεταξύ ξεσπάσει το κραχ τον Οκτώβριο του 1929, και οι οικονομίες εισέρχονταν στη Μεγάλη Ύφεση, γεγονός το οποίο ουδείς, και κατά μείζονα λόγο ο Κέυνς, μπορούσε να αγνοήσει.
Σε αυτό το δοκίμιο ο μονομανής με τη βραχυπρόθεσμη περίοδο Κέυνς αποφασίζει να μιλήσει για το απομακρυσμένο μέλλον: «Ποιο μπορούμε λογικά να προσδοκούμε ότι θα είναι το επίπεδο της οικονομικής μας ζωής σε 100 χρόνια», και ποιες θα είναι οι «Οικονομικές Δυνατότητες για τα Εγγόνια μας», το οποίο έδωσε και τον τίτλο στο δοκίμιο.
Λίγο παρακάτω γράφει:
Έτσι για πρώτη φορά από τη δημιουργία του, ο άνθρωπος θα αντιμετωπίσει το πραγματικό του, το διαρκές του πρόβλημα — πώς θα χρησιμοποιήσει την ελευθερία του από τις πιεστικές οικονομικές φροντίδες, πώς θα γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο, που η επιστήμη και ο ανατοκισμός κέρδισαν γι’αυτόν, για να ζει συνετά και ευχάριστα και καλά.
Όπως φαίνεται από αυτή την περικοπή, ο Κέυνς αφενός προβλέπει ότι θα αυξηθεί τόσο ο πλούτος των κοινωνιών ώστε να ικανοποιούνται οι ανάγκες μας και αφετέρου εξετάζει τη δυνατότητα να μάθουμε να χρησιμοποιούμε «καλά» τον αυξημένο ελεύθερο χρόνο μας.
Θα αναφερθώ το επόμενο διάστημα αρκετές φορές στο κείμενο αυτό και στις σχετικές συζητήσεις γι’ αυτό. Προς το παρόν, επισημαίνω πως η ιδέα ότι μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας δίχως να δουλεύουμε μόνο προφανής δεν είναι. Αντιγράφω από τον πρόλογό μου στο βιβλίο του Έντμουντ Φελπς «Πρόοδος για Όλους»:
Τέλος, ο Φελπς διαχωρίζει σαφώς τη θέση του από όσους πιστεύουν ότι η ατομική ακμαιότητα, υλική και ψυχική, συναρτάται με τη μεγιστοποίηση του διαθέσιμου ελεύθερου χρόνου. Ταυτισμένη με την εκμετάλλευση, η εργασία ανέκαθεν αντιμετωπίστηκε από την Αριστερά αρνητικά, η δε απορρέουσα από την οικονομική μεγέθυνση μείωση του χρόνου εργασίας αναδείχθηκε σε σημαντική συνιστώσα της ουτοπίας της. Είναι ενδιαφέρον ότι όσοι θέτουν ως απώτερο στόχο μια κοινωνία που θα εξασφαλίζει πολύ ελεύθερο χρόνο στον καθένα, αποφεύγουν να την περιγράψουν αρκούμενοι σε κοινοτοπίες και γενικολογίες. Απεναντίας, η ανάπαυση και η διασκέδαση δεν μπορεί να θεωρούνται αυτοσκοπός, αλλά η αναγκαία ανάπαυλα για να επανέλθουμε φρέσκοι στη δημιουργική ζωή. Η παραγωγή μετράει, όχι η ληθαργική κατανάλωση. Οι άνθρωποι χρειάζεται να εμπλέκονται στην παραγωγή πραγμάτων, να παλεύουν για το καινούργιο. Η αχαλίνωτη κατανάλωση είναι νοσηρή: δεν μπορούμε όλη τη μέρα καθηλωμένοι μπροστά σε μια οθόνη να παίζουμε βιντεοπαιχνίδια, να καταπίνουμε πληροφορίες και εικόνες, να παρακολουθούμε τηλεοπτικές σειρές. δεν μπορούμε να πηγαίνουμε συνεχώς στο θέατρο και το γήπεδο. Με άλλα λόγια, ανάγοντας την καινοτομία σε αυτόνομο στόχο και όχι σε μέσο για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, η σύγχρονη οικονομία μάς παρέχει τα μέγιστα οφέλη, όχι ως καταναλωτές, αλλά ως παραγωγούς και εργαζόμενους.
• • •
ΜΙΛΑΝΕ ΟΙ ΓΟΡΙΛΕΣ;
Αυτός ο γορίλας στον ζωολογικό κήπο του Μαϊάμι λέει στους επισκέπτες να μην του ρίχνουν τροφή γιατί οι φύλακες δεν το επιτρέπουν, αλλά στρέφει το κεφάλι του να δει αν τον βλέπουν οι φύλακες, και τρώει την τροφή.
Όλα αυτά στη νοηματική γλώσσα· ή τουλάχιστον σε ό,τι εμείς θέλουμε να διαβάσουμε στις κινήσεις του.
Lowland gorilla at Miami Zoo uses sign language to say “Stop, gorilla not have, stop, stop.." after eating thrown food, because people aren’t supposed to feed the animals. Then when more food is thrown, he turns to see if his handler’s watching before om nom nom.
— aHEMagain Actual (@aHEMandias) October 6, 2019
— #SpeciesUplift pic.twitter.com/0CozUSGcCh
• • •
Ο ΓΛΥΠΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ
Ένας από τους τελευταίους επιζώντες του Ολοκαυτώματος, ο 92-χρονος Shelomo Selinger δημοσίευσε ένα βιβλίο του, αυτές τις μέρες στη Γαλλία, με τίτλο «Νύχτα και φως. Πορείες θανάτου στον δρόμο της ζωής». Αξίζει να ειπωθούν δυο λόγια για τον διάσημο αυτόν γλύπτη, που τα γλυπτά του βρίσκονται σε πολλούς δημόσιους χώρους, μεταξύ των οποίων το μνημείο των Δικαίων των Εθνών στην είσοδο του Γιαντ Βασσέμ στην Ιερουσαλήμ.
Ο Selinger συνελήφθη το 1942 με τον πατέρα του, ο οποίος θα εκτελεστεί σύντομα, η μητέρα του και μία από τις αδελφές του επίσης θα δολοφονηθούν, και αυτός θα μεταφέρεται από στρατόπεδο σε στρατόπεδο. Το 1945, εξαντλημένος σε μια πορεία θανάτου, τον έρριξαν μέσα σε έναν σωρό πτωμάτων θεωρώντας τον νεκρό, απ’ όπου για καλή του τύχη τον ανέσυρε ένας Ρώσος γιατρός.
Στα 17 του παθαίνει επί μια επταετία αμνησία — «Ξέχασα τον θάνατό μου», θα πει — και μετά στο Παρίσι αφιερώνεται στη γλυπτική: «Χορεύω γύρω από την πέτρα, όπως ένας πρωτόγονος για να πω κάτι που με ξεπερνά». Όλα τα έργα του θα είναι φόρος τιμής στα εκατομμύρια θύματα του Ολοκαυτώματος.
Πηγή: La Croix
• • •
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Το ματς διεξήχθη πολιτισμένα, δίχως να εισέλθουν καρδινάλιοι στο γήπεδο.
