Τις τελευταίες μέρες αναπαράγεται στο διαδίκτυο μιά φράση του Χριστιανόπουλου, από πρόσφατη συνέντευξή του (στην οποία, μεταξύ άλλων, εκδήλωσε την συμπάθειά του για τον σχεδόν σαλεμένο Άνθιμο).
Είχε πεί: «Εγώ ψηφίζω ανελλιπώς. Δεν έχω χάσει ψηφοφορία... Ψηφίζω διαρκώς λευκό. Δηλαδή, όχι ακριβώς λευκό, αλλά πάνω στο λευκό γράφω ένα ποίημα. Μια λέξη ή έναν στίχο. Δύο στίχους κυρίως χρησιμοποιώ. Εναν από ψαλμό του Δαυίδ "Μή πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ούκ έστι σωτηρία" κι έναν ελαφρά παραλλαγμένο στίχο του Καβάφη που λέει "Βλάπτουν όλοι την Ελλάδα"»
H τελευταία φράση είναι βεβάιως η κυνική κατάληξη του σαρκαστικότερου ίσως ποιήματος του Καβάφη ''Ας φρόντιζαν". Στο ποίημα, την ξεστομίζει κάποιος που είναι το ακριβώς αντίθετο του Χριστιανόπουλου: τυχοδιώκτης, νέος με υγείαν αρίστην, πρόθυμος να κάνει καριέρα σε όποιο κόμμα τού δώσει χώρο, και σύμφωνα με δικά του λόγια "ένας ταλαίπωρος που ζητάει να μπαλωθεί".
Ας θυμηθούμε ολόκληρο το συγκλονιστικό ποίημα:
Ας φρόντιζαν
Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ' έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ' είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.
Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.
Σ' ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Αυτή είν' η πρόθεσίς μου.
Αν πάλι μ' εμποδίσουνε με τα συστήματά τους -
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ' εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.
Θ' απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ' εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ' τους τρεις.
Κ' είν' η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ' οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ' αυτόν.
*************************************
Τώρα που το ξαναδιαβάζουμε, το συμπέρασμα είναι ακριβώς αντίθετο από αυτό που εννοεί ο Χριστιανόπουλος.
Ο Καβάφης θεωρεί το "αψήφιστο της εκλογής" νοσηρό σύμπτωμα ενός ανθρώπου χαλασμένου, και την γενικευτική απόρριψη όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών, σημάδι του καιροσκοπισμού του.
Εννοεί: ότι δεν παίρνουν θέση, εκείνοι που θέλουν να παίζουν σε όλα ανεξαρτήτως τα ταμπλώ.
Κι αυτό είναι πολύ διαφορετικό, από το αίσθημα αηδίας που πνίγει μερικούς και τους τυφλώνει, ώστε να μη νοιάζονται πιά να δουν τις βασικές διαφορές ανάμεσα στους δύο αναθρώπους που από μεθαύριο θα ορίζουν την ατμόσφαιρα της πόλης μας.
Διότι ΔΕΝ είναι όλοι ίδιοι.
Δεν είναι το ίδιο να αποφασίζει για τα πολιτιστικά του Δήμου η Ευφροσύνη Δοξιάδη
αντί για τον Ψινακη.
Δεν είναι το ίδιο να αποφασίζει για την πολεοδομία της πόλης ο Τομπάζης
αντί για τον Καφέζα.
Δεν είναι το ίδιο να υπερασπίζεται τα δικαώματα των κατοίκων ο Καμίνης αντί για τον Κακλαμάνη
Το ποίημα του Καβάφη εννοεί ακριβώς αυτό: ότι τη σύγχυση και το μηδενσμό τον καλλιεργούν οι τυχοδιώκτες, οι εξωφυλαρούχες των κομμάτων, οι κυνικοί.
Δείγμα αξιοπρέπειας και ελευθερίας είναι το να επιλέγεις εκείνον που θα διαμορφώνει καθημερινά το περιβάλλον όπου ζείς.
(Διαβάστε και το σχετικό κομμάτι της Ευφρσύνης Δοξιάδη: Θα παραδώσετε την Αθήνα του Περικλή στον Ψινάκη; )
