Η φθορά των συμβόλων και η αλήθεια της Πρωτομαγιάς

Η φθορά των συμβόλων και η αλήθεια της Πρωτομαγιάς Facebook Twitter
Η πρώτη μέρα του Μαΐου δεν έχει ένα σταθερό και ακίνητο στο χρόνο νόημα. Ερμηνεύεται κάθε φορά με νέο τρόπο από τις διαφορετικές συγκυρίες.
0



ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥΣ
και τις επετείους συμβαίνει συχνά το προβλέψιμο: με τα χρόνια φθείρονται από τη χρήση, τη ρητορική που τις συνοδεύει, τις εθιμοτυπίες που προέρχονται από ένα βαθύ παρελθόν. Να, για παράδειγμα η Πρωτομαγιά ως «παγκόσμια ημέρα των εργατών». Μεγάλος αριθμός πολιτών δεν μπόρεσε ποτέ να την δει αλλιώς παρά ως μια ευκαιρία για εκδρομική εξόρμηση, το πρώτο παγωμένο μπάνιο, την ταβέρνα «πάνω στο κύμα». Υπήρχε βέβαια στο κέντρο των πόλεων η γνωστή και αναμενόμενη συγκέντρωση και πορεία. Κάποιες φορές είχε επιτυχία, τις περισσότερες φορές έδινε την εικόνα μιας άτονης παρέλασης συνδικαλιστικών παραγόντων και στελεχών από αριστερές οργανώσεις. Σε άλλες χώρες η μέρα έχει καταγραφεί ως μια μέρα μαζικών συγκρούσεων, στην Τουρκία, στη Γερμανία, στην Νότιο Κορέα και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Παρόλα αυτά, ως κοινωνικός συμβολισμός, η Πρωτομαγιά δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη φιλολογική και εικονογραφική σκουριά ή από τον λυρισμό των αναμνηστικών.

Προφανώς στην πρακτική ζωή και στις καθημερινές σχέσεις είναι αλλιώς τα πράγματα: οι νόμοι δεν περνούν αυτόματα ή εύκολα στις κοινωνικές σχέσεις, οι θεσμοί δεν εισακούονται από μικρά ή μεγάλα αφεντικά, οι κανόνες απέχουν από την πραγματικότητα.

Και όμως δεν θα έπρεπε να ταυτίζαμε τη μέρα με τις αναπόφευκτες φθορές που έχει υποστεί στο πέρασμα του χρόνου. Οι ιδέες υποφέρουν συχνά από γελοία πρόσωπα ή κάποιες χειρονομίες γραφικότητας όμως δεν σπεύδουμε να τις «πετάξουμε» σαν να μην έχουν πια λόγο ύπαρξης. Η εμπειρία της εργασίας παραμένει κεντρικός αρμός του πολιτισμού μας και κάτι καθόλου αναχρονιστικό. Οι μεγάλες ανισότητες – σε παγκόσμιο επίπεδο και στο εσωτερικό των χωρών – συνδυάζονται με τεχνολογικές αλλαγές που περιορίζουν το ρόλο του ανθρώπινου παράγοντα στην παραγωγή, από την αυτοματοποίηση και τις άλλες εξελίξεις. Στην πολιτική θεωρία συζητούμε για τις νέες μορφές αυθαίρετης κυριαρχίας που περνούν από τα πρόσωπα στους αλγόριθμους και στα bots.

Μετά την πανδημία όλες σχεδόν οι χώρες της Δύσης παρατηρούν κύματα ανθρώπων, νεότερων και μεγαλύτερων, να αναρωτιούνται για το νόημα μιας ψυχοφθόρας δουλειάς με μισθούς ανεπαρκέστατους για το επίπεδο της ακρίβειας. Τα παράπονα, η δυσφορία, οι μορφές «ήπιας» κατάθλιψης έχουν πολλαπλασιαστεί και οι περισσότερες κυβερνήσεις δεν μπορούν να ανταποκριθούν και συχνά δεν καταλαβαίνουν καν τι συμβαίνει. Οι συντηρητικοί φωνάζουν για «κακομαθημένους που δεν θέλουν να δουλέψουν» ενώ μια αρχαϊκή Αριστερά πάει να χωρέσει όλες αυτές τις ευαισθησίες στα δικά της σχήματα του 1930 ή της δεκαετίας του ΄70. 

Παντού όμως έχει ανοίξει η συζήτηση για το τι σημαίνει ικανοποίηση από την εργασία, αυτοπραγμάτωση ή κακοποιητική σχέση αλλά και για όρια μιας φτηνής και εξευτελιστικής δουλειάς. Και οι νέες εμπειρίες στις πλατφόρμες, στην «απομακρυσμένη» απασχόληση, σε αφανείς και μη δηλωμένες υπηρεσίες γεννούν νέα υπαρξιακά και κοινωνικά τραύματα που δεν μπορεί να περιμένουν τους αργούς ρυθμούς της πολιτικής. 

Με άλλα λόγια, η πρώτη μέρα του Μαΐου δεν έχει ένα σταθερό και ακίνητο στο χρόνο νόημα. Ερμηνεύεται κάθε φορά με νέο τρόπο από τις διαφορετικές συγκυρίες. Η ουσία της είναι πάντα διπλή, υλική και συμβολική, δεν αφορά δηλαδή απλώς το μισθό αλλά και την κοινωνική ελευθερία, την δυνατότητα των ανθρώπων που εργάζονται να μην κυριαρχούνται αυθαίρετα και αναξιοπρεπώς από άλλους.

Αυτό πια το έχουν αντιληφθεί πολλοί, ανεξάρτητα από το τι απαντήσεις που σπεύδουν να δώσουν. Σήμερα, ακόμα και η φιλελεύθερη δεξιά μιλά για το μισθό ή καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Προφανώς στην πρακτική ζωή και στις καθημερινές σχέσεις είναι αλλιώς τα πράγματα: οι νόμοι δεν περνούν αυτόματα ή εύκολα στις κοινωνικές σχέσεις, οι θεσμοί δεν εισακούονται από μικρά ή μεγάλα αφεντικά, οι κανόνες απέχουν από την πραγματικότητα. Παραμένει όμως γεγονός πως έχει λήξει η εποχή της περιφρόνησης. Το ιστορικό κλίμα της εποχής είναι υπέρ των προστατευτικών ρυθμίσεων, αν και ασκούνται τεράστιες πιέσεις στο όνομα μιας φανταστικής «ευέλικτης ελευθερίας».

Η φθορά και η κακή χρήση συμβόλων και συμβολισμών δεν εμποδίζει έτσι την επανεκτίμηση της σημασίας που έχει η εργασία για το πολίτευμα και τον πολιτισμό μας. Ούτε η αναξιοπιστία και διαφθορά κάποιων συνδικαλιστών, ούτε οι επαναστατικές selfies κάποιων άλλων δεν πρέπει να γίνονται δικαιολογίες για κακόψυχους σνομπισμούς.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ