Μπριζίτ Μπαρντό: Η έκτρωση που δεν έγινε και η σημασία της επιλογής

Μπριζίτ Μπαρντό Facebook Twitter
Η Μπαρντό γέννησε και εγκατέλειψε ένα παιδί που ποτέ δεν θέλησε. Φωτ.: Keystone-France/Gamma-Keystone via Getty Images/Ideal Image
0


ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΓΙΝΕ VIRAL
μια ανάρτηση στα social που αναφερόταν στην πολύ κακή σχέση της Μπριζίτ Μπαρντό με τον γιο της.

Η ανάρτηση έγραφε ότι η ηθοποιός είχε δηλώσει: «Απέρριψα το παιδί μου. Ήταν σαν ένας όγκος που τρεφόταν από εμένα και ήμουν αναγκασμένη να τον κουβαλάω στο πρησμένο μου κορμί. Περίμενα πολύ για την ευλογημένη στιγμή που θα μπορούσα να απαλλαγώ απ’ αυτόν». Απ’ ο,τι διάβασα και αλλού, καθώς δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με το παιδί της, έδωσε στον πατέρα του την πλήρη κηδεμονία και το παιδί μεγάλωσε με εκείνον και τους γονείς του. 

Ένα σημείο του κειμένου ανέφερε μια κεντρική πληροφορία που ωστόσο πέρασε στα ψιλά απ’ τους σχολιαστές που καταδίκαζαν τις δηλώσεις της: η Μπαρντό θέλησε και προσπάθησε να προβεί σε έκτρωση, ωστόσο, πρώτον, η εκτρώση ήταν παράνομη στη Γαλλία, και δεύτερον, λόγω της διασημότητάς της, κανείς απ’ τους γιατρούς που τις έκαναν παράνομα δεν ήθελε να ρισκάρει να έχει επιπλοκές το αγαπημένο κορίτσι της χώρας. Έτσι, γέννησε και εγκατέλειψε ένα παιδί που ποτέ δεν θέλησε. 

Ενώ έχουμε μεγαλώσει με παραμύθια και ταινίες οι οποίες ηρωοποιούν τους χαρακτήρες που πάνε κόντρα στην εξουσία και τον νόμο αν αυτό σημαίνει την προσωπική τους απελευθέρωση, η συσχέτιση αυτού του μοτίβου με μια μητέρα που αρνείται το παιδί της απλώς δεν συμβαίνει.

Όταν πέρασε ο νόμος που απαγόρευε την έκτρωση στην Πολωνία, είχα μιλήσει με αρκετές ακτιβίστριες. Κάποια απ’ αυτές με είχε προσκαλέσει σε μια διαδικτυακή συζήτηση μεταξύ ακτιβιστριών από φεμινιστικές οργανώσεις της Ευρώπης, οι οποίες προσπαθούσαν να σκεφτούν όσο το δυνατόν πιο έντονες δράσεις για να αποτρέψουν έναν νόμο που θα περνούσε σε τρεις μέρες. Η συζήτηση κράτησε πάρα πολύ και η μορφή της άλλαξε πολλές φορές. Άλλοτε έμοιαζε με στρατηγικό σχεδιασμό, άλλοτε κυριαρχούσε η ενθάρρυνση προς τις Πολωνές, κάποια στιγμή κυριάρχησε η ιστορική αναδρομή, που κατέληξε στο «ό,τι και να γίνει, θα σας βοηθήσουμε, όπως έκαναν πάντα οι γυναίκες για τις άλλες γυναίκες» και, λίγο πριν βγω, μια Πολωνή, που ήταν εμφανές πως είχε ιδιαίτερο κύρος μεταξύ των ομοεθνών της, σχολίασε «αν το περάσουν, σε λίγα χρόνια η κοινωνία θ’ αποτελείται από ακόμη περισσότερα παιδιά που μεγάλωσαν με μητέρες που τα μισούσαν».

Διαβάζοντας τα περί Μπαρντό, σκεφτόμουν ότι σε μια τέτοια ιστορία, κεντρικό θέμα μπορείς να κάνεις είτε τη μάνα είτε την απουσία αυτοδιάθεσης της μάνας. Μπορείς να εστιάσεις στη σκληρότητά της μετά τη γέννα –και τότε η σκληρότητά της να είναι απάνθρωπη– ή να εστιάσεις στην απουσία της δυνατότητας να ορίσει το αν θα γίνει ή όχι μητέρα – και τότε η σκληρότητά της να μοιάζει με αντιστασιακή άρνηση, από εκείνη που συνήθως σεβόμαστε, καθώς την ταυτίζουμε με την ελευθερία. Ενώ έχουμε μεγαλώσει με παραμύθια και ταινίες που ηρωοποιούν τους χαρακτήρες που πάνε κόντρα στην εξουσία και τον νόμο αν αυτό σημαίνει την προσωπική τους απελευθέρωση, η συσχέτιση αυτού του μοτίβου με μια μητέρα που αρνείται το παιδί της απλώς δεν συμβαίνει. Η μητρότητα είναι ανέγγιχτη. Άσπιλη. Η γέννηση πρέπει να προκαλέσει κάθαρση. Το άγγιγμα του βρέφους στη μητρική σάρκα διαγράφει όποιες αμφιβολίες έχουν προηγηθεί. Και αν δεν τις διαγράφει, δεν σκεφτόμαστε μήπως η μητρότητα δεν κάνει για όλες και μήπως πρέπει ν’ αλλάξουμε το αφήγημα που λέει ότι κάθε γυναίκα θα ολοκληρωθεί μόλις αποκτήσει παιδί. Απλώς αποφαινόμαστε ότι η γυναίκα είναι τέρας. Και ο κανόνας συνεχίζει να ισχύει. 

Είναι απορίας άξιο τι είδους κοινωνία θα ήταν αυτή στην οποία η έκτρωση θα ήταν νόμιμη, ασφαλής και άνευ στίγματος. Μια κοινωνία στην οποία κάθε παιδί που θα γεννιόταν θα ήταν ένα παιδί που η μητέρα του είχε επιθυμήσει τη γέννησή του. Ή, έστω, αν όχι ενεργητικά επιθυμήσει, τουλάχιστον είχε τη δυνατότητα να διακόψει την κύηση και δεν φορτώθηκε μια ζωή, μια ευθύνη και μια εξάρτηση που δεν ήθελε. Η χώρα που στέρησε τη δυνατότητα αυτή απ’ την Μπαρντό είναι πια η πρώτη χώρα που κατοχύρωσε συνταγματικά το δικαίωμα των γυναικών στην έκτρωση. Μέσα σε μισό αιώνα, η συνθήκη που οδήγησε την ηθοποιό σε δηλώσεις που την καθιστούν «τέρας», άρθηκε. Να το πω αλλιώς. Αν μπορούσε να κάνει αυτό που ήθελε, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να κρίνουμε το πόσο σκληρή είναι με το παιδί της, γιατί το παιδί δεν θα υπήρχε. Ο χαρακτήρας της, όποιος κι αν ήταν, και τα ελαττώματά της, όποια κι αν ήταν, θα αφορούσαν εκείνη και τους ενήλικες στη ζωή της. Όχι ένα εξαρτημένο μέλος που είχε την ατυχία να δει τις δηλώσεις αυτές ενός προσώπου που θα έπρεπε να του παρέχει αγάπη και νοιάξιμο. 

Παρακολουθώντας σε παγκόσμιο επίπεδο τη συζήτηση για το θέμα αυτό, ιδίως την αυστηροποίηση των νόμων σε χώρες που είχαν επιτύχει τη νομιμοποίηση, σκέφτομαι το εξής: απαγορεύοντας την έκτρωση, γνωρίζεις ότι θα εξαναγκάσεις κάποιες γυναίκες να γεννήσουν παιδιά που δεν επιθυμούν. Απαγορεύεις τις εκτρώσεις με το επιχείρημα περί της ζωής των παιδιών, και «το δικαίωμα του εμβρύου να γεννηθεί». Είναι δυνατόν να θεωρήσει οποιoσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος λογικό το να καταδικάζεις παιδιά σε μια ζωή την οποία ξεκινούν ως βαρίδια και «όγκοι πάνω στο κορμί»; Το ζήτημα δεν τελειώνει στην ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Συνεχίζεται στην ανεπιθύμητη ζωή. 



 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Απολογία για τις γυναίκες που εγκατέλειψαν τα παιδιά τους

Βιβλίο / Απολογία για τις γυναίκες που εγκατέλειψαν τα παιδιά τους

Από την Ίνγκριντ Μπέργκμαν στην Τζόνι Μίτσελ κι από την Ντόρις Λέσινγκ στη Μίριελ Σπαρκ, ένα νέο βιβλίο καταγράφει τις περιπτώσεις των διάσημων γυναικών που άφησαν τα παιδιά τους χωρίς να κοιτάξουν πίσω.
THE LIFO TEAM
Μια έκθεση για τις γυναίκες, τους μύθους και τα βάσανα της μητρότητας

Πολιτισμός / Μια έκθεση για τις γυναίκες, τους μύθους και τα βάσανα της μητρότητας

Η έκθεση «Acts of Creation: On Art and Motherhood» («Πράξεις Δημιουργίας: Περί τέχνης και μητρότητας») εξερευνά τις χαρές και τις λύπες, το χάος και τους μύθους της μητρότητας μέσα από περισσότερα από 100 έργα τέχνης, από τη φεμινιστική πρωτοπορία μέχρι σήμερα
LIFO NEWSROOM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ