Το άγχος να είσαι με τους νέους

Το άγχος να είσαι με τους νέους Facebook Twitter
Αν υπάρχει, νομίζω, μια ιδέα που ταξιδεύει τώρα στους κόσμους των νεότερων πιο πολύ από όσο στα δικά μας χρόνια, είναι αυτή η αξιοπρέπεια και η ανάγκη να τη σεβαστεί κανείς. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΚΟΥΩ μια μουσική που κάποτε θεωρήθηκε ταυτόσημη με τους νέους και την κουλτούρα τους και σήμερα ακόμα αρέσει σε κάποιους εικοσάχρονους, όπως όμως κι αν το δει κανείς, προδίδει ότι ανήκεις κυρίως στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα.

Δεν ακούω αυτή τη μουσική για να είμαι «με τους νέους» ούτε γιατί θέλω σώνει και καλά να «νιώσω νεότερος». Έχω αγαπήσει κάποια μουσικά πατήματα γιατί αυτά έτυχε να εξερευνήσω περισσότερο από άλλα, που τα γνωρίζω δίχως να είναι ενταγμένα στην καθημερινότητά μου, όπως το ροκ.

Το επάγγελμα που κάνω –διδάσκοντας πολιτική φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο– με φέρνει σε επαφή με ανθρώπους γεννημένους τη δεκαετία του 2000. Κινούμαι κι εγώ όπως και οι άλλοι συνάδελφοί μου σε χώρους –καφέ, ταβέρνες, περάσματα– που σφύζουν από ζωή νέων στην ηλικία των φοιτητών και των φοιτητριών μου. Παρόλα αυτά, δεν θεωρώ ότι πρέπει να είμαι πάντα με τα «νιάτα», ούτε θέλω να κολακεύω τον νέο ή τη νέα που στέκει απέναντί μου.

Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, το πραγματικά απελευθερωτικό είναι να ονοματίζει κανείς ό,τι τον ενοχλεί και τον θυμώνει, να συζητά ανοιχτά αυτό που βρίσκει λάθος ή και ανοησία. Δεν έχουμε φυσικά το αλάθητο κάποιας εμπειρίας, ούτε ένα βιολογικό προνόμιο σοφίας – έχουν πάρει τα αυτιά μου λόγια απίστευτης γελοιότητας από σεβάσμιους συνταξιούχους δικηγόρους, μηχανικούς ή άλλους ώριμους μεσοαστούς. Λέω μόνο πως η νεότητα πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως άλλοθι ή δικαιολογία κάποιων στάσεων.

Ούτε καν την εποχή που αυτό το υποστήριζαν κοινωνιολόγοι και άλλοι θεωρητικοί των αλλαγών, δεν πίστευα πως η νεολαία συνιστά μια αυτόνομη κοινωνική κατηγορία η οποία φέρνει, κατ’ ανάγκη, μαζί της προωθημένα πρότυπα και προοδευτικές ιδέες.

Κάτι τέτοιο συνέβη πριν από πολλές δεκαετίες, αφορά πια σημερινούς εβδομηντάρηδες ή ογδοντάρηδες και νομίζω πως δεν επαναλαμβάνεται υποχρεωτικά σε κάθε γενιά. Η δική μου, ας πούμε, γενιά που ενηλικιώθηκε στη δεκαετία του '80 δεν έχει να επιδείξει στεφάνια δόξας, ούτε σημαδεύτηκε από καμιά ιδιαίτερη πολιτιστική επανάσταση.

Ο πολιτικός ή ο διανοούμενος που θέλει να είναι «με τους νέους» μού φέρνει κάποια μελαγχολία. Θα προτιμούσα κάτι διαφορετικό: να έκανε πράγματα χρήσιμα για τους νέους και τις επόμενες γενιές, για την ανθρωπότητα που βρίσκεται τώρα στα μαθητικά της χρόνια και θα ζήσει στην Ελλάδα του 2050.

Θα ευχόμουν ο πολιτικός ή ο διανοούμενος να μιλούσαν δίχως το άγχος να είναι πάντα αρεστοί. Και αν με τους πολιτικούς μπορεί κανείς να κατανοήσει την πρόσθετη δυσκολία (θέλουν να βρουν και καμιά ψήφο στο τέλος), με τους άλλους θα έπρεπε να ήταν διαφορετικά.

Αν, ας πούμε, κλείσω το μάτι στους φοιτητές υπονοώντας πως θα πάρουν όλοι εννέα και δέκα ή πως μπορεί να περάσουν το μάθημα με τη μικρότερη προσπάθεια, θα είμαι απατεώνας, όχι κάποιος κοντά στις «ανάγκες του φοιτητή». Αν αρχίσω να επαινώ τη μια ή άλλη όψη του τρόπου που ζουν ή διασκεδάζουν, θα είμαι απλώς ένας μεσήλικας δημαγωγός που κάνει τον έξυπνο.

Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, το πραγματικά απελευθερωτικό είναι να ονοματίζει κανείς ό,τι τον ενοχλεί και τον θυμώνει, να συζητά ανοιχτά αυτό που βρίσκει λάθος ή και ανοησία. Δεν έχουμε φυσικά το αλάθητο κάποιας εμπειρίας, ούτε ένα βιολογικό προνόμιο σοφίας – έχουν πάρει τα αυτιά μου λόγια απίστευτης γελοιότητας από σεβάσμιους συνταξιούχους δικηγόρους, μηχανικούς ή άλλους ώριμους μεσοαστούς. Λέω μόνο πως η νεότητα πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως άλλοθι ή δικαιολογία κάποιων στάσεων.

Οι συμμορίες, οι ομάδες κρούσης των τραμπούκων, οι τζιχαντιστές και οι χουλιγκάνοι, νέοι, συνήθως, είναι. Οι ολοκληρωτισμοί τους νέους πάνω από όλα γοήτευαν και εκείνοι μετατρέπονταν στους φανατικότερους των οπαδών.

Μπορούμε φυσικά να σταθούμε στα θετικά παραδείγματα, στις νέες ευαισθησίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον ή τη δικαιοσύνη και την αναγνώριση. Να ξαναθυμηθούμε επίσης πόσα έπεσαν πάνω στους νεότερους εδώ και δέκα χρόνια: τις κρίσεις και τις σκοτεινές προβλέψεις για τα επόμενα χρόνια.

Και πώς αλήθεια να παραβλέψει κανείς τα προνόμια των παλαιότερων, τις ιδιοκτησίες και τους «κουμπαράδες» τους, τις δυνατότητες που πρόσφεραν οι δεκαετίες μετά τη δικτατορία για περισσότερες ηδονές, χρήματα και γρήγορους διορισμούς;

Όλα αυτά που έφτιαξαν ανθεκτικές δομές αδικίας και άνισων ευκαιριών θα έπρεπε να είχαν δώσει τη θέση τους σε ένα άλλο συμβόλαιο συνύπαρξης των γενεών. Οι νέοι, πάντως, συχνά καταλαβαίνουν όταν τους κρύβεις την αλήθεια και πας απλώς να εξευμενίσεις ή να μιμηθείς άτεχνα τους δικούς τους θυμούς.

Μπορεί κανείς να προσφέρει περισσότερα λέγοντας και κάποια όχι, βρίσκοντας τη σωστή απόσταση και μιλώντας και για τα δυσάρεστα πράγματα. Κάπως έτσι λυτρωνόμαστε από το άγχος της αποδοχής και συνεχίζει ο καθένας τη ζωή του, με όρους αξιοπρέπειας.

Και αν υπάρχει, νομίζω, μια ιδέα που ταξιδεύει τώρα στους κόσμους των νεότερων πιο πολύ από όσο στα δικά μας χρόνια, είναι αυτή η αξιοπρέπεια και η ανάγκη να τη σεβαστεί κανείς. Έξω από αυτήν, παραμονεύει απλώς η ανάγκη για δημοφιλείς απαντήσεις – ανάγκη κατανοητή που, ωστόσο, έχει οδηγήσει σε κάμποσους κωμικοτραγικούς ενήλικες που δοξάζουν τα νιάτα σαν να δοξάζουν τα δικά τους παλαιά όνειρα.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Η γενιά των κρίσεων και το σημείο «ως εδώ»

Πολιτικό επταήμερο / Η γενιά των κρίσεων και το σημείο «ως εδώ»

Ο θάνατος δεκάδων νέων στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη προκάλεσε σε όλους μας συγκίνηση και ένα βαρύ συλλογικό πένθος. Περισσότερο απ’ όλους όμως άγγιξε τους συνομηλίκους των θυμάτων, οι οποίοι βίωσαν το γεγονός αυτό ως μια μεγάλη αδικία που ήρθε να σημαδέψει τη γενιά τους, μια γενιά συνολικά αδικημένη καθώς ζει μόνο κρίσεις.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΔΕΥΤΕΡΑ 20/03-«Η μεγαλύτερη παρερμηνεία για την Gen Z είναι ότι δεν είμαστε πολιτικοποιημένοι»

Radio Lifo / «Η μεγαλύτερη παρερμηνεία για την Gen Z είναι ότι δεν είμαστε πολιτικοποιημένοι»

Ο Νίκος Ευσταθίου μιλά με τον 21χρονο φοιτητή Ιατρικής Γιώργο Σάββα για τις ανησυχίες του σε σχέση με το μέλλον του στην Ελλάδα, αλλά και για το πώς διαμορφώνει την πολιτική του συνείδηση.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ