ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ ένα παλτό. «Παλεύουμε τον “κακό καπιταλισμό” στο κομμουνιστικό Λονδίνο. Σινιέ και στην πένα, βεβαίως, βεβαίως...». «Wannabe on top, Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα;», έγραψε κάποιος στο Twitter, μετά από μια σειρά επαγγελματικών φωτογραφιών της Νατάσσας Μποφίλιου με ρούχα της ελληνικής μάρκας Nidodileda στο Λονδίνο.
Η Μποφίλιου δηλώνει χρόνια τώρα αριστερή και μιλάει ανοιχτά για τα πιστεύω της. Οι φωτογραφίες της προκάλεσαν έναν σύντομο αλλά οργισμένο πόλεμο 24 ωρών στα social media, από αυτούς που δεν θα θυμόμαστε ούτε την επόμενη εβδομάδα.
Λίγες μέρες πριν, ο πρωθυπουργός δήλωνε «Το “Καλάθι του Νοικοκυριού” δεν αφορά τους αριστερούς του χαβιαριού και τους σοσιαλιστές της σαμπάνιας. Με το “Καλάθι του Νοικοκυριού” είμαστε εμείς. Όσοι το σνομπάρουν και το λοιδορούν ας πάρουν το ακριβό τους κουβαδάκι και ας πάνε να παίξουν αλλού», ξεσηκώνοντας το gauche caviar των Γάλλων, το champagne socialism των Άγγλων και επιβεβαιώνοντας πως μπήκαμε πράγματι σε προεκλογική περίοδο.
Το στερεότυπο του υποκριτή πλούσιου αριστερού που μιλά για ισότητα και δικαιοσύνη εκ του ασφαλούς δεν περιορίζεται στη χώρα μας. Παρ’ όλα αυτά νομίζω πως μόνο στην Ελλάδα ξοδεύουμε τόσο χρόνο σε αυτή την αφόρητη συζήτηση για το ποιος δικαιούται να αποκαλείται αριστερός.
Η εποχή μας είναι έτσι κι αλλιώς κατακερματισμένη ιδεολογικά, αλλά δεν είναι και η Ελλάδα εύκολη χώρα για να μιλάς για την αριστερά και τη δεξιά – η ελληνική σημειολογία της Μεταπολίτευσης (από το ΠΑΣΟΚ ως το μετεμφυλιακό μίσος και την κρίση) είναι γεμάτη αντιφάσεις, πολλές φορές αστείες, άλλες φορές σχεδόν εξοργιστικές.
Το στερεότυπο του υποκριτή πλούσιου αριστερού που μιλά για ισότητα και δικαιοσύνη εκ του ασφαλούς δεν περιορίζεται στη χώρα μας. Παρ’ όλα αυτά νομίζω πως μόνο στην Ελλάδα ξοδεύουμε τόσο χρόνο σε αυτή την αφόρητη συζήτηση για το ποιος δικαιούται να αποκαλείται αριστερός.
Ζούμε στη χώρα που πλούσιοι ηλικιωμένοι με πούρα στο στόμα μερακλώνουν με τα σπίτια που είναι χαμηλά και τους έρημους στρατώνες, πάνω από τα ασημένια σερβίτσια και τις γαρδένιες. Διαβάζουμε κείμενα-καταπέλτες για το gentrification της Αθήνας από ανθρώπους που βιοπορίζονται από το airbnb.
Στη δε κρίση είδαμε ανθρώπους που έγραφαν για ποσέτ και αφρώδη οίνο να μετατρέπονται σε Τσε Γκεβάρα κουνώντας μας το δάχτυλο και παπαγαλίζοντας τσιτάτα για το επονείδιστο χρέος. Το να προσπαθήσεις να ορίσεις ποιος είναι αριστερός και ποιος όχι βάσει σημειολογίας ή αισθητικού πλαισίου είναι κάτι σαν ναρκοπέδιο.
Πέρα από τη σημειολογία, υπάρχει και η ουσία: το να κατηγορείς για υποκρισία κάποιον που πολιτεύεται με αριστερό κόμμα, μιλά για την καταπίεση των λαών και παράλληλα νοικιάζει δεκάδες διαμερίσματα σε ΜΚΟ του προσφυγικού είναι λογικό. Το να κατηγορείς όμως ως υποκρίτρια μια αριστερή τραγουδίστρια επειδή φορά παλτό που κοστίζει 370 ευρώ και έχει πάει ταξίδι στο Λονδίνο, νομίζω είναι κάπως εκτός τόπου και χρόνου.
Ας μιλήσουμε και για το παλτό-λάβαρο του καπιταλισμού: αυτή η κριτική δείχνει και μια άγνοια για το πώς λειτουργεί το εμπόριο διεθνώς. Tη στιγμή που ένα παλτό ZARA κάνει 120 ευρώ και είναι φτιαγμένο στην Κίνα σε μαζική παραγωγή, δεν θα κοστίζει 370 ευρώ ένα χειροποίητο παλτό που φτιάχνεται στην Ελλάδα από ένα αξιόλογο brand;
Ζούμε στην εποχή του fast fashion που κρατάει χιλιάδες κόσμου σε συνθήκες σκλαβιάς σε εργοστάσια στην άλλη άκρη του πλανήτη, με ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές συνέπειες. Το να διαλέγεις ένα ελληνικό χειροποίητο ρούχο είναι απόλυτα συνεπές με το πρόσταγμα της βιωσιμότητας και της κυκλικής οικονομίας, και είναι παράδειγμα προς μίμηση. Δεν σε κάνει κακό καπιταλιστή, αλλά μάλλον το αντίθετο.
Όσο για το ταξίδι στο Λονδίνο, αλήθεια, πού θα έπρεπε να πάει για να είναι οκ; Ή αν είσαι αριστερός δεν ταξιδεύεις, δεν ασχολείσαι με τη μόδα και κάθεσαι σπίτι σου και διαβάζεις τα «Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας»; Κατηγορούμε το ΚΚΕ για δογματισμό, αλλά όλη αυτή η αντίληψη πως αν ανήκεις στην αριστερά πρέπει να κυκλοφορείς με τριμμένο μοντγκόμερι, μούσια και να παίζεις κανονάκι είναι εξίσου παλιακή και παρωχημένη.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO.
σχόλια