«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Η Λυδία Φωτοπούλου ξεχειλίζει cool αισθησιασμό και λειτουργεί ως βραδυφλεγές αντίβαρο στην εύφλεκτη ύλη των συναδέλφων της.
0

Έχουν αδυναμία στα λεξοτανίλ, στα τσιγάρα και στους άνδρες. Για την ακρίβεια, είναι απολύτως εξαρτημένες από τις ευφρόσυνες όσο και δηλητηριώδεις ουσίες που απελευθερώνονται στον οργανισμό τους κάθε φορά που καταναλώνουν ή έρχονται σε επαφή με ένα από τα τρία αυτά είδη.


Αξιαγάπητες, ανήσυχες και διψασμένες για ηλιοβασιλέματα στην Ανάβυσσο, για «σεξουαλικές» σοκολάτες, για περιπτύξεις στη λίμνη Υλίκη, για έρωτες στη Δήλο.


Η Αλέκα, η Φωτεινή, η Μάρω και η Ηλέκτρα. Τέσσερις γυναίκες με λαχτάρα για ζωή ροκανίζουν τον χρόνο, φλυαρώντας αδιάκοπα για πράγματα ασήμαντα, καθημερινά, ανθρώπινα. Θα μπορούσαν να συνθέτουν μια ανάλαφρη, κωμική εκδοχή των Τριών Αδελφών του Τσέχοφ, τοποθετημένων στην Κηφισιά της δεκαετίας του ενενήντα. Οι αγωνίες των τελευταίων, όμως, δεν αφορούν τόσο τη νιότη που χάνεται, τον χαμένο πατέρα, τα χρέη της οικογένειας, τη σκληρότητα των ανθρώπων, την εξάτμιση των χρημάτων, το άχθος της εργασίας ή την καταστροφή της αισθητικής. Όχι, οι δικές τους αγωνίες αφορούν μονάχα ένα πράγμα: την ανάγκη για άνδρα. Χοντρό, ξανθό, νεοναζί, παντρεμένο, χωρισμένο, δικηγόρο, φορτηγατζή ή εγγονό βιομηχάνου, δεν έχει σημασία. Όσον αφορά την Αλέκα, τη Μάρω και τη Φωτεινή, το μόνο που μετράει είναι μια κλοτσιά στην κοιλιά της μοναξιάς.


Πολλές κλοτσιές στην κοιλιά της μοναξιάς.

Όσα λένε οι γυναίκες μεταξύ τους... Λόγια, που γεμίζουν το κενό με χαριτωμένα τιτιβίσματα και παραφωνίες: η αίσθηση αυτή, όπως σωστά τη συνέλαβε ο σκηνοθέτης, αναδύεται καθαρά από την παράσταση και ανήκει στα ατού της.

Έτσι ώστε να δημιουργείται αενάως η ψευδαίσθηση της κίνησης, της έντασης, της αλλαγής. Έτσι ώστε να υπάρχουν ατελείωτα μικροθέματα συζήτησης και διαφωνίας, αντιπαράθεσης κι ελπίδας. Να προκύπτουν πάντα σοβαρές αφορμές για να καπνίζει κανείς το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, να κάνει δίαιτα και να τη «σπάει» με τούρτες, να χτυπάει το κουδούνι της φίλης μέσα στην άγρια νύχτα, να οργανώνει ταξίδια στην Ταϊλάνδη, να τα ακυρώνει, να φαντασιώνεται ότι κινδυνεύει η ζωή του, να ονειρεύεται τον όμορφο άγνωστο με τα ηλιοκαμμένα χέρια, να ξεμένει σε έναν ύφαλο στο Βιβάρι πασχίζοντας να διώξει τα σκυλόψαρα που τον κυκλώνουν ασφυκτικά εν μέσω ισχυρής παλίρροιας προσδοκιών και διαψεύσεων.

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Δεν γνωρίζω αν οι αξιαγάπητες ηρωίδες του έργου μένουν ακόμη στην Κηφισιά και πόση οικονομική δύναμη διαθέτουν πλέον, ώστε να έχουν την πολυτέλεια να αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους στους άνδρες – παλιούς, νυν και επόμενους.

Είκοσι τρία χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα διά χειρός Λευτέρη Βογιατζή, το έργο των Κεχαΐδη-Χαβιαρά, μια πρωτόγνωρη τότε βουτιά στο γυναικείο σύμπαν, παραμένει φρέσκο, γοητευτικό και αστείο. Όσα λένε οι γυναίκες μεταξύ τους... Λόγια, λόγια, λόγια, που γεμίζουν το κενό με χαριτωμένα τιτιβίσματα και παραφωνίες: η αίσθηση αυτή, όπως σωστά τη συνέλαβε ο σκηνοθέτης, αναδύεται καθαρά από την παράσταση και ανήκει στα ατού της.


Μια ομάδα ηθοποιών με νεύρο, αίσθηση συντροφικότητας και χιούμορ δημιουργεί τον σχεδόν αυτιστικό κόσμο τους και κολυμπούν με άνεση μέσα του, ακολουθώντας τους ίδιους κώδικες νεύρωσης, αφέλειας, αυταπάτης, θηλυκότητας. Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη αποδεικνύεται κυρίαρχος των υψηλών ταχυτήτων, απολαυστική, σπινθηροβόλα. Η Λυδία Φωτοπούλου ξεχειλίζει cool αισθησιασμό και λειτουργεί ως βραδυφλεγές αντίβαρο στην εύφλεκτη ύλη των συναδέλφων της. Η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, κάπως αταίριαστη με τις υπόλοιπες, χρειάζεται να βρει τρόπους να ενσωματωθεί.

Η Έμιλυ Κολιανδρή, τέλος, η πλέον νευρωτική της ομάδας, μεταδίδει τη γόνιμη υποψία ότι μπορεί και να υπάρχει τρόμος κάτω από τα ερωτικά φρου-φρου.


Δυστυχώς, οι καλές αυτές ηθοποιοί εγκλωβίζονται σταδιακά στις καρικατούρες που έχουν τρυφερά πλάσει και αρχίζουν να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους. Η παράσταση, δηλαδή, λειτουργεί πολύ καλά στο πρώτο μέρος, το μέρος της «γνωριμίας» με πρόσωπα και πράγματα, αλλά δεν καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον μας στη συνέχεια. Νιώθουμε αιχμάλωτοι μιας λούπας. Κι αν η ζωή των ηρωίδων εξελίσσεται σε πανομοιότυπα επεισόδια, συνιστά καθήκον του σκηνοθέτη να μετατρέψει αυτή την κυκλικότητα σε παλλόμενη αισθητική κατασκευή και όχι σε επίπεδη σύνθεση από λαμπερές μανιέρες.

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Η Έμιλυ Κολιανδρή, η πλέον νευρωτική της ομάδας, μεταδίδει τη γόνιμη υποψία ότι μπορεί και να υπάρχει τρόμος κάτω από τα ερωτικά φρου-φρου.


Όποτε επιχειρεί να ανασηκώσει το κάλυμμα για να μας δείξει το σκοτάδι που καιροφυλακτεί στην ψυχή των γυναικών, ο σκηνοθέτης καταφεύγει σε ευκολίες που ακυρώνουν κάθε τέτοια πρόθεση: οι μεταπτώσεις από τη χαρωπή υστερία στη μελαγχολία μοιάζουν επίπλαστες, στημένες, σαν να προκύπτουν μηχανικά με το πάτημα ενός διακόπτη. Κάθε φορά που πρέπει να αλλάξει λίγο η ατμόσφαιρα, γιατί παραέγινε το αστείο, εφαρμόζεται η κλασική συνταγή: χαμηλώνει ο φωτισμός, η τηλεοπτική οθόνη γεμίζει «παράσιτα», η διάσημη άρια ακούγεται «σπασμένη», τα σώματα και τα βλέμματα παγώνουν στον καναπέ.

Όσον αφορά την όψη της παράστασης, εδώ βιώνουμε μια ελαφρά χωροχρονική σύγχυση: το σαλόνι της Αλέκας, γεμάτο με έπιπλα sixties αισθητικής (σκηνογραφία Άρτεμις Φλέσσα), σε συνδυασμό με τα fifties κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη), προκαλεί την εντύπωση πως οι γυναίκες αυτές είτε έρχονται από το παρελθόν μέσα σε μια χρονοκάψουλα είτε συλλέγουν και φορούν μανιωδώς οτιδήποτε vintage.


Δεν γνωρίζω αν οι αξιαγάπητες ηρωίδες του έργου μένουν ακόμη στην Κηφισιά και πόση οικονομική δύναμη διαθέτουν πλέον, ώστε να έχουν την πολυτέλεια να αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους στους άνδρες – παλιούς, νυν και επόμενους. Ούτε χρειάζονται «ακριβείς» απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Χρειάζεται όμως μια γενικότερη σύνδεση με το παρόν του θεατή. Και η σύνδεση αυτή νομίζω πως απουσιάζει από την παράσταση.

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Είκοσι τρία χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα διά χειρός Λευτέρη Βογιατζή, το έργο των Κεχαΐδη-Χαβιαρά, μια πρωτόγνωρη τότε βουτιά στο γυναικείο σύμπαν, παραμένει φρέσκο, γοητευτικό και αστείο.

Info:

Με δύναμη από την Κηφισιά

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Παίζουν: Λυδία Φωτοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Λυδία Φωτοπούλου: «Η μεγάλη αλλαγή στις γυναίκες επήλθε, όταν άρχισαν να χωρίζουν»

Πρόσωπα / Λυδία Φωτοπούλου: «Η μεγάλη αλλαγή στις γυναίκες επήλθε, όταν άρχισαν να χωρίζουν»

Μια κουβέντα για τις γυναίκες, τους χαμένους έρωτες, την ενηλικίωση και την αναζήτηση της ευτυχίας στα λάθος πράγματα στα διαλείμματα από τις πρόβες του έργου «Με δύναμη από την Κηφισιά»
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ