Ένα κορίτσι κάθεται στον πάγκο και διαβάζει τον οδηγό του Lonely Planet για τη Βραζιλία. Γυρίζει τις σελίδες αργά και ονειρεύεται τις παραλίες της Μπαΐα, την άμμο της Κόπα Καμπάνα και τους καταρράκτες Ιγκουάτσου. Στη βιβλιοθήκη που κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας στοιβάζονται βιβλία, όπως ένας οδηγός για το Λονδίνο, μερικοί τόμοι της σειράς «Αρχιτεκτονικές Εφαρμογές», η Προϊστορία του θεάτρου, ένα παλιό Μίκι Μάους με κεντρική ιστορία του Φάντομ Ντακ κι ένα Λούκυ Λουκ. Το παλιό καφενείο του κύριου Γιάννη, εκεί, μέσα στην πιο ωραία στοά του ιστορικού κέντρου, κάτω απ’ τις κυκλικές σκάλες που ενώνουν, μέσα από ένα «μυστικό» πέρασμα, τη Λέκκα με τη Βουλής, έχει μεταμορφωθεί εδώ και δυο εβδομάδες σ’ ένα υπέροχο μπαρ που θυμίζει τις πιο κουλ εκδοχές των μπαρ του Βερολίνου και της Νέας Υόρκης, από αυτά τα easygoing μέρη που κάθεσαι το πρωί μόνος σου με το λάπτοπ ή μ’ ένα βιβλίο ή μ’ έναν οδηγό για τη Βραζιλία και περιμένεις κάποιον να περάσει (ή και όχι).
Στη μαγική του αυλή, που μοιάζει με σκηνικό από τα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά, μυρίζει βούτυρο απ’ το υπόγειο εργαστήριο του τυροπιτάδικου Άριστον και κρύβει ένα απίθανο, παρατημένο νεοκλασικό, όπου κάποτε, στο ισόγειό του, λειτουργούσε εργαστήριο επισκευής παιχνιδιών.Τα ηχεία παίζουν ένα χαλαρό φανκ, ο Γιώργος Παπανδρέου μόλις έχει ανακοινώσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη δανειακή σύμβαση (το Τwitter έχει πάρει φωτιά) και ο LogOut παραγγέλνει μια μπίρα πριν ξεκινήσει να μου διηγείται την ιστορία πίσω απ’ τα μαύρα κουτιά σαΐτας (απ’ τα οποία εμπνεύστηκε και τον τίτλο του άλμπουμ του «Paper plane flight recorder»).
Το αριστουργηματικό του άλμπουμ ξεκινάει με μια αναγγελία πτήσης, πριν χτίσει με μία μόνο κλασική, ακουστική κιθάρα και τη φωνή του έναν πύργο από λούπες που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές της αμερικανικής φολκ και τον αγαπημένο του Κόνορ Όμπερστ.
«Κάθε μέρα χιλιάδες σαΐτες δημιουργούνται, χωρίς κανέναν συγκεκριμένο στόχο. Η πορεία και η διάρκεια της πτήσης τους είναι σχετικά προδιαγεγραμμένες και το απότομο τέλος αναπόφευκτο. Βέβαια, σε αντίθεση με τα αεροπλάνα, η πτώση μιας σαΐτας δεν είναι και τίποτα το φοβερό, αφού πρόκειται απλώς για μια σαΐτα από χαρτί. Οπότε, θεωρητικά δεν χάνει κανείς τίποτα να δοκιμάσει. Πολλοί είναι αυτοί που θα χαρακτήριζαν μια τέτοια ενασχόληση ανώφελη. Συνήθως, όμως, δείχνουν κάποια κατανόηση, καθώς όλοι, λίγο ή πολύ, έχουν γευτεί την ένοχη απόλαυση αυτής ή κάποιας άλλης ανώφελης ενασχόλησης. Όπως και να ’χει, η αλήθεια είναι διαφορετική: οι σαΐτες περιέχουν κι αυτές τα δικά τους μαύρα κουτιά και όλα τα στοιχεία των πτήσεών τους καταγράφονται, άρα κάθε μικρή λεπτομέρεια έχει σημασία. Τα μαύρα κουτιά των σαϊτών δεν έχουν καθορισμένη μορφή. Όταν ανοιχτούν, μπορεί να περιέχουν οτιδήποτε βοηθάει στην περιγραφή της πτήσης».
Το αριστουργηματικό του άλμπουμ ξεκινάει με μια αναγγελία πτήσης, πριν χτίσει με μία μόνο κλασική, ακουστική κιθάρα και τη φωνή του έναν πύργο από λούπες που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές της αμερικανικής φολκ και τον αγαπημένο του Κόνορ Όμπερστ, αν και, τελευταία, o ίδιος έχει ενθουσιαστεί με τρεις Βορειοευρωπαίους songwriters, τον Τhe tallest man on earth, τον I am Oak και τον Awkward I. Σ’ ένα από τα μπλογκ του, το logoutradio.blogspot.com, έχει στήσει έναν φανταστικό διαδικτυακό ραδιοσταθμό, όπου ανεβάζει κάθε πρώτη του μήνα τραγούδια, βιντεοκλίπ και στίχους που τον ενθουσίασαν τον προηγούμενο μήνα (από Φοίβο Δεληβοριά μέχρι Μαντλέν Πεϊρού και Iron & Wine). «Σταθερές αναφορές, όμως, αποτελούν μόνο καμιά δεκαριά καλλιτέχνες, για τους οποίους ψάχνω ό,τι έχουν και δεν έχουν παίξει. Στην κορυφή της λίστας παλεύουν οι Radiohead με τους Bright Eyes.
O Κόνορ Όμπερστ των Bright Eyes είναι σίγουρα ο αγαπημένος μου στιχουργός - όλοι του οι στίχοι δουλεύουν για μένα». Η μουσική του LogOut κατοικεί σε καλύβες στα βόρεια του Καναδά, σε χιονισμένες πεδιάδες, αλλά ταυτόχρονα και σε αστικά τοπία, στη χαοτική Αθήνα («με εμπνέει η αταξία της πόλης»), σ’ έναν σταθμό του underground του Μανχάταν ή στο σάουντρακ μια ταινίας («θαυμάζω τις δουλειές του Κλιντ Μάνσελ στις ταινίες του Αρονόφσκι, ενώ πρόσφατα μου άρεσε πολύ η μουσική που έκανε ο Άλεξ Τέρνερ των Arctic Monkeys για το Submarine). Ο LogOut δεν θέλει ν’ αποκαλύψει ποιος είναι πραγματικά. Υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα τα καλοκαίρια είναι φούρναρης στην Κυψέλη και τους χειμώνες ψαράς σολομού στη Νορβηγία. Και ύστερα μου απαγγέλλει τους στίχους απ’ το αγαπημένο του ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν:
Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.
Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.
Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι.
σχόλια