Όλες οι ομάδες είναι για τους οπαδούς τους ιδέες, και ως ιδέες, άμεμπτες, διαχρονικές και ιερές, καθώς δύνανται να εκπροσωπούν και να επικαλούνται πόλεις, κοινότητες, γειτονιές, λιμάνια, νοοτροπίες, συνειδήσεις, κοινωνικές τάξεις, αγώνες, διώξεις, προσφυγιές. Ακόμα και στην εποχή που το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα ένα τηλεοπτικό υπερπροϊόν, εμπορεύσιμο μέχρι το μεδούλι.
Και όλοι είμαστε αγνοί οπαδοί με ρομαντική προδιάθεση και vintage ευαισθησίες, και το μόνο που ζητάμε είναι να το παλεύει η ομάδα κι ας χάνει.
Θεωρητικά βεβαίως, γιατί όπως έχει αποδειχθεί τόσες φορές και αποδείχθηκε πανηγυρικά και χθες μετά την αγορά της ιστορικής (και ποια δεν είναι…) ποδοσφαιρικής ομάδας του μαρτυρικού Νιουκάσλ από τους «εμίρηδες» (ή τους «Άραβες», όπως ισοπεδωτικά έγραψαν τα περισσότερα ελληνικά ειδησεογραφικά μέσα), στην πραγματικότητα όλοι θέλουμε το μέγιστο, το άπιαστο, το απόλυτο. Ασχέτως αν μας αναλογεί ή όχι.
Θέλουμε την αγωνιστική υπέρβαση και τη διάκριση, και μάλιστα με κάθε μέσο. Και είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τα στραβά μάτια όταν έρχονται ως σωτήρες οι στρατηγικοί επενδυτές, οι εμίρηδες, οι ολιγάρχες, τα τραστ του ξεπλύματος, οι μαφιόζοι – ό,τι έχει ο καθένας και η κάθε χώρα τέλος πάντων.
Το σίγουρο είναι ότι του χρόνου θα ντρεπόμαστε όλοι μαζί παρακολουθώντας το Παγκόσμιο Κύπελο Ποδοσφαίρου στο Κατάρ, ακόμα κι αν τώρα διατεινόμαστε ότι θα το μποϊκοτάρουμε.
Όχι ότι έπεσε λοιπόν κανείς από τα σύννεφα χθες (έχουμε αναισθητοποιηθεί προ πολλού) αλλά με το οριστικό σφράγισμα της εξαγοράς της Newcastle United από ένα υπερθυρεοειδικό επενδυτικό κονσόρτιουμ σαουδαραβικών συμφερόντων, είναι σα να μας λένε πλέον οι ιθύνοντες επιφανών θεσμών όπως η Αγγλική Premier League ότι δεν υπάρχει κανένα όριο και κανένα φρένο και καμία αιδώς.
Όπως έκπληκτοι διαβάζουμε, η εξαγορά πραγματοποιήθηκε μέσω του Ταμείου Δημοσίων Επενδύσεων της Σαουδικής Αραβίας, το οποίο εποπτεύεται από τον περιβόητο Πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν και το οποίο είναι αυτό που εγγυάται (!) ότι η χώρα που εκπροσωπεί δεν θα εμπλέκεται στη διοίκηση της ομάδας.
Όλα καλά λοιπόν, όλα νομότυπα, κι ας λυσσάνε αυτοί οι ξενέρωτοι των ανθρωπιστικών οργανώσεων, όπως η Διεθνής Αμνηστία, η οποία χαρακτήρισε την συμφωνία «μια ξεκάθαρη απόπειρα των αρχών της Σαουδικής Αραβίας να ξεπλύνουν την άθλια και συστηματική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα, μέσω της λάμψης του ποδοσφαίρου στα υψηλά του πατώματα», κάνοντας λόγο επίσης για τους βασανισμούς και τις φυλακίσεις αθώων από το αισχρό καθεστώς, αλλά και για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι συγκεκριμένα.
Η συμφωνία επετεύχθη πάντως, καθιστώντας άμεσα την ομάδα των «ανθρακωρύχων» (τι ειρωνεία κι αυτή) ως την εν δυνάμει πιο πλούσια και πιο ισχυρή στον κόσμο, και μάλιστα με τεράστια διαφορά οικονομικής επιφάνειας από τη δεύτερη, τη Μάντσεστερ Σίτι του Σεΐχη Μανσούρ από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, εκεί όπου η σταύρωση υπάρχει ακόμα ως ποινή, συγκριτικά όμως με το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, μοιάζει με το Λουξεμβούργο.
«Η ομάδα αποτελεί την καρδιά της πόλης, και μόνο με μηχανική υποστήριξη κρατιόταν στη ζωή εδώ και πάνω από μια δεκαετία», διαβάζουμε να δηλώνει στον Guardian ένας μεσήλικας οπαδός της Newcastle United, από τους χιλιάδες που βγήκαν χθες στους δρόμους της παραδοσιακής εργατούπολης του αγγλικού βορρά για να πανηγυρίσουν.
«Ως οπαδοί δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλοι μας, άλλωστε, φοράμε ρούχα από τα χέρια ανθρώπων που δουλεύουν σε sweatshops χωρών όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η ηθική πυξίδα είναι πάντα περίεργη σε καιρούς σαν αυτούς. Ως οπαδοί, και ειδικά τόσο καταπτοημένοι όσο εμείς, το μόνο που ζητάμε είναι να μας επιτραπεί να απολαύσουμε λίγη ελπίδα, και αυτή είναι η προτεραιότητα τη σημερινή μέρα, όχι τα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ελπίδα για την ομάδα, ελπίδα για την πόλη».
Τι να του πεις, και σ’ αυτόν αλλά και σε οποιοδήποτε αντίστοιχο οπαδό απανταχού της γης, ο οποίος βρίσκεται ξαφνικά στο περιθώριο μιας συμφωνίας με τον διάβολο που του υπόσχεται το μεγαλείο που πάντα ονειρευόταν. Έχει κι αυτός τα δίκια του και τους καημούς του. Ποιος από εμάς θα είχε το σθένος να αποποιηθεί σε ανάλογη περίπτωση την ομάδα του;
Το σίγουρο είναι ότι του χρόνου θα ντρεπόμαστε όλοι μαζί παρακολουθώντας το Παγκόσμιο Κύπελο Ποδοσφαίρου στο Κατάρ, ακόμα κι αν τώρα διατεινόμαστε ότι θα το μποϊκοτάρουμε.
