ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΧΑΙΡΕΚΑΚΗ απόλαυση επέπλευσε βλέποντας τις οργισμένες αντιδράσεις των κατοίκων στα περίχωρα της Βαλένθια ενάντια στον Ισπανό πρωθυπουργό, το βασιλικό ζεύγος και τους λοιπούς αξιωματούχους που πήγαν να επισκεφτούν τις πληγείσες περιοχές που μέσα σε λίγες ώρες έγιναν ο τάφος εκατοντάδων ανθρώπων.
Χαιρεκακία όχι τόσο εις βάρος των Ισπανών επισήμων αλλά των διάφορων συμπλεγματικών (αλλά χρήσιμων για την εξουσία) ηλίθιων στη χώρα μας, που ακόμα και την προηγούμενη μέρα έγραφαν κι έλεγαν ότι αντίθετα με εμάς τους απολίτιστους, ουδείς εκεί διανοήθηκε να υβρίσει τον πρωθυπουργό της χώρας ή να αποκαλέσει «δολοφόνους» τους κυβερνώντες και τους αρμόδιους φορείς (η κατάρα της χώρας μας ήταν και παραμένει αυτοί που την θεωρούν εξόχως μοναδική, είτε για καλό είτε για κακό).
Για άλλη μια φορά, αυτό που συνέβη στην Ισπανία και οι αντιδράσεις που ακολούθησαν, αποδεικνύουν ότι πιο τρομακτικό κι από την κλιματική κρίση, είναι η δραματική ανισότητα απέναντι στις επιπτώσεις της.
Η κατάρρευση του αφηγήματός τους ήταν ισοπεδωτική, σχεδόν όσο και το αποκαλυπτικό τοπίο που κλήθηκαν να επιθεωρήσουν με κατεβασμένο το κεφάλι οι ανώτατοι εκπρόσωποι του ισπανικού κράτους πριν εγκαταλείψουν την αρένα της καταστροφής –και της οργής– με την ουρά στα σκέλια.
H διαδρομή από το μέγαρο (κυριολεκτικά) στο πεδίο του πόνου και της ένδειας είναι κατακόρυφη και ιλιγγιώδης και δεν μετριέται σε χιλιόμετρα. Μια τέτοια βιβλική καταστροφή είναι ένα φριχτό θέαμα. Το προνόμιο και η εξουσία και ο πλούτος (και η ομορφιά ακόμα) μπορεί να είναι επίσης ένα φριχτό θέαμα, ειδικά όταν η ζωή και το βιος σου έχουν γίνει συντρίμμια.
Τουλάχιστον το βασιλικό ζεύγος είχε ηπιότερη σχετικά αντιμετώπιση από αυτή που επιφυλάχθηκε στον Πέδρο Σάντσεθ και την κουστωδία του, που κινδύνευσαν με δημόσιο λιθοβολισμό. Οι λάσπες που λέρωσαν τα επιμελώς casual ρούχα του Φελίπε και έπεσαν σαν ριπή χλευασμού στο πρόσωπο της Λετίθια –η οποία έμοιαζε πραγματικά συγκλονισμένη από την εμπειρία– και της «χαράκωσαν» το βλέμμα, έμοιαζαν σαν πινελιά που ολοκληρώνει την απεικόνιση μιας τραγωδίας.
Ήταν το αλλόκοτο θέαμα –το λέμε συχνά, αλλά αυτή ήταν πραγματικά μια εικόνα από ταινία μελλοντολογικής δυστοπίας– και ο αριθμός των θυμάτων (το μακάβριο κοντέρ δεν έχει σταματήσει) στη Βαλένθια που με έκαναν για πρώτη φόρα ίσως να συνειδητοποιήσω σε τόσο τρομακτικό βαθμό τη συντριπτική αγριότητα αυτού που αποκαλούμε χαριτωμένα σχεδόν κλιματική αλλαγή ενώ θα έπρεπε να αποκαλούμε κλιματικό τρόμο.
Δεν είμαι ο μόνος, και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που τρέμει πλέον στην ιδέα του τι μπορεί να συμβεί στην Αθήνα των μπαζωμένων ποταμών και ρεμάτων (και των υπογειοποιήσεων σαν αυτών στην παραλιακή). Όσοι είμαστε τυχεροί, θα βλέπουμε την ταινία καταστροφής από το μπαλκόνι μας. Κάποιοι άλλοι δεν θα έχουν την ίδια τύχη. Για άλλη μια φορά, αυτό που συνέβη στην Ισπανία και οι αντιδράσεις που ακολούθησαν αποδεικνύουν ότι πιο τρομακτικό κι από την κλιματική κρίση είναι η δραματική ανισότητα απέναντι στις επιπτώσεις της.
