Καλύτερα κομπινεζόν, παρά ρόμπα ξεκούμπωτη

Καλύτερα κομπινεζόν, παρά ρόμπα ξεκούμπωτη Facebook Twitter
«Τώρα, δηλαδή, τι παριστάνει αυτό το ψώνιο;»
4

Την ημέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των πρόσφατων ισπανικών εκλογών (αλλά και στο μεγαλύτερο διάστημα της προεκλογικής καμπάνιας) ουδείς από τους αρχηγούς των κομμάτων φορούσε γραβάτα, εκτός από τον Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos, ο οποίος φορούσε, και σε συνδυασμό με τα σηκωμένα μανίκια, το δειλό μούσι και την αλογοουρά θύμιζε κουμπάρο χεβιμεταλά γαμπρού σε θρησκευτικό γάμο, όπου, τέλος πάντων, πρέπει να διατηρηθεί κι ένα κάποιο πρωτόκολλο λόγω της περίστασης. Μερικούς μήνες πριν, κατά τη διάρκεια μιας έντονης αντιδικίας στη Βουλή των Κοινοτήτων μεταξύ εκπροσώπων των δύο (πρώην;) μεγάλων κομμάτων με θέμα το Βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας, ο Ντέιβιντ Κάμερον συνέστησε (μετά βδελυγμίας) στον ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν (ο οποίος κατά καιρούς έχει κατηγορηθεί από μερίδα των media ότι μοιάζει με ταχυδρόμο, καθηγητή γεωγραφίας και άλλες τέτοιες «μίζερες» επαγγελματικές ιδιότητες) να φορέσει επιτέλους ένα κουστούμι της προκοπής και να δέσει σωστά τη γραβάτα του (γραβάτα φορούσε, πάντως). Η αντίδραση ακόμα και του μέσου συντηρητικού Βρετανού –ο οποίος αγαπά το πρωτόκολλο, αλλά απεχθάνεται τα φτηνά επιχειρήματα και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη– ήταν μάλλον αρνητική στην επίθεση του Κάμερον. Ακόμα παλιότερα, κατά τη συνδιάσκεψη του G8 (G7 πλέον, μετά την προσωρινή αποβολή της Ρωσίας) το 2013 στη Βόρεια Ιρλανδία, κάποιος είχε την επικοινωνιακή έμπνευση να εγκαταλειφθούν οι γραβάτες και να εμφανιστούν οι ηγέτες χαλαροί και casual στις φωτογραφίες. Το αποτέλεσμα ήταν να μοιάζουν ακόμα πιο ίδιοι μεταξύ τους (και πιο fake) στα navy blazer που φορούσαν, σαν επιτροπή της εργοδοσίας που αποφάσισε να προβεί σε ομαδικές απολύσεις μια «casual Friday». Στην επόμενη σύνοδο, οι γραβάτες επανήλθαν.

Aυτό που τη βαράει στον κόσμο δεν είναι η απουσία της γραβάτας αλλά η επιδεικτική αποστασιοποίηση από την αντίληψη της πλειονότητας κάποιου ναρκισσευόμενου δήθεν outsider σαν τον Βαρουφάκη, ο οποίος, ενώ κραυγάζει ότι εμφανίζεται έτσι, με τις ακραίες casual/trendy πινελιές του, επειδή είναι περί της ουσίας και όχι των τύπων, στην πραγματικότητα προκαλεί τόσο «θόρυβο», που ξεχνιέται κάθε ουσία και μένει μόνο η πρώτη αντίδραση: «Τώρα, δηλαδή, τι παριστάνει αυτό το ψώνιο;».

Υπενθυμίζω αυτά τα περιστατικά βραχυκυκλώματος του ενδυματολογικού κώδικα, επειδή ακριβώς οι εποχές έχουν αλλάξει (και θα αλλάξουν ακόμα πιο πολύ καθώς οι πολιτικοί, ακόμα και οι πιο συντηρητικοί, θα αναγκάζονται να απευθύνονται εξίσου στις «γραβάτες» και στους «εργάτες») και τα πρωτόκολλα και οι εθιμοτυπίες δεν έχουν ούτε την αίγλη, ούτε την ισχύ, ούτε τη σημειολογία που είχαν κατά το παρελθόν. Υπ’ αυτή την έννοια, μόνο κέρδος αποσπά η ελληνική κυβέρνηση από τις τακτικές επιθέσεις  περί «τυχάρπαστων», «λέτσων», «άπλυτων» κ.λπ. που δέχεται κατά καιρούς με αφορμή τα ενδυματολογικά ατοπήματα  επιφανών στελεχών της και τον ευτελισμό, υποτίθεται, από μέρους τους πάσης φύσεως πρωτοκόλλων εμφάνισης και συμπεριφοράς. Ειδικά αν πρόκειται για σχόλια τόσο χαμηλού επιπέδου (και ξεφτιλισμένου χιούμορ) όσο αυτά που πλημμύρισαν (σαν να ξεχείλισε βόθρος) τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτές τις μέρες κατά την επίσημη επίσκεψη της εθνικής αντιπροσωπείας, κυρίως σε σχέση με το «κομπινεζόν» που επέλεξε να φορέσει η σύζυγος του πρωθυπουργού. Συνέπεσε και η επέτειος του περσινού κατάπτυστου δημοψηφίσματος και τα νεύρα ήταν πιο τεντωμένα από το κανονικό, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για τέτοιου ύφους εκτόνωση. Χυδαίο και ανάρμοστο δεν είναι το φόρεμα, χυδαίο και ανάρμοστο ήταν το δημοψήφισμα ή οτιδήποτε άλλο από τα μύρια όσα μπορεί να ψέξει κανείς τη συγκεκριμένη κυβέρνηση με σοβαρά επιχειρήματα.

Δεν πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει κάποιου είδους dress code στους πολιτικούς (και στις συζύγους τους); Ναι, πρέπει. Οφείλουν να ενδύονται αξιοπρεπώς, να είναι κουμπωμένοι και ξενέρωτοι. Οφείλουν να είναι όσο γίνεται αόρατοι εμφανισιακά, είτε φοράνε κουστούμι και γραβάτα, είτε πόλο μπλουζάκι και κοτλέ παντελόνι. Αυτό που τη βαράει στον κόσμο δεν είναι η απουσία της γραβάτας (σκεφτείτε κράξιμο που θα έτρωγε ο Τσίπρας απ’ όλες τις πλευρές, αν ξαφνικά αποφάσιζε να παραβεί τον κανόνα που ο ίδιος με τόσο κραυγαλέο, τελικά, τρόπο κατοχύρωσε) αλλά η επιδεικτική αποστασιοποίηση από την αντίληψη της πλειονότητας κάποιου ναρκισσευόμενου δήθεν outsider σαν τον Βαρουφάκη, ο οποίος, ενώ κραυγάζει ότι εμφανίζεται έτσι, με τις ακραίες casual/trendy πινελιές του, επειδή είναι περί της ουσίας και όχι των τύπων, στην πραγματικότητα προκαλεί τόσο «θόρυβο», που ξεχνιέται κάθε ουσία και μένει μόνο η πρώτη αντίδραση: «Τώρα, δηλαδή, τι παριστάνει αυτό το ψώνιο;». Ας θυμηθούμε επίσης –για λίγο– τον αλήστου μνήμης Αυστριακό ακροδεξιό ηγέτη Γεργκ Χάιντερ, ο οποίος συστηματικά «τρολάριζε» (θα λέγαμε σήμερα) κάθε είδους ενδυματολογικό πρωτόκολλο, φορώντας από πανάκριβα κουστούμια σε έντονα χρώματα μέχρι παστέλ βερμούδες, σχεδόν πάντα όμως κόντρα στη «στολή» που απαιτούσε η εκάστοτε επίσημη περίσταση. 

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

4 σχόλια
"αλλά η επιδεικτική αποστασιοποίηση από την αντίληψη της πλειονότητας κάποιου ναρκισσευόμενου δήθεν outsider σαν τον Βαρουφάκη, ο οποίος, ενώ κραυγάζει ότι εμφανίζεται έτσι, με τις ακραίες casual/trendy πινελιές του, επειδή είναι περί της ουσίας και όχι των τύπων, στην πραγματικότητα προκαλεί τόσο «θόρυβο», που ξεχνιέται κάθε ουσία και μένει μόνο η πρώτη αντίδραση Πηγή: www.lifo.gr"Το αν είναι επιδεικτική είναι το ένα, ποιός το οριοθετεί ή το προμοτάρει ως τέτοιο είναι κάτι άλλο; Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην ενδυμασία και στο κατ' επιλογή ένδυμα, όπως υπάρχει (αναλογικά) διαφορά ανάμεσα στη γλώσσα και στην ομιλία. Η πρώτη είναι το κανονιστικό πρότυπο ενώ η δεύτερη είναι ατομική επιλογή. Θυμάμαι πολύ καλά την επομένη των εκλογών / ορισμό του τότε υπουτργικού συμβουλίου οι διάφορες φυλλάδες, αλλά και τα κανάλια του δημοκρατικού τόξου σατ μεσημεριανα τους και όχι μόνο να ασχολούνται μόνο με τις ενδυματολογικές και μεταφορικές επιλογές του Βαρουφάκη. Αν αυτό δεν είναι μια προσπάθεια τουλάχιστο ρίχνω την μπάλα στην εξέδρα - ουσιαστικά αποπροσανατολισμού, τότε τι είναι; Και κάτι τελευαταίο... ο μόνος που έχει το διακαίωμα στην ενδυμασία είναι ο βασιλιάς.. αλλά ξέρετε...ο βασιλιάς είναι πλέον γυμνός! (θυμάστε το πααρμύθι;)
Πολύ απλά: σε γενικές γραμμές, το dress code το καθορίζει ο εργοδότης σου.Ο εργοδότης του κ. Τσίπρα και του υπόλοιπου τσιρκ...εμμ, κυβέρνησης είναι το κράτος. Στο δυτικό κόσμο, η απαίτηση είναι γραβάτα - κοστούμι (και αντίστοιχα, για τις κυρίες).Εγώ, ως πολίτης και χρηματοδότης του κράτους έχω απαίτηση ο εκπρόσωπός μου να πηγαίνει στη Κίνα και να είναι ντυμένος "στη τρίχα" - όπως α) απαιτεί ο ρόλος του και β) όπως περιμένουν και οι (εν δυνάμει) επενδυτές μας.
Σε όλα τα πράγματα καλό είναι το μέτρο. Όταν ήμουν μικρός έβλεπα στην τηλεόραση τον Καραμανλή με φρακο να παρακολουθεί την παρέλαση και ήταν υπερβολή. Τώρα έχουν κρατήσει την ξύλινη γλώσσα και κάποιοι έβγαλαν τις γραβάτες. Όσο για την Αγγλία είναι μια χώρα που για να δεις άλογα να τρέχουν πρέπει να βάλεις φρούτο σαλάτα στο κεφάλι και αν δικαστεις θα πρέπει να προσπαθείς να μην γελάσεις με τις περούκες των δικαστών και δικηγόρων. Υ.γ . εδώ θα πρέπει να μην γελάς με τις αποφάσεις του δικαστηρίου.