H πρόκληση του Μπρεχτ

H πρόκληση του Μπρεχτ Facebook Twitter
0
H πρόκληση του Μπρεχτ Facebook Twitter
Φωτό: Ι. Κανελλόπουλος

Το πρώτο κι εύκολο στο οποίο καταλήγει κανείς, παρακολουθώντας την Αγία Ιωάννα των Σφαγείων του Μπέρτολτ Μπρεχτ, είναι ότι μία βασική πρόθεση του θεάτρου του, το παραξένισμα (μια διαδικασία που καθιστά μια γνώριμη κατάσταση άγνωστη, ανοικεία, παράξενη, που πρέπει να προσέξεις και να μελετήσεις για να κατανοήσεις), ξεπεράστηκε από την εξέλιξη των πραγμάτων στον ιστορικό χρόνο. Την εποχή που γράφει την Αγία Ιωάννα η κρίση στη Γερμανία έχει χτυπήσει κόκκινο. Το 1932 οι άνεργοι φτάνουν τα 5 εκατομμύρια. Οι άνεργοι και οι μεγαλοβιομήχανοι της Ρουρ (!) θα στηρίξουν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Ο δαιμόνιος Μπρεχτ διακρίνει το παράδοξο ο ίδιος άνθρωπος να «καλύπτει» ιδεολογικά δύο σύνολα αντίθετων συμφερόντων και συλλαμβάνει μία ιστορία στην οποία αποτυπώνει τη λειτουργία/σημασία της κρίσης στο καπιταλιστικό μοντέλο. Οι κρίσεις είναι αναπόφευκτες, γράφει ο Μαρξ, «όταν οι αστικές συνθήκες έχουν γίνει υπερβολικά στενές για να χωρέσουν τον πλούτο που οι ίδιες παρήγαν», οδηγώντας στην καταστροφή ενός μεγάλου μέρος τόσο των παραγωγικών δυνάμεων όσο και των παραχθέντων προϊόντων. Ο Μπρεχτ, με την Αγία Ιωάννα των Σφαγείων, αποδεικνύει σκηνικά τη θεωρία.


Ο βασιλιάς του κρέατος στο Σικάγο, Πιερμόντ Μάουλερ, ακολουθώντας τις υποδείξεις των φίλων του, χρηματιστών στη Νέα Υόρκη, προκαλεί την εξόντωση των αντιπάλων του, χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία και στην εξαθλίωση, το ίδιο το σύστημα ένα βήμα πριν από την κατάρρευση. Και όμως, την τελευταία στιγμή κάτι γίνεται και οι μόλις χρεοκοπημένοι επανακάμπτουν ως εγγυητές και πάλι της ανάπτυξης. Γύρω από δυο–τρία ζητήματα κινεί το σύνολο των κεφαλαιούχων, το σύνολο των εξαθλιωμένων ανέργων, τα μέλη του Στρατού Σωτηρίας («φιλάνθρωπους» στυλοβάτες του συστήματος που υπόσχονται απολαύσεις στη μετά θάνατον ζωή) και την Ιωάννα. Αυτή εκφράζει την ατομική συνείδηση ως προς τα συλλογικά υποκείμενα που προσπαθούν να τη χειραγωγήσουν. Η Ζαν Ντ' Αρκ μπήκε μπροστά στο πόλεμο με τους εχθρούς και κατάφερε να τους νικήσει. Η Ιωάννα των Σφαγείων βούλιαξε στους δισταγμούς της: καταγγέλλοντας τη βία για την αταξία και τη σύγχυση που προκαλεί, αρνήθηκε να αγωνιστεί μαζί με τους πεινασμένους εργάτες. Ούτε αυτήν τη φορά θ' αλλάξει κάτι. Στο τέλος θα αναγνωρίσει την αποτελεσματικότητα του «συστήματος της τραμπάλας» (οι λίγοι μένουν επάνω γιατί κρατάνε τους πολλούς κάτω): «Εκμετάλλευση και αταξία: κτηνώδες και συνεπώς ακατανόητο»! Και παραδέχεται πως «μόνο η βία ωφελεί, όπου εξουσιάζει η βία!».


Ο Μπρεχτ ακτινογραφεί την αιτιότητα που συνδέει φαινόμενα οικεία σ' εμάς αυτήν την εποχή, όπως και τις πολλαπλές δυνατότητες αντίδρασης του ενός και του άλλου κοινωνικού συνόλου που, ως μεταβλητές, μπορούν να αποτρέψουν τη μία ή την άλλη εξέλιξη. Αλλά «παραξένισμα» δεν προκύπτει. Σε αντίθεση με τους θεατές του 1930, το σημερινό κοινό γνωρίζει πολλά περισσότερα για τη λειτουργία του καπιταλισμού στην εξέλιξή του μέσα στον χρόνο ώστε να εντυπωσιαστεί από την εμβριθή μπρεχτική σκηνική ανάλυση.


Παραμένει, ωστόσο, το θαύμα της διαλεκτικής δραματουργίας του – από μόνη της ένα αξεπέραστο πείραμα. Ο Νίκος Μαστοράκης ατύχησε, κατά τη γνώμη μου, στη βασική επιλογή του. Θέλησε ο κόσμος της παράστασής του να είναι σκοτεινός και δύσμορφος, αλλά το σκοτάδι και η σύγχυση αποτυπώνονται στους διαλόγους και στη δράση, δεν χρειάζεται να αποδίδονται και οπτικά. Το έργο, πολυπρόσωπο και χωρισμένο σε πολλές μικρές σκηνές, έπρεπε να αντιμετωπιστεί κατά το δυνατόν καθαρά και λιτά, με λιακάδα και χρώματα και με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα – ίσως τότε να ισορροπούσε η δράση με το «βάρος» των σύνθετων ζητημάτων που θέτει ο συγγραφέας. Οι βιντεοπροβολές δεν πρόσφεραν τίποτα στην όψη και το μάτριξ με τα τεράστια κόκκινα γράμματα δυνάστευε τη σκηνή.


Θαυμάσια η μουσική και τα περισσότερα τραγούδια που έγραψε ο Σταύρος Γασπαράτος – σ' ένα άλλο κόνσεπτ τα τραγούδια του θα απογείωναν τη σκηνική δράση. Οι ηθοποιοί αξίζουν πολλούς επαίνους για την προσπάθειά τους και τις επιδόσεις τους. Θα ξεχωρίσω τον Μιχάλη Οικονόμου, το θαυμάσιο δίδυμο των βιομηχάνων του Άγγελου Μπούρα και του Μίνου Θεοχάρη, την Κίκα Γεωργίου και τη Γόνη Λούκα του Στρατού Σωτηρίας. Η Βίκυ Βολιώτη είναι μια συγκινητική Ιωάννα – αλλά γιατί τόση προσπάθεια να φαίνεται άσχημη; Όσο για τον Αιμίλιο Χειλάκη, που αναδείχτηκε πρόωρα πρωταγωνιστής κι αυτό συνήθως δεν είναι για καλό, ξεκινά καλά, αλλά όσο το έργο προχωρεί, καταφεύγει σε σχήματα, θορυβώδη γέλια κι ένα μουγγό, εξωστρεφές παίξιμο (που, όχι, δεν είναι «μπρεχτικό»).


Αλλά αν η παράσταση δεν κατάφερε να «μιλήσει», δεν ακυρώνεται η πρόκληση που είναι αυτό το έργο από μόνο του. Η εποχή μας ζητάει έργα που να δίνουν τόσες και τέτοιας ποιότητας αφορμές για σκέψη – κι ας μοιάζει να τα έχει ξεπεράσει. Ο Μπρεχτ είχε διαβάσει Χέγκελ και ήξερε ότι: «Το γνώριμο, επειδή ακριβώς είναι γνώριμο, δεν είναι γνωστό. Είναι η συνηθέστερη αυταπάτη, καθώς και εξαπάτηση των άλλων, κατά τη διαδικασία απόκτησης γνώσης, να προϋποθέτει κάποιος κάτι ως γνώριμο, καθιστώντας το έτσι εύκολα αποδεκτό». Κι αυτό είναι το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσουμε αυτή την παραλυτική αδράνεια στην οποία έχουμε βυθιστεί.

Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων
Έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Σκηνοθεσία: Ν. Μαστοράκης. Ερμηνεύουν: Αιμ. Χειλάκης, Β. Βολιώτη, Κ. Γεωργίου, Δ. Δεγαΐτης. Μουσ.: Στ. Γασπαράτος. Φωτ.: Σ. Μπιρμπίλης.

ΘΕΑΤΡΟ ΑΚΡΟΠΟΛ

Ιπποκράτους 9-11, Κέντρο, 210 3643700
Παραστάσεις: Απόγ: Τετ., Σάβ. (λαϊκή) 18:00, Κυρ. 19:00. Βραδ: Πέμ. 20:00, Παρ., Σάβ. 21:00.
Εισ.: €25, 20, 15, 10 (Παρ., Σάβ. βραδ., Κυρ.) €15 (Τετ., Σάβ. λαϊκή), Πέμ. €18.
Διάρκεια: 120'

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ