Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter

Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη

0

Σάββατο βράδυ στο Fuzz και ο συναυλιακός χώρος μοιάζει άδειος ή τουλάχιστον όχι τόσο γεμάτος όσο περνάει η ώρα. Λογικό, το συγκεκριμένο σ/κ στην Αθήνα είναι από τα πιο δραστήρια καλλιτεχνικά. Παίζουν τόσα events στην πόλη που δεν ξέρεις που να πρωτοπάς. Συν του ότι λίγο πιο πάνω από το Fuzz έπαιζε, ο Nicolas Jaar, από τα πιο χοτ ονόματα της ηλεκτρονικής μουσικής σήμερα. Επομένως, γιατί να πας να δεις ένα ξεπερασμένο χίπικο συγκρότημα από τα 90s που παίζει ψυχεδέλεια; Προσωπικά η απάντηση είναι εύκολη και πολύ απλή. Είναι Γιαπωνέζοι και σπάνια έχεις την δυνατότητα να βλέπεις ένα γκρουπ από την Ιαπωνία εδώ πέρα. Μια φορά το χρόνο κι αν.


Όχι ότι οι Acid Mothers Temple είναι κανένα τυχαίο συγκρότημα. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν άνοιξαν τα μουσικά σύνορα της χώρας τους σε ένα πεινασμένο ακροατήριο στους εξωτικούς ήχους. Και φυσικά είναι από τις καλύτερες live μπάντες που μπορείς να πετύχεις ποτέ. Έχουν έρθει άλλες τρεις φορές στην Ελλάδα και το έχουν αποδείξει έμπρακτα.

Ο Satoshima σίγουρα στην προηγούμενη ζωή του ήταν χταπόδι. Δεν εξηγείται διαφορετικά η ταχύτητα με την οποία βαράει τα τύμπανα.


Τελευταία γίνεται πολύ λόγος για ψυχεδέλεια στη χώρα μας. Η ψυχεδέλεια όμως είναι ένας πολύ διαστρεβλωμένος όρος. Και οι Acid Mothers Temple το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Στην μιάμιση ώρα που διαρκεί το σετ τους σαρώνουν τα πάντα. Ξεκινάνε βαριά και πολύ δυνατά σαν να βλέπεις μέταλ μπάντα με αναφορές σε Black Sabbath (που τους έχουν αδυναμία εξάλλου) και Led Zeppelin. Ηχητικά η συναυλία είναι απερίγραπτη. Είχα διαβάσει παλιότερα ότι είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις σε βίντεο το μέγεθος της έντασης  που επικρατεί στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Είναι από τις σπάνιες φορές, όμως, που βλέπω ότι το κοινό παρακολουθεί σαν υπνωτισμένο με το ένα ηχητικό σοκ να διαδέχεται το άλλο από αυτά που παίζονται. Για λίγο μου δίνουν την αίσθηση ότι δημιουργούν σεισμικές δονήσεις με το παίξιμο τους και όλη η σκηνή θα καταρρεύσει. Δεν λείπουν ούτε οι WTF στιγμές της βραδιάς όταν η εκκεντρική  Mitsuko Tabata με την πράσινη περούκα που είναι τρανς αρχίζει να κάνει αισθησιακό στριπτίζ και να μας δείχνει το δαντελένιο μαύρο κυλοτάκι της ή όταν ο Kawabata Makoto κάνει νόημα να αναλάβουν ο ντράμερ Nani Satoshima και ο μπασίστας Wolf aka S/T για κάνα δεκάλεπτο και αυτοί να παίζουν ένα ντίσκο freakout! Στην περίπτωση τους μοιάζουν σαν να μην είναι από τον πλανήτη Γη. Ο Satoshima σίγουρα στην προηγούμενη ζωή του ήταν χταπόδι. Δεν εξηγείται διαφορετικά η ταχύτητα με την οποία βαράει τα τύμπανα. Για να μην τα πολυλογώ μέχρι και new wave ακούσαμε σε κάποια φάση. Το κομμάτι-κλειδί στις περισσότερες συναυλίες των AMT είναι το Pink Lady Lemonade, σε αυτό χτίζουν πάνω όλους τους αυτοσχεδιασμούς του και από εκεί και πέρα το σετ πάει πολλές φορές στον αγύριστο.

Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης


Όσον αφορά τώρα τους Chickn το αθηναϊκό ροκ συγκρότημα που ήταν support, σοφά επέλεξαν να κρατήσουν το σετ τους στην μισή ώρα. Αυτό ήταν ένα από τα πιο θετικά στοιχεία της εμφάνισης τους. Εδώ να πω ότι γενικά έχω θέμα με την έννοια του support γκρουπ.  Καταλαβαίνω τους λόγους από την μεριά των διοργανωτών για προσφέρουν ένα πιο ολοκληρωμένο event αλλά προσωπικά θεωρώ τα περισσότερα συγκροτήματα που ανοίγουν το πρόγραμμα χάσιμο χρόνου (μου έχουν επιτεθεί στο παρελθόν γι' αυτή την άποψη μου άπειρες φορές) εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις. Εν ολίγοις μπορείς να τους δεις καλύτερα όταν παίζουν μόνοι τους, αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπική μου άποψη.  Οι Chickn ακόμη κι αν στο στήσιμο τους είχαν τα 2/3 των Baby Guru, το 1/3 των A Victim of Society και το 1/3 των Devamp Javu, δεν κατάφεραν να είναι μια εξαιρετική περίπτωση. Το βασικό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: δίνουν δηλαδή την εντύπωση μιας μπάντας με session μουσικούς που τζαμάρουν live και όχι μιας πιο μελετημένης σοβαρής προσπάθειας. Είναι πολύ όμορφο που παρατηρείται τόση αλληλεγγύη στον ελληνικό indie χώρο και τα διάφορα μέλη συγκροτημάτων να συναντιούνται μεταξύ τους και σε άλλα πρότζεκτ αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι μια παγίδα τελικά, τουλάχιστον στις ζωντανές εμφανίσεις. Ηχητικά θα μπορούσαν να παρουσιάσουν κάποιο ενδιαφέρον τέτοιοι πειραματισμοί αν μιλάγαμε για μουσικούς από άλλα είδη. Όταν όμως έχεις να κάνεις με τόσο ιδιοσυγκρασιακούς μουσικούς όπως στην περίπτωση των Guru είναι αβέβαιο αν θα καταλήξουν κάπου αυτές οι ανταλλαγές μελών ροκ συγκροτημάτων πέρα από μια ομοιογένεια στον ήχο. Από την άλλη όμως οποιαδήποτε άλλη μπάντα που θα έπαιζε πριν από τον ψυχεδελικό οδοστρωτήρα που ονομάζεται Acid Mothers Temple and The Melting Paraiso UFO εκείνη τη βραδιά θα ακουγόταν λίγη.

Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
Acid Mothers Temple: Τα live τους, ένα διαρκές σοκ, για φίλους του είδους και μη Facebook Twitter
Φωτο: Μάνος Χρυσοβέργης
 
Μουσική
0

Μαρία Παππά

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT
Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT