Γεννήθηκα στο Σίντνεϊ, στην Αυστραλία, από γονείς Έλληνεςμε ρίζες απ' την Κέρκυρα. Μέναμε στα προάστια, σε ένα μέρος με πολλούς μετανάστες που ζούσαν σύμφωνα με τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής της Ελλάδας του ‘50. Μια μικρή Αθήνα, αλλά σε άλλη εποχή.
Ήμουν πολύ κακομαθημένο παιδί, με πολλά παιχνίδια και πισίνα, αλλά μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον πολύ ασφυκτικό. Οι άνθρωποι στην Αυστραλία έχουν πολύ πιο στενές σχέσεις, όταν είσαι έξω απ' την Ελλάδα η κοινωνία είναι πολύ πιο κλειστή. Ως παιδί ήμουν αναγκασμένος να περιτριγυρίζομαι από τους ανθρώπους που ήξεραν οι γονείς μου. Πήγα σε ελληνικό σχολείο με ελληνικούς χορούς και τέτοια, αλλά εκεί τα πράγματα άλλαξαν για μένα, ευτυχώς: Έκανα καινούργιους φίλους που είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα.
Μου αρέσει η Αυστραλία, δεν έχω όμως επιστρέψει για πολλά χρόνια. Δεν έχω πολλά εκεί. Η αδελφή μου παντρεύτηκε Έλληνα και ζει εδώ -έχω και δυο ανιψιούς που αγαπάω πραγματικά-, η μητέρα μου μας επισκέπτεται κάθε χρόνο, ο πατέρας μου έχει πεθάνει. Είναι πιο εύκολη η ζωή στην Αυστραλία, επειδή η κυβέρνηση βοηθάει τους ανθρώπους, σε στηρίζει, έχεις ευκαιρίες να προχωρήσεις, δεν υπάρχει τόση φτώχια. Ακόμα και στη μουσική έχεις περισσότερες ευκαιρίες, γιατί είναι πιο μεγάλη η αγορά. Παρ' όλα αυτά, μου αρέσει η Αθήνα, έχω επιλέξει να μένω εδώ.
Πάντα ήθελα να γίνω διασκεδαστής. Η μουσική ήταν η μεγαλύτερη αγάπη μου, γι' αυτό λάβαινα μέρος σε πολλούς διαγωνισμούς ταλέντων από τότε που ήμουν έφηβος. Έφτιαξα ένα ροκ γκρουπ με φίλους μου, τους Nix, και γράφαμε demo κασέτες, δεν προχωρήσαμε όμως περισσότερο. Άλλαξα πολλά επαγγέλματα, δοκίμασα διάφορα, όλα κατά κάποιον περίεργο τρόπο είχαν σχέση με τη διασκέδαση. Το πραγματικό μου όνειρο ήταν να τραγουδήσω, και να 'μαι σήμερα εδώ.
Όταν τέλειωσα το σχολείο πήγα για τρία χρόνια στη δραματικήσχολήκαι μετά σπούδασα διαφήμιση για ένα εξάμηνο. Ήθελα να γίνω ηθοποιός. Δεν τα κατάφερα.
Ασχολούμαι με τη μόδα από μικρός. Έστω και άτυπα. Η μαμά μου με έπαιρνε πάντα μαζί της όταν πήγαινε να ψωνίσει ρούχα, ζητούσε τη γνώμη μου. Θυμάμαι κάποια φορά που ψώνιζε σε ένα πολυκατάστημα ότι έφυγα και πήγα στην αίθουσα με τα παιχνίδια και την έχασα και μετά τη φώναζαν απ' τα μεγάφωνα. Με είχαν βρει μόνο μου να κλαίω...
Στην Ελλάδα ήρθα το 1999 για διακοπές και τελικά έμεινα. Η ξαδέρφη μου η Όλγα με έπεισε να μείνω. Μια βραδιά σε ένα πάρτι γνώρισα μία booker που ήθελε να με αντιπροσωπεύει, με έπεισε να δοκιμάσω το μόντελινγκ και έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου εκεί. Σκέφτηκα να το κάνω για λίγο για να βγάλω λεφτά, είχα επιτυχία και το συνέχισα.
Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα έμοιαζα να είμαι από άλλο πλανήτη, ήμουν πολύ ευγενικός, έλεγα ευχαριστώ συνέχεια - έτσι είχα μάθει. Μετά κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό γιατί οι Έλληνες σε περνάνε για ούφο.
Κάποια στιγμή γνώρισα τον Γιάννη απ' τους Matisse, πάλι σε πάρτι. Δεν τους ήξερα, μου είπε ότι ήταν σε κάποιο γκρουπ και γι' αστείο του είπα «τραγουδάω, αν ποτέ χρειαστείτε τραγουδιστή, πάρτε εμένα». Μετά από μήνες μου τηλεφώνησε, με κάλεσε να με ακούσουν και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Είναι πολύ σημαντική η εικόνα σου, μια λεπτομέρεια που μπορεί να σε κάνει ξεχωριστό. Όταν πρωτοξεκίνησα είχα τα μαλλιά μου κοντά και δεν είχα πολλές προτάσεις. Όταν άφησα τα μαλλιά μου μακριά κι έγιναν μπούκλες έγινε κάτι περίεργο: ξαφνικά έκλεινα δουλειές, καμπάνιες κάθε εβδομάδα, editorial μόδας, πολλοί άνθρωποι από το χώρο με αναγνώριζαν απ' τα μαλλιά μου.
Είμαι αρκετά τυχερός, έχει παίξει μεγάλο ρόλο η τύχη για να φτάσω μέχρι εδώ, υπάρχουν άνθρωποι που είναι πιο ταλαντούχοι από μένα οι οποίοι δεν είχαν τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν. Έχω δουλέψει όμως σκληρά, δεν φτάνει η τύχη. Χρειάζεται ταλέντο και δουλειά.
Επιτυχία είναι να είσαι ευτυχισμένος με αυτό που κάνεις, με τη ζωή σου. Να κάνεις κάτι δημιουργικό και να εκπληρώνεις το όνειρό σου. Δεν σημαίνει λεφτά. Μου φτάνει η ικανοποίηση που μου δίνει, είμαι πολύ χαρούμενος που μου συμβαίνει όλο αυτό. Κάθε φορά που είμαι στη σκηνή είμαι ευτυχισμένος. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι σαν να θέλεις να κάνεις κάτι πολύ και μετά να τα καταφέρνεις. Φαντάζομαι αυτό σημαίνει ευτυχία, να μη θέλεις να τελειώσει αυτό που ζεις, να σκέφτεσαι «Θεέ μου, κάνε να κρατήσει ακόμα λίγο!».
Είμαι συνήθως εξωστρεφής και μιλάω πολύ, αλλά κατά βάθος είμαι ντροπαλός. Αυτό είναι κάτι που δεν αντέχω στον εαυτό μου. Με ενοχλεί επίσης η νευρικότητά μου, που είμαι αμήχανος όταν δεν πρέπει.
Δεν είμαι μοναχικός τύπος, δεν με εκφράζει η μοναξιά του καλλιτέχνη και η μελαγχολία. Θέλω πάντα να έχω ανθρώπους γύρω μου, ζω με άλλους ανθρώπους, βγαίνω συχνά, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να είναι μοναχικός.
Μου αρέσει ο DavidBowie, είναι κάποιος στον οποίο θα ήθελα να μοιάσω. Μου αρέσουν οι αλλαγές του, το glam rock, ο ρόλος του στη μουσική, το ότι έπαιζε με τη σεξουαλικότητά του. Στην Ελλάδα κανείς δεν κάνει κάτι ακραίο, φοβούνται να παίξουν με την εικόνα τους. Θα 'θελα να κάνω ό,τι μου 'ρθει, να εκφραστώ, χωρίς να με νοιάζει τι θα πουν οι άνθρωποι.
Δεν φτάνει μόνο η μουσική, αν θέλεις να ξεχωρίσεις. Η μουσική είναι σπουδαία, αλλά η εικόνα είναι το ίδιο σημαντική. Θα μπορούσα να κάνω κάτι ακραίο, αλλά όχι για να προκαλέσω - πράγματα που αισθάνομαι, τίποτα όμως που θα εξέθετε το γκρουπ. Με κανέναν τρόπο.
Οι φίλοι μου είναι κάτι σαν φύλακες-άγγελοί μου. Ο Filep, ο Beka και ο Στέλιος είναι εκεί πάντα και με στηρίζουν. Έχουν καθορίσει κατά κάποιον τρόπο τη ζωή μου, μου δίνουν ώθηση να συνεχίσω να είμαι εγώ. Με κάνουν να αισθάνομαι ασφάλεια.
Περισσότερο απ' όλα φοβάμαι το θάνατο. Όχι να μην πεθάνω και χαθώ, αλλά να μη στεναχωρήσω τους ανθρώπους που θα αφήσω πίσω μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη μάνα μου να θρηνεί, τρελαίνομαι. Θέλω όλοι οι άνθρωποι γύρω μου να είναι χαρούμενοι και να γελάνε.
Σε μια συνεργασία δεν χρειάζεται να κάνεις συμβιβασμούς, χρειάζεται απλά να είσαι ο εαυτός σου. Δεν έχω συμβιβαστεί ποτέ στη ζωή μου, ούτε πρόκειται να το κάνω. Ακόμα κι αν έχει κόστος.
Ο έρωτας είναι πολύ σημαντικόςγιατί είναι βασικός παράγοντας για πραγματική ευτυχία. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Την αγαπάω την Αθήνα. Μου αρέσει ο ήλιος της και ο ρυθμός της πόλης, η ασφάλειά της, που μπορείς να περπατάς στο δρόμο χωρίς να φοβάσαι. Συνήθως στην Ευρώπη δεν συμβαίνει αυτό. Μου αρέσει που οι άνθρωποι βρίσκουν χρόνο για καφέ ακόμα και τις ημέρες που δουλεύουν, που βγαίνουν όλοι έξω και το καλοκαίρι είναι κόσμος παντού. Συνήθως πηγαίνω στο Circus bar στο Κολωνάκι και για κρέπες στα Εξάρχεια.
Με ενοχλούν η αγένεια,η διαφθορά σε τέτοιο βαθμό και η μόλυνση. Επίσης, οι άνθρωποι που ζητιανεύουν. Είναι πάρα πολλοί κι αυτό δείχνει ότι το κράτος δεν βοηθάει.
Οι άνθρωποι φοβούνται να κάνουν ένα βήμα παραπέραμήπως τους απορρίψουν. Το μότο μου στη ζωή είναι «ποτέ να μην τα παρατάς», πάντα να ψάχνεις την ευκαιρία και να κυνηγάς την τύχη σου. Η ζωή με έμαθε να είμαι ειλικρινής και να στηρίζω τους φίλους μου. Και να κυνηγάω το όνειρό μου.
σχόλια