Στις «Βάκχες» του Ευριπίδη, που ανέβηκαν στην Επίδαυρο από τον Θάνο Παπακωνσταντίνου και το Εθνικό Θέατρο, το σκηνοθετικό πλαίσιο υπήρχε στην πιο κυριολεκτική, απομαγεμένη εκδοχή του.

Η «Ορέστεια» του Τερζόπουλου που έκανε πρεμιέρα στην Επίδαυρο από το Εθνικό Θέατρο δεν συνομιλεί μονάχα με το υπαρξιακό έρεβος του τραγικού, σμιλεύοντας τα πετρώματα του ασυνειδήτου σε εκθαμβωτικές εικόνες. Αφηγείται ταυτόχρονα την ιστορία του θεάτρου.

Στο σύμπαν του Ευριπίδη Λασκαρίδη το στυλ πάντα επικρατεί επί της ουσίας, η αισθητική επί της ηθικής, η ειρωνεία επί της κυριολεξίας. Κριτική για την παράσταση που παίζεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Επιχειρώντας να αποδώσει τη «φαινομενικά ασύνδετη μορφή ενός ονείρου που υπακούει στη δική του λογική», όπως αναφέρει ο Στρίνμπεργκ στο «Ονειρόδραμα», η Γεωργία Μαυραγάνη επέλεξε να μιλήσει για το ίδιο το θέατρο.