Daniel

Daniel Facebook Twitter
0

Γεννήθηκα στο πάρκο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, κοντά στη σχολή Ευελπίδων. Παιδί δεν ήμουν σπίτι μου καθόλου, όλο στο δρόμο με το ποδήλατο, με ψάχνανε! Μου άρεσαν τα ποδήλατα, οι μηχανές – ό,τι μου έδινε την αίσθηση πως μπορώ να φύγω μακριά, ό,τι με απεγκλώβιζε. Ήταν το
όνειρό μου να ’ναι το σπίτι μου κάτι που θα το μεταφέρω σα σαλιγκάρι.

Από 14-15 χρονών κούρευα, είχα ψαλίδια – τα πάντα. Η μητέρα μου μάς πήγαινε στον Άγγελο στην Ομήρου όταν ήμουν μικρός. Εκεί ήταν ένας κομμωτής, ο Ναπολέων, που η μητέρα μου τον πίστευε πάρα πολύ. Τον θυμάμαι πολύ αμυδρά – όμορφος άντρας! Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση.

Μετά το σχολείο πήγα στη Γερμανία και ξεκίνησα να σπουδάζω σινεμά. Τη σχολή δεν την τελείωσα, μετά από ενάμιση χρόνο γύρισα στην Ελλάδα. Μετά το σχολείο έζησα στη Γερμανία. Πήγα να σπουδάσω σινεμά αλλά αυτό δεν τελείωσε ποτέ. Ημουν τρελαμένος με το Rock ’n’ Roll.

Πίσω στην Αθήνα δούλεψα με αυτόν που είχε το περιοδικό «Το Τρίτο Μάτι». Έκανα διάφορες δουλειές, με τη μηχανή πήγαινα κόπιες σε κινηματογράφους, ασχολιόμουν και με τη μουσική από δω κι από κει· όπου τύχαινε, έπαιζα με διάφορα συγκροτηματάκια στο Rodeo, στη Λήδρα – ένα φοβερό μαγαζί που ήταν σε πάροδο της Αδριανού…

Είχα ένα φοβερό σπιτάκι, έμενα στον Βύρωνα, ακριβώς απέναντι από το Θέατρο Βράχων, και είχα τα ντραμς μέσα – με ήξερε όλη η γειτονιά! Το σπίτι ήταν σαν τρένο. Έβαζα τη μηχανή στο πρώτο δωμάτιο, μετά ήταν το δεύτερο δωμάτιο, μετά το τρίτο δωμάτιο. Μετά η κουζίνα και μετά ένα ντουλάπι – η τουαλέτα!

Με τις μουσικές πηγαίναμε στο Κλειδί στη Πλάκα. Ήταν μια disco πολύ γνωστή στη Κυψέλη, η Tebessie, ήταν το Mad, ήταν το Trip. Εποχή τρέλας! Θυμάμαι ήμασταν εκεί απέξω και πίναμε ένα ποτό. Δεν είχαμε να μπούμε μέσα και έλεγα για τον Αμερικανό Φίλο, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, και ξαφνικά βλέπω με δυο γκόμενες τον Dennis Hopper, με το λευκό καουμπόικο καπέλο της ταινίας! Ενάμιση χρόνο έκατσα στην Αθήνα, μετά τα παράτησα όλα, πούλησα τη μηχανή και έφυγα για Αγγλία. Ήταν τρομερό να πάς στο Vidal Sassoon τότε, έπρεπε να περιμένεις δύο χρόνια για να σε πάρουν. Έπαιρναν 12 άτομα το χρόνο.

Στο Λονδίνο έμενα στην αρχή σε ένα ξενοδοχείο τελείως μπουρδέλο, με έναν τύπο από τη σχολή που έφερνε κάτι γκόμενους τη νύχτα κι έκανε διάφορα. Τέλος πάντων, το δωμάτιο το ζεσταίναμε με τα πιστολάκια γιατί έκανε φοβερό κρύο και δεν είχε θέρμανση. Είχα την τύχη να γνωρίσω κάτι παιδιά στο ξενοδοχείο από το αμερικανικό κολέγιο, ερχόντουσαν και με 3-4 λίρες κάναμε ένα κούρεμα. Όταν χρειάστηκε να πιάσω δουλειά ήρθαν και με υποστήριξαν όλοι αυτοί. Και κατάλαβα και ένα φοβερό πράγμα, ότι δεν είναι τελικά το ζήτημα αν έχεις ταλέντο ή όχι.

Από το Λονδίνο άρχισα να ταξιδεύω, πήγα πρώτη φορά στην Αφρική, στη Κένυα. Ήταν σαν ένα μεγάλο χωριό. Έπαθα πλάκα! Και μετά στη Ζιμπάμπουε. Λόγω της μουσικής με αφήσανε να μπω στο γκέτο. Εκεί δεν με πήγαινε ούτε ο ταξιτζής. Μόλις έφτασα είδα ένα μέρος γεμάτο χρώμα, μυρωδιές. Έμενα σε μια γιαγιά. Ξαφνικά μπήκα σε μία κατάσταση όπου όλα ήταν αργά, περπατούσα εδώ κι εκεί, όλοι μού μιλούσαν. Νόμιζα ότι είχα γεννηθεί εκεί. Μετά γνώρισα και τον Χρήστο, το φίλο μου, και κάναμε ένα σωρό ταξίδια μαζί: Αιθιοπία, Γκάνα, Ρουάντα, Ουγκάντα, Κένυα, Τανζανία, Μοζαμβίκη…

Όταν σκέφτομαι την Αφρική μου ’ρχεται στο μυαλό ζέστη, υγρασία, και να περπατάω σε μια αγορά χαμένος στον κόσμο, να μην κάνω τίποτα. Μου αρέσει ο κόσμος, νομίζω πως εκεί πέρα θέλω να είμαι. Σου δίνουν πάρα πολύ σεβασμό και πάρα πολύ αγάπη οι άνθρωποι εκεί. Ό,τι θυμάμαι το θυμάμαι από τους ανθρώπους.

Στην Αθήνα γυρίζω οριστικά τέλη ’80. Δούλεψα στον Richard Cartier στο Ψυχικό. Τότε ήταν το πιο super κομμωτήριο της Ελλάδας, minimal. Ήταν ο πιο ακριβός, τον ήξεραν όλοι! Μετά, ξαφνικά πέθανε το παιδί του από καρκίνο κι έφυγε σε μια νύχτα, δεν τον ξαναείδε κανένας! Πήγε Αγγλία και ασχολήθηκε με αυτοκίνητα. Ένας τρελός…

Δεν επιλέγει ο πελάτης τον κομμωτή αλλά ο κομμωτής τον πελάτη. Αυτό σημαίνει να θες να κάνεις στον πελάτη το καλύτερο που μπορείς. Και ο κόσμος το εκτιμάει αυτό. Εγώ δεν θέλω ούτε τα βόρεια προάστια ούτε τους λεφτάδες ούτε τα μοντέλα. Με ενδιαφέρει ο καθημερινός άνθρωπος.

Είμαι κοινωνικός, θέλω να κάνω φίλους· τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, δεν με ενδιαφέρουν... Όλοι ήθελαν εδώ να κάνουν μαγαζί μαζί μου, έχω εκατό χιλιάδες προσφορές! Δεν με ενδιαφέρει να κάνω αλυσίδες και παπαριές…

Ούτε θέλω να κάνω τίποτε άλλο απ’ αυτό που κάνω. Εδώ έχουμε 10 ραντεβού την ημέρα, βγάζουμε το μεροκάματο και κάνουμε όλο το ελληνικό θέατρο. Σιχαίνομαι τα επώνυμα ρούχα. Μπορεί να πάρεις κάτι απ’ τη μάνα σου, από τα σκουπίδια, από τους Κινέζους ή από τη λαϊκή και να μοιάζει
πολύ ωραίο επειδή είσαι εσύ. Εγώ είχα ένα σακάκι Yamamoto –μου το είχε χαρίσει ο ίδιος ο Yamamoto– και το άφησα και το φάγανε οι σκόροι… Ένα
πράγμα με κάτι χαλκάδες σαν κινέζικο, δεν το φόρεσα ποτέ, ήταν too much! Η μόδα είναι στο δρόμο. Πρέπει να ’χεις τα μάτια ανοιχτά, να την πάρεις και να την κάνεις πράξη. Να την προσφέρεις και σε άλλους, που ίσως δεν έχουν θάρρος...

Εγώ μένω στην οδό Μάρνη, εκεί στη Πλατεία Βάθη. Όλοι με δουλεύουνε – για τις πουτάνες, τα πρεζάκια… Έχω πάρει ένα παλιό ρετιρέ και μένω. Είμαι τέλεια, σηκώνομαι το πρωί και είμαι κοντά στη δουλειά μου. Μ’ αρέσει πολύ η πόλη. Πηγαίνω στα αφρικάνικα τα μέρη –είναι ένα μπαράκι που το λένε Η Αφρικάνα–, στο Lift, στο Cozy, σε μέρη που πηγαίνουν Πολωνοί. Στη γειτονιά μου σε κάτι βουλγάρικα που έχουν ανοίξει τώρα. Για καφέ πάω σε ένα αιγυπτιακό καφενείο που έχει ναργιλέ – μ’αρέσει πολύ!

Νομίζω πως θα την κάνω κάποια στιγμή για Αφρική, οι φίλοι μου είναι από τη Ζάμπια· ίσως, αν κάτσει… Το σκέφτομαι πολύ. Κάπου να μπορείς να αράξεις, με μουσικές, κάπου όχι και τόσο επικίνδυνα... Έχω κάνει ένα σχολείο κομμωτικής στην Κένυα με σπόνσορα το Vidal Sassoon, προσπαθώ να τους μάθω να κουρεύουνε με τον ευρωπαϊκό τρόπο τα αφρικάνικα μαλλιά.

Πίστευα μικρός πως ένα κούρεμα μπορεί να γίνει με γλυπτικό τρόπο· δεν είναι καθόλου έτσι. Πρέπει πρώτα να έχεις μια πολύ καλή βασική τεχνική, και το τελευταίο μέρος να είναι γλυπτικό. Ρώταγαν το δάσκαλό μου με τι κάνει το τελείωμα. Και αυτός έλεγε «μ’αυτό!», και έδειχνε την καρδιά του!

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ