«Όχι» λέει το Eurogroup στην εκταμίευση της δόσης του 1 δισεκατομμυρίου ευρώ για την Ελλάδα.
Η έλλειψη συμφωνίας για το πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας, το οποίο θα διαδεχθεί τον νόμο Κατσέλη αποτελεί το κύριο «αγκάθι» όπως αναφέρουν οι πληροφορίες της ανταποκρίτριας του ΣΚΑΪ.
Οι θεσμοί εναποθέτουν μεγάλη σημασία στο εν λόγω μέτρο, καθώς θα επηρεάσει τις τράπεζες που ήδη βαρύνονται από μεγάλο αριθμό «κόκκινων» δανείων.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες η συζήτηση για την αποδέσμευση των χρημάτων μετατίθεται για την άτυπη συνεδρίαση της ευρω-ομάδας στις 5 Απριλίου, όπου πρόκειται ν' αξιολογηθεί εκ νέου το εάν η χώρα μας πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Η συνεδρίαση της Δευτέρας βρίσκεται σε εξέλιξη και αναμένεται να ολοκληρωθεί εντός της επόμενης ώρας.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άμεσα τα χρήματα, καθώς το δημοσιονομικό «μαξιλάρι» που έχει συγκροτήσει και οι δύο πετυχημένες έξοδοι στις αγορές το τελευταίο δίμηνο διασφαλίζουν πως έχει επαρκή ρευστότητα στα δημόσια ταμεία.
Οι δυσκολίες στην εκταμίευση της δόσης ωστόσο, μπορεί να αμαυρώσουν την εικόνα της Ελλάδας στις αγορές, την στιγμή η Αθήνα θέλει να στείλει το μήνυμα ότι επιστρέφει στην κανονικότητα.
Κορυφαίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι επιχείρησαν να κατευνάσουν τις όποιες ανησυχίες λίγο πριν την έναρξη του Eurogroup διαβεβαιώνοντας πως η χώρα μας είναι εντός στόχων όσον αφορά τις μεταρρυθμιστικές υποχρεώσεις της.
Ο επίτροπος Οικονομικών Πιέρ Μοσκοβισί δήλωσε πως μολονότι θα ήταν πρόωρο να συμφωνηθεί αποδέσμευση της δόσης σήμερα έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος.
Εκτίμησε πως η συμφωνία αποτελεί ζήτημα ημερών, προσθέτοντας πως η Αθήνα έχει υλοποιήσει 13 από τα 16 προαπαιτούμενα που είχαν θέσει οι εταίροι, αν και τα προαπαιτούμενα έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί προ εβδομάδων.
Ότι η Ελλάδα είναι «εντός τροχιάς» σε γενικές γραμμές δήλωσε από την πλευρά του ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόφσκις.
Μας τρολάρουν κανοινικά!...
Η δυτική οικονομία βασίζεται και λειτουργεί βάσει του δανεισμού. Και δεν γίνεται διαφορετικά. Κυρίως μέσω ενός ΑΟΡΙΣΤΟΥ τραπεζικού συστήματος, το οποίο «πουλάει» χρήμα στους καταναλωτές για να κερδίσει και του χρηματιστηρίου που κυριολεκτικά, στο μεγαλύτερο ποσοστό του, «πουλάει» κοπανιστό αέρα!...
Αν παρατηρήσουμε πως λειτουργεί η αγορά, γενικά, σε όλες τις ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες δυτικές χώρες από τα μέσα του 20ου αιώνα, ας πάρουμε ως παράδειγμα, τουλάχιστον, όλες τις χώρες της Ευρώπης (αλλά και της Αμερικής - χαρακτηριστικό παράδειγμα το Κραχ της Γουόλ Στριτ το 1929), οι πάσης φύσεως αγορές πραγματοποιούνται κατά 90% με δανεικά, είτε ο αγοραστής έχει οικονομικό απόθεμα σε μορφή άμεσης οικονομικής συναλλαγής (μετρητό χρήμα ή χρυσό), είτε έμμεσης (ακίνητη περιουσία ή εμπόρευμα).
Ο οικονομικός δανεισμός, βάσει του αρχικού νομοτελειακού χαρακτήρα του, χρησιμοποιείται όταν δίνεται μετρητό χρήμα μέσω συμφωνίας οικονομικής παρακαταθήκης ενός αγαθού, κινητού ή ακίνητου, όταν αυτό υπάρχει και το οποίο βάσει των χαρακτηριστικών του κοστολογείται αντικειμενικά με τον δανειστή να κερδίζει από τον τόκο του δανείου και όταν αυτό δεν πληρώνεται κανονικά ή σταματάει να αποπληρώνεται, τότε η κινητή ή ακίνητη παρακαταθήκη δεσμεύεται ή κατάσχεται από τον δανειστή.
Σήμερα, από την αγορά ενός οικονομικού κινητού τηλεφώνου, ενός πλυντηρίου ρούχων, αυτοκινήτου, ενός σπιτιού ή φυσικής έκτασης, χρησιμοποιείται ο δανεισμός, πληρώνοντας με δόσεις, χρησιμοποιώντας μια πιστωτική κάρτα ή τραπεζικά γραμματεία, φτάνοντας έως στα τραπεζικά, καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια (οι τραπεζικές υπηρεσίες που αναφέρθηκαν πριν).
Το πρόβλημα της τελευταίας, γενικευμένης οικονομικής κρίσης (ουσιαστικά ξεκινώντας αρκετές δεκαετίες πριν), έχοντας «σκάσει» στην Αμερική και φτάνοντας στη Ευρώπη με το επίσης προβληματικό οικονομικό (και πολιτικό) σύστημα, οφείλεται, όχι στους δανειολήπτες (οι οποίοι σε κάθε περίπτωση ελέγχονται για τις αντικειμενικές, οικονομικές δυνατότητες τους), αλλά στην ανεξέλεγκτη μεγέθυνση του χρηματιστηριακού και τραπεζικού συστήματος, όπου ασύδοτα ξεκίνησε να δημιουργεί μη αντικειμενικές-πραγματικές αξίες, πάσης φύσεων αγαθών, φυσικών και τεχνιτών (ο αέρας λείπει να κοστολογηθεί....), κατ΄επέκταση και υπηρεσιών, πραγματικών ή εικονικών, «κόβοντας» και πουλώντας χρήμα σε κάθε του μορφή, προκειμένου το ίδιο να κερδίσει, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητες και αντοχές του, έχοντας ουσιαστικά σταματήσει να εφαρμόζει δικλίδες ασφαλείας, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες σε περίπτωση που ο δανεισμός σταματήσει ή μειωθεί σημαντικά, στο μεγαλύτερο ποσοστό του, να αποπληρώνεται ή όπως λέγεται, να εξυπηρετείται. Όπως και έγινε, με την κατάρρευση του χρηματιστηριακού συστήματος, αλληλένδετο με το τραπεζικό, ξεκινώντας από την «φούσκα» των στεγαστικών δανείων, συμπαρασύροντας μαζί του τα πάντα.
Βέβαια την αποκλειστική, κύρια ευθύνη αυτής της τραγικής κατάστασης έχει το δυτικό πολιτικό σύστημα και η προβληματική εξέλιξη του, το οποίο στο βωμό και το ίδιο, του εύκολου πλουτισμού και της οικονομικής ευημερίας (καθώς στη δυτική κουλτούρα η ευημερία είναι αποκλειστικά συνδεδεμένη με την οικονομία), σταδιακά σταμάτησε να οριοθετεί αυστηρά, ελέγχοντας και ρυθμίζοντας την εκάστοτε μορφή και σύστημα οικονομίας, χάνοντας την ισορροπία, νομοθετώντας λανθασμένα και δίνοντας την αποκλειστική εξουσία και έλεγχο αυτής, όπως προκύπτει τεκμηριωμένα και στοιχειοθετημένα, στο τραπεζικό και χρηματιστηριακό κατεστημένο, το οποίο αντί να επηρεάζεται και να οριοθετείται από την πολιτική βούληση, συμβαίνει το εντελώς αντίθετό!...
Και όπως προκύπτει βιωματικά, η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται.
Οπότε την ευθύνη ΔΕΝ μπορεί να την έχουν, έστω αποκλειστικά, οι δανειζόμενοι (σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο), οι οποίοι εάν αρνηθούν να δανειστούν ή εφόσον έχουν δανειστεί, λογικά, αντικειμενικά και δίκαια προβάλουν αδυναμία εξόφλησης, το κατεστημένο πολιτικο-οικομικό σύστημα δεν τους αναγνωρίζει, εφαρμόζοντας μονομερείς κανόνες «συμμόρφωσης» και τιμωρίας.