«Το πολυαναμενόμενο δεύτερο άλμπουμ των Last Shadow Puppets είναι μια πλούσια Καλιφορνέζικη λιχουδιά με έγχορδα από τον Owen Pallet. Όπως στο 'Mind of Mine' του Zayn Malik, γίνεται ξεκάθαρα ότι οι frontmen Alex Turner και Miles Kane είναι σέξι άντρες, με σέξι ζωές που έχουν πολύ σέξι σεξ με τις σέξι φιλενάδες τους», γράφει ειρωνικά η Laura Snapes στην απολαυστική κριτική της για το'Εverything You've Come to Expect' στο Pitchfork. Για την ιστορία του δίνει 5.6 στην βαθμολογία.
Οκτώ χρόνια μετά το πετυχημένο The Age of Understatement o βασιλιάς της σύγχρονης brit pop παρέα με τον κολλητό του επιστρέφουν με ένα φιλόδοξο δεύτερο άλμπουμ αλλά όχι με τα ίδια αποτελέσματα. Ο χρόνος όμως έχει αφήσει το στίγμα του στις ζωές των δύο συμπαθητικών μουσικών. Και οι δύο μένουν στο Λος Άντζελες και οι δύο πλέον τριαντάρησαν και δεν είναι πια τόσο ανέμελοι ώστε να μην τους νοιάζει τίποτα και 22.
Αν είσαι από αυτούς που σταμάτησες να ακούσεις brit pop επειδή ανακάλυψες ότι υπάρχει κι άλλη μουσική στον κόσμο, δεν θα απογοητευτείς απλά ίσως το ακούσεις πιο ευχάριστα.
Όχι ότι το ’Εverything You’ve Come to Expect’ είναι τόσο κακό. Είναι άνισο, θα ταίριαζε να το χαρακτηρίσεις καλύτερα. Το πρόβλημα είναι ότι ακούγεται πολύ περισσότερο brit pop από ότι Isaac Hayes όπως είχε υποσχεθεί ο Turner σε κάτι δηλώσεις του.
Τώρα αν ανήκει κάποιος στην ομάδα που περίμενε με ανυπομονησία να ακούσει κάτι ανάλογο με την πρώτη τους δουλειά, θα απογοητευτεί κάπως. Δεν έχει καμία σχέση. Αν είχαν μπλέξει πετυχημένα τις επιρροές τους εκεί (Scott Walker, κτλ.), εδώ απλά φαίνονται κάπου να κομπάζουν με ελάχιστες εξαιρέσεις. Κι ας έχουν 29μελή ορχήστρα στην διάθεση τους και τον Owen Pallet.
Αν είσαι από αυτούς που σταμάτησες να ακούς brit pop επειδή ανακάλυψες ότι υπάρχει κι άλλη μουσική στον κόσμο, δεν θα απογοητευτείς, απλά ίσως το ακούσεις πιο ευχάριστα. Σίγουρα κανείς δεν θα το θυμάται μετά από μια βδομάδα. Εκτός ίσως από 1-2 κομμάτια (Miracle Aligner, Bad Habbits).
Αυτό όμως δεν επισκιάζει το γεγονός ότι η συναυλία τους στην Αθήνα στην Μαλακάσα είναι από τα πιο ευχάριστα μουσικά νέα που ακούσαμε τελευταία.
Ζητήσαμε την άποψη ενός φαν των Last Shadow Puppets.
Γράφει ο Άρης Καζακόπουλος (avopolis.gr)
Η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Last Shadow Puppets έπειτα από το υπέροχο εκείνο ντεμπούτο του 2008, σίγουρα δεν είναι everything we had come to expect. Όχι υπό την έννοια ότι πρόκειται για κακό άλμπουμ (κάθε άλλο, αξιοπρεπέστατο είναι), αλλά για τον λόγο ότι το χαρισματικό ντουέτο έχει προβεί σε μια αισθητή ηχητική μετατόπιση, παίρνοντας σαφείς αποστάσεις από το ύφος που τους καθιέρωσε πριν από 8 χρόνια.
Στο νέο πόνημα των Alex Turner και Miles Kane δεν συναντάμε ούτε spaghetti western αναφορές, ούτε επιρροές από την πρώιμη εποχή της δισκογραφίας του Scott Walker. Επιχειρήθηκε δηλαδή μια μερική απομάκρυνση από το retro στοιχείο και αντ' αυτού προτιμήθηκε μια στροφή σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή του baroque pop ιδιώματος, που εξαρχής αποτέλεσε το ηχητικό τους στίγμα. Στο παραπάνω συνετέλεσε συν τοις άλλοις και η σχετική υποχώρηση αυτής της «έγχορδης πανδαισίας» που έκλεβε την παράσταση στις ενορχηστρώσεις του προηγούμενου δίσκου, αφήνοντας πλέον στα έγχορδα έναν ρόλο περισσότερο συνοδευτικό, παρά πρωταγωνιστικό: η υπογραφή-εγγύηση του ταλαντούχου Owen Pallet, βέβαια, δεν λείπει ούτε αυτή τη φορά από τα string arrangements.
Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός στο Everything You've Come To Expect είναι η εμφανής ροπή του προς το συνθετικό ύφος του Alex Turner, έναντι εκείνου του Miles Kane: στα περισσότερα από τα κομμάτια που απαρτίζουν την tracklist διακρίνεται ξεκάθαρα κάτι από τις τελευταίες δουλειές των Arctic Monkeys. To "Miracle Aligner" λ.χ. θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει στο Suck It And See (2011), όπως παρόμοια τα "Used To Be My Girl" και "She Does The Woods" βρίσκονται πολύ κοντά στο ύφος του Humbug (2009). Αντίστοιχα, η ρυθμολογία του "Pattern" παραπέμπει απευθείας στο AM (2013), ενώ το "The Dream Synopsis" μοιάζει με πρώτο ξαδερφάκι του "No.1 Party Anthem", μέσα από τον ίδιο δίσκο. Η σχετικά αθόρυβη παρουσία του Kane δεν θα πρέπει πάντως να μας εκπλήσσει εν τέλει, αν αναλογιστούμε τη δημιουργική ξηρασία από την οποία έπασχε ο τελευταίος του δίσκος.
Επιστρέφοντας στην αρχική συζήτηση, είναι ένα άλμπουμ που συμβαδίζει λίγο-πολύ με την εποχή του το Everything You've Come To Expect, ειδικά σε σύγκριση με το προηγούμενο. Και παρότι ένα τέτοιο γεγονός συνήθως λογίζεται ως προτέρημα, στην περίπτωση των Puppets είναι αμφίβολο ότι λειτουργεί θετικά. Λίγοι άλλωστε θα διαφωνήσουν στο ότι η όλη μοναδικότητά τους απέρρεε από εκείνη τη vintage χροιά των αναφορών τους και ιδιαίτερα από τον πανέξυπνο τρόπο με τον οποίον τα στοιχεία αυτά φιλτράρονταν και διοχετεύονταν στο δικό τους συνθετικό στιλ. Ήταν μια αναβίωση με μπόλικη αυτογνωσία και μια δόση χιούμορ, η οποία δεν παραβίαζε ποτέ τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην άποψη και στην απατεωνιά. Η ιδιαιτερότητα αυτή έχει λοιπόν οπωσδήποτε ατονήσει και είναι κρίμα.
Αυτό που δεν λείπει πάντως σε καμία περίπτωση, είναι οι ζουμερές μελωδίες. Τέτοιες βρίσκει κανείς σε κομμάτια σαν το εκπληκτικό "Aviation" και το κολλητικό "Bad Habits", για παράδειγμα, ή στα "The Element Of Surprise" και "Pattern" –κατά πάσα πιθανότητα τα επόμενα singles. Και είναι τραγούδια σαν κι αυτά, τελικά, που δίνουν πνοή ζωής στον δίσκο, διασφαλίζοντας την αντοχή του στον χρόνο. Διότι ως αριστούργημα σίγουρα δεν θα μείνει στην ιστορία, το στοίχημα όμως της μακρόπνοης ραδιοφωνικής παρουσίας, εκτός απροόπτου θα το κερδίσει.
Άρη Καζακόπουλου (avopolis.gr)
