Ζώντας πάνω στις ρωγμές του συστήματος

«Το να πηγαίνω σε χώρους μουσικούς και να παρουσιάζω τη μουσική μου είναι μέρος της δουλειάς μου, είναι μια προέκταση, ένα στοιχείο, μια προβολή που έχει οριστεί από τα κοινωνικά δρώμενα από το πλαίσιο του γενικού συνόλου εδώ και πολλά χρόνια. Η μουσική μου δεν επηρεάζεται από τους χώρους, απλά συμβαίνει σε ένα χώρο» λέει ο Κωνσταντίνος Βήτα για τις εμφανίσεις του στη σκηνή του Σταυρού του Νότου κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ. Είναι η πρώτη φορά που ο ξεχωριστός μουσικός επιλέγει να κάνει μια σειρά εμφανίσεων και μάλιστα με ένα σχήμα περισσότερο rock.

Ποιος είναι ο απολογισμός από τη βραδιά του πάρτι της LifΟ; Ήρθαν δεκατρείς χιλιάδες άτομα. Την περίμενες αυτή την ανταπόκριση;

Κατάλαβα ότι οι Στέρεο Νόβα είναι μία ιδέα πού υπάρχει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και εγώ δεν μπορούσα να τρέξω για να υπερκαλύψω αυτή την εικόνα που είχαν σχηματίσει γι' αυτό το γκρουπ. Δεν μου αρέσει να παίζω το ρόλο της εικόνας, ούτε προσποιήθηκα ποτέ ότι ήμουν κάτι περισσότερο από ένας άνθρωπος που φτιάχνει κάτι. Ακριβώς επειδή ένιωσα πως ο κόσμος ήθελε να ήμουν κάτι παραπάνω από αυτό, πιστεύω πως οι στέρεο νόβα είναι σωστό να μείνουν στις καρδιές των φίλων τους και να σταθώ ουδέτερος. Αγαπώ πολύ τους στέρεο νόβα και δεν θέλω να ξεπουλήσω αυτή την αγάπη, αυτό που είναι ένα μέρος της καρδιάς μου. 

Ποιες είναι οι αντιδράσεις από τα νέα παιδιά που έρχονται στα liveσου;

Η τέχνη δεν απευθύνεται σε ηλικίες. Δεν γνωρίζει από διαχωρισμό. Όταν η τέχνη συμβαίνει δεν απευθύνεται κάπου - γι' αυτόν που την διαχειρίζεται είναι μια βιολογική κατάσταση. Είναι σαν να γεμίζω ένα ποτήρι με γάλα και να ρωτάω τον διπλανό μου, θέλεις κι εσύ;  

Είναι μια γενιά που έχει μεγαλώσει σε διαφορετικές συνθήκες, που διασκεδάζει διαφορετικά και που έχει μάθει στο τσάμπα. Μπορεί να εκτιμήσεις κάτι που δεν το πληρώνεις;  

Εξαρτάται, νομίζω, από το πόση καλοσύνη έχει ο καθένας μέσα του, από το πόση συμπάθεια έχουμε μέσα μας για το άνοιγμα που πρέπει να κάνουμε προς τα πράγματα και τους ανθρώπους που είναι γύρω μας. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πως ο διπλανός μας μπορεί να είναι η πηγή της ολοκλήρωσης, της χαράς μας. Νομίζω πως η κοινωνία μας και η παιδεία μας δεν έχει αφήσει περιθώρια για να εκτιμήσουμε την ποιότητα που υπάρχει σε κάθε πράγμα γύρω μας, σε οτιδήποτε μας περιβάλλει, είτε αυτό είναι τέχνη είτε αποτέλεσμα μιας προόδου. Υπάρχει ένας διάχυτος πεσιμισμός που μπερδεύει την εξωτερική έκφραση των ανθρώπων και ο ένας εμφυσά ασάφεια στον άλλον, οπότε στο τέλος γινόμαστε, χωρίς να το θέλουμε, αρπαχτικά. Υπάρχει κι αυτή η τάση να χωρέσουμε σε data η σε σκληρούς δίσκους την ιστορία ολόκληρη. Είναι σαν ο σημερινός άνθρωπος να χρησιμοποιεί ελάχιστο χώρο από τον εγκέφαλό του και πολύ λιγότερο από την ψυχή του.  

Άλλαξαν τίποτα οι εξεγέρσεις του Δεκεμβρίου στην ελληνική πραγματικότητα; Έμεινε κάτι από όλο αυτό το ξέσπασμα; 

Ποτέ δεν υπήρξε και δεν πιστεύω πως θα υπάρξει η τέλεια εποχή. Τη στιγμή που κάποιος εκφράζει οργή και φθόνο, την ίδια στιγμή μπορεί να δείξει κατανόηση ή συμπάθεια. Νομίζω πως, αν ένα ξέσπασμα γίνει η αφορμή για καλλιέργεια και κατανόηση των προβλημάτων μας, τότε θα οδηγηθούμε κάπου. Ζούμε πάνω στις ρωγμές του συστήματος. Νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να θέσουμε το θέμα των ηθικών αξιών στη κοινωνία μας.

Πόσο επικίνδυνο ήταν όλο αυτό το μίσος που εκφράστηκε ξαφνικά από νέους ανθρώπους, ακόμα κι αν ήταν δικαιολογημένο;

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο καμιά γενιά δεν είχε ελπίδα. Νομίζω πως και πριν από αυτές ήταν πολύ χειρότερα, ήταν όλες σκελετωμένες και πνιγμένες στη φτώχια. Ο άνθρωπος όμως είναι ο μόνος κάτοχος του Απείρου που μπορεί να εκδηλωθεί μέσα από την ελεύθερη βούληση κι από την ανεξάρτητη σωστή επιλογή. Φαίνεται ότι η μεγαλύτερη υλική κατάκτηση του ανθρώπου είναι η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, που τον απομακρύνουν από το συνάνθρωπό του και ταυτόχρονα και από τον εαυτό του. Πολλά πράγματα που βλέπω γύρω μοιάζουν, με αποτελέσματα ενός πλασματικού Εγώ που κυριαρχούν τυραννικά επί της υπόστασης και επεκτείνονται ως καταπιεστική εκδήλωση και σε άλλες μορφές γύρω του. Η ελπίδα γεννιέται μέσα από την αδελφοσύνη, με τον τρόπο που θα χαμογελάσουμε και θα προσφέρουμε στο συνάνθρωπό μας τον καλύτερο εαυτό μας. Τίποτε άλλο δεν είναι η ελπίδα. Δεν είναι κάποια χώρα που παίρνουμε το αεροπλάνο και πάμε επίσκεψη. 

Μίλησέ μου για το πρόγραμμά σου στο Σταυρό του Νότου και τη rockμπάντα που σχημάτισες, τους HandyPark.

Η παγκόσμια μουσική τάση, λόγω της επανάστασης της ψηφιακής τεχνολογίας, είναι η ωραιοποίηση. Δηλαδή μια μέτρια μελωδία ή ένα μέτριο τραγούδι μπορεί να γίνει κολοσσός μέσα από τα μηχανήματα. Ζούμε στην εποχή της τέλειας παραγωγής που έχει εξαφανίσει τη μουσική σχεδόν. Η ανάγκη μου να ακούσω τα τραγούδια μου διαφορετικά μέσα από μια πιο ωμή και πιο συχνοτική εκτέλεση με οδήγησε στους Handy Park. 

Παρόλο που υπάρχει υπερπροσφορά μουσικής, νομίζεις ότι παίζει τον ίδιο ρόλο με αυτόν που έπαιζε παλαιότερα; Έχεις ακούσει κάποιον να λέει σήμερα π.χ. ότι ένας νέος δίσκος του άλλαξε τη ζωή; 

Από τη στιγμή που μετατράπηκε ο ήχος μέσα από τη συμπίεση του mp3, μπήκαμε σε μια άλλη εποχή, όπου όλα προσεγγίζονται και όλα απορρίπτονται γρήγορα ή ξεχνιούνται την επόμενη μέρα και αυτό έχει δημιουργήσει μια άλλη προσέγγιση στην τέχνη. Ο κόσμος ακούει μουσική μέσα από κινητά τηλέφωνα. Κι αυτό βέβαια έχει ενδιαφέρον να το παρατηρείς. Είναι πολύ pop, είναι όπως όταν αλλάζουν οι γυναίκες κομμωτήρια και δεν μένουν ικανοποιημένες. Η τέχνη αντιμετωπίζεται μέσα από τη μισαλλοδοξία σαν να επρόκειτο για ένα μεγάλο κουτσομπολιό.  

Αν ξεκινούσες από την αρχή, θα ακολουθούσες ξανά την ίδια μουσική πορεία; Τι θα κρατούσες και τι θα πέταγες; 

Είμαι τόσο αποσπασματικός με τον εαυτό μου και σε σχέση με την τέχνη που πάλι δεν θα ήξερα τι να κάνω. Αλλά αυτό δεν έχει νόημα όταν η τέχνη είναι η δουλειά κάποιου. 

Ποια είναι η πιο καλή είδηση που άκουσες τελευταία;

Ότι το άγαλμα που υπάρχει Βουλής και Ερμού, ξέρεις εκείνο το μπρούντζινο, χάλκινο σιντριβάνι όπου δύο ανάποδα πόδια έχουν πέσει μέσα σε ένα τεράστιο μπιφτέκι, κάποιοι αποφάσισαν να το κλέψουν!