Γιατί αδιαφορούμε τόσο για τα παιδιά στην Ελλάδα;

παιδια Facebook Twitter
Ας μην ξεχνάμε το βασικότερο: η Ελλάδα έχει κατά κοινή παραδοχή ένα εκπαιδευτικό σύστημα που πάσχει, γεμάτο αγκυλώσεις, που δεν προετοιμάζει τα παιδιά για έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία.
0

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΕΥΑΙΑ 24ΩΡΑ: 3 ώρες πριν, Άγιος Παντελεήμονας ‒ 63χρονος κατηγορείται για βιασμό δύο ανήλικων αγοριών· 4 ώρες πριν, Αγρίνιο ‒ στη δημοσιότητα τα στοιχεία του 28χρονου που κατηγορείται για ασέλγεια σε 4χρονο αγόρι· 6 ώρες πριν, βιασμός 12χρονης ‒ η ΕΛ.ΑΣ. εντόπισε τον οίκο ανοχής όπου πήγαινε ο Μίχος το ανήλικο θύμα του· 7 ώρες πριν, Λιβαδειά ‒ αυτοί είναι οι δύο συλληφθέντες για τον βιασμό της 17χρονης.

Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Μπαίνεις σε ένα λαγούμι και μένεις εκεί; Μεταναστεύεις;

H πρόνοια για ένα κακοποιημένο ή παραμελημένο παιδί είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Ίσως γιατί υπάρχει ακόμα ένα τρομακτικό κενό στον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβάνεται το σύστημα αλλά και η κοινή γνώμη την παιδική προστασία στην Ελλάδα.

Εάν υπάρχει κάτι που έχει αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο τις τελευταίες μέρες είναι πως η Ελλάδα δεν είναι καλό μέρος για να ζει ένα παιδί. Όχι επειδή έχει περισσότερους παιδοβιαστές ή κακοποιητές από άλλες χώρες αλλά γιατί εάν έχει την ατυχία να γεννηθεί σε μια οικογένεια που δεν μπορεί να το φροντίσει ή το κακοποιεί, δεν υπάρχει κανένα δίχτυ ασφάλειας για να το προστατεύσει.

H πρόνοια για ένα κακοποιημένο ή παραμελημένο παιδί είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Ίσως γιατί υπάρχει ακόμα ένα τρομακτικό κενό στον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβάνεται το σύστημα αλλά και η κοινή γνώμη την παιδική προστασία στην Ελλάδα.

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τα ιδρύματα θεωρούνται απομεινάρι μιας άλλης εποχής και βλαβερά για την ανάπτυξη ενός παιδιού ‒ εδώ και δεκαετίες προωθείται η αναδοχή ως η καλύτερη δυνατή λύση για τα παιδιά. Στην Ελλάδα ακόμα ανοίγουν ιδρύματα και μόλις πέρσι ξεκίνησε, επιτέλους, η πρώτη σοβαρή καμπάνια για την αποϊδρυματοποίηση των παιδιών και την αναδοχή, ένας όρος σχεδόν άγνωστος ακόμα στη χώρα μας.

Το τοπίο των ιδρυμάτων στο οποίο φτάνουν τα κακοποιημένα ή ορφανά παιδιά στην Ελλάδα είναι χαώδες ‒και το χαώδες είναι ένας μάλλον κομψός όρος γι’ αυτή την περίσταση‒ χωρίς ενιαίο θεσμικό πλαίσιο. Μόλις τον Μάιο μπήκαν επίσημα προδιαγραφές για τις ιδιωτικές μονάδες παιδικής προστασίας. Μέχρι τότε οποιοσδήποτε μπορούσε να ανοίξει μια δομή παιδικής προστασίας (από την Εκκλησία ως έναν «φιλάνθρωπο»), χωρίς έλεγχο, χωρίς τα ελάχιστα μέτρα υποχρεωτικής εφαρμογής σωστής λειτουργίας, χωρίς καν την υποχρέωση να τη στελεχώσει από καταρτισμένο προσωπικό.

Ακόμα πιο εξοργιστικό είναι πως μέχρι το 2021 στην Ελλάδα δεν υπήρχε καν η υποχρέωση να έχουν λευκό ποινικό μητρώο οι εργαζόμενοι σε βρεφονηπιακούς σταθμούς ή κοινωνικές δομές.

Πέρα από τις κοινωνικές δομές και τα ιδρύματα όμως, πόσο καλά περνάνε τα παιδιά στην Ελλάδα; Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNICEF, η Ελλάδα είναι τρίτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην παιδική φτώχεια, πρώτη στην παιδική παχυσαρκία, αλλά κυρίως, όπως δήλωσε ο επίσημος εκπρόσωπος της UNICEF στην Ελλάδα Λουτσιάνο Καλεστίνι σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» (το κείμενο, μάλιστα, είχε τίτλο «Ελλάδα, η χειρότερη χώρα για ένα παιδί»), δεν υπάρχει εθνική ατζέντα για τα παιδιά, μόνο δεκαετίες αποσπασματικών νόμων και δράσεων.

Ας μην ξεχνάμε βέβαια και το βασικότερο: η Ελλάδα έχει κατά κοινή παραδοχή ένα εκπαιδευτικό σύστημα που πάσχει, γεμάτο αγκυλώσεις, που δεν προετοιμάζει τα παιδιά για έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία.

Αυτό αντικατοπτρίζεται και στις επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στο διεθνές πρόγραμμα PISA, που κατατάσσουν την Ελλάδα 24η στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι μαθητές ξεκινούν πλέον τα φροντιστήρια από το δημοτικό (λέγονται «κέντρα μελέτης» γιατί προφανώς τα έξτρα χρήματα σε αγγλικά, γαλλικά και δραστηριότητες δεν ήταν αρκετά) και συνεχίζουν ακάθεκτοι στο γυμνάσιο και στο λύκειο να ζουν μια αφόρητα πιεστική ζωή γεμάτη με έξτρα μαθήματα, δραστηριότητες και φροντιστήρια προκειμένου να μπουν στο πανεπιστήμιο περίπου παπαγαλίζοντας.

Ζούμε σε μια κοινωνία που αποθεώνει τη μητρότητα και την οικογένεια, τον πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που αυτή η κοινωνία αδιαφορεί τόσο για τα παιδιά της;






 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Κρήτη: καμιά δομή-χιλιάδες πρόσφυγες

Ρεπορτάζ / Κρήτη: Kαμiα δομή - χιλιάδες πρόσφυγες

Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών βρίσκεται η Κρήτη. Και ενώ η συχνότητα και ο αριθμός των αφίξεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν έχει δημιουργήσει καμία οργανωμένη δομή υποδοχής στο νησί για τους ανθρώπους αυτούς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τόσο πολύ την κυβέρνηση Νετανιάχου;

Οπτική Γωνία / Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τόσο πολύ την κυβέρνηση Νετανιάχου;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, αγνοώντας τις επικρίσεις που δέχεται, καθώς δεν θέλει να διαταράξει τη «στρατηγική σχέση» και τα μεγάλα επιχειρηματικά deals.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
To μίσος για τους άλλους…

Οπτική Γωνία / To μίσος για τους άλλους

Για τους περισσότερους η αλήθεια δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Eίδαν κάπου μια εικόνα που εξυπηρετεί το προσωπικό τους αφήγημα, το οποίο συνήθως προσεγγίζεται με συναισθηματικούς όρους, όπου κυριαρχεί το μίσος, κι αυτό τους αρκεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Γιατί η Ελλάδα και η Ευρώπη βρίσκονται αντιμέτωπες με μια επικίνδυνη αποσταθεροποίηση στα σύνορά τους;

Οπτική Γωνία / Η στρατηγική του χάους και το μέλλον της Μέσης Ανατολής

Γιατί η Ελλάδα και η Ευρώπη βρίσκονται αντιμέτωπες με μια επικίνδυνη αποσταθεροποίηση στα σύνορά τους; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, Σωτήρης Ντάλης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Χάρβαρντ: Οι τελευταίοι των διεθνών

Οπτική Γωνία / Χάρβαρντ: Οι τελευταίοι των διεθνών

Ο Ισπανός επισκέπτης ερευνητής στο Χάρβαρντ, Αλμπέρτο Λόπεζ Ορτέγκα, γράφει στην El País ότι αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι απλώς μια επίθεση στο ίδρυμα ή στους διεθνείς φοιτητές, αλλά μια επίθεση στην ίδια την ιδέα της γνώσης ως παγκόσμιου εγχειρήματος.
THE LIFO TEAM
 Ισραήλ - Ιράν: Μισός αιώνας βίας και αντιπαλότητας 

Οπτική Γωνία / Ισραήλ - Ιράν: Μισός αιώνας βίας και αντιπαλότητας 

Από την Ιρανική Επανάσταση του 1979 έως την ανταλλαγή πυραύλων το 2025, η αντιπαράθεση Ισραήλ - Ιράν εξελίσσεται σε μια από τις πιο επικίνδυνες και πολυεπίπεδες γεωπολιτικές διαμάχες της εποχής μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ