Κριτική θεάτρου: Εθνικαί Εορταί, σκέψεις για το νέο πολιτικό θέατρο

Κριτική θεάτρου: Εθνικαί Εορταί, σκέψεις για το νέο πολιτικό θέατρο Facebook Twitter
0
Κριτική θεάτρου: Εθνικαί Εορταί, σκέψεις για το νέο πολιτικό θέατρο Facebook Twitter
Οι τρεις ερμηνευτές δεν αποπειρώνται να δώσουν ερμηνείες (γιατί και πώς συνέβησαν έτσι τα πράγματα) και αναφέρονται σε ελάχιστα ιστορικά γεγονότα − αυτό ίσως να ενοχλήσει κάποιους που μπορεί να θεωρούν ότι την Ιστορία πρέπει να την αντιμετωπίζεις στην αιτιοκρατική συνέχειά της και από ευδιάκριτη θέση... Φωτό: Σωτήρης Βασιλείου

Το πυκνό σε πολιτικά γεγονότα και έξωθεν εκβιασμούς 2015 προκάλεσε έντονες συζητήσεις κι ένα νέο ενδιαφέρον για τη μεταπολεμική Ιστορία της χώρας, που επηρέασαν και τον συνήθως απολιτικό χώρο του θεάτρου. Γιατί ναι μεν το θέατρο είναι η πλέον πολιτική μορφή τέχνης, αφού εκ φύσεως προϋποθέτει «συλλογικότητες» δημιουργών από τη μία, θεατών από την άλλη, αλλά οι άνθρωποι του χώρου, εξαρτώμενοι ακριβώς από κοινό που περιλαμβάνει ανθρώπους διαφορετικών ιδεολογικών απόψεων, ή δεν ασχολούνται ή μιλούν για την πολιτική έτσι ώστε κανείς να μην ενοχλείται. Άλλωστε, οι παλιοί εκπρόσωποι του αστικού θεάτρου έχουν αποβιώσει και οι νεότεροι, που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς, ενταγμένοι στο σύστημα των κρατικών επιχορηγήσεων το διάστημα από το 1985 έως το 2011, δηλαδή εξαρτημένοι έως έναν βαθμό από την πρόνοια της πολιτείας (διαφορετικών κυβερνήσεων), εξέφραζαν το συναινετικό πνεύμα της Μεταπολίτευσης. Όπως είναι φυσικό, οι δημιουργοί της νεότερης γενιάς, που δεν έχουν ούτε ιστορικές/βιωματικές προσλαμβάνουσες ούτε επαρκείς γνώσεις της Ιστορίας, και μεγάλωσαν σ' έναν κόσμο απαλλαγμένο από τους παλιούς φανατισμούς και με τον νεοφιλελευθερισμό κυρίαρχο παντού, δεν είχαν λόγους να στραφούν σε τραυματικές για τον τόπο ιστορικές περιόδους.


Με την κρίση των τελευταίων 5 χρόνων, ωστόσο, η παροιμιώδης πολιτική φύση των Ελλήνων αφυπνίστηκε και οι συζητήσεις σχετικά με τις οικονομικοπολιτικές εξελίξεις ζωντάνεψαν όχι μόνο τις παρέες αλλά και τη νεόκοπη κοινότητα «φίλων» στα διαδικτυακά κοινωνικά δίκτυα. Στο πλαίσιο αυτό, η γνώση της Ιστορίας φάνηκε ιδιαιτέρως σημαντική για τις εξηγήσεις που δίνει, τις επιλογές και τις λύσεις που υποδεικνύει.

Σύντομες ιστορίες εκτελέσεων, εξορίας, ψυχολογικής βίας και μίσους ακόμη και ανάμεσα σε μέλη της ίδιας οικογένειας , κυρίως σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αλλά και ανέκδοτα (κωμικοτραγικά γεγονότα αντίστασης) και τραγούδια αποκαλύπτουν το δράμα ανθρώπων που βρέθηκαν στη δίνη της Ιστορίας.


Αλλά ποια Ιστορία; Πολλή κουβέντα έχει γίνει για τους «εκσυγχρονιστές» του μαθήματος της Ιστορίας στα σχολεία, που μαίνονται για τις ανακρίβειες τις οποίες διδάσκονται οι μαθητές στο πλαίσιο μιας πεπαλαιωμένης, λένε, αντίληψης για την «εθνική ταυτότητα». Δεν αναφέρουν, βεβαίως, ότι στα σχολεία όλου του κόσμου η Ιστορία που διδάσκεται είναι σκηνοθετημένη και η ιδεολογία που εξυπηρετεί (του κυρίαρχου κράτους) βασίζεται στις παραλείψεις και στις αποσιωπήσεις και ότι το στοίχημα της εκπαίδευσης είναι να διαμορφώσει φιλοπερίεργους μελλοντικούς πολίτες που θα αναζητήσουν την «αληθινή» Ιστορία στα άφθονα βιβλία έγκυρων ιστορικών που κυκλοφορούν.


Οπωσδήποτε, μόνο θετικά μπορεί να κρίνει κάποιος το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται στον θεατρικό χώρο για τη μεταπολεμική Ιστορία, όπως αυτή εκδηλώνεται π.χ. με τις 10 παραστάσεις που παρουσιάστηκαν στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Μπορεί ο «συνωστισμός» τους σ' ένα αφιέρωμα 5 ημερών (30.3-3.4 2016) να ακύρωσε τον διάλογο που θα μπορούσαν να προκαλέσουν (ποιος να προλάβει να δει 2 παραστάσεις ανά ημέρα επί πέντε ημέρες στη σειρά;), αλλά μαθαίνουμε ότι κάποιες θα επαναληφθούν και, εν πάση περιπτώσει, το απόθεμα γνώσης και ευαισθησίας που κατατέθηκε δεν πάει χαμένο.

Κριτική θεάτρου: Εθνικαί Εορταί, σκέψεις για το νέο πολιτικό θέατρο Facebook Twitter
Η συμμετοχή των γυναικών στην εθνική αντίσταση κατά των Γερμανών και, στη συνέχεια, στην εμφύλια σύγκρουση συντέλεσε στο εξής καλό: στο να συνειδητοποιήσουν οι γυναίκες τον ρόλο τους ως ιστορικών και συλλογικών υποκειμένων... Φωτό: Σωτήρης Βασιλείου


Κι ας είναι ευάλωτο σε απλοϊκές προσεγγίσεις, που συνήθως εκκινούν από ψευδή ερωτήματα. Ας πούμε, ο ένας εκ των δύο υπευθύνων της Πειραματικής Σκηνής, ο Πρόδρομος Τσινικόρης, εξέφρασε την αγανάκτησή του που στο σχολείο δεν μαθαίνουν τα παιδιά για τον Εμφύλιο, 70 χρόνια μετά το ξέσπασμά του. Μα, ο Εμφύλιος κράτησε έως το 1974, οπότε σταμάτησαν οι διώξεις των αριστερών πολιτών και το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε από το επίσημο κράτος. Στην ιστορική επιστήμη μέχρι τότε κυριαρχούσε η παραδοσιακή σχολή που έκλινε προς την πλευρά των νικητών (του λεγομένου κράτους της Δεξιάς). Από το 1974 και μετά εμφανίζεται η αναθεωρητική σχολή που φωτίζει τα γεγονότα από την πλευρά της ηττημένης Αριστεράς και μόνο από τη δεκαετία του '90 ιστορικοί μετα-αναθεωρητικών κατευθύνσεων κατέθεσαν ιστορικά έργα απαλλαγμένα (κατά το δυνατόν) από ιδεολογικές προκαταλήψεις – με διεπιστημονικό άνοιγμα και ενδιαφέρον για νέες θεματικές. Ποια Ιστορία του Εμφυλίου να διδαχθούν τα παιδιά, όταν, μάλιστα, η Ελλάδα της πολιτικής οικογενειοκρατίας δεν έχει απαλλαγεί από πολιτικά σόγια που έπαιξαν ενεργό ρόλο σε όλη τη μεταπολεμική Ιστορία της χώρας;


Ενδιαφέρον έχει και κάτι ακόμα, που κατέστησε σαφές ο περσινός μονόλογος «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» του Κώστα Σωτηρίου (σε σκηνοθεσία Β. Θεοδωρόπουλου): ο χώρος της πεζογραφίας, παρέχοντας πλαίσιο ασφαλές (της μυθοπλασίας) για την αφήγηση του τραύματος, όταν ακόμη η πολιτική συνθήκη ήταν εχθρική, υπήρξε καταφύγιο για πολλούς αριστερούς συγγραφείς. Οι «νικητές» τι να γράψουν; Για το πώς οι συνεργάτες των δυνάμεων Κατοχής, οι μαυραγορίτες που πλούτισαν και τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας αποτέλεσαν τη μεταπολεμική κυρίαρχη τάξη; Κάπως έτσι, κείμενα της δεξιάς εμπειρίας εκλείπουν, ενώ είναι πολλά τα λογοτεχνικά και αυτοβιογραφικά κείμενα της άλλης πλευράς.

Κριτική θεάτρου: Εθνικαί Εορταί, σκέψεις για το νέο πολιτικό θέατρο Facebook Twitter
Φωτό: Σωτήρης Βασιλείου


Η συμμετοχή των γυναικών στην εθνική αντίσταση κατά των Γερμανών και, στη συνέχεια, στην εμφύλια σύγκρουση συντέλεσε στο εξής καλό: στο να συνειδητοποιήσουν οι γυναίκες τον ρόλο τους ως ιστορικών και συλλογικών υποκειμένων. Ο δρόμος της ισότητας άνοιξε αμέσως μετά, με τον νόμο 2159 του 1952, οπότε κατοχυρώνεται το δικαίωμα των Ελληνίδων να εκλέγουν και να εκλέγονται. Μόνο τυχαίο δεν είναι που από τη δεκαετία του '50 και μετά, για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας (το άλλο προηγούμενο αφορά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την προσφυγιά του '22), πολλές γυναίκες συγγραφείς καταθέτουν τα βιώματά τους από την Κατοχή και τον Εμφύλιο.


Γι' αυτό και είναι φυσικό (και ευπρόσδεκτο) που το σκηνικό κείμενο της παράστασης «Εθνικαί Εορταί», με θέμα την ανθρώπινη περιπέτεια την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου, βασίζεται σχεδόν κατά το ήμισυ σε μαρτυρίες γυναικών. Νέοι στον χώρο, η Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, ο Βασίλης Βηλαράς και η Μαρία Θρασυβουλίδη επέλεξαν αποσπάσματα από βιβλία, μεταξύ άλλων του Θανάση Βαλτινού, της Τασούλας Βερβενιώτη, της Άλκης Ζέη, της Μαρούλας Κλιάφα, της Δήμητρας Μάρα-Μιχαλακέα, του Παύλου Μάτεσι, του Γιώργου Μιχαηλίδη, της Ελένης Νικολαΐδου, της Μαίρης Παριανού, της Διδώς Σωτηρίου, της Ιζαμπέλλας Παλάσκα, του Κώστα Γκριτζώνα, του Αλέξανδρου-Γεωργίου Μαγκάκη, του Ρόδη Ρούφου και του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, και τα ερμήνευσαν με την αθωότητα της γενιάς που προσλαμβάνει το σκοτάδι της Ιστορίας μέσα από βιβλία.


Ακριβώς γι' αυτό η οπτική τους, άρα και η σκηνική αφήγηση, λειτουργεί πέρα από πολιτικές ιδεολογίες. Σύντομες ιστορίες εκτελέσεων, εξορίας, ψυχολογικής βίας και μίσους ακόμη και ανάμεσα σε μέλη της ίδιας οικογένειας , κυρίως σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αλλά και ανέκδοτα (κωμικοτραγικά γεγονότα αντίστασης) και τραγούδια αποκαλύπτουν το δράμα ανθρώπων που βρέθηκαν στη δίνη της Ιστορίας. Οι τρεις ερμηνευτές δεν αποπειρώνται να δώσουν ερμηνείες (γιατί και πώς συνέβησαν έτσι τα πράγματα) και αναφέρονται σε ελάχιστα ιστορικά γεγονότα − αυτό ίσως να ενοχλήσει κάποιους που μπορεί να θεωρούν ότι την Ιστορία πρέπει να την αντιμετωπίζεις στην αιτιοκρατική συνέχειά της και από ευδιάκριτη θέση. Ωστόσο, η προσπάθειά τους είναι ειλικρινής και το ενδιαφέρον των θεατών παραμένει ζωντανό από την αρχή έως το τέλος. Δύο παρατηρήσεις έχω μόνο: καλό θα ήταν, εξαρχής, οι τρεις να απευθύνονταν στο κοινό (χωρίς θεατρινίστικες ματιές κάπου στον χώρο και στησίματα). Και να αντιμετωπίζει ο Βασίλης Βηλαράς αντρικά κάποιες αφηγήσεις που προέρχονται από ανθρώπους με ηρωικά χαρακτηριστικά – ήταν πολύ καλός ως μικρό αγόρι και στα κωμικά σημεία.


Ο πετρόχτιστος υπόγειος χώρος του Bios μοιάζει με καταφύγιο και κρυψώνα γι' αυτό και ήταν ο ιδανικός χώρος για το θέμα της παράστασης.

Κριτική θεάτρου: Εθνικαί Εορταί, σκέψεις για το νέο πολιτικό θέατρο Facebook Twitter
Φωτό: Σωτήρης Βασιλείου

Info:

BIOS. TESLA Basement

Πειραιώς 84, Αθήνα
Διάρκεια παραστάσεων: 14/3 - 26/4
Δευτέρα, Τρίτη, 20:30

Είσοδος:10 ευρώ

Σκηνοθεσία-Δραματουργία: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Βασίλης Βηλαράς, Μαρία Θρασυβουλίδη

Συνεργασία στη δραματουργία: Πηνελόπη Τσούτσουβα

Παίζουν: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Βασίλης Βηλαράς, Μαρία Θρασυβουλίδη

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ