ΣΤΑ ΤΕΛΕΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ αθηναϊκών '80s αρκετά σημάδια έδειχναν ότι σύντομα θα αλλάζαμε και στην Ελλάδα όχι μόνο δεκαετία αλλά και εποχή. Με εν πολλοίς νέες, διαφορετικές αναφορές και προσλαμβάνουσες, από το πολιτικο-οικονομικό σκηνικό και το κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο μέχρι τις κουλτούρες της νύχτας. Με την οποία νύχτα άμα έμπλεκες, συνήθως ξημερωνόσουν, και όχι μόνο τα Σαββατόβραδα.
Νέες μουσικές, νέα ήθη, νέοι ήχοι (electro, house, techno) και τρόποι διασκέδασης αναφύονταν, λίγα όμως ήταν ακόμα τα μυημένα μαγαζιά. Ακόμα και η ΛΟΑΤΚΙ+ (τότε τη λέγαμε γκέι) σκηνή της πόλης, σε κάποιους νεότερους, με πιο εναλλακτικούς, πιο «queer» προσανατολισμούς, μύριζε μούχλα και συντήρηση όσον αφορά την ατμόσφαιρα, το στυλ και τα μουσικά ακούσματα – προτιμούσαμε τα new wave στέκια, κι ας ήταν πιο στρέιτ. Όλο αυτό σύντομα θα άλλαζε θεαματικά, όπως και όλη η αθηναϊκή νύχτα – λίγα χρόνια αργότερα θα επιχειρούνταν... υπουργική παρέμβαση («νόμος Παπαθεμελή», Φεβρουάριος '94), μήπως και τιθασευτούν!
Ένα από τα πρώτα γκέι κλαμπ αυτής της νέας εποχής –και σίγουρα το πρώτο ανάλογο της κοινότητας– άνοιξε το '88 στην Ομόνοια, στο στενάκι της Ξούθου. Σκαρφαλωμένο στους δύο τελευταίους ορόφους μιας παλιάς πολυκατοικίας, με προχωρημένη για τα τότε δεδομένα αισθητική και μουσικές ανησυχίες –εκεί αναδείχθηκαν κιόλας μερικοί από τους πιο γνωστούς μετέπειτα DJs της πόλης– έγινε εξαρχής πόλος έλξης για το πιο «ψαγμένο» κοινό, ανεξάρτητα από ερωτικές προτιμήσεις. Με την παρέα είχαμε γίνει εξαρχής θαμώνες και τις Απόκριες εκείνης της χρονιάς –'88 ή '89, θα σας γελάσω– είπαμε να ξεφαντώσουμε εκεί.
Θυμάμαι κάτι μεθυσμένες κουβέντες με έναν γοητευτικό Αφροαμερικανό τουρίστα (έτσι τουλάχιστον είχε πει) που ήθελε να γυρίσουμε μαζί στην πατρίδα του κι εγώ να το σκέφτομαι σοβαρά, κι ας μην είχα μία.
Η βραδιά έμελλε να είναι επεισοδιακή ήδη από το ασανσέρ, όπου κάποιος είχε γράψει με μαρκαδόρο τα αρχικά «ΝΔ». Φίλος πάντα ετοιμοπόλεμος έβγαλε τον δικό του μαύρο μαρκαδόρο, το έσβησε και έγραψε παντού με μεγάλα γράμματα τη φράση «Don't believe the hype» (επίκαιρο τότε hit των Public Enemy, που επίσης είχαν ακουστεί στο μαγαζί) και μαζί το σύμβολο των καταλήψεων. Ψιλοστραβώσανε οι δύο Γιώργηδες, οι ιδιοκτήτες, βλέποντάς το, όμως μας είχαν συγχωρήσει και χειρότερα, καθότι ήμασταν υπολογίσιμο κοινό με κεκτημένο ακαταλόγιστο.
Στον χώρο μέσα πανικός, κόσμος πολύς και κέφι, διάχυτος ερωτισμός, που όσο περνούσε η ώρα και οι στροφές ανέβαιναν, τόσο περισσότερο εκδηλωνόταν. «You spin me round» κανονικά, όπως ένα άλλο ιστορικό dance hit των '80s (D.O.A.), που μάλλον εκεί το πρωτάκουσα.
Θυμάμαι κάτι μεθυσμένες κουβέντες με έναν γοητευτικό Αφροαμερικανό τουρίστα (έτσι τουλάχιστον είχε πει) που ήθελε να γυρίσουμε μαζί στην πατρίδα του κι εγώ να το σκέφτομαι σοβαρά, κι ας μην είχα μία. Την κοπέλα της παρέας να μας χαιρετά πρόωρα, επειδή θα έφευγε ζευγαρωμένη με έναν τύπο που μόνο γυναικά δεν θα τον έλεγες. Μια drag queen να αλαλάζει ανεβασμένη στους ώμους μας. Κάτι κεράσματα που ποτέ δεν καταλάβαμε ποιοι ακριβώς και γιατί μας τα έκαναν. Πιώματα, ωμό φλερτ και συνευρέσεις ή, μάλλον, απόπειρες συνευρέσεων στο μισοσκόταδο του πίσω χώρου του β' ορόφου, καθώς η νύχτα προχωρούσε σε μια εποχή που στην Αθήνα δεν υπήρχαν dark rooms. Και τα κομμάτια μας που παλεύαμε να μαζέψουμε φεύγοντας, καθώς η μέρα κόντευε πια να χαράξει, με ακμαίο όμως ηθικό και τραγουδώντας ούτε που ξέρω τι.
Μου προέκυψαν έκτοτε πολύ πιο συγκλονιστικές νύχτες (και μέρες) στην Αθήνα και όχι μόνο. Βασικά έχω βγει τόσο στη ζωή μου, ώστε το τελευταίο που στερούμαι στα lockdowns είναι οι έξοδοι. Δεν ξέρω καν πού βρίσκεται σήμερα η υπόλοιπη παρέα εκείνης της βραδιάς, ούτε αν ο μαυρούλης εκείνος ζει, ούτε αν τελικά την εννοούσε εκείνη την πρόσκληση. Όμως η νύχτα εκείνη είναι από αυτές που μου έμειναν στη μνήμη γιατί ήταν κάτι σαν εισαγωγή σε μια νέα κατάσταση πραγμάτων στη διασκέδαση, η οποία θα κυριαρχούσε τα επόμενα αρκετά χρόνια.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια