ΚAT’ AΡΧΑΣ–και μετά τον ολόσωστο σάλο με τις δηλώσεις του Λευτέρη Πετρούνια- να ξεκαθαρίσουμε το εξής: έχουμε τελειώσει οριστικά και χωρίς επιστροφή με τις συμπεριφορές που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αθωώνουν και ξεπλένουν ή «δεν είδαν» βιαστές, παιδοβιαστές, τραμπούκους.
Δεν έχει καμία σημασία αν οι δηλώσεις ή η όποια κάλυψη σημειώθηκε σε χρόνο ανύποπτο, περνούσε μια κάμερα, η κούραση, τα λόγια του παπά. Δεν μας νοιάζει. Αν κάποιος δεν είναι έτοιμος να δώσει μία συνέντευξη ή να απαντήσει σε μία ξαφνική ερώτηση, να μην απαντήσει, να μη σταθεί για φωτογραφίσεις και τα συναφή. Όταν ανοίγεις το στόμα σου, πρέπει να ξέρεις τι λες κι αυτό ας το θυμούνται όλοι από εδώ και στο εξής.
Όχι γιατί υπάρχει το δικαστήριο του Twitter. Όχι γιατί θα χάσει χορηγούς. Όχι γιατί η δήλωση θα «παίζει» στο διηνεκές, τσιγκλώντας την κοινή γνώμη. Αλλά γιατί υπάρχουν θύματα. Πόνος πολύς και συσσωρευμένος. Γυναίκες, αγόρια και παιδιά που ακόμη δεν μίλησαν και πρέπει να τους δοθεί χώρος και χρόνος για να το κάνουν. Υπάρχουν επίσης δικογραφίες. Υποθέσεις που εκκρεμεί η εκδίκασή τους. Οπότε, σκασμός!
Δεν φταίνε αυτοί, αν εμείς αποφασίσαμε να τους κάνουμε θεούς. Φταίνε για οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι γι' αυτό. Αυτοί θα εξακολουθήσουν να κάνουν τη δουλειά τους, να είναι σπουδαίοι στον τομέα τους και να πιστεύουν (σε) ό,τι θέλουν να πιστεύουν.
Στα υπόλοιπα τώρα. Γιατί απογοητευόμαστε κάθε φορά που ένας αθλητής ή ένας οποιοσδήποτε διάσημος λέει όχι απλώς μια βλακεία, όχι απλώς κάτι που κοντράρει την πολιτική ορθότητα, αλλά μια απρέπεια;
Ή ακόμη χειρότερα επειδή λέει αυτό που πιστεύει και κατ’ επέκταση αυτό από το οποίο είναι πραγματικά φτιαγμένος; Γιατί πέφτουμε από σύννεφα και βουνοκορφές; Γιατί πιστεύουμε ότι μερικά χρυσά μετάλλια, μερικές δύσκολες νίκες, έργο ετών, κάποιες σοβαρές δουλειές, πρέπει απαραιτήτως να εγγυώνται και για τις ποιότητες των ανθρώπων;
Γιατί επιμένουμε να ενθουσιαζόμαστε, να επιβραβεύουμε, να λέμε γενναιόδωρα «μπράβο» και μετά παθαίνουμε τέτοια πυρηνικά κατάγματα και αποκαθηλώνουμε με φόρα και οργή; Ας μην αποδεχθούμε την πανεύκολη απάντηση που λέει ότι σήμερα δεν υπάρχουν ήρωες, οπότε βιαζόμαστε να ηρωοποιήσουμε όσους δείχνουν έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Είναι αφελής μια τέτοια εξήγηση, γιατί, ήρωες υπάρχουν, απλώς επιλέγουμε να δούμε αυτούς που πιάνει το μάτι μας.
Τότε; Γιατί βιαζόμαστε τόσο να αποθεώσουμε, γιατί ποτέ δεν κρατάμε μικρό καλάθι; Γιατί δεν μαζευόμστε ουρά στο Instagram του φούρναρη της γειτονιάς, ας πούμε, που ένας Θεός ξέρει πώς τα βγάζει πέρα;
Ναι, δεν κερδίζονται κάθε μέρα χρυσά μετάλλια. Δεν γράφονται κάθε μέρα βιβλία για Πούλιτζερ. Δεν χτίζονται κάθε μέρα Ακρόπολες και Ταζ Μαχάλ. Όμως, εμείς, καθημερινά, χρόνια τώρα, παρά τις αποκαλύψεις, παρά τη διαφάνεια που –τι καλά!- έχει χωθεί στη ζωή μας και κάνει θαύματα, επιμένουμε να πιστεύουμε ότι σπουδαίος επαγγελματίας –σε όποιον τομέα- είναι απαραίτητα και σπουδαίος άνθρωπος. Ή έστω ένας άνθρωπος με καλή καρδιά και αντιλήψεις που δεν προξενούν κακό σε κανέναν.
Προφανώς και είναι ανθρώπινη αυτή η ανάγκη. Να πιστεύουμε συνολικά στο καλό. Αλλά είναι και ρομαντική και πολλές φορές απολύτως μη ρεαλιστική και συχνά επιζήμια.
Και εδώ έρχονται και αποτελειώνουν την κατάσταση και τα (social) media και ειδικά το lifestyle κομμάτι τους. Που πολλαπλασιάζουν την εικόνα και φουσκώνουν την κατάσταση σαν το κέικ στο φούρνο. Που ενισχύουν την αντίληψη ότι χρυσά μετάλλια σημαίνουν και χρυσές ζωές και χρυσά «πιστεύω».
Μόνο που δεν είναι έτσι. Ο Πετρούνιας, ο Τσιτσιπάς και ο κάθε διάσημος που πετσοκόβεται επειδή λέει την άποψή του (και τι καλά που κάνει για να ξέρουμε κι εμείς με ποιους συνομιλούμε!) από τον μικρόκοσμο του. Εκεί που υπάρχει, κυρίως, το αντικείμενό του, τίποτα και κανείς άλλος πέρα από τον εαυτό, συμφέροντα, ίσως και χορηγοί που δεν επιτρέπουν να νιώσεις τίποτα άλλο. Ούτε δικαστικές εξελίξεις ούτε κόσμος που καταρρέει γιατί έχει ήδη γεννηθεί ένας άλλος που παλεύει με τα φαντάσματα και τη δυσωδία του παρελθόντος.
Με λίγα λόγια, δεν φταίνε αυτοί, αν εμείς αποφασίσαμε να τους κάνουμε θεούς. Φταίνε για οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι γι' αυτό. Αυτοί θα εξακολουθήσουν να κάνουν τη δουλειά τους, να είναι σπουδαίοι στον τομέα τους και να πιστεύουν (σε) ό,τι θέλουν να πιστεύουν. Το άλλο –η ενσυναίσθηση, το ύψος των περιστάσεων και η αισθητική της αλληλεγγύης- ας μένει για τις πραγματικά σπάνιες περιπτώσεις αθλητών/ ανθρώπων, ηθοποιών/ανθρώπων, καλλιτεχνών/ανθρώπων, ανθρώπων νέτων σκέτων, γενικώς.
Το «τον/την είχα και σε εκτίμηση» είναι παλαιάς κοπής ατάκα, δεν έχει αντίκρισμα σήμερα και είναι για ζωές ανέφελες και ζαχαρένιες. Οι δικές μας δεν είναι τέτοιες και τα αντανακλαστικά μας, ευτυχώς άλλαξαν. Η εκτίμηση ας μένει για τον επαγγελματία. Για τον άνθρωπο και τα λεγόμενά του, ας είμαστε επιφυλακτικοί. Όταν μάλιστα τα λεγόμενα γίνονται πράξεις, ας πέσει και πέλεκυς στην καριέρα, τι να κάνουμε τώρα; Μέχρι τότε, το χειροκρότημα ας πέφτει για την επαγγελματική κατάκτηση και ας μην προεξοφλούμε για τον χαρακτήρα.
ΥΓ.: Α, και παράπονα έχει κανείς από τον κολλητό του που έχει μέρες να τον πάρει τηλέφωνο. Από τον προϊστάμενό του που δεν του δίνει προαγωγή. Ο βιασμός δεν είναι «παράπονο». Είναι πληγή για όλο το φάσμα της κοινωνίας.
σχόλια