Άκραμ Καν: Ο μεγάλος σταρ του σύγχρονου χορού

Άκραμ Καν: Ο μεγάλος σταρ του σύγχρονου χορού Facebook Twitter
0

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, στη γειτονιά του Γουίμπλεντον, μεγάλωνε ένας πιτσιρικάκος που στο δωμάτιό του είχε αφίσες του Μάικλ Νάιτ και τσακωνόταν με τη μαμά του που τον έσερνε να μαθαίνει παραδοσιακούς χορούς. Τρελαινόταν να φορά ‒ακόμα και στον ύπνο του‒ ένα κόκκινο δερμάτινο που του είχαν κάνει δώρο και αναγνώριζε ως πραγματικά παράσημα μόνο τις φιλοφρονήσεις που του χάριζαν όταν κόπιαρε φιγούρες του Μάικλ Τζάκσον.

Ήταν χαριτωμένος, αλλά του έλειπε η αυτοπεποίθηση, είχε μάτια σαν δύο μικρά κάρβουνα αναμμένα και χαμόγελο όλο υπαινιγμούς. Μιλούσε χαμηλόφωνα και δεν ήξερε να διαχειρίζεται τις εντάσεις, ήταν μικροκαμωμένος, αλλά έκανε μεγάλα όνειρα, είχε DNA ποτισμένο από την παράδοση της Βεγγάλης, αλλά έπρεπε να ανδρωθεί στα προάστια του Λονδίνου. 


Κανείς ‒και σίγουρα όχι ο ίδιος‒ δεν φανταζόταν πως αυτό το αδύνατο αγοράκι με το περίεργο όνομα που κάποτε ως Μόγλης σε ένα ινδικό ανέβασμα του «Βιβλίου της Ζούγκλας» είχε καταγοητεύσει τον μέγα Ραβί Σανκάρ θα μεταμορφωνόταν λίγο μετά στον χορογράφο που καθόρισε όσο λίγοι τη χορευτική φιλοσοφία τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Ο μεγάλος σταρ του Sadler’s Wells και δημιουργός που μας συντάραξε πάμπολλες φορές τα τελευταία χρόνια κάνει σε λίγες μέρες την παγκόσμια πρεμιέρα της τελευταίας του χορογραφίας στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (21-27 Φεβρουαρίου).

Πολύ γρήγορα έχτισε ένα προσωπικό αφηγηματικό στυλ που συνδύαζε την πολυπολιτισμικότητα και την προσωπική εμπειρία, τη φιλοσοφία με τη χορευτική μυσταγωγία. Εκείνος φορούσε τα χαρακτηριστικά κουδούνια του kathak στα πόδια και το κοινό υποκλινόταν σε αυτά με όλο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό.

Έχει ελληνικό τίτλο, «XENOS», και αντλεί υλικό από τα γεγονότα του 20ού αιώνα, φέρνοντας στην επιφάνεια τις εμπειρίες των αποικιακών στρατευμάτων από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν λάβουμε, δε, σοβαρά την πρόσφατη απειλή του, είναι η δουλειά με την οποία αποχαιρετά για πάντα τις μεγάλες, απαιτητικές παραγωγές.

 
Ο Άκραμ Καν γεννήθηκε το 1974 στο νότιο Λονδίνο. Ο μπαμπάς του διατηρούσε στην περιοχή ένα ινδικό εστιατόριο στο οποίο ο Άκραμ δούλεψε ως σερβιτόρος για λίγο, διότι η σχέση του με τους πελάτες ήταν πιο εκρηκτική και από τις συνταγές με το πιο καυτό κάρι.

«Συχνά ήταν κακότροποι, ρατσιστές και έκαναν αφόρητες καταχρήσεις. Τότε είναι που ορκίστηκα ότι δεν πρόκειται ποτέ να πιω ή να καπνίσω σαν αυτούς» θυμάται. Παρακολουθούσε στην τηλεόραση ατελείωτες ώρες τον «Ιππότη της ασφάλτου», λάτρευε σαν Θεό τον Μοχάμεντ Άλι και ονειρευόταν να γίνει πιλότος για να οδηγήσει ο ίδιος το αεροπλάνο που θα μετέφερε τη μητέρα του Anwara στο Μπαγκλαντές, καθώς δεν άντεχε να τη βλέπει να λιώνει από νοσταλγία για την πατρίδα της.

Για να μην της προσθέτει στενοχώριες, δεχόταν αδιαμαρτύρητα την εμμονή της να τον πηγαίνει σε όποια σχολή δίδασκε kathak (παραδοσιακός χορός από τη βόρεια Ινδία) και να τον βάζει να χορεύει σε ινδικά φεστιβάλ.

«Αισθανόμουν άθλια. Κανείς σε εκείνες τις βραδιές δεν μας άκουγε, δεν μας κοιτούσε. Κι όμως, η μητέρα επέμενε πως αν κατάφερνα να κεντρίσω το ενδιαφέρον τους, τότε θα μπορούσα να κατακτήσω οποιοδήποτε κοινό» είχε παραδεχτεί στην «Ιndependent». 

Άκραμ Καν: Ο μεγάλος σταρ του σύγχρονου χορού Facebook Twitter
Υπερέβη τα προφανή, έσπασε τα καλούπια πολιτισμών και καταγωγής, δημιούργησε χορογραφίες που μοιάζουν με μικρές εκρήξεις σωμάτων, κράτησε σαν ιερό δισκοπότηρο τις παραδοσιακές κινήσεις που του δίδαξε η μαμά στο παιδικό δωμάτιο, κατάφερε να δείχνει cool και ποτέ ένοχος για τις επιλογές του.


Αλλά η πρώτη διάκριση ήρθε από ένα άγνωστο τερέν και ισοπέδωσε τις μητρικές προσδοκίες. Ο μικρός Άκραμ κέρδισε τον διαγωνισμό ντίσκο που διοργάνωσε η τάξη του στο σχολείο, χορεύοντας το «Thriller» του Mάικλ Τζάκσον, και αναδείχτηκε σε σταρ της παρέας.

«Ήταν η πρώτη φορά που εισέπραξα τον σεβασμό των συμμαθητών μου. Πριν από εκείνη την ημέρα ήμουν το ντροπαλό, ανασφαλές, κοκαλιάρικο και βαρετό αγόρι με τα ασιατικά χαρακτηριστικά» είχε δηλώσει κάποτε στην «Guardian». 
Ο επόμενος που του υπέβαλε τα σέβη του, πριν καν συμπληρώσει τα 13 του χρόνια, ήταν ο Πίτερ Μπρουκ, που τον είδε τυχαία σε μια παράσταση και του ζήτησε αμέσως να συμμετάσχει στην περίφημη «Μαχαμπαράτα» του. Έτσι, ο έφηβος Καν ακολούθησε μια παγκόσμια τουρνέ που διήρκεσε από το 1987 ως το 1989.

Επιστρέφοντας, ήξερε πως η σκηνή ήταν μονόδρομος. Προσπαθώντας να συνδέσει τις kathak διδαχές με την ακαδημαϊκή χορευτική εκπαίδευση, σπούδασε στο De Montfort University και στο ξακουστό Northern School of Contemporary Dance (απ’ όπου αποφοίτησε με την υψηλότερη βαθμολογία που έχει δοθεί ποτέ από τη σχολή).

Πριν αρχίσει να καταπίνει βραβεία και διακρίσεις σαν τα φρουτάκια στο Pac-Man, διδάχτηκε από την τεχνική του Μερς Κάνινγχαμ και της Μάρθα Γκράχαμ τον τρόπο να πλέκει το ένστικτο και τη φυσική του ροπή προς το παρελθόν με τη σύγχρονη δημιουργία. 

Πολύ γρήγορα έχτισε ένα προσωπικό αφηγηματικό στυλ που συνδύαζε την πολυπολιτισμικότητα και την προσωπική εμπειρία, τη φιλοσοφία με τη χορευτική μυσταγωγία. Εκείνος φορούσε τα χαρακτηριστικά κουδούνια του kathak στα πόδια και το κοινό υποκλινόταν σε αυτά με όλο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό.

Άκραμ Καν: Ο μεγάλος σταρ του σύγχρονου χορού Facebook Twitter
Xenos @Nicol Vizioli
Άκραμ Καν: Ο μεγάλος σταρ του σύγχρονου χορού Facebook Twitter
Xenos @Nicol Vizioli

Aπό το εξωτικό «Kaash» (2002), που έκανε το παγκόσμιο κοινό να ψάξει στα λεξικά τι σημαίνει kathak, το «Ma» (2004), που έφτιαξε πάνω σε κείμενο του Χανίφ Κιουρέισι για να αποθεώσει τη μητέρα γη (2004), τα «Rush» (2000) και «Variations for vibes, pianos, and strings» (2006) που ανέδειξαν την πιο μινιμαλιστική του πλευρά, το εμπνευσμένο από την παράδοση των σούφι «Vertical Road» που έμοιαζε με διαλογισμό (2010), το «Ronin», αφιερωμένο στον μεγάλο πολεμιστή Arjuna (2003), την επική του συνεργασία με τον Σίντι Λάρμπι Τσερκάουι στο «Zero Degrees», όπου η σκηνή ήταν γεμάτη με γυμνά γλυπτά του θρυλικού Άντονι Γκόρμλεϊ, την καρμική, τουλάχιστον, σχέση που έχτισε με την μπαλαρίνα-φαινόμενο Σιλβί Γκιλέμ όταν χόρεψαν μαζί το συγκλονιστικό «Sacred Monsters» (2006-2014), το ντουέτο του με την Ζιλιέτ Μπινός «In-I» σε σκηνική επιμέλεια Ανίς Καπούρ (2009), το «DESH» (2011), το πιο αυτοβιογραφικό του σόλο, στο οποίο διερευνούσε την ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος στη σημερινή πραγματικότητα, το βαθιά ανθρώπινο «Dust» [(2014), για το English National Ballet)] που αποτύπωνε τις κοινωνικές αλλαγές μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη συναρπαστική αναμέτρηση kathak και φλαμένκο στο «Torobaka» (που χορογράφησε το 2014 παρέα με τον Ισραέλ Γκαλβάν), μέχρι το πρόσφατο «Chotto Desh» (2015), που σημαίνει «μικρή πατρίδα» και αφηγείται τη συναρπαστική ιστορία ενός νεαρού άνδρα από το Μπαγκλαντές. 

Ό,τι στόχο κι αν έβαλε, τον κατέκτησε: υπερέβη τα προφανή, έσπασε τα καλούπια πολιτισμών και καταγωγής, δημιούργησε χορογραφίες που μοιάζουν με μικρές εκρήξεις σωμάτων, κράτησε σαν ιερό δισκοπότηρο τις παραδοσιακές κινήσεις που του δίδαξε η μαμά στο παιδικό δωμάτιο, κατάφερε να δείχνει cool και ποτέ ένοχος για τις επιλογές του.

Να, όπως το 2005, που χορογράφησε τέσσερα τραγούδια για την περιοδεία «Showgirl» της Κάιλι Μινόγκ και στην «απολογία» του είπε: «Συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως η Μινόγκ με φέρνουν σε επαφή με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο που ενδεχομένως ανήκουν σε διαφορετικό πλαίσιο. Αυτό μου αρέσει πολύ». Με αυτά τα λόγια σκούπισε τη σκόνη σοβαροφάνειας που κάποιοι είχαν προλάβει να ρίξουν στο τραπέζι. 

Άκραμ Καν: Ο μεγάλος σταρ του σύγχρονου χορού Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την παράσταση Desh που έχουμε δει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωναση @Richard Haughton


Έτσι, σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα, αυτός ο μικροσκοπικός μελαχρινός μάγος του χορού έχει κινήσει τα χέρια του όπως κανείς άλλος, έχει χρησιμοποιήσει μουσικές με ακατάληπτα λόγια που μας ανατρίχιαζαν από το πρώτο δευτερόλεπτο, έχει κεντήσει μια χορευτική γέφυρα από το Μπαγκλαντές ως το Λονδίνο, έχει στήσει παραστάσεις ολόκληρες γύρω από μία μόνο φράση του πιο άγνωστου και ψαγμένου ποιήματος, έχει αναζητήσει τη φιλοσοφία της ζωής σε εκείνα που οι άλλοι προσπερνούσαν, έχει καταφέρει να έχει τον κόσμο του χορού στα πόδια του.

«Ζωή είναι η ατέλειωτη ευκαιρία να ονειρεύεσαι και να βλέπεις τα όνειρα να αποδίδουν. Γνωρίζω διαρκώς ενδιαφέροντες ανθρώπους διαφορετικών πολιτισμών, θρησκείας, πολιτικής και εκπαίδευσης, αλλά στο τέλος συνειδητοποιώ ότι κάτω από την ποικιλομορφία μας είμαστε όλοι ίδιοι». 

Πριν από λίγο καιρό, και ενώ δεν είχε καν πατήσει τα 43, ανακοίνωσε το χορευτικό του αντίο, θεωρώντας, προφανώς, ότι τις μεγάλες ιστορίες της ζωής του μας τις έχει διηγηθεί τελικά. Όσο αφόρητο κι αν ακούγεται, ο Άκραμ Καν εγκαταλείπει τις μεγάλες και δύσκολες χορογραφίες διάρκειας πάνω από μία ώρα και περιορίζεται σε μικρούς ρόλους και cameo.

Άκραμ Καν: Ο μεγάλος σταρ του σύγχρονου χορού Facebook Twitter
@Nicol Vizioli

«Διαπραγματεύομαι με το σώμα μου όλη την ώρα. Χρειάζεται πάρα πολλή ενέργεια για να αντέχεις τον πόνο για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είναι απλώς ένα διαφορετικό στάδιο της ζωής μου. Είναι η πραγματικότητα και πρέπει να εναρμονιστώ με αυτό που συμβαίνει. Δεν είμαστε όλοι σαν τη Σιλβί» είπε αναφερόμενος στην Γκιλέμ, που χόρευε ως τα 50.

Βέβαια, ποτέ δεν έκρυψε ότι η ζωή του ροκ σταρ (μεγάλα διαστήματα μακριά από την οικογένειά του, ζωή με μια βαλίτσα στο χέρι, αναμονές στα αεροδρόμια και μοναχικά βράδια σε ξενοδοχεία) είναι ό,τι σιχαίνεται περισσότερο. 

«Να είστε έτοιμοι να δώσετε τα πάντα, αλλά κυρίως να χάσετε τα πάντα, να μετακινηθείτε σε νέα ύψη. Το πόσο βαθιά ποθείτε κάτι καθορίζεται από το πόσα πράγματα είστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψετε μέχρι να τα κατακτήσετε» απαντούσε κάθε φορά που τον ρωτούσαν για το προσωπικό του κίνητρο.

Ξέρει καλά αυτός που βιάστηκε να χωρέσει τόση δόξα σε δύο μόνο δεκαετίες και αποφάσισε να ρίξει τόσο πρόωρα αυλαία σε μια αδιανόητη καριέρα. Και τώρα ποιος θα μας διηγηθεί ξανά παραμύθια για Πέρσες ποιητές, πλάσματα που αψηφούν την ανθρώπινη διάστασή τους και βασιλοπούλες της Βεγγάλης;

Info: 

Akram Khan

XENOS

21-27 ΦΕΒ 2018

(εκτός από 24 Φεβρουαρίου)

20:30

Κεντρική Σκηνή

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Λεωφόρος Συγγρού 107

Εισιτήρια: 210 900 5 800

www.sgt.gr

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ