Ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman σε άρθρο του που θα δημοσιευτεί στο περιοδικό των New York Times αναφέρεται στην ιστορία της Ευρωπαϊκής  Ένωσης και στα θεμελιώδη προβλήματα του κοινού νομίσματος που οδήγησαν στη σημερινή κρίση και αναρωτιέται αν μπορεί να σωθεί το ευρώ. Κάνει λόγο για οφέλη που δεν υπήρξαν ποτέ τόσο σημαντικά όσο ήθελαν οι ευρωπαίοι να πιστεύουν, εντοπίζει σημαντικές ομοιότητες ανάμεσα στη σημερινή κρίση και στα όσα εκτυλίχθηκαν στην Αργεντινή πριν από δέκα χρόνια  και εντοπίζει τέσσερα πιθανά σενάρια για το ευρώ:  

1) Να δείξουν οι ευρωπαϊκές χώρες αντοχή στα δύσκολα: Να διαβεβαιώσουν τους επενδυτές ότι μπορούν να υποστούν τις επώδυνες συνέπειες της κρίσης χωρίς να καταφύγουν στη χρεοκοπία ή την υποτίμηση, κατά το παράδειγμα της Εσθονίας, της Λιθουανίας και της Λετονίας. Η διαδικασία, που ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» θα ήταν ένας τρόπος για να επιβιώσει ακέραιη η Ευρωζώνη, επισημαίνει ο Krugman.

2) Η αναδιάρθρωση των χρεών: Σε κάθε περίπτωση, μία τέτοια λύση δεν δίνει τέλος στον πόνο μιας οικονομίας, επισημαίνει. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, ακόμα και εάν η κυβέρνηση αρνούνταν να αποπληρώσει όλα της τα χρέη, και πάλι θα έπρεπε να μειώσει τις δαπάνες και να αυξήσει τους φόρους για να επιτύχει έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Και πάλι θα έπρεπε να βιώσει τον πόνο της μείωσης των τιμών και των μισθών. Ωστόσο, η αναδιάρθρωση του χρέους θα μπορούσε να φέρει στη χώρα στο φαύλο κύκλο της μείωσης της εμπιστοσύνης και αύξησης των επιτοκίων, κάτι που θα μπορούσε να κάνει την εσωτερική υποτίμηση μια βάναυση στρατηγική. Πάντως, ο Krugman καταλήγει: Ειλικρινά, είναι δύσκολο να δω πώς μπορεί η Ελλάδα να αποφύγει την αναδιάρθρωση του χρέους και η Ιρλανδία δεν βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση».

3) Κανονική Αργεντινή: Η Αργεντινή όχι μόνο κήρυξε παύση πληρωμών, αλλά εγκατέλειψε τη σύνδεση του πέσο με το δολάριο και επέτρεψε την υποτίμησή του κατά δύο τρίτα, επιτρέποντας έτσι την ταχύτατη ανάκαμψη της οικονομίας από το 2003 και μετά. Η ευρωπαϊκή χώρα που βρέθηκε πιο κοντά σε μια τέτοια κατάσταση ήταν η Ισλανδία. Όμως, για μια χώρα του ευρώ, έστω και οι υποψίες της αποχώρησης από το κοινό νόμισμα θα πυροδοτούσαν μια καταστροφική φυγή καταθέσεων από τις τράπεζες. Σε κάθε περίπτωση, ο Krugmanδεν θεωρεί ένα τέτοιο σενάριο απολύτως απίθανο, ειδικά καθώς η επώδυνη λιτότητα και η εσωτερική υποτίμηση θα συνεχίζονται για καιρό.

4) Η αναβίωση του ευρωπαϊσμού: Το μοναδικό αισιόδοξο σενάριο θα ήταν, όπως επισημαίνει, η λήψη περαιτέρω μέτρων προς την «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία». Η νομισματική ένωση των ΗΠΑ λειτουργεί γιατί είναι μια ένωση μεταβίβασης χρημάτων: Οι πολιτείες που δεν έχουν χρεοκοπήσει στηρίζουν εκείνες που έχουν. «Και είναι δύσκολο να δει κανείς πώς μπορεί να λειτουργήσει η Ευρώπη εκτός και εάν βρει έναν τρόπο να επιτύχει κάτι παρόμοιο», εξηγεί, εκτιμώντας ότι το σχέδιο των Juncker-Tremonti για το ευρωομόλογο είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

«Σε κάθε περίπτωση, οι πιθανότητες λένε ότι η στρατηγική που ακολουθείται σήμερα, της αντοχής στα δύσκολα, δεν θα δουλέψει ούτε με τη στενή έννοια της αποτροπής της χρεοκοπίας και της υποτίμησης. Και το γεγονός ότι δεν πρόκειται να δουλέψει, θα γίνει εμφανές σύντομα. Σε αυτό το σημείο, οι ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης θα πρέπει να πάρουν μία απόφαση», καταλήγει ο οικονομολόγος.

Πηγή:www.isotimia.gr

 

 

 

Ακολουθήστε το LiFO.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

 

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο LiFO.gr