Η unselfie του εμβολιασμού

Ιαν ΜακΚέλεν Facebook Twitter
O Ίαν ΜακΚέλεν ανέβασε μια φωτογραφία από τον εμβολιασμό του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram.
0

TΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΩΝ selfies, των φωτογραφικών προσωπικών πορτρέτων που αναρτώνται στα social media, έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, έχοντας πολύπλευρες ερμηνείες, επιστημονικές, δημοσιογραφικές, καλλιτεχνικές.

Όπως σε όλα τα φαινόμενα που αφορούν τη σύγχρονη τεχνολογία, οι απόψεις διίστανται. Για πολλούς που βλέπουν με επιφύλαξη τη συνεχή διαμεσολάβηση όλων των μορφών κοινωνικής δράσης και ύπαρξης από την τεχνολογία, οι selfies αποδεικνύουν με περίτρανο τρόπο την εγωπαθή διάθεση στην οποία έχουμε εμπλακεί. Αποτελούν την αποκορύφωση της κουλτούρας του ναρκισσισμού, με την οποία έτσι κι αλλιώς έχει γαλουχηθεί μεταπολεμικά ο σύγχρονος κόσμος μέσα από την αποθέωση της κατανάλωσης και όλων των εικονοκεντρικών τρόπων κατανόησης και προβολής του εαυτού (lifestyle).

Γι’ αυτή την αποδοκιμαστική άποψη, η τεχνολογία της ψηφιακής απαθανάτισης κάθε στιγμή του βίου μας και η δημοσιοποίηση του προσώπου μας σε όλες τις αυθόρμητες ή σκηνοθετημένες εκφράσεις του φανερώνουν την παγίδα της προσωπολατρίας, μια ψευδή μοναδικότητα, την επικίνδυνη κατάργηση δημόσιου και ιδιωτικού, την αδυναμία μας να διαχωρίσουμε τι ανήκει σ’ εμάς και τι είναι έξω από εμάς, τη φρούδα αυτοϊκανοποίηση ότι δεν χρειαζόμαστε το βλέμμα του άλλου να μας απεικονίσει. 

Τις τελευταίες εβδομάδες, που ο εμβολιασμός έχει γενικευτεί σχεδόν σε όλες τις ηλικίες άνω των 30, τα social media έχουν μετατραπεί σε μια πασαρέλα αυτοφωτογραφίσεων στα εμβολιαστικά κέντρα. 


Από την άλλη, υπάρχουν ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις, που βλέπουν τις selfies με μεγαλύτερη κατανόηση και αποδοχή. Γι’ αυτές, η δυνατότητα που μας δίνουν τα νέα γκάτζετ (ιδίως οι εξελιγμένες κάμερες των κινητών μας) να καταγράφουμε τον εαυτό μας σε σημαντικά ή ασήμαντα στιγμιότυπα της καθημερινότητάς μας συνιστά μια πολύ ενδιαφέρουσα ένδειξη του εκδημοκρατισμού της αυτοπροσωπογραφίας, αυτής της καλλιτεχνικής πρακτικής που πηγαίνει πολύ πίσω στην Ιστορία της Τέχνης, αλλά στο μη ψηφιακό παρελθόν μας περιοριζόταν μονάχα σε καλλιτεχνικούς κύκλους και υψηλές αισθητικές προσδοκίες. Είναι μια διαδικασία που λίγο-πολύ είχε ξεκινήσει με τα οικογενειακά φωτογραφικά άλμπουμ, αλλά τώρα, με τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες, αποκτά μια καινούργια διάσταση που ωθεί την κουλτούρα της εξατομίκευσης σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μας καλούν να αναλογιστούμε τον αυτοσαρκαστικό χαρακτήρα που πολλές φορές έχουν οι selfies μας (βλ. duck face), που κάθε άλλο παρά μια προσωπολατρική εγωπάθεια αποδεικνύουν. Επίσης, η διαρκής αυτοφωτογράφιση σε πολλές στιγμές και διάφορα περιβάλλοντα, αντί να υπογραμμίζει μια συνεχή και ξεκάθαρη εξιδανίκευση της ταυτότητάς μας, μάλλον μια κατακερματισμένη και απρόβλεπτη «αφήγηση» του εαυτού μας προδικάζει και σίγουρα την ετερόφωτη αναγνώρισή του.

Οποιαδήποτε γενικευτική επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία της πρακτικής των selfies δύσκολα μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε την οπωσδήποτε πολύπλευρη σημασία τους. Η πανδημία έρχεται να τονίσει ακριβώς τη συνθετότητα ενός ζητήματος που σε κανονικές συνθήκες είτε εύκολα απορρίπτουμε ως ένδειξη ενός υπερφίαλου εγωτισμού είτε αστόχαστα επιβεβαιώνουμε ως «φυσική» συνέπεια της φασματικής, μεταμοντέρνας αντανάκλασής μας.

Τις τελευταίες εβδομάδες, που ο εμβολιασμός έχει γενικευτεί σχεδόν σε όλες τις ηλικίες άνω των 30, τα social media έχουν μετατραπεί σε μια πασαρέλα αυτοφωτογραφίσεων στα εμβολιαστικά κέντρα. Αυτές οι αυτοφωτογραφίσεις προφανώς και διαφέρουν πολύ σε σχέση με άλλες εύθυμες, που επίσης κυκλοφορούν αυτές τις μέρες στη θάλασσα των διαδικτυακών μας διασυνδέσεων: μπροστά σε κορωνοπάρτι, μπροστά στον οβελία που στροβιλίζεται, μπροστά σε μολότοφ που ρίχνονται εν είδει βαρελότου, μπροστά σε τραπεζάκια που ξαναβγαίνουν έξω για να μας υποδεχτούν μετά από έξι μήνες χωρίς καφέ και εστιατόρια κ.λπ.

Όλες αυτές οι εικόνες πασχαλινής και μεταπασχαλινής ανάτασης μπορούν να αναγνωσθούν ως ναρκισσιστικά στίγματα μιας κοινωνίας που αναζητεί διακαώς την επιστροφή της στη διασκεδαστική της κανονικότητα. Μπορούν να εκληφθούν και ως στιγμιότυπα ενός παιχνιδιού με τα όρια, τις παραδόσεις, τις συνήθειες μας, ένα δείγμα ότι παραμένουμε ζωντανοί ή ότι φλερτάρουμε με την καταστροφή μας.

684
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Η αυτοφωτογράφιση, όμως, την ώρα του εμβολιασμού αποτελεί ίσως το πιο ενδιαφέρον παράδειγμα πολιτικής επικοινωνίας των τελευταίων χρόνων. Συνιστά μια αυθόρμητη καμπάνια ενημέρωσης και προβολής της ανάγκης του εμβολιασμού, την οποία κανένας επικοινωνιολόγος ή πολιτικός δεν μας ζήτησε. Είναι μια «πρωτοβουλία» που ανέλαβαν λίγο-πολύ όλοι όσοι υποστηρίζουν τον εμβολιασμό ως τη μόνη διέξοδο στην κόλαση του μαζικού θανάτου και της κοινωνικής αποστασιοποίησης που επιβλήθηκε.

Προφανώς και υπάρχει το στοιχείο της μίμησης, προφανώς και υπάρχει το στοιχείο της προσωπικής προβολής. Όμως η φωτογραφία αυτή είναι ταυτόχρονα μια καινούργια πόζα. Μια πόζα που κρύβει το χαμογελαστό πρόσωπο με την υγειονομική μάσκα και εκθέτει το σώμα μας στην άβολη στάση υποδοχής της βελόνας και της μαγικής ασπίδας που αυτή θα μας χαρίσει.

Είναι ταυτόχρονα η κατάργηση της ναρκισσιστικής αυτάρκειας και της ιδέας ότι η ύπαρξή μας είναι μια ατομική υπόθεση. Είναι ίσως η πρώτη «κοινωνική πόζα» που εφευρίσκει ο ψηφιοποιημένος κόσμος μας. Σε αυτήν, μόνοι και ταυτόχρονα αγελαίοι, φαινόμαστε όλοι ίδιοι, επειδή συνειδητοποιούμε ίσως, μετά από πολλά χρόνια, ότι είμαστε ίσοι απέναντι στο θάνατο. 

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι σε αυτήν τη selfie πρωταγωνίστησαν αρχικά οι μεγαλύτερες ηλικίες και στη συνέχεια το νήμα το πήραν οι νεότερες, καταθέτοντας με θάρρος την επιλογή τους να εμβολιαστούν με τα εμβόλια που για διάφορους λόγους δυσφημίστηκαν όχι μόνο από τους γνωστούς συνωμοσιολόγους αλλά αναπάντεχα και από ορισμένες ευρωπαϊκές ελίτ.

Αυτές οι selfies, επίσης, κατέδειξαν ότι οι διαιρέσεις μεταξύ «ανεύθυνων νέων» και «υπεύθυνων ηλικιωμένων» είναι άστοχα απλουστευτικές. Δημιούργησαν και δημιουργούν ένα γενναίο trend, μια πραγματική πράξη αντίστασης στον εθνικισμό ή σε οποιαδήποτε ανορθολογική καχυποψία πήγε να ορθωθεί μπροστά στη μοναδική παγκόσμια ελπίδα επιστημονικής αντιμετώπισης του εφιάλτη.

Οι φωτογραφίες αυτές, ακόμα και αν ξεκινάνε από προθέσεις αυτοπροβολής, ακόμα και αν εδράζονται σε ατομικές προσδοκίες επιστροφής στην «πεζή» καθημερινότητα και διασκέδαση του παρελθόντος, καταλήγουν στα πρώτα καθρεφτίσματα μιας νέας συλλογικής φαντασιακής κοινότητας, της παγκόσμιας εκείνης κοινότητας που παίρνει τη ζωή της και πάλι στα χέρια της. Στα μπράτσα της, για την ακρίβεια…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αμαλιάδα: Ένα γκροτέσκο τηλεριάλιτι που παριστάνει τη δημοσιογραφία στήνεται με «σταρ» την Ειρήνη Μουρτζούκου - Μικροπράγματα

Οπτική Γωνία / Αμαλιάδα: Ένα γκροτέσκο τηλεριάλιτι που παριστάνει τη δημοσιογραφία στήνεται με «σταρ» την Ειρήνη Μουρτζούκου

Η Ειρήνη Μουρτζούκου, η κοπέλα της υπόθεσης στην Αμαλιάδα, περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι, εκτίθεται, δικάζεται και στριμώχνεται, σε ένα γκροτέσκο τηλεριάλιτι που παριστάνει τη δημοσιογραφία.
THE LIFO TEAM
Η woke κουλτούρα, η «ψήφος της λεβάντας» και οι αμερικανικές εκλογές

Οπτική Γωνία / Η «ψήφος της λεβάντας» και οι αμερικανικές εκλογές

Μπορεί η ιστορία να «γυρίσει πίσω»; Όχι βέβαια ή έτσι πιστεύουμε. Οι «LGBTQI+ unfriendly» πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος επανεξελέγη Πρόεδρος των ΗΠΑ κόντρα σε κάθε λογική –ή μήπως όχι;‒ προβληματίζουν την αμερικανική ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν πεθαίνουν μόνο οι μουριές στην Αθήνα. Tώρα πεθαίνουν και οι όμορφοι συριακοί Ιβίσκοι

Αστικό πράσινο / Δεν πεθαίνουν μόνο οι μουριές στην Αθήνα. Tώρα πεθαίνουν και οι συριακοί ιβίσκοι

Εκατοντάδες δέντρα της Αθήνας πεθαίνουν. Είναι συριακοί ιβίσκοι που ξεραίνονται ο ένας μετά τον άλλο, από μια ασθένεια που πρώτη φορά επελαύνει στο αστικό πράσινο. Η LiFO έμαθε ποια είναι η μυστηριώδης ασθένεια που αποδεκατίζει τους ιβίσκους και ρώτησε τον δήμο τι κάνει γι' αυτό.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ο γρίφος της εξωτερικής πολιτικής της Κίνας και το ρίσκο του Σι

Διεθνή / Ο γρίφος της εξωτερικής πολιτικής της Κίνας και το ρίσκο του Σι Τζινπίνγκ

Η Κίνα επιδιώκει ταυτόχρονα τη μακροπρόθεσμη ανατροπή της διεθνούς τάξης και τη βραχυπρόθεσμη διατήρησή της. Ο Σι είναι πρόθυμος να ανεχθεί έναν κόσμο που φλέγεται, με την ελπίδα ότι η Κίνα δεν θα καεί.
LIFO NEWSROOM
«Η ζωή στην Ευρώπη εξαρτάται από τους ψηφοφόρους στη Βόρεια Καρολίνα και την Αριζόνα»

Διεθνή / «Η ζωή στην Ευρώπη εξαρτάται από τους ψηφοφόρους στη Βόρεια Καρολίνα και την Αριζόνα»

Ο παγκοσμίου φήμης ιστορικός Πίτερ Φράνκοπαν και ο επικεφαλής διπλωματικός ανταποκριτής και βετεράνος των «New York Times» Στίβεν Ερλάνγκερ σχολιάζουν τη σημερινή εκλογική μάχη στις ΗΠΑ και τη σημασία της για τον υπόλοιπο κόσμο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η αμερικάνικη μάχη, ο τραμπικός λαός και τα βαθιά διλήμματα

Οπτική Γωνία / Η αμερικανική μάχη, ο τραμπικός λαός και τα βαθιά διλήμματα

Τα διλήμματα που εμμένουν και θα έχουν καταλυτικό ρόλο είτε υπερισχύσει ο Τραμπ είτε η Χάρις αφορούν πια την ίδια τη συνθήκη της λεγόμενης «φιλελεύθερης δημοκρατίας» στην αμερικανική της εκδοχή.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Γιατί μια νίκη του Τραμπ θα είναι καταστροφική;

Οπτική Γωνία / Γιατί μια νίκη του Τραμπ θα είναι καταστροφική

Τα ρατσιστικά και σεξιστικά σχόλια, τα φαινόμενα αυτολογοκρισίας και το κλίμα που επικρατεί. Μιλά στη LiFO η Νένη Πανουργιά, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ