Χρήστος Πασσαλής: «Από μικρός ονειρεύομαι μια επανάσταση που θα φέρει τα πάνω κάτω»

Χρήστος Πασσαλής Facebook Twitter
Δεν έχω καταλάβει γιατί δεν εξάγουμε θέατρο. Το να δείξεις τη δουλειά σου είναι μια συνθήκη που πρέπει να κυνηγήσεις. Φωτ.: Στάθης Μαμαλάκης
0

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, στην Καλαμαριά. Ο πατέρας μου ήταν από την Έδεσσα και η μητέρα μου κάπου έξω από τη Λάρισα. Η γειτονιά ήταν μικροαστική, υπό ανοικοδόμηση. Θυμάμαι τα άδεια οικόπεδα να γεμίζουνε συνέχεια με κτίρια. Το να εγκαταλείψω τη Θεσσαλονίκη ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις της ζωής μου. Κάποια στιγμή νιώθεις ότι είσαι σ’ ένα μικρό δωμάτιο με χαμηλό ταβάνι.Και η Αθήνα τότε είχε ψηλότερο ταβάνι για μένα. Βέβαια, ούτε στη Θεσσαλονίκη ούτε στην Αθήνα νιώθω σαν να είμαι στην πόλη μου. Και στις δύο νιώθω τουρίστας.

• Το πρώτο μου σπίτι ήταν στο Κουκάκι. Τώρα μένω στα Εξάρχεια. Δεν μου αρέσει η Αθήνα πολύ πλέον, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί κοινωνικά και πολιτικά. Είναι ψυχικά εξουθενωτικό αυτό που συμβαίνει. Το τραγικό είναι ότι όταν ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα της κρίσης, κάπως το συζητούσαμε. Τώρα δεν συζητάμε τίποτα και σε λίγο απλώς θα περπατάμε πάνω στα πτώματα. Η αισθητική μας πτώση και το γεγονός ότι έχουμε συνηθίσει αυτά που γίνονται γύρω μας είναι κάτι το απάνθρωπο. Θα έφευγα από τα Εξάρχεια και θα έφευγα και από την Ελλάδα. Με μια καλή πρόταση από το εξωτερικό θα έφευγα «άμεσα», χωρίς πρόταση θα έφευγα «εύκολα».

• Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Τραγουδιστής ήθελα να γίνω, σε post punk συγκρότημα. Τυχαία ένας φίλος μου με έγραψε σε μια ερασιτεχνική ομάδα που ήταν η Λέσχη Θεάτρου Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου, ενώ εγώ σπούδαζα πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, δεν μου άρεσε καν. Οι Βlitz (Αγγελική Παπούλια, Γιώργος Βαλαής και Χρήστος Πασσαλής) γνωριστήκαμε το 2001 στο Θησείο, σε πρόβες του Μαρμαρινού για το Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Δεν συζητήσαμε πολύ τις αρχές, απλώς μας ήρθε η ιδέα στη διάρκεια ενός ταξιδιού. Το όνομα βγαίνει από πολλά: από το Βlitzkrieg του Χίτλερ, από το κλαμπ των Nu Romantics, από τον κεραυνό στα γερμανικά. Η πρώτη παράσταση ήταν το 2006, το Motherland στο Bios. Ο μόνος τρόπος να υπάρξεις γενικά είναι να καταφέρεις να βρεις κάποιους ανθρώπους να επικοινωνήσεις. Η σωστή έκφραση είναι «να κάνεις μια συνωμοσία». Οι Blitz είναι μια τέτοιου είδους συνωμοσία. Δεν εννοώ, όμως, μόνο επαγγελματικά, αλλά και στη ζωή σου. Είναι η υπέρτατη αξία η έννοια της συνωμοσίας.

Δεν νιώθω πια νέος, αλλά πάντα έχω τη χαρά και την ελπίδα ότι ο καλύτερος Έλληνας συγγραφέας είναι 22 χρόνων και μένει στο Κουκάκι ή ότι ο καλύτερος σκηνοθέτης είναι ένα κορίτσι 17 χρόνων που μένει στην Τήνο.

• Ήταν πολύ πιο δύσκολο να παρουσιάζουμε το λεγόμενο «επινοημένο θέατρο», όταν ξεκινήσαμε. Τώρα, και με τις άλλες ομάδες, έχει έρθει πιο πολύ στα αθηναϊκά πράγματα. Δεν είναι ότι ανακαλύψαμε την πυρίτιδα, αλλά ήταν κάτι καινούργιο εκείνο τον καιρό.

• Πάντα ο στόχος ήταν να πείσουμε το κοινό. Με τα μέσα έχουμε μια σχέση αγάπης-μίσους. Δεν δίνω πάρα πολλές συνεντεύξεις. Είναι μέρος της δουλειάς μου, το αναγνωρίζω. Πρώτα απ’ όλα θέλαμε να πείσουμε εμάς, μετά το κοινό και στο τέλος τα μέσα. Αυτό που κάναμε έπιασε πρώτη φορά στην παράσταση Κατερίνη, για πολλούς λόγους. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα, γιατί εσύ είσαι ο πρώτος που πρέπει να συγκινηθεί από αυτό που κάνεις. Σαφώς είναι τέλειο όταν αυτό έρχεται και από τον κόσμο, αλλά εσύ είσαι πρώτα. Όσο εγωιστικό και να ακούγεται, αυτή είναι η αλήθεια. Αν είσαι συγγραφέας, πρέπει να σε συγκινεί αυτό που έγραψες. Είμαι ο πρώτος θεατής που πρέπει να συγκινηθεί κι έχω αναπτύξει και τη δυνατότητα να μπορώ να το αντιμετωπίζω αυτό ψυχρά.

Χρήστος Πασσαλής: «Από μικρός ονειρεύομαι μια επανάσταση που θα φέρει τα πάνω κάτω» Facebook Twitter
Φωτ.: Στάθης Μαμαλάκης

• Το κοινωνικό και το πολιτικό στοιχείο παίζουν δραματικό ρόλο στις παραστάσεις μας. Πότε, όμως, με τρόπο ευθύ, γιατί δεν έχουμε τις απαντήσεις. Δεν ξέρουμε πώς να σώσουμε τον κόσμο. Επηρεάζεσαι, όμως, θέλοντας και μη. Υπό το βάρος των γεγονότων οτιδήποτε κάνεις αφορά την κρίση. Γι’ αυτό χρειάζεται να είσαι προσεκτικός. Οποιοσδήποτε θεατής θα ψάξει να βρει τι έχεις να πεις σε σχέση με την κρίση. Τώρα, και ο Δον Κιχώτης που ανεβάζουμε συνδιαλέγεται αναγκαστικά με την κρίση. Ξέραμε ότι είναι πολύ δύσκολος και θέλαμε να κάνουμε κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Ο Δον Κιχώτης είναι μια διασημότητα που τον έχουν προσεγγίσει με πάρα πολλούς τρόπους.

• Κατά βάθος, όλοι τον συμπαθούμε αυτό τον ήρωα, και όχι μόνο γιατί είναι ο τρελός του χωριού. Ξέρεις, ένα από τα βασικά ερωτήματα των ανθρώπων πριν πεθάνουν είναι «γιατί έκανα πάντα αυτό που μου έλεγαν οι άλλοι». Ο Δον Κιχώτης έκανε αυτό που ήθελε εκείνος. Έζησε τη ζωή του όπως ήθελε. Και αυτό είναι τρομερά συγκινητικό. Οι άνθρωποι που θαυμάζω αυτό έχουν κάνει: έζησαν τη ζωή τους όπως νόμιζαν ότι τους άξιζε.

• Δεν έχω καταλάβει γιατί δεν εξάγουμε θέατρο. Το να δείξεις τη δουλειά σου είναι μια συνθήκη που πρέπει να κυνηγήσεις. Εμείς το έχουμε κάνει αρκετά, στέλνοντας DVD και γράμματα. Γι’ αυτό χρειάζεται μια συστηματοποίηση της δουλειάς και όχι να τα περιμένεις όλα από το υπουργείο Πολιτισμού, που ασχολείται περισσότερο με τη συντήρηση του αρχαίου πολιτισμού, παρά με τη συντήρηση του νέου. Εγώ δεν περιμένω τίποτε από το κράτος.

• Δεν νιώθω πια νέος, αλλά πάντα έχω τη χαρά και την ελπίδα ότι ο καλύτερος Έλληνας συγγραφέας είναι 22 χρόνων και μένει στο Κουκάκι ή ότι ο καλύτερος σκηνοθέτης είναι ένα κορίτσι 17 χρόνων που μένει στην Τήνο. Δεν με νοιάζει η κόντρα η δική μας με τις παλαιότερες γενιές, ούτε οι δυσκολίες που μπορεί να συναντήσω στη δουλειά μου. Με νοιάζει, όμως, άνθρωποι ταλαντούχοι που έχουν χαρακτήρα να μην καταπλακωθούν από την ελληνική πραγματικότητα επειδή δεν βρήκαν δύο τρεις ανθρώπους να μοιραστούν τη δουλειά τους. Πρέπει να υποδέχεσαι το νέο μετά βαΐων και κλάδων κανονικότατα. Σε αυτό το σημείο υπάρχει αγένεια πολιτιστικά.

Χρήστος Πασσαλής: «Από μικρός ονειρεύομαι μια επανάσταση που θα φέρει τα πάνω κάτω» Facebook Twitter
Φωτ.: Στάθης Μαμαλάκης

• Ναι, νομίζω ότι καλώς πάθαμε ό,τι πάθαμε. Είναι δεδομένο ότι οι τεχνοκράτες ανά τον κόσμο παίζουν το παιχνιδάκι τους. Είναι δεδομένο, επίσης, ότι το ελληνικό κράτος έπασχε επί χρόνια. Στην Ελλάδα η διαφθορά ξεκινάει από την πενθήμερη και τα ταξιδιωτικά γραφεία. Βέβαια, δεν μπορώ να το πω αυτό ακριβώς τη στιγμή που άνθρωποι πεθαίνουν ή χάνουν τις δουλειές τους και πέφτουν σε κατάθλιψη. Δεν αξίζει σε κανέναν μια τέτοια εξέλιξη, αλλά δεν ξέρω ποιος ήλπιζε σε κάτι πολύ καλύτερο. Αν δεν αλλάξει η σχέση των πολιτών μεταξύ τους, του πολίτη με την πόλη του και του πολίτη με το κράτος, δεν θα αλλάξει τίποτα, ποτέ. Δεν γίνεται να κλέβω τους συμμαθητές μου για να έχω καλό δωμάτιο στη Ρόδο… Είναι ευχολόγια όλα αυτά, αλλά πρέπει να επιστρέψουμε στα βασικά.

• Από μικρός ονειρεύομαι μια επανάσταση που θα φέρει τα πάνω κάτω. Τώρα που μεγάλωσα βρίσκομαι σε μεγάλη σύγχυση. Δεν θέλω να γίνει η Γαλλική Επανάσταση και να έρθει ο Ναπολέοντας, δεν θέλω να γίνει η Οκτωβριανή Επανάσταση και να έρθει ο Στάλιν.

• Ελπίζω, μετά από δέκα χρόνια, να μη θυμόμαστε αυτές τις μέρες ως μια παραδείσια κατάσταση. Νομίζω ότι αυτή η περίοδος θα μείνει στη μνήμη μας ως αυτή που οι νέοι περνούσαν πολύ χειρότερα από τους μπαμπάδες τους. Πιστεύω ότι, ενώ υπάρχει πρόοδος, οι άνθρωποι ζούνε περισσότερο τη στιγμή που τα πράγματα χαλάνε πιο πολύ. Υπάρχει φοβερά μεγάλη αντίφαση μέσα στο μυαλό μου. Θα ήθελα να γκρεμιστούν όλα, αλλά να έχω την απάντηση για το μετά. Συμφωνώ, όμως, με αυτό που έλεγε ο Ναπολέοντας: «Πρώτα κάνουμε επίθεση και μετά βλέπουμε».

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια» ή «Γνώρισα/πρόλαβα μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». ή «Οι άνθρωποι στα νησιά δεν γνώριζαν καν τι σημαίνει τουρίστας»

Οι Αθηναίοι / «Τώρα η γλώσσα του Οδυσσέα είναι η γλώσσα μου. Και το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου»

Γεννημένος στο Σικάγο, η αληθινή αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στα ελληνικά νησιά και την Αθήνα το 1954. Αποτύπωσε φωτογραφικά «τα χρόνια της ελπίδας σε μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». Σήμερα, εκφράζει την ανησυχία του για τα όμορφα τοπία της και τις γειτονιές, όπως η Πλάκα, που «είναι γεμάτες από καταστήματα με σουβενίρ». Ο φιλέλληνας φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ