H ανθρώπινη φύση μέσα από την καυτερή πιπεριά

Facebook Twitter
1

Η πιο extreme εμπειρία με καυτερό φαγητό ήταν όταν το Σεπτέμβριο, που ήμουν στην Καλιφόρνια, αγόρασα λίγες καυτερές πιπεριές που λεγόταν  jalapeños για να φτιάξω ελληνικότατα φασολάκια.

 

Τώρα φαντάζεστε που το πάω, αλλά ως άμαθη στα μεξικάνικα καυτερά που καμία σχέση δεν έχουν με τα ελληνικά, έκανα το λάθος να τις κόψω στο νεροχύτη για να βγάλω τα σποράκια-με γυμνά χέρια.

 

 

Δεν τις έφαγα ποτέ: αυτό που έγινε είναι ενώ βρισκόμουν πάνω από το τρυπητό, είναι ότι άρχισε να μου κόβεται η ανάσα και να θολώνουν τα πάντα. Άρχισα να ζαλίζομαι και να βήχω, να μου έρχεται λιποθυμία και δάκρυα, ενώ σκεφτόμουν: μάλλον παθαίνω καρδιακή προσβολή, ή εγκεφαλικό, ή κάτι που δεν ήξερα ότι έχω. Ώστε αυτό είναι το τέλος μου. Εντάξει, δεν είναι και τόσο τρομερό, δεν έζησα και άσχημη ζωή. Μήπως προλαβαίνω να κάνω κάτι; Να πάρω το 911; Ξέρω τη διεύθυνση για να την πω;

 

Τελικά βγήκα στο μπαλκόνι (πάλι καλά που αυτό το σκέφτηκα) βήχοντας και σιγά σιγά ο βήχας υποχώρησε, κι εκεί συνδύασα σιγά σιγά τα γεγονότα (μου πήρε μερικά λεπτά) και αναφώνησα «ΑΑΑΑΑ, οι πιπεριές ήταν!»

Όταν το είπα σε ντόπιο, πριν ολοκληρώσω την ιστορία μου είπε «the fumes!» Ο κόσμος εκεί το ξέρει: δεν τις κόβει ποτέ, μόνο τις βάζει ολόκληρες στην κατσαρόλα και πριν φάει τις αφαιρεί. Το αέριο που βγαίνει μπορεί άνετα να γίνει καταστροφική βόμβα. Αν οι Μεξικανοί αποφασίσουν να ξεκινήσουν πόλεμο, δεν έχουμε καμία ελπίδα.

 

Μετά έμαθα ότι οι  jalapeños σπάνια είναι τόσο καυτερές. Ενώ όλες έχουν την ίδια όψη, μπορεί να είναι κι εντελώς χωρίς κάψα, μάλιστα αυτό διαφέρει ακόμα και από πιπεριά σε πιπεριά στο ίδιο φυτό. Το κάψιμο εξαρτάται από την ηλικία τους, από τον ήλιο που τις είδε, και από ποιος ξέρει τι άλλο. Φαίνεται ότι εκείνη τη μέρα έπιασα τζακ ποτ.

 

 

Φαντάσου να μη μου άρεσαν και τα καυτερά, που μου αρέσουν. Ως Έλληνες έχουμε αρκετές ευκαιρίες να εκτεθούμε στα καυτερά, αφού κι εμείς έχουμε πιπεριές, αλλά όχι παράδοση σε διαφορετικής ποιότητας κάψιμο όσο άλλοι λαοί. Παρόλ’ αυτά υπάρχουν φανατικοί του καυτερού φαγητού, οι οποίοι είναι κάπως μία συνομοταξία αντρών ορισμένης ηλικίας, μερακλήδες που πίνουν ούζο, τουλάχιστον στο μυαλό μου.

 

Φαντάζομαι ότι το έχετε ξανακούσει: το κάψιμο προκαλεί πόνο, ο οποίος προκαλεί έκκριση ενδορφινών, κι αυτή η μικρή περιοχή μεταξύ πόνου και ευχαρίστησης, που αλλιώς είναι κάπως δύσκολο να πετύχεις (ή εύκολο, αλλά με περισσότερα ρίσκα) είναι αυτό που μας κάνει να το δοκιμάζουμε ξανά και ξανά, ενώ ξέρουμε ότι πονάει. Ο καθηγητής ψυχολογίας Paul Rozin από το πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια έκανε μία μελέτη στην οποία καταλήγει στα εξής:

 

 

«…φαίνεται ότι οι άνθρωποι αντλούν ηδονή από αρνητικές εμπειρίες όταν ξέρουν ότι τα μηνύματα που στέλνει το σώμα δεν είναι απειλητικά για τη ζωή. Εγώ το ονομάζω καλοήθη μαζοχισμό.

Σε κανένα ζώο δεν αρέσει το καυτερό φαγητό. O άνθρωπος είναι μοναδικός σ'αυτό. Το παρατήρησα στα ζώα που τρώνε από τα σκουπίδια-πάντα προτιμούν αυτό που δεν καίει. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι είναι μία καθαρά ανθρώπινη πρακτική.»


Αυτή η παρατήρηση τον οδήγησε στην συνειδητοποίηση ότι οι άνθρωποι απολαμβάνουν αρνητικές εμπειρίες. Τους αρέσουν οι λυπητερές και τρομαχτικές ταινίες γιατί τους αρέσει να νιώθουν στενοχωρημένοι ή φοβισμένοι. Ο Rozin ανακάλυψε ότι στους ανθρώπους που αρέσουν τα καυτερά φαγητά αρέσουν και τα θρίλερ και τα σπλάτερ.

 

 

Αν έχουν κοινά χαρακτηριστικά αυτοί οι άνθρωποι μεταξύ τους, κατά τη γνώμη του πρόκειται για ανθρώπους που τους αρέσει η μεταμφίεση χωρίς ρίσκο, κάτι σαν δικηγόρους που οδηγούν Χάρλεϊ. Αντί να κάνουν bungee jumping ή μαραθώνιους, προτιμούν την ασφάλεια του καυτερού φαγητού.

 

Δεν ξέρω πώς να αισθανθώ γι ’αυτή την παρατήρηση, αφού μου αρέσουν και οι λυπητερές και οι τρομαχτικές ταινίες και βιβλία, και τα καυτερά φαγητά, αλλά όλο και λιγότερο όσο περνούν τα χρόνια. Αυτό που μου αρέσει πάντα είναι οι παρατηρήσεις των ψυχολόγων για το «τι είναι άνθρωπος». Είναι η γλώσσα, είναι ο αντίχειρας, είναι η φαντασία, και είναι πολλά πολλά άλλα τα οποία συμπληρώνουν αυτό το τεράστιο παζλ.

 

+άσχετο-σχετικό trivia:

 


Οι πολυαγαπημένοι Red Hot Chili Peppers, αλλιώς γνωστοί ως the Red Hots, άλλαξαν το όνομά τους από το αρχικό που ήταν "Tony Flow and the Miraculously Majestic Masters of Mayhem" επειδή ήταν υπερβολικά μεγάλο, προκειμένου να εμφανιστούν για πρώτη φορά σε κοινό 30 ατόμων. Η επιτυχία όμως εκείνης της βραδιάς ήταν τόσο μεγάλη που τους κάλεσαν να ξαναπαίξουν, κι όπως λένε και οι αμερικανοί, the rest is history.

 

 

Το ερώτημα "πως προέκυψε το καινούριο όνομα" είναι δύσκολο να απαντηθεί, αφού ο Anthony Kiedis στην αυτοβιογραφία του, Scar Tissue, δηλώνει ότι το όνομα ΔΕΝ το πήραν από τους "Chilli Willy And The Red Hot Peppers" και ότι όταν το διάλεξαν, δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε αυτό το συγκρότημα. Ο Chilli Willy προσπάθησε να μηνύσει τους RHCP για το όνομα αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Ο Κiedis λέει ότι το όνομα μπήκε κάπως τυχαία, αφού όταν το συζητούσαν δεν τους περνούσε από το μυαλό η επιτυχία που θα έκαναν. Πιθανόν να είναι κληρονομιά της μεξικανικής επιρροής στους Καλιφορνέζους, όταν έψαχναν κάτι που δηλώνει χρώμα κι ενθουσιασμό. Kι έτσι φτάνουμε και πάλι στην αρχή αυτού του ποστ...

Γεύση
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Agora symi

Γεύση / Agora: Η πιο γραφική ανηφόρα της Σύμης οδηγεί σε μια κουζίνα με χαρακτήρα

Σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα τα παστέλ αρχοντικά της Σύμης, ο Χρήστος Σιδηρόπουλος σερβίρει μια ελληνική κουζίνα που συνομιλεί με το παρελθόν χωρίς να το αντιγράφει – μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά ακούγεται καθαρά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Το κρασί με απλά λόγια / Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Πώς επηρεάζει η αστρονομία τις καλλιεργητικές πρακτικές στο αμπέλι; Η Υρώ Κολιακουδάκη και ο Παναγιώτης Ορφανίδης σε μια συζήτηση με τον Θοδωρή Κοντογιάννη για τη σχέση του ανθρώπου με τη γη, την τεχνολογία και το κρασί, έξω από τα συνηθισμένα.
ΥΡΩ ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΑΚΗ
Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM

σχόλια

1 σχόλια
Είμαι 26 χρονών, φανατικός των καυτερών, δεν πίνω ούζο, απεχθάνομαι τα θρίλερ και ζω στη Χιλή όπου γενικά οι πιπεριές και το λεγόμενο αχί (aji) είναι παράδοση. Ένα τιπ απο μένα: Για να μη καίγεσαι έχε λίγο γιαούρτι στο πλάι ή γάλα (ή οτιδήποτε τα περιέχει) ;)