Δεν αισθάνομαι παιδί της πόλης, παρόλο που γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα σ' αυτήν. Από τα Εξάρχεια που γεννήθηκα κατέληξα στα Βριλήσσια. Όταν ήρθα εδώ ήταν εξοχή, όπως την ήθελα. Είχε μόνο μικρά σπιτάκια, μποστάνια, περνούσαν πρόβατα έξω απ' το σπίτι. Με τα χρόνια βέβαια έγινε κι αυτή μία βελτιωμένη Κυψέλη. Έχουν χαλάσει όλα τα παλιά σπίτια κι έχουν χαθεί οι μυρωδιές. Ξερίζωσαν τις γαζίες και φύτεψαν φυτά άοσμα, που τα κουρεύουν τετραγωνισμένα και στρογγυλά. Είναι φρίκη αυτή η αισθητική των προαστίων.
• Δεν έχω ωραίες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία και μάλλον προσπαθώ να ξεχάσω εκείνη την περίοδο. Ήμουνα πολύ δειλή και πολύ κλειστή με τους ανθρώπους. Ως τα 9 μου μιλούσα πολύ. Πάρα πολύ. Μετά μου είπε η μαμά μου να μη μιλάω πολύ γιατί αυτό δεν αρέσει στους άντρες. Έτσι, στην εφηβεία μου σταμάτησα να μιλάω. Ξαναμίλησα όταν έγινα ηθοποιός.
Ο άνθρωπος είναι ένα ον που με βάζει σε τρομερές σκέψεις όσο περνάνε τα χρόνια. Προσπαθώ να βρω πράγματα για να εκτιμήσω το είδος μας, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι γίνονται ακόμα πόλεμοι. Καταστρέφουμε τον πλανήτη. Ένα ζώο, όταν αρρωστήσει, λουφάζει και πάει να πεθάνει κάπου μακριά, δεν σου γίνεται βάρος, δεν ακούς ούτε αχ ούτε βαχ. Τα έχω εκτιμήσει αφάνταστα τα ζώα.
• Μικρή ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Προσπάθησα να γίνω, αλλά δεν ήταν γραφτό. Μια αδελφική μου φίλη με πήρε μαζί της στο θέατρο Μουσούρη - θα συμμετείχε στα ταλέντα. Εκεί γνώρισα μια ερασιτεχνική ομάδα που ανέβαζε δύο μονόπρακτα και μου ζήτησαν να φτιάξω τα σκηνικά. Ήταν μια πολύ χαρούμενη παρέα, εγώ από ένα περιβάλλον πολύ αυστηρό, πολύ πιεσμένο, μου φάνηκε χαρά θεού όλη αυτή η κατάσταση και δέχτηκα.
Αυτή λοιπόν η παρέα έψαχνε να βρει τον Μάνο Χατζιδάκι για να τους ενισχύσει την προσπάθεια. Την παραμονή που ήταν να έρθει ο Χατζιδάκις η φίλη μου τσακώνεται με το σκηνοθέτη, τα βροντάει κάτω και φεύγει. Επειδή δεν γινόταν να αναβάλουν το ραντεβού κι επειδή ήξερα τα λόγια της, μου ζήτησαν να τους σώσω. Έτσι έπαιξα εγώ το ρόλο της. Δεν είχα τρακ, γιατί δεν είχα καμία συναίσθηση των πραγμάτων.
• Ήρθε ο Χατζιδάκις, είδε την πρόβα, εμένα δηλαδή μόνη μου να παίζω μέσα σε ένα γυμνό φοιτητικό δωμάτιο, και μόλις τέλειωσε μας ρωτάει τι σχολές έχουμε τελειώσει. Κανείς μας δεν ήταν επαγγελματίας. Μας είπε εγώ δεν βοηθάω ερασιτέχνες, αν αγαπάτε το θέατρο θα το αποδείξετε έμπρακτα, να πάτε σε μια σχολή. Και κυρίως η κοπέλα. Και κάνει έτσι και δείχνει εμένα, λέγοντας «πιστεύω δεν θα έχανε το χρόνο της, αν ακολουθούσε αυτόν το δρόμο». Κι αυτό έκανα.
• Δεν έχω παίξει τους ρόλους που αγαπούσα, έχω απωθημένα. Θα ήθελα να παίξω πολύ Τσέχοφ, Ίψεν, την Κυρά της Θάλασσας. Τώρα που είμαι σε ηλικία που παίζω εξαιρετικούς ρόλους ομολογώ ότι κανένας απ' αυτούς δεν ήταν η επιθυμία μου. Ήταν οι συγκυρίες, αλλά δεν ήταν μέσα στα όνειρά μου να τους παίξω. Δεν υπήρξα διεκδικητική και ανταγωνιστική και δεν είπα ποτέ «θέλω αυτό». Τώρα το έχω μετανιώσει.
• Το επεδίωξα να είμαι σε ομάδα, επειδή υποτίθεται πως διαμορφώνει τους τρόπους δουλειάς της ανάλογα με το πώς θέλει να είναι ο καθένας. Όταν φτιάχνουν μια ομάδα επτά άτομα μαζί και τρέχουν γι' αυτή -δυο χρόνια οργανώναμε τη Σκηνή- υποτίθεται ότι κάνουν αυτό που τους αρέσει. Σε εμάς από τον πρώτο χρόνο άρχισαν οι τσακωμοί. Ουσιαστικά, δεν ξαναμιλήσαμε όπως τότε που φτιάχναμε την ομάδα.
Με ενοχλεί πολύ η βιασύνη, γι' αυτό δεν μ' αρέσει η πόλη, ο τρόπος που όλοι κυκλοφορούμε με ένα τρομακτικό άγχος, σκοντάφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο και δεν λέμε συγγνώμη. Όλοι είμαστε αγριεμένοι. Δεν χαιρόμαστε, δεν υπάρχει ποιότητα ζωής γιατί δεν υπάρχει χρόνος.
• Είναι ανωριμότητα αυτό που συνέβη, είναι θέμα χαρακτήρα. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά όταν μπαίνει στη μέση το «εγώ». Η Σκηνή διαλύθηκε γιατί, ενώ είχανε δηλώσει τρεις, ο Βογιατζής, ο Παπαβασιλείου και ο Μπαντής, ότι ήθελαν να σκηνοθετούν και το είχαμε αποδεχτεί, η δεύτερη παράσταση που επρόκειτο να σκηνοθετήσει ο Παπαβασιλείου δεν έγινε ποτέ. Έτσι, σιωπηλά και με μεγάλη αξιοπρέπεια, αναγκάστηκε να αποχωρήσει.
• Παίχτηκαν πάρα πολλά παιχνίδια και με καθόλου έντιμα μέσα: ο Βογιατζής ανάγκασε και τον Μπαντή να φύγει. Η Σκηνή διαλύθηκε με δικηγόρους, παραχωρήσαμε το χώρο στον Βογιατζή και φτιάξαμε το Εμπρός. Κι αυτό κατέληξε να διαλυθεί για τους ίδιους λόγους. Και η τραγική ειρωνεία είναι πώς ο Τάσος ο Μπαντής επανέλαβε την ιστορία μετά από δέκα χρόνια. Είναι πολύ κρίμα, γιατί οι ομάδες μας απαρτίζονταν από ικανά άτομα και θα μπορούσαν να δουλεύουν στο διηνεκές.
• Οι αμοιβές του θεάτρου είναι γελοίες, ειδικά του Εθνικού είναι άθλιες. Πληρώνει πολύ λιγότερα απ' ό,τι το ελεύθερο θέατρο. Στη Σκηνή και στο Εμπρός πληρωνόμασταν επίσης με το βασικό. Απαξάπαντες τα ίδια, και όσοι είχαμε είκοσι χρόνια πορεία στο θέατρο και τα νέα τα παιδιά. Και το καλοκαίρι ήμαστε στην ανεργία.
Είναι αστείο να λέει κάποιος ηθοποιός ότι έβγαλε λεφτά από το θέατρο. Είχαμε μάθει να ζούμε τρομερά λιτά. Καταρχάς, ζούσαμε όλη μέρα στο θέατρο. Απ' το πρωί μέχρι το βράδυ. Το σπίτι μας ήταν λίγο σαν ξενοδοχείο. Ακόμα και τώρα, το σπίτι μου δεν το ζω. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι, αν έμενα σε ξενοδοχείο, μπορεί να ήταν και καλύτερα - τουλάχιστον είναι πάντα τακτοποιημένο.
• Λατρεύω τα ταξίδια. Θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να ταξιδεύω πολύ πιο συχνά. Λατρεύω τη φύση. Τα δάση, τα λουλούδια, τη θάλασσα. Τον ουρανό, τη γη, το χώμα. Αυτές είναι οι πιο μεγάλες μου αγάπες. Το θέατρο, δεν θα το έλεγα.
Το πιο μεγάλο μου όφελος από το θέατρο είναι η ψυχική μου υγεία. Μέσα από τους ρόλους μου εκτονώθηκε όλο αυτό που δεν μπορούσε να εκτονωθεί με την προσωπική επαφή. Από ένα αυτιστικό και εσωστρεφές πλάσμα νομίζω ότι έγινα ένα κάπως πιο φυσιολογικό.
• Το πιο μεγάλο μου όφελος από το θέατρο είναι η ψυχική μου υγεία. Μέσα από τους ρόλους μου εκτονώθηκε όλο αυτό που δεν μπορούσε να εκτονωθεί με την προσωπική επαφή. Από ένα αυτιστικό και εσωστρεφές πλάσμα νομίζω ότι έγινα ένα κάπως πιο φυσιολογικό.
• Ο άνθρωπος είναι ένα ον που με βάζει σε τρομερές σκέψεις όσο περνάνε τα χρόνια. Προσπαθώ να βρω πράγματα για να εκτιμήσω το είδος μας, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι γίνονται ακόμα πόλεμοι. Καταστρέφουμε τον πλανήτη. Ένα ζώο, όταν αρρωστήσει, λουφάζει και πάει να πεθάνει κάπου μακριά, δεν σου γίνεται βάρος, δεν ακούς ούτε αχ ούτε βαχ. Τα έχω εκτιμήσει αφάνταστα τα ζώα.
• Είμαι μοναχικός άνθρωπος και το λέω με σιγουριά πια. Μ' αρέσει πολύ να είμαι μέσα σε κόσμο, με φίλους, αλλά να μην είμαι αναγκασμένη να μιλάω. Δεν είμαι κοινωνική επειδή πρέπει. Μου αρέσει να πηγαίνω στο σινεμά μόνη μου, να πηγαίνω μόνη μου να τρώω, δεν μ' ενοχλεί η μοναξιά καθόλου. Νιώθω πολύ γεμάτη από χιλιάδες πράγματα.
• Με ενοχλεί πολύ η βιασύνη, γι' αυτό δεν μ' αρέσει η πόλη, ο τρόπος που όλοι κυκλοφορούμε με ένα τρομακτικό άγχος, σκοντάφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο και δεν λέμε συγγνώμη. Όλοι είμαστε αγριεμένοι. Δεν χαιρόμαστε, δεν υπάρχει ποιότητα ζωής γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Είσαι συνέχεια με το ρολόι στο χέρι. Δεν αντέχω την αγένεια, τη βρωμιά. Βλέπω στο σχολείο δίπλα το προαύλιο γεμάτο χαρτάκια. Αν ήμουν υπουργός, θα το καταργούσα το σχολείο γιατί είναι άχρηστο, δεν σε μαθαίνει απλά πράγματα επιβίωσης και σε γεμίζει άχρηστες γνώσεις.
• Με εκνευρίζει που οι μεγάλοι δεν δίνουν βήμα στους νέους ανθρώπους, που δεν έχουμε κυβερνήσεις άξιες, που μιλάνε όλοι με αυτή την ξύλινη γλώσσα και λένε συνεχώς τα ίδια πράγματα. Έλεος!
σχόλια