ΤON MAΪΟ ΤΟΥ 2014 έτυχε να είμαι καλεσμένη σε σπίτι φίλων. Κάτι λέγαμε όταν ένας φίλος τους που δεν είχα ξαναδεί μας είπε πως δεν εγκρίνει καθόλου την Κοντσίτα Βουρστ (αυτή που τα ελληνικά μέσα αποκαλούσαν «Μια κυρία… με μούσι») που είχε κερδίσει τότε τη Eurovision. Τον ρώτησα γιατί. «Δεν με ενοχλεί ακριβώς, αλλά μια γυναίκα με μούσια… Δεν καταλαβαίνω τι παριστάνει αυτός ο τύπος», μουρμούρισε και μετά μου είπε: «Γιατί εγώ τώρα πρέπει να εξηγήσω στον γιο μου, που είναι πέντε χρονών, ποια είναι αυτή και γιατί έχει μούσια».
Όταν επέμεινα, μου είπε κοφτά: «Είναι εύκολο για σένα να τα λες αυτά επειδή δεν έχεις παιδί για να του τα εξηγήσεις. Όταν κάνεις, θα καταλάβεις». Οι υπόλοιποι σώπασαν μπροστά σε αυτόν τον φοβερό συλλογισμό γιατί, αν έχεις τεκνοποιήσει, γίνεσαι αυτόματα πηγή σοφίας.
Το επιχείρημα «κι εγώ τι θα πω στο παιδί μου;» χρησιμοποιείται κατά κόρον από ανθρώπους που κόπτονται για την ηθική και τα ήθη, ειδικά την περίοδο του Pride.
Το επιχείρημα «κι εγώ τι θα πω στο παιδί μου;» χρησιμοποιείται κατά κόρον από ανθρώπους που κόπτονται για την ηθική και τα ήθη, ειδικά την περίοδο του Pride. Συνήθως είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν «ξεκαρδιστικά» αστεία «για μουσάτους που φιλιούνται», αλλά θεωρούν τον εαυτό τους προοδευτικό επειδή συνυπάρχουν με έναν γκέι άντρα στο γραφείο ή «η κολλητή της συννυφάδας μας είναι λεσβία και φάγαμε όλοι μαζί με τη φίλη της πέρσι σε μια ταβέρνα στο Λαύριο και περάσαμε πολύ ωραία, σαν να ’μασταν με ένα “κανονικό” ζευγάρι». Αρκεί βέβαια όλο αυτό να μη φτάσει και πολύ κοντά τους, γιατί «τι θα πουν στο παιδί τους», και «δεν τους νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, φτάνει να μην προκαλεί».
Δεν θα συζητήσω καν το πόσο πατροναριστικό μου είχε φανεί το επιχείρημα «δεν ξέρεις εσύ γιατί δεν έχεις παιδί» σε μια συζήτηση που δεν είχε καμία σχέση με τα παιδιά, αλλά κυρίως το πόση εντύπωση μου είχε κάνει όλη αυτή η ηθικοπλαστική επιχειρηματολογία.
Πράγματι, τώρα που έχω παιδί είναι άπειρα αυτά που θα δυσκολευτώ πολύ να του εξηγήσω: Γιατί ο κόσμος είναι άδικος, γιατί υπάρχει τόση βία, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κακό στους γύρω τους ή στα ζώα, γιατί αρρωσταίνουν ή υποφέρουν παιδιά. Αναπόφευκτα θα πρέπει να του μιλήσω για τον θάνατο, τον πόλεμο και την κλιματική αλλαγή.
Ο γιος μου ανήκει στη δεύτερη γενιά της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Θα μεγαλώσει σε έναν κόσμο αλλαγμένο πέρα από κάθε δική μου φαντασία, με κλιματικούς πρόσφυγες, μολυσμένους ωκεανούς και ρομπότ. Το ότι θα πρέπει να του εξηγήσω πως υπάρχουν άντρες που αγαπάνε άλλους άντρες ή πως κάποιος έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει εικάζω πως θα είναι το μικρότερο από τα άπειρα θέματα που θα αντιμετωπίσω.
Επίσης, όταν είσαι γονιός, το να απαντάς σε άβολες ερωτήσεις είναι δουλειά σου. Η λογική «να μη σκανδαλίζουν οι άλλοι γιατί τι θα πω στα αθώα μου παιδάκια» είναι και λίγο στρεβλή. Το παιδί μου είναι το κέντρο του κόσμου μου, αλλά δεν είναι το κέντρο του κόσμου για όλους τους άλλους ανθρώπους ούτε σκοπεύω να το μεγαλώσω σε φούσκα.
Αναρωτιέμαι μήπως το παιδί είναι απλώς η δικαιολογία. Όταν κάποιος λέει «κι εγώ τι θα πω στο παιδί μου γι’ αυτό;», κατά βάση εννοεί «πώς θα εξηγήσω στο παιδί μου κάτι που δεν καταλαβαίνω ή δεν εγκρίνω ο ίδιος». Σίγουρα είναι εντυπωσιακό το πόσο ραγδαία έχουν αλλάξει τα πράγματα τα τελευταία χρόνια. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το φύλο, τη σεξουαλικότητα, την ταυτότητα και τη συναίνεση είναι τελείως διαφορετικός ακόμα και σε σχέση με πέντε ή δέκα χρόνια πριν.
Παρ’ όλα αυτά, όσοι δεν ανήκουμε στην LGBTI+ κοινότητα έχουμε την ηθική (να την πάλι η ηθική!) υποχρέωση να είμαστε ανοιχτοί στο να μάθουμε και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε αυτές τις αλλαγές. Το πιο εύκολο είναι να νιώσει κανείς ότι απειλείται ή να ταμπουρωθεί πίσω από μια στρεβλή ευπρέπεια, αλλά ο χρόνος που περνά είναι αμείλικτος ‒ ειδικά με όσους φοβούνται.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια