After laughter (come tears). Περπατώντας στον Πειραιά την τελευταία μέρα του χειμώνα μπροστά από βιτρίνες μαγαζιών που πουλάνε ναυτικές στολές, ταξιδιωτικά πρακτορεία, γραφεία ναυτιλιακών εταιρειών και (άθλια) σαντουιτσάδικα, ακούγονται ρεμπέτικα από κάπου κάτω από τον ουρανοξύστη-φάντασμα, το θεόρατο κτίριο του ΟΛΠ, σκοτεινό σαν το κοινοβούλιο ενός δυστοπικού τοπίου (ή το κτίριο σχεδιασμού πολεμικών επιχειρήσεων μιας μάτριξ πόλης του 2049). Η Ακτή Μιαούλη του Πειραιά το βράδυ, όταν κλείνουν τα φώτα των γραφείων, πέφτει σε λήθαργο, τίποτα δεν θυμίζει τον μεσημεριανό οργασμό, τις κόρνες και τους υπαλλήλους με τα κοστούμια που τρέχουν μιλώντας στα κινητά πάνω κάτω (είναι ίσως μια από τις τελευταίες εναπομείνασες υγιείς business districts της πόλης). Στην ιρλανδική παμπ (πόσες φορές θα γράψω για το πόσο λείπει από την Αθήνα το concept της παμπ, πόσο μάλλον της gastro pub, που είναι η τάση τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και την Αμερική) Ο'Connell's, μία από τις τρεις αυθεντικές παμπ που ανήκουν στην ίδια εταιρεία (οι άλλες είναι η James Joyce στο Μοναστηράκι και η Molly Malone's στη Γλυφάδα), μία μεγάλη flatscreen προβάλλει έναν αγώνα τένις του Τζόκοβιτς, από τα ηχεία ακούγεται το «No cars go»των Arcade Fire (!) και μια παρέα έξι γυναικών (προφανώς υπαλλήλων ναυτιλιακής) με ταγέρ πίνει μπίρες, γελώντας δυνατά. Τα ποτά είναι φτηνά και εξαιρετικά, το αξάν του Ιρλανδού μπάρμαν θυμίζει αυτό του Κόλιν Φάρελ, ενώ όλα τα λεφτά είναι μια γουορχολικής αισθητικής προπαγανδιστική αφίσα στην τουαλέτα, που διαφημίζει την Ιρλανδία λέγοντας «μάθετε τα καλύτερα αγγλικά στην Ιρλανδία» κι απεικονίζοντας κάτω από αυτήν τη φράση τους Σάμιουελ Μπέκετ, Μπέρναρντ Σο, Όσκαρ Ουάιλντ, Τζέιμς Τζόις, Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς και Τζόναθαν Σουίφτ.
Πίσω στην Αθήνα, στου Ψυρρή, που τελευταία δείχνει να αλλάζει και να αναγεννιέται παίρνοντας τη μορφή που θα έπρεπε να έχει εξαρχής, στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας στη Μιαούλη, στην (υπέροχη) γκαλερί About, o πολύ καλός Κύπριος καλλιτέχνης Χρίστος Μιχαηλίδης παρουσιάζει την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο «Short Floating Acts», μεγάλης κλίμακας πίνακες με γεωμετρικές φόρμες και άλλους που μοιάζουν να απεικονίζουν καταφύγια μέσα σε κατάφυτα τοπία (και κατά τη γνώμη μου ήταν και οι πιο ωραίοι), σαν να θέλει να παρουσιάσει ένα δυστοπικό (αλλά πολύχρωμο) σύμπαν μιας πόλης του μέλλοντος (ή μήπως μια παραλλαγή του παρόντος;).
Λίγο αργότερα, οι Bazooka στο Zero της Μεγάλου Αλεξάνδρου, στον Κεραμεικό (που εξελίσσεται στο πιο δυνατό «αθόρυβο» new entry της αθηναϊκής νύχτας), δίνουν ένα ακόμα καταιγιστικό σόου μπροστά σε ασφυκτικά πολύ κόσμο. Δύο σετ ντραμς, συγκινητική ενέργεια, post punk, garage και noise σε ένα καυτό καζάνι, υπερηχητική νεολαία. Μια (ακόμα) σπουδαία ελληνική μπάντα, έτοιμη για μεγάλα πράγματα στο εξωτερικό (την ίδια στιγμή οι Acid Baby Jesus βρίσκονταν σε νέα περιοδεία στην Αμερική, μαζί με τους Hellshovel). Το Σάββατο το βράδυ η αθηναϊκή υστερία με την Chinawoman θα γέμιζε το six d.o.g.s σε μία από τις δύο sold out εμφανίσεις της Καναδέζας (με ρώσικες ρίζες) τραγουδίστριας, με τα κινητά να σηκώνονται ψηλά (ως νέοι αναπτήρες) στο «Lovers are strangers», το πιο γνωστό κομμάτι της στην Ελλάδα (σε αντίθεση με το εξωτερικό, που είναι το «Partygirl»). Μια καθ' όλα αναιμική εμφάνιση, με τις λάιβ ενορχηστρώσεις να έχουν μικρή σχέση με τα άλμπουμ, την ατμόσφαιρα των βερολινέζικων ballrooms παντελώς απούσα, την ίδια μάλλον απροετοίμαστη για συναυλία μπροστά σε τόσο πολύ κοινό (μέχρι πριν από λίγο καιρό έκανε... λάιβ στο υπνοδωμάτιό της), καμιά σύνδεση με τους μουσικούς της, ένα ακόμα από τα ελληνικά παράδοξα (ελπίζω να μην εξελιχθεί σε νέα Puressence). Το ίδιο βράδυ, στο Second Skin, το 15ο Fetish Ball (το ελληνικό αντίστοιχο του Torture Garden) που διοργάνωσε ο Γιώργος Φακίνος κινήθηκε για μια ακόμα φορά σε υψηλά ευρωπαϊκά επίπεδα, αποδεικνύοντας ότι αν θέλεις και ξέρεις να οργανώσεις κάτι σωστά, ο κόσμος και η «ατμόσφαιρα» θα ανταποκριθούν. Καταπληκτικά kinky ντυσίματα, άψογα στημένος ήχος και φώτα, επαγγελματικά σόου (με highlight το γιαπωνέζικο ιεροτελεστικό bondage του Alexis D. στη Salilia), σαν να άνοιξες μια πόρτα και να βρέθηκες στο Λονδίνο και τίποτα ξανά να μην ήταν το ίδιο.
σχόλια