Ρόμπιν Γουίλιαμς: Ο κωμικός που δεν έμοιαζε με κανέναν

Ρόμπιν Γουίλιαμς: Ο κωμικός που δεν έμοιαζε με κανέναν Facebook Twitter
6

Ρόμπιν Γουίλιαμς: Ο κωμικός που δεν έμοιαζε με κανέναν Facebook Twitter
O Ρόμπιν Γουίλιαμς στο ρόλο της Mrs. Doubtfire

 

Χρόνια μετά την πρώτη φορά που τον συνάντησα, για να μιλήσουμε με αφορμή την ταινία Mrs. Doubtfire, είχα να το λέω παντού για το γέλιο που είχα ρίξει επί πέντε λεπτά, όσο διήρκησε η συνέντευξη. Μπέρδεψε την ταυρομαχία της Παμπλόνα με το Μινώταυρο (επίτηδες; ποιός τον ξέρει...) και όταν τον ρώτησα τι τραγουδάει στο μπάνιο του, με ευχαρίστησε και μιμήθηκε την βροντόφωνη ντίβα Έθελ Μέρμαν, αλλά με ναζιστικές άριες και ασυνάρτητους στίχους. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ήταν από εκείνους τους κωμικούς που με όλη τους τη δύναμη σε παρέσυραν στον κυκεώνα της ελεύθερης συναλλαγής της γλώσσας με το μυαλό του, των εξωτερικών ερεθισμάτων με το χαοτικό του ασυνείδητο και σαδιστικά σε χτύπαγε κάτω σαν χταπόδι, επαναλαμβάνοντας τα αστεία που καταλάβαινε πως σου άρεσαν περισσότερο, με έκδηλη στο πρόσωπο του την ικανοποίηση του σκόρερ, γνωρίζοντας πως η εντύπωση που προκάλεσε ήταν βίαιη, visceral και αξέχαστη. Ήταν ασυναγώνιστος στις αστραπιαίες αλλαγές τόνου, προφοράς, διαλέκτων, γνωστών και επινοημένων προσώπων, που συνωστίζονταν στο ανεξάντλητο ρεπερτόριο του, και στριμώχνονταν να βγουν για να σε κατακτήσουν σαν κοφτερές λεπίδες. Στις μεσαίες συχνότητες, ξεμύτιζε η λύπη του. Όταν άκουγε, λίγο σκυφτός, σαν ανασφαλές παιδί, ήταν σα να περίμενε την επιδοκιμασία, ή ευχόταν να τη γλυτώσει από ένα αδιόρατο κακό. Γι' αυτό, ίσως, το γύριζε αμέσως στο επόμενο πυροβολημένο αστείο, όταν δεν γλυστρούσε στο εύκολο μελό. Ένας αξιαγάπητος άνθρωπος, εργασιομανής και ευφάνταστος, υπάκουος στις συνεργασίες και ορμητικός στα one man show του.

 

Τον είχα ξαναδεί- και πάλι πολύ γέλιο, που δυστυχώς δεν μεταφέρεται επιτυχημένα στο χαρτί- αυτή τη φορά για περιοδικό, και ένας δημοσιογράφος τον ρωτούσε επίμονα τη γνώμη του για τον Τζιμ Κάρεϊ. Αντί να παρεξηγηθεί, ο Γουίλιαμς, έκανε και πάλι πλάκα: του υπαγόρευε το αληθοφανές αλλά τελείως ψεύτικο προφίλ του ανερχόμενου συναδέλφου του, όπως πάντα με ταχύτητα πολυβόλου, λες και το είχε προμνημονεύσει.

 

Υπήρξε γενναιόδωρος με το κοινό του, όποιο και να ήταν αυτό. Αλλά και τυχερός που επέζησε των μεγάλων καταχρήσεων του, στην πρώτη περίοδο της μεγάλης του φήμης, τότε που ο κολλητός του, ο Τζον Μπελούσι, κάηκε πρόωρα. Πέρασε στο σινεμά και αγαπήθηκε γιατί συνδύασε το επιθετικό του, απάνθρωπης έντασης και διάρκειας, χιούμορ, με μια τρυφερή πλευρά. Αυτό που προσωπικά νομίζω πως ήταν ο αυθεντικός Γουίλιαμς, ένα κράμα ιδιοφυούς αυτοσχεδιασμού, καυστικότατης σάτιρας, πολιτικής προοδευτικότητας, μανιακής διαδραστικότητας με τον κόσμο και το συνομιλητή του, θα το βρείτε στα πολλά βίντεο από τις stand upεμφανίσεις του σε γεμάτα θέατρα, απονομές, show, συνεντεύξεις σε βραδινές τηλεοπτικές εκπομπές- σε όλες τις αφορμές που του δίνονταν για να ξεδιπλώσει, αποσπασματικά έστω, έναν χαρακτήρα ετοιμοπόλεμο για όλα τα θέματα, που δεν μασούσε τα λόγια του, που τα έβαζε με θεούς και δαίμονες, που έμαθε να εκφράζει τη στενοχώρια του για τα δικά του προβλήματα και τις απώλειες των κοντινών του ανθρώπων, όπως του καλύτερου του φίλου Κρίστοφερ Ριβ, και που τελικά, αντιστάθμιζε το σκληρό του λόγο με μια ζαχαρένια υπερβολή, σαν κι αυτή που βλέπαμε πολλές φορές στις χειρότερες του ταινίες, όπως στο Patch Adams, το Bicentennial Man.

 

Είναι κοινό μυστικό και ένα από τα κλισέ του θεάματος, πως οι μεγάλοι κωμικοί κρύβουν μεγάλη θλίψη. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, κατά δική του ομολογία, επιρρεπής σε διάφορους εθισμούς, πάλεψε ξανά με τον αλκοολισμό και τη χρόνια κατάθλιψη του, μια on and off κατάσταση που φάνηκε να ξεπερνάει με την οικογενειακή του ηρεμία και έναν "υπομονετικό κομφορμισμό", σαν ένεση καταστολής που κρύβει τις αγιάτρευτες αγωνίες κάτω από το χαλί και στην περίπτωση των ταλαντούχων, τους βοηθάει να δημιουργήσουν καταραμένα σπαράγματα στια αναλαμπές τους . Ο ανεξήγητος Φόβος, το τεράστιο θηρίο που παραμονεύει στις ψυχές των ανήσυχων και ευαίσθητων, τον έφαγε.

 

Τα τελευταία χρόνια, ο κινηματογράφος απλώς του πλήρωνε τους λογαριασμούς, με εξαίρεση το World's Greatest Dad, το 2009, λόγω του ταιριαστού μαύρου χιούμορ. Αν πρέπει να τον ανθολογήσουμε, θα ξεχωρίσουμε το γεμάτο ανάταση βλέμμα του στους νέους μαθητές στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, τους ραδιοφωνικούς του μονολόγους στο Καλημέρα Βιετνάμ, την υποστηρικτική του αγκαλιά που του χάρισε ένα Όσκαρ στον Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ, την ναΐφ μεταμόρφωση του στην Κυρία Νταπφάϊρ, την απίστευτη "φάτσα" του και μόνο, ως Ποπάϊ, και φυσικά τον ασυμμάζευτο ονειροπόλο Πάρι στον Βασιλιά της Μοναξιάς- alter ego του Δονκιχωτικού Τέρι Γκίλιαμ, αλλά αυτή τη φορά με στόχο το Ιερό Δισκοπότηρο.

 

Η καλύτερη του ερμηνεία παραμένει εκείνη του Τζίνι στον Αλαντίν. Απελευθερωμένος από την εμφάνιση, έδωσε ενέργεια, ζωή και σουρεαλιστική ανατροπή στο καρτούν της Ντίσνεϊ, μετατρέποντας ένα τυπικό μιούζικαλ σε γιορτινό classic. Τον θυμάμαι να μου λέει πως η Ντίσνεϊ τον ταλαιπώρησε δίνοντας του ελάχιστα χρήματα για έναν ρόλο που εκτόξευσε σε εισπράξεις και κέρδη το φιλμ, και για να τον εξευμενίσουν, του έστειλαν έναν Πικάσο με το ταχυδρομείο!

 

6

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

4 σχόλια
Απίστευτο το What dreams may come, εκτός από το κόνσεπτ της τιμωρίας ήταν φοβερό και το κόνσεπτ του παραδείσου και ο σουρεαλισμός με τα χρώματα & τα παιδιά του ήρωα που υποδυόταν ο Γουίλιαμς.Και βέβαια απείρως συγκινητικό και με υπέροχες ερμηνείες ήταν και το Awakings. Πολύ κλάμα...
Η πρώτη ταινία του Robin που μου ήρθε στο μυαλό σήμερα όταν έμαθα τα δυσάρεστα, είναι το What dreams may come που το είχα δει στο σινεμά το 98 και πραγματικά με είχε σοκάρει- αν και δεν είχε καμιά φοβερή τύχη ως ταινία.Αν θυμάμαι καλά, παρουσίαζε το τι γίνεται μετά το θάνατο και υπήρχε και μια ηρωίδα (spoiler) που ήταν αυτόχειρας και καταδικασμένη να εξακολουθεί να υπάρχει στις συνθήκες που ζούσε πριν αυτοκτονήσει και χωρίς να θυμάται ότι αυτοκτόνησε.Πόσο τραγικό;Δεν μπορούσα να φανταστώ χειρότερη τιμωρία απο το να αποφασίζεις να τελειώνεις με αυτόν τον τρόπο και το μετά να σε οδηγεί πάλι στο ίδιο σημείο από το οποίο δραπέτευσες, το βρίσκω τόσο σαδιστικό!Και όλα αυτά βέβαια στο πλάισιο μια ταινίας φαντασίας.
Τη θυμάμαι εκείνη την ξεκαρδιστική συνέντευξη, κύριε Κουτσογιαννόπουλε. Είναι εκείνη που έκανε πλάκα με την Πάρο και την Αντίπαρο, και με τη μαστουρωμένη Πυθία; Θα ήταν εξαιρετικό δώρο το ανέβασμά της στο διαδίκτυο (αν την έχετε κρατήσει).
Υπέροχος και αξιαγάπητος.....μεγαλώσαμε με τις ταινίες του και μας πρόσφερε τόσες στιγμές γέλιου... Απορώ πως η εξαιρετική του ερμηνεία στην ταινία ''one hour photo'' δεν αναφέρεται γενικά συχνά!την λάτρεψα.....
Πολυ σωστο! Ταινιαρα και απιστετη ερμηνεια,επισης και η "τελικη πραξη" την οποια δεν ειδα πουθενα.Περιεργο, δεν θα κατετασσα τον Ρομπιν Ουιλλιαμς στους κωμικους, δεν το ειχα σκεφτει ως τωρα και με εκπλησσει που το διαβαζω παντου.Ναι, εκανε πολλες επιτυχημενες κωμωδιες, ωστοσο αλλα τοσα κοινωνικα και δραματα. Στο μυαλο μου ηταν παντα ενας απο τους Μεγαλους,με το ευρυτατο ρεπερτοριο, που δεν μπαινουν σε κατηγοριες (κωμικος, θεατρικος, δραματικός, αστυνομικος) γιατι απλα ειναι μια κατηγορια απο μονοι τους
σίγουρα δεν ήταν μόνο κωμικός ηθοποιός, απλά εκεί ξεχώρισε....εκεί σου έβγαζε τόσο αυθόρμητα το γέλιο!! εκτός από την ταινία που ανέφερα πιο πάνω, μου άρεσε επίσης πάρα πολύ και στο ''insomnia'' κι ας γίνεται συνέχεια λόγος για τον Al Pacino...