Το άγχος να είσαι με τους νέους

Το άγχος να είσαι με τους νέους Facebook Twitter
Αν υπάρχει, νομίζω, μια ιδέα που ταξιδεύει τώρα στους κόσμους των νεότερων πιο πολύ από όσο στα δικά μας χρόνια, είναι αυτή η αξιοπρέπεια και η ανάγκη να τη σεβαστεί κανείς. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΚΟΥΩ μια μουσική που κάποτε θεωρήθηκε ταυτόσημη με τους νέους και την κουλτούρα τους και σήμερα ακόμα αρέσει σε κάποιους εικοσάχρονους, όπως όμως κι αν το δει κανείς, προδίδει ότι ανήκεις κυρίως στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα.

Δεν ακούω αυτή τη μουσική για να είμαι «με τους νέους» ούτε γιατί θέλω σώνει και καλά να «νιώσω νεότερος». Έχω αγαπήσει κάποια μουσικά πατήματα γιατί αυτά έτυχε να εξερευνήσω περισσότερο από άλλα, που τα γνωρίζω δίχως να είναι ενταγμένα στην καθημερινότητά μου, όπως το ροκ.

Το επάγγελμα που κάνω –διδάσκοντας πολιτική φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο– με φέρνει σε επαφή με ανθρώπους γεννημένους τη δεκαετία του 2000. Κινούμαι κι εγώ όπως και οι άλλοι συνάδελφοί μου σε χώρους –καφέ, ταβέρνες, περάσματα– που σφύζουν από ζωή νέων στην ηλικία των φοιτητών και των φοιτητριών μου. Παρόλα αυτά, δεν θεωρώ ότι πρέπει να είμαι πάντα με τα «νιάτα», ούτε θέλω να κολακεύω τον νέο ή τη νέα που στέκει απέναντί μου.

Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, το πραγματικά απελευθερωτικό είναι να ονοματίζει κανείς ό,τι τον ενοχλεί και τον θυμώνει, να συζητά ανοιχτά αυτό που βρίσκει λάθος ή και ανοησία. Δεν έχουμε φυσικά το αλάθητο κάποιας εμπειρίας, ούτε ένα βιολογικό προνόμιο σοφίας – έχουν πάρει τα αυτιά μου λόγια απίστευτης γελοιότητας από σεβάσμιους συνταξιούχους δικηγόρους, μηχανικούς ή άλλους ώριμους μεσοαστούς. Λέω μόνο πως η νεότητα πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως άλλοθι ή δικαιολογία κάποιων στάσεων.

Ούτε καν την εποχή που αυτό το υποστήριζαν κοινωνιολόγοι και άλλοι θεωρητικοί των αλλαγών, δεν πίστευα πως η νεολαία συνιστά μια αυτόνομη κοινωνική κατηγορία η οποία φέρνει, κατ’ ανάγκη, μαζί της προωθημένα πρότυπα και προοδευτικές ιδέες.

Κάτι τέτοιο συνέβη πριν από πολλές δεκαετίες, αφορά πια σημερινούς εβδομηντάρηδες ή ογδοντάρηδες και νομίζω πως δεν επαναλαμβάνεται υποχρεωτικά σε κάθε γενιά. Η δική μου, ας πούμε, γενιά που ενηλικιώθηκε στη δεκαετία του '80 δεν έχει να επιδείξει στεφάνια δόξας, ούτε σημαδεύτηκε από καμιά ιδιαίτερη πολιτιστική επανάσταση.

Ο πολιτικός ή ο διανοούμενος που θέλει να είναι «με τους νέους» μού φέρνει κάποια μελαγχολία. Θα προτιμούσα κάτι διαφορετικό: να έκανε πράγματα χρήσιμα για τους νέους και τις επόμενες γενιές, για την ανθρωπότητα που βρίσκεται τώρα στα μαθητικά της χρόνια και θα ζήσει στην Ελλάδα του 2050.

Θα ευχόμουν ο πολιτικός ή ο διανοούμενος να μιλούσαν δίχως το άγχος να είναι πάντα αρεστοί. Και αν με τους πολιτικούς μπορεί κανείς να κατανοήσει την πρόσθετη δυσκολία (θέλουν να βρουν και καμιά ψήφο στο τέλος), με τους άλλους θα έπρεπε να ήταν διαφορετικά.

Αν, ας πούμε, κλείσω το μάτι στους φοιτητές υπονοώντας πως θα πάρουν όλοι εννέα και δέκα ή πως μπορεί να περάσουν το μάθημα με τη μικρότερη προσπάθεια, θα είμαι απατεώνας, όχι κάποιος κοντά στις «ανάγκες του φοιτητή». Αν αρχίσω να επαινώ τη μια ή άλλη όψη του τρόπου που ζουν ή διασκεδάζουν, θα είμαι απλώς ένας μεσήλικας δημαγωγός που κάνει τον έξυπνο.

Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, το πραγματικά απελευθερωτικό είναι να ονοματίζει κανείς ό,τι τον ενοχλεί και τον θυμώνει, να συζητά ανοιχτά αυτό που βρίσκει λάθος ή και ανοησία. Δεν έχουμε φυσικά το αλάθητο κάποιας εμπειρίας, ούτε ένα βιολογικό προνόμιο σοφίας – έχουν πάρει τα αυτιά μου λόγια απίστευτης γελοιότητας από σεβάσμιους συνταξιούχους δικηγόρους, μηχανικούς ή άλλους ώριμους μεσοαστούς. Λέω μόνο πως η νεότητα πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως άλλοθι ή δικαιολογία κάποιων στάσεων.

Οι συμμορίες, οι ομάδες κρούσης των τραμπούκων, οι τζιχαντιστές και οι χουλιγκάνοι, νέοι, συνήθως, είναι. Οι ολοκληρωτισμοί τους νέους πάνω από όλα γοήτευαν και εκείνοι μετατρέπονταν στους φανατικότερους των οπαδών.

Μπορούμε φυσικά να σταθούμε στα θετικά παραδείγματα, στις νέες ευαισθησίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον ή τη δικαιοσύνη και την αναγνώριση. Να ξαναθυμηθούμε επίσης πόσα έπεσαν πάνω στους νεότερους εδώ και δέκα χρόνια: τις κρίσεις και τις σκοτεινές προβλέψεις για τα επόμενα χρόνια.

Και πώς αλήθεια να παραβλέψει κανείς τα προνόμια των παλαιότερων, τις ιδιοκτησίες και τους «κουμπαράδες» τους, τις δυνατότητες που πρόσφεραν οι δεκαετίες μετά τη δικτατορία για περισσότερες ηδονές, χρήματα και γρήγορους διορισμούς;

Όλα αυτά που έφτιαξαν ανθεκτικές δομές αδικίας και άνισων ευκαιριών θα έπρεπε να είχαν δώσει τη θέση τους σε ένα άλλο συμβόλαιο συνύπαρξης των γενεών. Οι νέοι, πάντως, συχνά καταλαβαίνουν όταν τους κρύβεις την αλήθεια και πας απλώς να εξευμενίσεις ή να μιμηθείς άτεχνα τους δικούς τους θυμούς.

Μπορεί κανείς να προσφέρει περισσότερα λέγοντας και κάποια όχι, βρίσκοντας τη σωστή απόσταση και μιλώντας και για τα δυσάρεστα πράγματα. Κάπως έτσι λυτρωνόμαστε από το άγχος της αποδοχής και συνεχίζει ο καθένας τη ζωή του, με όρους αξιοπρέπειας.

Και αν υπάρχει, νομίζω, μια ιδέα που ταξιδεύει τώρα στους κόσμους των νεότερων πιο πολύ από όσο στα δικά μας χρόνια, είναι αυτή η αξιοπρέπεια και η ανάγκη να τη σεβαστεί κανείς. Έξω από αυτήν, παραμονεύει απλώς η ανάγκη για δημοφιλείς απαντήσεις – ανάγκη κατανοητή που, ωστόσο, έχει οδηγήσει σε κάμποσους κωμικοτραγικούς ενήλικες που δοξάζουν τα νιάτα σαν να δοξάζουν τα δικά τους παλαιά όνειρα.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Η γενιά των κρίσεων και το σημείο «ως εδώ»

Πολιτικό επταήμερο / Η γενιά των κρίσεων και το σημείο «ως εδώ»

Ο θάνατος δεκάδων νέων στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη προκάλεσε σε όλους μας συγκίνηση και ένα βαρύ συλλογικό πένθος. Περισσότερο απ’ όλους όμως άγγιξε τους συνομηλίκους των θυμάτων, οι οποίοι βίωσαν το γεγονός αυτό ως μια μεγάλη αδικία που ήρθε να σημαδέψει τη γενιά τους, μια γενιά συνολικά αδικημένη καθώς ζει μόνο κρίσεις.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΔΕΥΤΕΡΑ 20/03-«Η μεγαλύτερη παρερμηνεία για την Gen Z είναι ότι δεν είμαστε πολιτικοποιημένοι»

Radio Lifo / «Η μεγαλύτερη παρερμηνεία για την Gen Z είναι ότι δεν είμαστε πολιτικοποιημένοι»

Ο Νίκος Ευσταθίου μιλά με τον 21χρονο φοιτητή Ιατρικής Γιώργο Σάββα για τις ανησυχίες του σε σχέση με το μέλλον του στην Ελλάδα, αλλά και για το πώς διαμορφώνει την πολιτική του συνείδηση.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ